Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Síða 64

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
leggja á minnið þau latínuorð, sem presturinn söng — minnsta kosti nokkur
þeirra. En reyndar bar presturinn orðin sérlega óskýrt fram, og iðulega flutti
hann engan tíðasöng.
Samt sem áður gat sveinninn eftir dálítinn tíma sungið nokkur vers eftir
prestinum. Hestameistarinn gekk fram á hann við eina slíka æfingu að hlöðu-
baki og barði hann, þar sem hann hugði að sveinninn væri að skopstæla
prestinn. Þannig fékk hann þá snoppung eftir allt saman.
Sveininum hafði ekki ennþá tekizt að grufla upp þá staði í tíðabókinni, sem
presturinn söng, þegar yfir dundi mikil ógæfa, sem fyrst um sinn batt enda á
tilraunir hans til að læra að lesa. Húsbóndinn lagðist banaleguna.
Hann hafði verið lasinn allt haustið og var ekki orðinn fullhress, þegar
hann vetrardag nokkurn ók í opnum sleða til búgarðs eins í nokkurra mílna
fjarlægð. Sveinninn fór með honum. Hann stóð á sleðakj álkanum, við hlið-
ina á ekilsætinu.
Heimsókninni var lokið. Gamli maðurinn þrammaði í fylgd gestgjafa síns
aftur út að sleðanum. Þá sá hann frosinn spörfugl liggja í snjónum. Hann
nam staðar og velti honum við með stafnum.
„Hve lengi haldið þér hann hafi legið hér?“ heyrði sveinninn hann spyrja
gestgjafa sinn, en sjálfur tölti hann á eftir þeim með hitavatnsflösku.
Svarið var: „Einn klukkutíma og allt upp í eina viku eða lengur.“
Hinn rýri gamli maður gekk hugsi áfram og kvaddi gestgjafa sinn mjög
annarshugar.
„Kjötið er ennþá ferskt, Dick,“ sagði hann og sneri sér að sveininum, um
leið og sleðinn rann af stað.
Þeir höfðu farið drjúgan spöl og miðað vel, þegar rökkrið hneig yfir snæ-
breiðuna og frostið herti óðfluga. Þannig vildi það til, að þegar þeir sveigðu
inn um hliðið að húsagarðinum, óku þeir yfir hænu, sem vísast hafði sloppið
út úr hænsnakofanum. Gamli maðurinn fylgdist með tilraunum ekilsins til að
víkja undan hænunni þar sem hún strekkti í veg fyrir sleðann, og gaf merki
um að nema staðar, þegar viðleitni hans hafði mistekizt.
Hann ruddi af sér voðum og skinnum, steig út úr sleðanum, studdist við
arm sveinsins og gekk þangað sem hænan lá, þrátt fyrir viðvaranir ekilsins
við kuldanum.
Hún var dauð.
Gamli maðurinn sagði sveininum að taka hana upp. „Taktu innyflin úr
henni,“ skipaði hann.
V, -
158