Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Síða 68

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Matsveinninn missti þolinmæðina. Hann þreif hænuna stórum höndum sín-
um og kastaði henni í boga út í húsagarðinn.
Sveinninn tók hænuna gremjufullur upp og læddist brott með hana.
Tvo næstu daga var ekki annað gert en undirbúa hina viðhafnarmiklu út-
för. Sveinninn þurfti að spenna marga hesta fyrir og frá; og þegar hann setti
nýjan snjó í kassann á nóttunum, mátti hann heita sofandi, þó að augu hans
væru opin. Honum fannst allt vonlaust, hinn nýi tími liðinn.
En á þriðja degi, útfarardaginn, þegar hann var búinn að þvo sér og kom-
inn í beztu fötin sín, var geðblær hans breyttur. Það var fagurt, bjart vetrar-
veður, og hljómur þorpsklukknanna barst út á búgarðinn.
Hann var fylltur nýrri von, þegar hann fór niður í kjallarann, þar sem
hann virti dauða hænuna fyrir sér lengi og vandlega. Hann gat ekki séð þess
nein merki, að farið væri að slá í hana. Hann lagði dýrið varlega í kassann,
fyllti hann með hreinum, hvítum snjó, stakk honum undir handlegginn og
lagði af stað áleiðis til þorpsins.
Hann blístraði glaðlega, þegar hann vatt sér inn í fátæklegt eldhús ömmu
sinnar. Hún hafði alið hann upp, af því að foreldrar hans höfðu dáið snemma,
og hafði trúnað hans. An þess að skýra fyrst frá innihaldi kassans, sagði hann
gömlu konunni, sem var að búa sig upp á til jarðarfararinnar, frá tilraun
húsbóndans.
Hún hlustaði þolinmóð á hann.
„En þetta veit maður þó,“ sagði húri síðan. „Þær verða stífar í kulda og
geymast dálítinn tíma. Hvað á að vera svo merkilegt við það?“
„Ég held það sé ennþá hægt að borða hana,“ svaraði sveinninn og reyndi
að vera eins kæruleysislegur og honum var unnt.
„Að borða hænu, sem búin er að vera dauð í viku? En hún er eitruð!“
„Hversvegna? Ef hún hefur ekkert breytzt, síðan hún drapst? Og hún var
heilbrigð, þegar hún lenti undir sleða húsbóndans."
„En að innan, að innan er hún skemmd!“ sagði sú gamla og var orðin dá-
lítið óþolinmóð.
„Ég held ekki,“ sagði sveinnin ákveðinn og horfði skærum augum sínum á
hænuna. „Það hefur verið snjór innan í henni allan tímann. Ég er að hugsa
um að sj óða hana.“
Það fauk í þá gömlu.
„Þú kemur með til jarðarfararinnar,“ sagði hún eins og málið væri útrætt.
„Hans tign á það líklega að þér, vil ég meina, að þú gangir skikkanlega á
eftir kistunni hans.“
162