Tímarit Máls og menningar - 01.12.1966, Blaðsíða 80

Timarit Máls og menningar
hljóðu ofvæni. Það er ekkjan sem verður fyrst til að hreyfa sig. Hún ryðst
frainhjá tengdadóttur sinni og augu hennar skjóta gneistum. En áður en hún
kemst alla leið er hurðinni hrundið á gátt. Og það sem birtist í gættinni er
ekkert yfirnáttúrlegt, þótt það sé óvænt, heldur hár, þrekinn og rauðbirkinn
karlmaður, sýnilega eitthvað við skál, og flaðrandi upp um hann hundurinn
Sesar, með óhóflegum vinalátum. Jössi! hrópa systkinin samtímis. — Nú,
hver fjandinn sjálfur, hvaða hallelújasamkoma er hér? hrópar komumaður,
góðlátlegri, drafandi kæruleysisröddu. — Komið þið sæl, ætlaði ég að segja.
Hvurslags bænabókarandlit eru þetta? Það er eins og þið hafið átt von á aft-
urgöngu. Stúlkan stekkur á hann, þrýstir sér upp að honmn og kyssir hann
feginshugar. — Jössi, mikið er ég fegin að þú ert kominn. — Nú, er eitthvað
að? Og livað sé ég, er þetta ekki presturinn sjálfur? Er verið að skíra? Nei,
fjandinn liafi það, það er ekki svo langt siðan . ..
— Komdu sæll, Jörundur, grípur ekkjan fram í fyrir honum, lieldur þyrrk-
ingslega. — Og far þú út aftur með hundfjandann, Elías. Hvernig stendur á
því að þú kemur inn með hundinn, Jörundur? Þú hefir liklega séð, að það
var búið að ganga frá honum fyrir nóttina.
— Engin læti, mamma, engin læti. Hundgreyið varð vart við mig og byrj-
aði að gelta um leið og ég steig út úr bílnum. Hver á betri vin en hund? Og
ætti maður ekki að heilsa sínum bezta vini, þegar maður kemur heim úr út-
legðinni á nýjum bíl? Sínum bezta vini, móðir mín, skilurðu það? Sesar hefir
alltaf verið minn eini, sanni vinur. Ég hef ort um hann vísu, ég, sem hef
aldrei getað klúðrað saman vísu skammlaust.
— Mig varðar ekkert um það. Seztu þarna hjá henni Halldóru minni og
þegiðu meðan við ljúkum þessu af. Og far þú út með hundinn, Elías.
— Út með hundinn, ég held nú síður. Þar sem hundurinn er, þar verð ég.
Ef þið rekið hundinn út, þá fer ég með honum. Ég fyrirbýð þér að snerta
hundinn, Elías bróðir, annars skaltu fá að kenna á þessum hérna. Og þessi er
bróðir lians. Og sýnir bróðurnum kreppta hnefa sína, stóra og blárauða með
loðin handarbök. En þegar Elías bróðir lians horfir á móti með hýru í svipn-
um, eins og hann hafi aldrei í fýlu verið fyrr né síðar, þá snýr komumaður
sér að Halldóru og sezt hjá lienni.
— Og þú hér, Halldóra mín. Og alltaf jafn mjúk, ung og falleg. Þú hlýtur
að yngjast með hverju ári. Ég sef hjá þér í nótt, svei mér þá. Við gefum skít
í aldursmuninn. Þú gætir verið móðir mín, en ég gef skít í það, ég sef hjá
þér í nótt. Kanntu þessa: Feginn vildi ég fara — og hvíslar í eyrað á
Halldóru, en heldur síðan áfram upphátt — hana fóstru mína, þó að ég af
398