Tímarit Máls og menningar - 01.03.1958, Qupperneq 99

Á FERÐ UM SVEITIR ÍSLANDS
fara ekki af baki nema einu sinni á
dag til að skipta um hesta. Þegar við
nú komum að bæ, flykktist fólkið af
engjunum með hrífur sínar og orf,
krakkarnir klifruðu á bak einhverjum
hestinum til að verða jafnfljótir þeim
fullorðnu og allir hópuðust utan um
okkur. Þegar ég vildi ekki stíga af
baki, gekk bóndi ásamt konu sinni
fram fyrir hópinn, dró upp fleyg með
kornbrennivíni og skenkti í lítið
staup, sem hann dreypti hátíðlega á
og fékk mér síðan. Ég drakk út, rétti
honum staupið, þrýsti hönd hans og
sagði tack. Þá gekk kona hans fram
og bauð mér sykrað bygg af skörð-
óttri undirskál; ég tók nokkra mola
og þakkaði henni með handabandi
eins og bóndanum. Stundum kyssti
ég þær fyrir og kunnu þær því vel.
Síðan bauð ég öllum favel, og reið
greitt af stað.
Á þennan hátt gerði ég þessu ágæta
fólki til hæfis, án þess að eyða of
miklum tíma. Ég neyddist þó til að
afnema þennan sið með öllu eftir að
sequens hafði enn einu sinni drukkið
sig svínfullan til heiðurs löndum sín-
um, en þó aðallega romminu, sem ég
átti eftir. Þann morgun fór ég á fætur
klukkan fimm, staðráðinn í að stanza
ekki nema rétt til að hvíla hestana.
Ferðinni var heitið að Kallaðarnesi,
kirkjustaðar á suðvesturlandi. Klukk-
an þrjú um daginn erum við staddir
á mishæðóttri sléttu, er við sjáum
einhverja fylkingu stefna í sömu átt
og við. í fararbroddi fór hestur með
aflanga byrði á bakinu og var oftast
svo sem hundrað metra á undan hin-
um. Næst þegar hann kom upp úr
dæld, reyndi ég árangurslaust að
greina hvers kyns klyfjar hann var
með. Þarna voru um þrjátíu manns á
ferð, karlar, konur og börn og sægur
af hundum, allir virtust elta trússhest-
inn með ópum og óhljóðum, er runnu
saman við gjammið í hundunum. Ég
hinkraði við eftir hinni háværu
hjörð. Hesturinn, sem á undan fór,
stanzaði hjá mér, og ég sá þá, að
hann var með líkkistu, sem hafði
snarast á sprettinum og var í þann
veg að renna undir kvið skepnunnar.
Líkfylgdina bar að í sama bili, en
aðra eins jarðarför hefi ég aldrei séð.
Menn hlutu að hafa lagt upp með
líkið árla morguns og komið við á
hverjum bæ. í fyrstu hafa allir verið
hnuggnir, en er leið á daginn,
drukknaði sorgin í ótal brennivíns-
tárum. Allir virtust hreyfir af víni,
jafnvel unglingarnir. Menn hópuðust
utan um mig, og það kom vatn í
munninn á sequens, sem reiddi sig á
örlæti mitt og eygði langþráð tæki-
færi til að væta kverkarnar, en ég lét
engan bilbug á mér finna.
Einn maðurinn fór af baki og hag-
ræddi kistunni og síðan hélt þessi
óskipulega líkfylgd áfram að Kallað-
arnesi. Þetta atvik varð til þess, að ég
breytti áætlun minni. Mig langaði
ekki til að sofa í kirkjunni hjá líki,
89