Tímarit Máls og menningar - 01.06.1963, Qupperneq 69

TILRAUNIN
Sveinninn svaraði henni ekki. Meðan hún batt svarta ullarhymuna um höf-
uðið, tók hann hænuna upp úr snjónum, blés seinustu drefjarnar burt og
lagði hana á tvo viÖarbúta framan við ofninn. Hún hlyti að þiðna.
Sú gamla leit ekki framar á hann. Þegar hún var tilbúin, tók hún í hand-
legginn á honum og leiddi hann festulega út um dyrnar.
Hann fylgdi henni hlýðinn góðan spöl. Það var fleira fólk á leiö til jarðar-
fararinnar, karlar og konur. Skyndilega rak hann upp sársaukaóp. Fótur hans
var fastur i skafli. Hann kippti honum upp, afskræmdur í framan, hökti að
steini, settist og neri fótinn.
„Ég hef snúið á mér fótinn,“ sagði hann.
Sú gamla horfði tortryggnislega á hann.
„Þú getur vel gengið,“ sagði hún.
„Nei,“ sagði hann ólundarlega. „En ef þú trúir mér ekki, þá geturðu setið
hj á mér þangaÖ til mér batnar.“
Sú gamla settist þegj andi við hliÖ hans.
Stundarfjórðungur leið. Þorpsbúar voru sífellt að fara fram úr þeim, en að
sönnu æ strjálar. Þau hímdu bæði þvermóðskufull á vegbrúninni.
Þá sagði sú gamla alvarleg:
„Hefur hann ekki innrætt þér, að maður á ekki að ljúga?“
Sveinninn anzaði henni engu. Sú gamla reis andvarpandi á fætur. Henni
var oröiö mj ög kalt.
„Ef þú verður ekki kominn eftir tíu mínútur,“ sagði hún, „þá læt ég hróður
þinn vita, svo hann geti rassskellt þig.“
Og þar með kjagaði hún af stað, eins hratt og hún komst, svo að hún missti
ekki af útfararræðunni.
Sveinninn beið, þangað til hún var komin nógu langt í burtu. Þá stóð hann
hægt á fætur. Hann sneri til baka, en leit þó oft um öxl og stakk jafnvel við
fyrsta sprettinn. Það var ekki fyrr en limgerði bar á milli hans og gömlu kon-
unnar sem hann tók aftur upp venjulegt göngulag sitt.
Hann settist hjá hænimni í kofanum og horfði eftirvæntingarfullur á hana.
Hann ætlaði að sjóða hana í potti með vatni og kroppa af öðru vængbeininu.
Þá kæmist hann að raun um, hvort hún væri eitruö eða ekki.
Hann sat þar enn, þegar hann heyrði þrjú fallbyssuskot kveða við. Þeim
var hleypt af til heiðurs Francis Bacon, baróni af Verulam, greifa af St. Alban,
fyrrum æðsta dómara Englands — manni, sem hafði fyllt ófáa samtíðarmenn
sína hryllingi, en einnig vakið mörgum brennandi áhuga á hagnýtum vísind-
íim. (Um 1939) Bjarni Benediktsson þýddi.
163