Tímarit Máls og menningar - 01.09.1992, Síða 97

síðan inn í þingið og á aðra mikilvæga vettvanga, niðurstöður þrefs þeirra
um ályktanir og lagagreinar, réttarbætur og réttarslys þannig... menn fá
magasár, verða innansúrir, á hinn bóginn, smjaður úr hófi gerir herrana
drembiláta og sjálfsánægða, og þá svæla þeir allt út í vindlareyk; það er
svosem ekki skemmtilegt heldur).
Svona eða hinsegin, borgin okkar fegrast, vöruhús eru vígð og bóka-
búðir opnaðar, umferðaræðar fá akreinar, bílastæðishús eru byggð, dans-
keppnir verða fleiri og komast á hærra stig, hvaðanæva gellur diskó-
tónlist, og svo undarlegt sem það er, einnig útúr ömurlegum smáhýsum,
allt súperfínt, litsjónvarpstækin orðin traust, straumbreytirinn ekki lengur
hörgulvara, og rafvélaviðgerðarþjónusta ríldsins, óhætt að segja, ódýr.
Semsagt, látum ekki í ljós ánægju eða óánægju, þesskonar háttalag getur
dregið dilk á eftir sér, svipljótir menn gætu birst um hverja helgi og skipað
okkur byrstri röddu að koma með sér, eftilvill einmitt á skemmtilegasta
sjónvarpstímanum, allt gæti verið eymdarlegra en nú, án þess að háleitar
hugsanir tengdust því þegar vindurinn ýfir á okkur hárið . . . nei, engar
sérstakar hugsanir, við drægjum okkur kulsæl inn í okkar eigið híði. í
eigin lúða híði hírumst við nú og er kalt, viðurkennandi af fyllsta raunsæi,
að líklega getum við skipt því út að ári; slíkt dregur þó ekki til mikillar
gleði.
Þetta var dálítill útúrdúr.
*** gekk inn í eina af þeim hálfbjörtu sjálfsafgreiðslubúðum sem
einkenna borgina okkar, keypti rauðvínsflösku, hringdi heim til konu
sinnar og sagðist flýta sér, hann hefði keypt rauðvín, sem þau mundu
njóta tvö ein. Rödd eiginkonunnar var klökk af fögnuði, en *** lét sig
það engu skipta.
Hann fór í gönguferð eftir áminnstum árbakka endilöngum, þar sem
nautahjarðimar vom hugsanlega reknar; veðrið... nú, veðrið var honum
ekki sérlega að skapi, en skyndilega rofaði til og sólin skein, ekki
kröftuglega en með skellibirtu; þegar hann kom auga á aldraða konu í
sólbaði, hann vissi ekki af hverju, setti hann lófann á milli sólarinnar og
ásjónu konunnar, þannig að skugga bar á.
Konukindinni varð bylt við og rauk upp, starði á ***, hljóp síðan brott
þegjandi, hatursfull, tiplandi einsog styggður fugl. *** varð gripinn ótta;
á þessum undarlega degi hefði hann getað glaðst yfir því, hve hann var
margvíslegur þessi lélegi, ropandi, brjóskkenndi líkami hans, hve margt
komst fyrir í honum, gleði og skelfing skiptust á, svona skyndilega.
TMM 1992:3
95