Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Blaðsíða 70

Timarit Máls og menningar
næstum því eins og opin guðsorðabók í andlitinu. — Já, hún Guðný, vin-
kona mín, er ekki vön að gráta framan í annað fólk. En hún er sú trygglynd-
asta og bezta vinkona sem ég hef átt um dagana. Eg er ekki að segja að hún
sé neitt gáfnaljós, en hún er hrein og bein.
— Það er einmitt það, ég skil, ég skil, kinkar prestur kolli í ákafa.
— Og áreiðanlega hefir hún syrgt Elías á sína vísu, þó hún gréti ekki við
jarðarförina.
— Ég skil, ég skil, fullvissar prestur og brestur hátt í fingraliðum hans.
Síðan verður vandræðaleg þögn um stund.
— Þetta er allt ákaflega erfitt, byrjar Halldóra.
— Ég skil það, samsinnir presturinn. — En sem sagt — þetta er allra
leið — og þeir sem eftir lifa verða að sætta sig við það, að sjá þá gömlu
hverfa. Ég held að ungu hjónin hérna séu ágætisfólk. Mér er sagt, að Elías
yngri sé um margt líkur föður sinum. En ég skil það, að það tekur sinn tíma
að — að ...
— Ég átti ekki við það, segir Halldóra hvíslandi. — Það er annað, allt
annað.
— Nú? í fyrsta sinn síðan prestur kom inn í stofuna glampar fyrir áhuga
í augnaráði hans og hann hættir snöggvast að núa hendurnar.
— Guðný sagðist hafa beðið yður að finna sig í kvöld, heldur vinkonan
áfram. — Minntist hún ekkert á hvað hún vildi yður?
— Nei, nei. Hún sagði aðeins að það væri áríðandi. Mér datt í hug —
jæja — það getur verið svo margt, sem fólk vill tala um við prestinn sinn.
Til dæmis kom einu sinni til mín ungur maður, hann á heima hérna í sveit-
inni, og vildi óður og uppvægur fá mig til að tala fyrir sig við stúlku, sem
hann var skotinn í! Hún var eitthvað — svona — þér skiljið — þver við
hann, svo hann hélt að hún tæki fremur mark á mér. Prestur leyfir sér að
hlæja svolítið að þessari hugmynd sóknarbarns síns. En Halldóru finnst þetta
alls ekki hlægilegt. — Já, ástin grípur til allskonar örþrifaráða, þegar hún er
ekki endurgoldin, segir hún snortin. — Það er einmitt það, samsinnir prestur-
inn. — En ekki getur það verið neitt henni viðkomandi í þessu tilfelli hérna.
Mér skilst að Guðný hafi beðið yður að tala um þetta við mig. Eða tók ég
ekki rétt eftir því?
— Ojú, segir Halldóra dræmt í gaupnir sér. — Það er bara svo erfitt að
koma orðum að þessu.
— Það er einmitt það, samþykkir presturinn. — Það sagði hann líka,
þessi maður, sem ég minntist á áðan. En yður er alveg óhætt að treysta því,
388