Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Blaðsíða 70

252
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAK
á vorin. Skrantbúnir riddarar úr pjátri, fjórhjólaðir
vagnar, spriklgosar í röndóttum brókum með pípuhatt
á höfði, jólasveinar með rauða skotthúfu og skjóðu
á baki, tístandi fuglar, marglitir fiskar, vingjarnleg dýr,
— alll þetta rann saman í ljúfa móðu, sem vakti jafri-
framt hrifningunni ósegjanlegan liarmþunga í brjósti
mér. Mig langaði til að eignast allt, en mig grunaði,
að ég myndi ekki eignast neitt. Ég hefði helzt kosið
að flýja langt burtu til þess að gráta.
Dúnposi! kallaði galdramaðurinn. Sjáðu byssuna og
hvellhetturnar! Ungi glókollur, ungi snillingur, — þú
lætur hvellhettu þarna og hleypir af. Það er alveg
meinlaust, en þú getur gert hundinn logandi iirædd-
an. Þegar ég var á þínum aldri, átti ég svona byssu
og puðraði á eftir kerlingunum í myrkrinu. Ivostar fjór-
ar krónur með liundrað hvellliettum.
Nei, sagði faðir minn. Við þurfum ekki nein spelli-
tól til þess að liræða skepnurnar. Og móðir hans er
nógu veikluð, þó að hann fari ekki að gera henni bilt
við með einhverjum djöfulgartgi.
Dúnposi! kallaði galdramaðurinn og lmippti i hand-
legginn á mér. Hann hrá á loft einkennilegu áhaldi.
Það var kringlótt skífa með smáum deplum, en löng
gormpípa með litlu typpi áföst við skífuna. Sjáðu! Svona
eru stjörnurnar í Konstantinópel!
Hann þrýsti á lyppið, en samstundis kviknuðu alla-
vega litar stjörnur á fleti skífunnar, deplarnir breytt-
ust í himnesk leiftur, slungin áhrifavaldi liins óvið-
jafnanlega.
Kostar tvær krónur og fimmtíu aura, sagði hann
íbygginn.
Ég' leit upp. Heimsmenningin virtist ekki liafa nein
sýnileg áhrif á systur mína. Hún hafði líka eignazt
Passíusálmana með nótum, liún liafði von um að verða
frægasti organistinn í sýslunni, ef kjöt og ull liækk-
aði í verði, el' nýtt stríð kæmi og' faðir minn vrði rík-