Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Qupperneq 44

38
TÍMAHIT MÁLS Otí MENNINGAR
inni lijá börnunum, sem ég hafði fætl í lieiminn og ann-
azt eflir megni.
Tugir ára eru liðnir, síðan þetta smáatvik lcom fyrir.
Lifið hefur sýnt mér, sem flestum öðrum, fleiri liliðar
en þá, sem sólroðin er.
Bókin, sem litli drengurinn minn las söguna um skuld-
ina í, er löngu týnd eða komin i tætlur. Ég hef ekki liirt
um, að láta yngri hörnin lesa „Skuldina“ sérstaklega, því
nú líl ég allt öðrum augum á það mál. Mér er fyrir löngu
orðið ljóst, að það eru alls ekki börnin, sem skulda foreldr-
unum, heldur eru það foreldrarnir, sem standa í óhættum
sökum við börnin.
Enginn maður er svo í heiminn borinn, að liann hafi
um það beðið, lieldur eru það foreldrarnir, sem taka sér
það bessaleyfi, að hrinda manni, með mannlegum kröfum,
inn á leiksvið lífsins. Þeir, sem takast þann vanda á hend-
nr, ættu að vera skyldir lil að annast barnið í ómegðinni
og gera það þannig úr garði, að það væri fært að standa
ú eigin fótum, þegar æskuárin eru liðin, án þess að heiinta
þökk eða laun fyrir.
Hér áður fyrr vissi ég þess mörg dæmi, að foreldrar
htu á börnin sem nokkurs lconar eign, sem sjálfsagt væri
að hagnýta sér, og litu því tíðum frernur á eigin liag en
barnanna. Með vaxandi uppeldisfræðslu, er þetta líklega
að breytast til hatnaðar, enda er sízt vanþörf á. Mönnum
verður að skiljast, að það er fyrst og fremst æskan, sem
þarf að að hlynna, því á hennar lierðum hvíhr framtið
þjóðarinnar. Ég held ég fari rétt með, að það sé lagaleg
skylda barna að annast ósjálfbjarga foreldra sina. Það
finnst mér ranglált. Ríkið ætti sízt að telja eftir sómasam-
legan elli og örorkustyrk, til handa þeim, sem unnið hafa
meðan kraftar leyfðu, i þarfir lands og þjóðar. Mvndi og
mörgum kærkomnara að eiga slíka hjálp vísa, í stað þess
að leita á náðir harna sinna, sem oft og einatt eiga fullt i
fangi með að sjá sér og sínum eigin hörnum farhorða.
Og svo að endingu. — Ætli það sé ekki undir liælinn