Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Qupperneq 97

hjúpaðir hvítu. Hvert sem litið er, allt er snjóhvítt; hvert sem þú horfir, allt er
snjóhvítt. Og það er hljótt, það er hlýtt, það er mjúkt, það er hreint. Það er
áreiðanlega nokkuð erfitt, ef ekki alveg útilokað, að óhreinka sig í snjó. Trjá-
greinarnar eru þaktar snjó. Þær svigna niður að jörð undan hvítu, þykku farginu
og loka götunni. Götunni! Eins og það sé til einhver gata. Maður bara gengur og
vonar að maður sé á réttri leið. Og það er hljótt. Það hefur fennt yfir öll hljóð,
allan hávaða, skarkala og háreysti. Maður heyrir ekkert nema kyrrð, þögn og hún
hljómar svo sannarlega ekki hátt. Og það er hlýtt í öllum þessum mjúka kafasnjó,
það er hlýtt eins og í notalegri stofu þar sem frómar manneskjur hafa hist til að
eiga saman ljúfa stund. Allt er slétt og fellt. Brúnir, horn og broddar hafa hjúpast
snjó. Það sem var kantað og oddhvasst hefur nú fengið hvíta, ávala hettu. Snjórinn
hefur með mestu vinsemd og alúð þakið allt hart, gróft og hnubbótt. Hvar sem þú
drepur niður fæti stígurðu á mjúkt, hvítt, og hvað sem þú snertir er milt, vott og
mjúkt. Allt er hulið blæju, allt er orðið slétt og hnökralaust. Þar sem áður kenndi
margra grasa er nú eitt og aðeins eitt, snjór; og það sem áður var andstætt hefur
nú verið sameinað í eitt og aðeins eitt, snjó. Hversu ljúflega, hversu friðsamlega
hafa ekki hin margvíslegustu fyrirbæri sameinast í einni einustu mynd, tekið á
sig einn heildarsvip. Það er aðeins ein mynd sem ríkir. Það sem var sterkt hefur
nú verið mildað, það sem hóf sig upp lýtur nú, í besta skilningi þess orðs, einni
ljúfri, fagurri og háleitri heild. En bíðið við, ég er ekki búinn að segja allt. Mér
dettur nefnilega í hug að stríðshetja nokkur, sem vildi ekki láta taka sig höndum
heldur gerði það sem einni hetju ber að gera og varðist ofureflinu þar til yfir lauk,
gæti hafa fallið í snjó. Það snjóar án afláts á andlitið og höndina, á aumingjans
líkamann með blóðugu sárinu, hina göfugu lund, hina karlmannlegu einurð og
hina hreinlyndu, hugrökku sál. Hver sem er getur gengið yfir gröfina án þess að
verða nokkurs var en honum sem liggur undir snjónum líður vel. Hann hefur
öðlast frið og ró, hann er kominn heim. — Konan hans stendur við gluggann
heima, horfir á iðandi drífuna og hugsar: „Hvar skyldi hann vera og hvernig skyldi
honum líða? Honum líður áreiðanlega vel.“ Skyndilega verður hún skyggn og sér
hann. Hún gengur frá glugganum, sest niður og grætur.
TMM 1990:4
95