Tímarit Máls og menningar - 01.09.1992, Side 45

þau bakvið hól og taka þau fram í heilu lagi
þegar þess gerist þörf.
í fjallaþögninni er unnt að gangsetja
formúluna fyrir ferli: (a—>b), a breytist í b.
Við höfum hana í svigum svo hún verði
meðfærileg, svo við getum látið sem hún sé
heil og óskipt, og kallað hana til dæmis
einfaldlega (c). Svo hún gægist ekki fram
fyrir hólinn og skemmi útsýnið.
En fjallaþögnin er kvik af óvissu, ómerk-
ingar alls staðar á sveimi. Þokan nagar göt
í fjallahringinn. Formúlan (a—>b) rýmist
ekki lengur innan einfaldra sviga. Borgin
stækkar, við neyðumst sífellt til að finna
okkur stærri og stærri hóla, að lokum duga
varla heil fjöll, sérstaklega þegar dimmir,
þegar bjarmi hennar ógnar hálfum himn-
inum, þegar jeppaljós hennar glampa um
hálendið.
Við erum nú orðin ögn vitrari. Langt er
síðan mannkynið fékk sér a, og seinna b; en
nú rennur upp fyrir okkur að a og b hafa
alltaf verið í svigum, þau vom höfð í svig-
um frá upphafi: án sviga yrðu þau annað og
meira, hamslaus, ómerkingar: krúnk,
krúnk. Sjálft a er í rauninni heil svigaform-
úla sem hefur að geyma ferli, og breytingin
í b er ekki afstaðin, og verður ekki á meðan
borgin stækkar, og jafnvel þótt hún fari
aftur einhvemtíma að minnka. Því ef form-
úlan fyrir ferli er (a—>b), og a er ferli, þá
lítur heildarferlið þannig út:
((a—>b)—>b)
Og af því leiðir að heildarheildarferlið
lítur út þannig:
(((a—>b)—>b)—>b)
Og heildarheildarferlisferlið:
((((a—>b)—>b)—>b)—>b)
Og:
(((((a—>b)—>b)—>b)—>b)—>b)
Og...
Fyrir utan ystu svigana, fyrir utan óson-
lagið, tekur tómið við. Tómið sem eyði-
leggst og fyllist af svigum um leið og
hugsunin snertir það, og skreppur því út
undan allri hugsun. Hinn ysti skyndeildar-
hringur. Ekki duga venjulegir svigar sem
tákn fyrir jafn stórt hugtak og skyndeild.
Við neyðumst til að nota hornklofa.
Endanlega er formúlan því svona:
[(a—>b)—>b] = c
)Þess ber að geta, að homklofar líta ekki
út sem homklofar séð utanfrá. í augum
útburðarins eru hornklofar einungis venju-
legir svigar.(
TMM 1992:3
43