Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Síða 87

Á FERÐ UM SVEITIR ÍSLANDS
á túni, og fannst mér þetta skemmti-
leg byrjun á brúðkaupsdegi. Jafn-
skjótt og fólkið varð mín vart, lagði
það frá sér hrífur og orf og kom til
að bjóða mér góðan dag. Það beið
einungis eftir, að ég vaknaði, svo að
hátíðahöldin gætu hafizt.
Mér datt í hug, að nú væri tækifæri
til að sýna einhvern höfðingsskap. í
dóti mínu geymdi ég ýmsa smáhluti,
sem ég ætlaði til gjafa: brúður,
klæddar eftir nýjustu tízku, handa
litlum stúlkum, armbönd úr glerperl-
um og skeggjaða púka, sem skutust
upp úr öskjum, þegar stutt var á fjöð-
ur. Þeir voru ætlaðir börnunum, en
fullorðna fólkið þreif þá af þeim
skellihlæjandi; og fannst þetta greini-
lega vera hámark tækninnar á þessari
öld. Hver þessara púka höfðu aðeins
kostað um fimm skildinga á markaði
í París, — og þó held ég, að þeir hafi
vakið mestan fögnuð af öllu skran-
inu, sem ég var með.
Handa ungu stúlkunum keypti ég
kefli með mjóum, litfögrum silki-
böndum. Ég náði í nokkur og gaf þau
einum fimm heimasætum á aldrinum
sextán ára til tvítugs og hélt, að þær
yrðu stórhrifnar. Fyrst botnuðu þær
ekkert í, hvað þetta gat verið. Sú
skarpskyggnasta tók loks eftir títu-
prjóninum, sem endinn var nældur
niður með, tók hann úr og byrjaði að
rekja ofan af snúðnum. Hinar héldu,
að hún hefði ráðið gátuna, og fóru
að dæmi hennar. Þegar þær höfðu
rakið upp allan silkiborðann, fleygðu
þær honum burt eins og hverju öðru
rusli og tóku svo til við pappírinn,
sem var utan um spóluna. Auðvitað
fundu þær ekkert nema trésnúð, sem
þær sýndu hver annarri vonsviknar.
Sjálfur var ég sárgramur yfir við-
tökunum, sem silkiböndin mín fengu,
og ekki sízt yfir því, að vesalings
stúlkurnar skyldu halda, að ég væri
að gera gys að þeim. Mér skildist, að
ég yrði að sýna þeim til hvers ætti að
nota gjöfina. Ég týndi saman keflin
og fleygði þeim burt, síðan lét ég þær
dást að mýkt silkiborðans. Þegar þær
fóru að átta sig, gekk ég til einnar,
sem hafði mjög fallegt hár, — hárið
er það, sem prýðir þær mest, og þær
hirða bezt — og gaf annarri merki
um að færa mér greiðu. Hún kom
undir eins með einhvers konar kind-
arkjálka, sem fiskdálkur var festur í.
Þetta frumstæða áhald var gljáfægt
af sliti, og koparbólur, greyptar hér
og hvar í greiðuna, vitnuðu um list-
rænt handbragð. Ég fléttaði nú hár
heimasætunnar í flýti, og hnýtti stóra
slaufu um endana, svo að allir dáðust
að. Endirinn var sá, að ég greiddi
þeim öllum fimm á sama hátt. Mér
fannst ég vera á grímuballi, en stúlk-
urnar lærðu að minnsta kosti að nota
hárbönd. Síðan hefi ég haft slæma
samvizku út af því, að kenna konum
þessarar fátæku þjóðar að nota glys-
varning.
Á meðan þessu fór fram, reyndi ég
77