Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Side 28

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Lengi stendur þaff kannski í bókinni og margar kynslóðir
lifa með því og skoða það sem eilífa vizku
og vitringar jyrirlíta alla sem þekkja það ekki.
Og þá kann að bera svo við að tortryggni vakni, því ný reynsla
gerir lögmálið grunsamlegt. Efinn bœrir á sér.
Og einhvern annan dag er lögmálið varjœrnislega strikað
úr minnisbók þekkingarinnar.
Ærður af glymjandi skipunum, dœmdur hœfur til þjónustu
aj skeggjuðum lœknum, skoðaður
af geislandi verum með gullnu skrauti, hvattur
af virðulegum prestum, sem veifa bók, skrifaðri af sjálfum Guði, um höfuð
honum
frœddur
af óþolinmóðum kennurum heyrir hinn játœki
að heimurinn sé beztur allra heima og að gatið
á þaki herbergis hans sé ákvarðað af Guði sjálfum.
Sannarlega er honum örðugt
að efast um þennan heim.
Svitastokkinn bograr sá maður sem reisir hús sem hann á ekki að búa í.
En sá maður stritar sömuleiðis svitastokkinn sem smiðar sjáljum sér hús.
Hér eru nú þeir hiklausu sem aldrei efast.
Melting þeirra er afbragðsgóð, dómgreind þeirra óskeikul.
Þeir trúa ekki staðreyndum, þeir trúa aðeins sjálfum sér. Ef í harðbakkann slœr
verða staðreyndir að trúa á þá. Sjálfsþolinmæði þeirra
er skefjalaus. Á röksemdir
hlýða þeir með eyra njósnarans.
Andspœnis þeim hiklausu, sem aldrei efast,
eru hinir hikandi, sem aldrei aðhafast neitt.
Þeir efast ekki til að geta tekið ákvörðun, heldur
til að forðast ákvörðun. Höfuð
nota þeir aðeins til að hrista þau. Áhyggjufullir á svip
vara þeir farþega sökkvandi skipa við vatninu.
Undir exi morðingjans
velta þeir því fyrir sér, hvort hann sé ekki maður eins og þeir.
Þeir leggjast til svefns tautandi fyrir munni sér
að málið sé enn ekki fullkannað.
Viðkvœði þeirra er: Dómur verður ekki enn felldur.
Þó að þið lofið efann,
skuluð þið reyndar ekki lofa
þá ejagirni sem er ejasýki!
122