Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Blaðsíða 66

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
í höllinni. Þeir komu honum fyrir sjónir sem risavaxnir svartir fuglar, sem
réðust á veikan, varnarlausan mann. Undir kvöldið faldi hann sig í kamersi
við ganginn. Það var mjög kalt, og hann hríðskalf af kulda, en hann taldi það
þó heppilegt, þar sem tilraunin krafðist þess, að hænunni væri skilyrðislaust
haldið kaldri.
Meðan kvöldverður stóð yfir, fjaraði hið svarta flóð nokkuð, og sveininum
tókst að laumast inn í herbergi hins sjúka.
Sjúklingurinn lá aleinn, allir voru að borða. Leslampi með grænni hlíf stóð
hjá litla rúminu. Andlit gamla mannsins var undarlega samanskroppið, dregið
vaxbleikum fölva. Augun voru lokuð, en hendurnar hreyfðust órótt á stríðri
ábreiðunni. Það var mjög heitt í herberginu, gluggunum hafði verið lokað.
Sveinninn gekk tvö skref í átt til rúmsins, hélt hænunni fyrir sér krampa-
kenndum tökum, og sagði nokkrum sinnum lágri röddu: „Herra!“ Hann fékk
ekkert svar. Sjúklingurinn virtist þó ekki sofa, því að varir hans bærðust ann-
að veifið, eins og hann væri að tala.
Sveinninn ákvað að gera hann varan við sig, þar sem hann var sannfærður
um mikilvægi frekari fyrirmæla varðandi tilraunina. En áður hann væri
kominn alla leið að rúminu, fann hann kippt í sig aftan frá og hnykkt til baka,
þannig að hann varð að dengja hænunni og kassanum á stól. Feitur maður,
grár í andliti, horfði á hann eins og morðingja. Sveinninn reif sig lausan af
miklu snarræði, þreif kassann og þaut til dyra.
Þegar hann kom fram á ganginn, virtist honum sem undirkjallarameistar-
inn, er kom upp stigann, hefði séð hann. Það var illt. Hvernig átti hann að
sanna, að hann hefði komið að boði húsbóndans, til að leiða mikilvæga til-
raun til lykta? Gamli maðurinn var gersamlega á valdi læknanna; lokaðir
gluggarnir í herberginu sýndu það.
Hitt var víst, að hann sá einn þj óninn ganga yfir húsagarðinn í átt til gripa-
húsanna. Hann lét því kvöldmatinn eiga sig og leyndist í fóðurgeymslunni,
þegar hann var búinn að koma hænunni fyrir í kjallaranum.
Rannsóknin, sem vofði yfir honum, truflaði svefnró hans. Hann skreiddist
kviðafullur úr fylgsni sínu morguninn eftir.
Enginn skipti sér af honum. Allt var á hræðilegu tjái og tundri á búgarð-
inum. Húsbóndinn hafði andazt undir morguninn.
Sveinninn ráfaði um allan daginn, eins og hann væri ringlaður eftir höfuð-
högg. Honum þótti sem hann mundi yfirleitt aldrei geta hætt að harma meist-
ara sinn. Þegar hann síðla dags gekk niður í kjallarann með fulla snjóskál,
snerist raun hans yfir þessu upp í áhyggjur yfir hinnu óloknu tilraun; og hann
160