Tímarit Máls og menningar - 01.11.1950, Blaðsíða 97

THOR VILHJÁLMSSON:
Sérvizka
París 16,—L—1950
Fyrst var elding og þruma eftir henni og svo var ekkert um stund
unz......
nóttin sem hafði gert umsátur um hús mitt sagði við mig: komdu.
Ég stóð upp úr rúmi mínu og stóð augnablik kyrr í tunglskininu sem
hafði dottið inn um gluggann minn og lét það silfra mig. Svo fór ég út.
Tunglið var kringlótt og hló að mér. Stjörnurnar voru eins og dögg í
grasi. Það var kyrrt úti og frost.
Ég gekk lengi. Jörðin var hörð af frosti undir fótum mínum. Þeir
voru berir. Á veginum voru frosnar fellingar. Þær voru egghvassar
eins og rakhnífar. Það var eins og vegurinn hefði verið gerður af rak-
arasveinum sem hefðu lagt hnífum sínum upp í mótmælaskyni. Á eftir
mér var rauð slóð. En ég fann ekkert til. Skynjun mín var öll dofin og
ekkert orkaði verulega á mig. Það var eins og ég gengi í svefni. Kann-
ske var ég dauður. Ég vissi það ekki og ég reyndi ekki að vita það.
Hvergi var neitt líf. Aðeins var vegurinn með hárbitrar fellingar sínar,
stjörnurnar og máninn sem hló við mér eins og rotnandi andlit af hettu-
munki í djöfullegum grafreit þeirra í Róm. Helbrostið hlæjandi andlit
mánans sem hæddi mig en það skipti mig engu. Beggja megin vegarins
var auðn, urðarholt sem enduðu hvergi.
Ég gekk og gekk. Ég gekk þangað til að skyndilega reis fyrir mér
hrikaleg kirkja sem minnti mig á herkastala í gotneskum stíl. Henni
skaut allt í einu upp úr jörðunni óhugnaðarlega og hljóðlaust og mað-
ur sá ekki hvernig jörðin opnaðist fyrir henni. Hún batt enda á veginn
með komu sinni, vegurinn hafði áður virzt óendanlegur. Á bak við
hana var himinninn rauður eins og eldfjall að gjósa á mynd eftir
Hokusai. Ég tók þá eftir því að allar stjörnur voru þá horfnar og mán-