Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Blaðsíða 58

240
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
um, sveifla beittum korða og leiða þau meðal trjánna
í hallargörðunum eða gefa þeim lostætar kræsingar.
Hvílíkur munur! Það var ekki eldiviðarhrak og gall-
súr hlóðmör í Konstantinópel, ekki snælda og hnvkill,
ekki hélaður gluggi með ofurlitlum auðum hletti, sem
maður varð stöðugt að hlása á, til þess að hélan hvldi
hann ekki líka. En stjörnurnar vfir fjallinu? Ætluðu
þær að koma seinna í kvöld en venjulega? Nei, bíð-
um við! Hin fyrsta birtist allt i einu yfir syðsta tind-
inum, ég sá hana i mikilli fjarlægð: hún brann á fest-
ingunni eins og dauft og blaktandi kertaljós. Ég vissi,
að innan lítillar stundar myndi hún færast nær, stækka
og glóa, varpa hjörtum geislum á snjóinn og spegla sig
i bláum svellunum. Þarna var önnur og hin þriðja, marg-
ar, margar, ef til vill nýkomnar frá Konstantínópel, ef
lil vill nýhúnar að glitra i rúðum kastalanna. Ég reyndi
ekki að telja þær, heldur hvörfluðu augu mín þakk-
lát og hrifin frá einni til annarrar, unz hugurinn
gleymdi kulda og snældu, gleymdi turnum og gráfíkj-
um, en laugaði hina óljósu þrá í sívaxandi ljóma him-
insins.
Geiri! Geiri! hvíslaði systir mín og kippti mér frá
glugganum. Komdu strax út á hlað og hlustaðu.
Það var svo mikill ákafi i rödd hennar, að ég hlýddi
mótþróalaust, þreif pottlokið mitt og' hljóp á eftir henni
fram göngin. Við stóðum þögul á hlaðinu í kvöldstill-
unni, fátæk og smá andspænis skrauti festingarinnar,
norðurljós logaði yfir heiðaflákunum og örmjó rönd
tunglsins blikaði á jöklinum i austri, eins og látún.
Hvað? spurði ég forvitinn.
Uss, uss. Ekki tala. Hlustaðu bara, hvíslaði systir
mín og stóð á öndinni.
Ég heyrði frostbresti neðan lir mýrinni og lágværan
fossnið frá ánni i vestri, en hvorugt þótti mér nokkr-
um tíðindum sæta, svo að kröfur á hendur systur minni
um einhverjar gahhsbætur voru komnar fram á varir