Tímarit Máls og menningar - 01.09.1992, Síða 95

í þeirri ömurlegu aðstöðu að þurfa að tilkynna um allt saman, og hann
vissi það líka að húsbóndinn var sterkari, grimmari og miskunnarlausari
en hann leyfði sér að sýna, ella væri hann ekki húsbóndinn. — Eftir slíka
leiki var hann vanur að beygja sig yfir vélritunarstúlkuna. „Elskarðu mig
nokkuð?!“ „Já,“ svarar stúlkan og flýtir sér að smella á hann kossi.
„Gott,“ gegnir ***, „en ég veit að þú skrökvar.“ Stúlkan þegir.
Hann semsé flýtir sér heim úr vinnunni, af vana og ekki af von um að
heima væri neins að vænta, hjónaband hans var einsog okkar svo margra,
markmiðsbundið félag, sem er svona dálítið taugatrekkjandi, og í þeim
mæli þægilegt. Skarpir haustvindar voru famir að blása, og hann var
einhvemveginn alltaf seinn að fylgja breytingum árstíðanna, um þetta
leyti var honum því alltaf kalt, hann skalf í slitnum rykfrakkanum, og
það var til lítils léttis að þegar kæmi fram í mars ...: þið getið fyllt upp
í eyðuna.
En sá mannfjöldi\, hugsaði hann skapillur, og hefði langað til að
akneytast út í hvem og einn persónulega, einnig sjálfan sig, enda var hann
sjálfur augsýnilega rétt einsog þessir, auðvitað urraði maginn í þeim líka
að gefnu tilefni eða að tilefnislausu, muldraði hann áfram, en þótt hann
legði við eymn gat hann ekki sannfærst um að neinn annar væri með
magakveisu. Honum var kalt og hann hugsaði um hve það væri slæmt,
honum var illt í tönn, krónan var laus, það gceti líka verið eitthvað að
gallinu, hnéð óstöðugt, þetta er lélegur líkamil, æpti hann nærri því upp
yfir sig, og það sem enn endist af honum er svo fjarska, fjarska ómerki-
legt.
Sem hann nú stóð þama í öngum sínum bíðandi eftir ljósaskiptum
götuvitans — þetta er nú ljótan! Ijóta ofstjómin hvernig fólki er stýrt,
einsog hænsnum —, tók eftir því að andspænis, hinumegin götunnar, var
stúlka að horfa beint á hann. *** lét þetta ekki hrista af sér dmngann,
þetta gat svosem komið fyrir, með hinum eða þessum afleiðingum, liðið
er liðið, rekur þá ekki stúlkan allt í einu útúr sér tunguna, hlæjandi og
gerir sig til, hver veit nema — bæði hrifust í gagnstæðar áttir af fólk-
straumnum. Kominn yfir stansaði hann, leitaði stúlkunnar, þar, þama
hverfur hún, hárið flaksandi. Ég ábyrgist öryggi frúarinnar, kvað indján-
inn prúði, sagði *** við sjálfan sig.
Hann hangsaði um hríð á gangstéttarbrúninni, fór svo hægt af stað...
hvað þetta kom skyndilega! hversu óútreiknanlegt. . . Og að reka útúr
sér tunguna... hve tilviljunarbundið... Hversu margbreytilegt, tók hann
TMM 1992:3
93