Tímarit Máls og menningar - 01.04.1940, Qupperneq 90

84
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
urnar eru ekki reiknaðar kaupendum á framleiðsluverði, heldur
gefið með þeim. Það er ekki óeðlilegt, að menn noti slík til-
boð, meðan þau standa, frá rikinu. En ekki er úr vegi fyrir
Mál og menningu að benda á, að þessar örlátu bókagjafir eiga
menn því félagi að þakka. Þessi útgáfa vœri áreiðanlega ekki
komin á stofn, ef Mál og menning væri ekki til. Og það er
verl fyrir menn að atliuga, að hún gæti ef til vill fallið fljótlega
úr sögunni, ef félagsmenn stæðu ekki eftir sem áður vörð um
Mál og menningu.
Mál og menning vill vera lifandi félag, sem aldrei festist í
formum. Nú tekur það upp þá nýbreytni, sem ekki er víst að
öllum falli vel í fyrstu. Ársritið, Rauðir pennar, verður látið
falla niður, en stofnað í staðinn timarit, sem verður að minnsta
kosti eins stórt og Rauðir pennar, en kemur út þrisvar sinn-
um á ári og telst ein bók félagsins. Verður það látið heita Tíma-
rit Máls og menningar, eins og litlu heftin áður. Um stefnu þessa
nýja Tímarits er rætt í inngangi og félagsmenn sjá liér efni þess
og snið. Mál og menning vill með þessu tímariti geta gengið
djarfar til sóknar og varnar fyrir félag sitt og menninguna i
landinu. Hið nýja timarit fer af stað i G500 eintökum, hefur
því stærri lesendahóp en nokkurt annað tímarit á landinu. Það
fer af stað með sterkasta menningarfélagið að baki sér og allan
kjarna menntamanna og rithöfunda. Það vill túlka vilja tugþús-
unda íslendinga til þess að berjast fyrir menningu, réttlæti, frelsi
og viðsýni með þjóðinni. Félagsmenn munu átta sig fljótt á nauð-
syn þessa timarits og festa tryggð við það.
Þá höfum við ákveðið að gefa út rit Jóhanns Sigurjónssonar.
Sennilega verða þau gefin út í heilu lagi i tveimur allstórum
bindum og kemur annað út á þessu ári, en hitt næsta ár. Þrjú
leikrit Jóhanns hafa verið prentuð á íslenzku og eru a. m. k. tvö
þeirra, Fjalla-Eyvindur og Galdra-Loftur, löngu uppseld. Þá eru
eftir Jóhann tvö önnur leikrit, allmörg kvæði, sögur og brot úr
leikritum. Margt af þessu er mjög snjallt og fagurt, en islenzk-
um almenningi þó með öllu ókunnugt.
Gunnar Gunnarsson skáld liefur tekizt á hendur að skrifa um
Jóhann Sigurjónsson. Hlýtur hann, að okkar dómi, að vera öll-
um færari til þess. Hann þekkti Jóhann mætavel persónulega,
fór sörnu braut og hann, skilur öllum betur, hvað það er að
brjóta sér leið úr íslenzkri einangrun til skáldfrægðar á erlendri
tungu, yfirvinna allar torfærur og sigra, eins og þeir báðir
gerðu, Jóhann Sigurjónsson og hann.
Við erum ekki i minnsta vafa um, að verkum Jóhanns Sigur-