Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Blaðsíða 59

Elías Eliasson
Vinkonan hristir höfuðið. — Ég þekki hann ekki nokkurn skapaðan hlut,
Guðný mín. Hef ekki einu sinni séð hann, nema þarna við jarðarförina. Og
þetta er svo viðkvæmt mál. Maður getur hókstaflega ekki talaÖ um það við
hvern sem er.
— Hvern sem er, hefir ekkjan eftir henni steinhissa. — Heldurðu að mað-
ur kalli sóknarprestinn sinn hvern sem er, þó þetta sé hálfgerÖur krakki í
sjón. Þeir eru svona, þessir embættismenn nú á dögum. Mér blöskraði nú
aldeilis að sjá nýja kaupfélagsstjórann okkar í haust. Ég marg-innti hann
eftir því, hvort þetta væri kaupfélagsstjórinn okkar, áður en ég trúði því.
Þetta er engum embættismönnum líkt, þessar mjónur, náfölar og tærðar, eins
og þetta hafi aldrei étið ætan bita. En prestur er þó vígður maður, hvernig
sem honum er í skinn komið. Og ég veit ekki hverjum ætti að koma svona lag-
að við, ef ekki sóknarprestinum manns. Og þar sem það var þá líka hann,
sem jarðsöng Elías minn heitinn.
— Ég átti nú ekki við það, segir vinkonan með hægð, — heldur hitt, að
maður veit aldrei hvaða skoðanir prestar kunna að hafa á spíritisma. Þeir
eru margir mótfallnir .. .
— Já, það er ekki því til að dreifa með okkar prest, hann trúir á annað líf.
Ég hef verið við þrjár jarðarfarir hjá honum og fleiri messur, og hann dregur
enga dul á sína trú. — Þú heyröir nú sjálf hvað hann sagði í ræðunni eftir
hann Elías minn — hvernig orðaði hann það nú aftur — um endurfundina?
Ja, það skiptir nú engu máli, en hann fullyrti það skýrum orðurn, að ég myndi
hitta Elías minn aftur, þegar ég hrekk upp af. Enda veit ég ekki til hvers ætti
að vera að vígja menn, sem ekki trúa á guðs orð. Það væru bara hrein svik
við söfnuðina. AS maöur nú ekki tali um við guð sjálfan.
— Já, ég veit það, að þeir trúa á annað líf á sinn hátt. En þeir trúa því ekki
allir að hægt sé að ná sambandi við framliöna. Til dæmis prófasturinn okk-
ar ...
— Hann er nú líka svo mikill bölvaður þverhaus, grípur ekkjan hressilega
fram í. — En það þarf líklega enginn neitt til hans að sækja um það, sem
maður hefir sjálfur reynt. Ég sagði það líka við læknirinn okkar, þegar þú
hjálpaðir mér, þarna um árið, þegar ég fékk slæmskuna í bakið, að það þýddi
ekkert fyrir hann að ætla að bera á móti því, sem ég hefði sjálf reynt. Hann
glotti. Og ég sagði honum, rélt si svona, að það þýddi ekki heldur að glotta
að sannleikanum, hann stæðist öll glott, jafnt höfðingja sem smælingja. Enda
eru það nú sjaldnast smælingjarnir, sem reisa rofin um það né annað. Og
presturinn okkar hérna, hann er áreiöanlega af öðru sauðahúsi en prófastur-
377