Tímarit Máls og menningar - 01.05.1951, Qupperneq 39

HOW YOU CAN LOVE...
157
aftur að fara? já nú mundi hún það. Hún mátti ekki koma of seint, jú
koma of seint of seint of seint, samt sneri hún ósjálfrátt við og herti
gönguna. Klukkan var orðin kortér yfir 9. Hún beit á jaxlinn, hún varð,
varð, varð, hún skyldi, skyldi, skyldi, hvað sem það kostaði, hvað sem
það kostaði. Hún varð að herða upp hugann. Á morgun yrði þessi nótt
liðin og allt að baki eins og ljótur draumur sem hana hafði dreymt.
Hljóðið í storminum lét í eyrum hennar eins og líksöngur — lík-
söngur. Þurr sársaukafullur ekki brauzt upp úr hálsi hennar, augun
voru þurr. Það var ekki vika liðin síðan hann dó. Skrítið að hann
skyldi vera dáinn, ekki nema nokkrir dagar síðan hún hafði setið á
rúmstokknum hjá honum og haldið í hönd hans, þá hafði hönd hans
verið heit og lifandi, nú voru hendur hans dánar og stirðnaðar. Mjall-
hvítar hendur krosslagðar yfir brjóstið, ískaldar. Hún reyndi að kæfa
ekkann með því að kingja. Jæja, hann skyldi ekki þurfa að fara æru-
laus ofan í gröfina, það ætlaði hún að sjá um, ef hann hefði lifað
hefði hann komið því í kring sjálfur. Nú varð hún að bjarga heiðri
hans hvað sem það kostaði, það var það síðasta sem hún gat fyrir
hann gert. — „Látið hina dauðu grafa sína dauðu,“ stóð einhversstað-
ar. Bull. Þeir sem lifðu urðu að deyja með þeim dauðu. ískaldur hroll-
ur fór um hana, hún vafði fastara að sér kápunni, lagaði skýluklútinn
á höfðinu, svipurinn varð einbeittur og hún greikkaði sporið. Hún var
orðin villt, fann fljótlega rétta leið, og að skömmum tíma liðnum stóð
hún fyrir framan stóra járnslegna hliðið rammgirt. Hún hrinti því upp
á gátt, það féll í lás með brakandi hávaða. Hún gekk hratt eftir gang-
stéttinni, sem lá upp að húsinu, fótatak hennar glumdi á steininum.
Um leið og hún hringdi dyrabjöllunni hvarflaði það að henni að
taka til fótanna og flýja, en hætti við það og beið átekta. Hún hafði
ekki beðið lengi þegar forstofuhurðin opnaðist upp á gátt og karl-
maður stóð í dyrunum. Hann rétti henni höndina, hann var loðinn á
handarbakinu, hún fékk óbragð í munninn. Hann hálfdró hana inn í
forstofuna.
„Ósköp kemurðu seint ljúfan,“ sagði hann og kleip hana í annað
brjóstið og skríkti ofurlítið um leið.
„Já, ég tafðist,“ anzaði hún kalt og vatt sér liðlega undan. Hún fann
fremur en sá sigurglampa í fljótandi augum hans, stuttan búk, glans-
andi skalla og sjálfumglatt bros á þykkum vörum. Hann hengdi kápuna