Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Qupperneq 72

Timarit Máls og menningar
hvern annan skólastrák og dettur ekki í hug, að hann trúi neinu af því
sem hann segir í ræðum. Ekki fremur en það sjálft. Og það getur ekki fundið
að hann hagi sér neitt öðruvísi en það — utan kirkju.
Að lítilli stundu liðinni sitja þau presturinn, ekkjan og vinkona hennar yfir
rjúkandi kaffihollum, smurðu brauði, tveimur tegundum af tertum, sex af
smákökum, og auk þess tvíbökum, kleinum, kexi og jólaköku. Borðið er hók-
staflega fullt. Það er engin von um að nokkurt þeirra bragði eitt á öllum teg-
undum, en það gerir ekkert til. Svona á það að vera. Og ekkjan biður þau hin
að afsaka hvað ómerkilega sé fram borið, sem þau mótmæla af fullkominni
hæversku. En þau eru ekki langt komin að drekka úr fyrstu bollunum, þegar
ekkjan snýr sér að vinkonu sinni og spyr: Þú ert þá búin að færa þetta í tal
við hann?
— Ó-nei, ekki var það nú komið svo langt, svarar vinkonan hóglega.
— Nú? Ekkjan á sýnilega örðugt með að skilja hvað þetta hefir vafizt fyr-
ir þeim.
— Það — er — svo erfitt — að tala um svona lagað — fyrir aðra, stynur
vinkonan.
— Nú, ætli það standi þá ekki líka mér næst, svarar ekkjan. — En ég kem
ekki orðum að því eins vel og þú, Halldóra mín. Hann verður að afsaka það,
presturinn. Það verður hver að fljúga eins og hann er fiðraður.
— Vitanlega — vitanlega, samsinnir presturinn. — Þú skalt bara tala eins
og þér býr í brjósti, Guðný. Er það eitthvað sem ég get gert fyrir þig?
— Ojá, það hefir mér nú dottið í hug. Og ég ætla engan formála að hafa
fyrir því. Það er út af honum Elíasi mínum.
— Elíasi? Nú, já, ég skil, syni þínum? Er eitthvað sem ég get gert fyrir
hann? Prestur er sýnilega hjálpfýsin uppmáluð.
— Ónei, ekki honum Ella mínum, það er allt í lagi með hann. Nei, það er
hann Elías minn sálugi ...
— Já? Er það viðkomandi einhverju, sem hann hefir látið eftir sig?
Ekkjan hvessir augun á prestinn. — Eftir sig? Onei, ég er nú einfær um að
ráðstafa því, og spyr hvorki hann né aðra ráða í þeim efnum. Enda var það
nú ekki svo stórvægilegt, sem hann lét eftir sig. Nei, það var þetta, að mér
láðist að biðja prestinn að hiðja almennilega fyrir honum Elíasi mínum í Hk-
ræðunni, svo mér datt í hug — eða okkur Halldóru minni í sameiningu —
að það væri þá eins hægt að gera það núna.
Presturinn getur ekki varizt því, að blóðið stígur honum snöggvast til höf-
390