Tímarit Máls og menningar - 01.06.1968, Side 35

Sögukorn af LýS bónda í Lyngeyjum
Lýður talar þetta meira við sjálfan sig en konuna. Það er gjarna háttur
hans, að tala meira við sjálfan sig en annað fólk. Svo ropar hann notalega
og fer að jórtra selbita sem gengið hefur uppí hálsinn á honum.
Báturinn heldur skriðinum áfram.
Þau veiða vel. Kópur í flestum netanna. Sumstaðar tveir í sama bandinu. —
Olátabelgur selurinn, segir Lýður, tekur ofan, klórar sér í skallanum. Stingtu
á Geiri. Stingtu á Jórunn. Stingiði bæði á. Óli litli komdu hingað og haltu í
flá. Allt í hnút. Bölvaður ólátabelgur. Tökum það heim. Bölvað skrifli. Það
verða allir skrifli. Ekki svoleiðis, maður er náttúrlega ... Nú fer hann
að rigna. Heldurðu hann fari ekki að rigna Geiri?
Má búast við því. Hann er helvíti grúaður.
Ekki að blóta Geiri. Hún Jórunn okkar vill ekki að þú blótir.
0 þið eruð nú svosem rétt eins og hvor undan öðrum í bölvinu, segir konan.
Rignsararigningalegur já, segir Lýður og kippir landtoginu inní skutinn.
Rigningarafrussarafruss já. Við sína granna segir hann, sjáiði manninn vit-
lausann.
Hann raular ósköp lágvært og annars hugar.
Lýður bóndi í Lyngeyjum er lentur heima hjá sér. Hann hefur fengið hrær-
ing að borða og slátur og mjólk útá, harðfisk og smér, köku og bræðing og
blöndusopa. Hann hefur stangað úr tönnunum á sér með stöngli úr hrafns-
fjöður, ropað bæði lengi og vel, klórað sér í skallanum og raulað fáeinar
vísur. Nú er hann staddur úti undir skemmukampi og pissar fyrir horn. Svo
verður honum litið úteftir eyjunni og sér þá hvar þrír menn koma gangandi
heim holtin. — Ólafur í Borgum, segir hann upphátt við sjálfan sig. Hvað
ætli hann sé nú að erinda kallinn? 0 sjálfsagt einhvem óþarfann. Jæja, gam-
an að fá gesti. Kannski ég fari og kvenfólkið, kannski ég fari og kvenfólkið,
og kyssi það í náðum. 0 kannskarakannski já.
Bændurnir kyssast mörgum kossum og innvirðulega þar sem þeir mætast
á hlaðinu. Hinum gestunum er heilsað með handabandi hlýju og þéttu. —
Gerið svo vel og gangið í bæinn. Rigningarlegur skratti. Suðvestan gúlpur.
Geriði svo vel.
Inni i stofu ber Ólafur upp erindið: Ég er kominn til þín með verkfræðing
að sunnan. Hann er í hafnargerðarstússi og þyrfti sem fyrst að komast til
lands.
Hafnargerða já. Jú, ætli það verði ekki einhver ráð með að skjóta honum
uppyfir flóann.
25