Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Side 37

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
31
Manni? Vertu dálítið mannalegur, Manni. En við feng-
um engin svör og maðurinn hvarf loks inn í eitt hús-
ið, en við fengum aðrar hugsjónir að starfa fyrir.
Manni settist að i kauptúninu og við fórum að heyra
ævisögu lians i smáskömmtum. Hún var ekki sögð i
kapítulum með merkilegum viðburðum eða glitrandi
orðavali og við urðum einskis vísari um ætt hans eða
uppruna. Þetta voru aðeins stuttar staðhæfingar um
það, hvað hann væri: „ræfill“, „ólánsgrey“, „flæking-
ur“, „vitlaus“. Og það var sag't, að liann hefði orðið
„svona“ út af stúlku eða af drykkjuskap. Og þó sá
alltaf í skímu af dýrð hinum megin við tjald þessara
orða. Hann átti að hafa verið „ákaflega efnilegur“, áð-
ur en „þetta“ kom fyrir. Hann hafði venð ágætt skáld,
en þótt sopinn fullgóður, eins og flestum íslenzkum
skáldum. Það var talað um liann i sambandi við auð-
æfi og metorð, ef ekki hefði farið „svona“. 1 fám orð-
um sagt: Hann var nokkrar samhengislausar setning-
ar úr þjóðsögn.
Einhvern tíma hefur Manni þó sjálfsagt átt sér ítarlegri
sögu en þá, sem við fengum út úr þessum sundurlausu
orðum um ómennsku hans og hæfileika. Að minnsta
kosti hlaut hann einhvern tima að hafa átt venjulegt
mannsnafn, þótt það væri nú gleymt eins og kvæði
hans. Sjálfur lét hann sig engu skipta álit manna og
gerði enga tilraun til að þrengja upp á þá fortíð sinni
eða gera sig eftirtektarverðan á líðandi stund. Hann
rólaði um i fullkomnu sinnuleysi, talaði aldrei orð
til nokkurs manns og svaraði naumast, ef á hann var
yrt, og þá var málrómur hans harður og stirður af hrúk-
unarleysi. Hann stóð oft kyrr tímunum saman með
höfuðið út úr bringunni og hnefana hnýtta í buxna-
vösunum og starði sljóum augum niður fyrir fætur sína.
Nú er hann að yrkja, sögðum við strákarnir liver
við annan. Við sögðum það ekki í hæðnistón, heldur
hvísluðum það með lotningu, því að Manni kom alveg