Morgunblaðið - 25.02.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. FEBRÚAR 2015
✝ (Þorvaldur)Einar Ragnars-
son fæddist á Hellu
á Rangárvöllum 16.
nóvember 1944.
Hann lést á Land-
spítalanum eftir
langvinn veikindi
14. febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Ragnar
Jónsson, skrif-
stofustjóri ÁTVR, f.
1915, d. 1992, og Kristín Guðrún
Einarsdóttir húsmóðir, f. 1923, d.
2014. Systkini Einars eru Bryn-
hildur Anna, f. 1949, Jón, f. 1953
og Þorgerður, f. 1958.
Eftirlifandi eiginkona Einars
er Gerður Pálsdóttir kennari, f.
1946. Foreldrar hennar voru
hjónin Páll Gunnarsson kennari,
f. 1908, d. 1991, og Gígja Hólm-
geirsdóttir húsmóðir, f. 1915, d.
1983. Börn Einars og Gerðar eru
fjögur: 1) Kristín Gígja, f. 1970,
gift Þorsteini Sverrissyni. Börn
þeirra eru Kolbrún Kara, f. 2000,
og Kristófer Kári, f. 2004. 2) Sig-
rún Elva, f. 1972, í sambúð með
Ara Pétri Wendel. Synir þeirra
eru Óttar Páll, f. 2005, Elías
Andri, f. 2007 og Daði Pétur, f.
2010. 3) Þorgerður Arna, f. 1979,
frá 1974, fyrst sem stundakenn-
ari, sem lektor frá 1978 og var
skipaður dósent 1994. Hann var
deildarforseti tannlæknadeildar
2001-04.
Í gegnum tíðina sinnti Einar
margvíslegum nefnda- og stjórn-
arstörfum innan háskólans, fyrir
Tannlæknafélag Íslands og
Tannsmíðaskólann. Hann var
einn af stofnfélögum Rótarý-
klúbbsins Reykjavík-Árbær árið
1990. Sá félagsskapur var honum
mjög kær og sótti hann fundi eins
lengi og hann gat.
Einar hafði gott vald á ís-
lensku, bæði í ræðu og riti og
hafði mikla ánægju af ýmiskonar
kveðskap. Hann unni íslenskri
náttúru og þekkti hálendið betur
en margur. Á námsárum sínum
vann hann mörg sumur fyrir
Landmælingar Íslands þar sem
ást hans á hálendi landsins náði
að blómstra. Hann var mikill
hestamaður og stundaði skíða-
mennsku af kappi. Einar hafði
mikla ánægju af hálendisferðum
bæði á jeppum og hestum. Hann
var sveitamaður í sálinni og festi
kaup á landi fyrir austan fjall ár-
ið 1979, Árbæjarhjáleigu. Þar
hafði hann unun af að dvelja og
naut þess að hafa nóg fyrir
stafni.
Útför Einars fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 25. febrúar
2015, kl. 13.
gift Óttari Erni
Helgasyni. Dætur
þeirra eru Gerður
Gígja, f. 2009 og
Hjördís Lóa, f. 2012.
4) Einar Páll Ein-
arsson, f. 1982.
Einar lauk lands-
prófi frá Skóga-
skóla og svo stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1964.
Hann lauk prófi í tannlækn-
ingum (Cand. odont.) frá Há-
skóla Íslands 1970 og fékk tann-
lækningaleyfi í júní sama ár.
Hann stundaði framhaldsnám í
tann- og munngervalækningum
(prosthodontics) við University
of Alabama í Birmingham í
Bandaríkjunum 1971-73 og í
sömu grein við Gautaborgar-
háskóla í Svíþjóð 1973-74. Sér-
fræðingsleyfi hlaut hann í tann-
og munngervalækningum 1987.
Einar starfaði sem aðstoðar-
tannlæknir og skólatannlæknir
framan af en hóf rekstur eigin
tannlækningastofu 1978. Hann
vann þar við sitt fag þar til hann
lét af störfum sökum heilsu-
brests. Einnig starfaði hann við
tannlæknadeild Háskóla Íslands
Elsku Einar tengdapabbi
minn er látinn. Þegar ég lít til
baka er margs að minnast. Ein
fyrsta minningin sem kemur upp
í hugann er þegar við vorum að
keyra saman austur í Árbæj-
arhjáleigu með Dubliners á re-
peat. Hann hafði miklar mætur á
Dubliners og eftir að hafa hlustað
á „Whiskey in the jar“ í tíunda
skiptið reyndi ég að semja við
Einar um að fá að setja útvarpið
á. Þá kom hins vegar ekkert ann-
að til greina en gamla góða gufan.
Hálfur sigur var unninn og ég
neyddist til að gera mér gufuna
að góðu. Í dag finnst mér hins
vegar ósköp heimilislegt að
hlusta stöku sinnum á gufuna,
ekki veit ég hvort það er sökum
hækkandi aldurs hjá mér eða
hvort þetta eru áhrif frá Einari.
Einar kenndi mér svo margt
og var mér ómetanlegur vinur.
Snemma eftir að við kynntumst
smitaði hann mig af hestabakt-
eríu sem ég hef ekki losnað við
síðan. Hann kenndi mér að
ferðast um landið á hestum og
fékk ég að fara með honum og
vinum hans í Feita Jarpi í ófáar
hestaferðir. Þökk sé honum lærði
ég að meta hálendi Íslands.
Einar var ákaflega ljúfur en
hins vegar gat hann verið mjög
þrjóskur og minnist ég þess með
bros á vör þegar hann setti allt á
annan endann í einni hestaferð-
inni þegar hann tók ekki annað í
mál en að það yrðu bjúgu í mat-
inn, við lítinn fögnuð samferða-
manna. Hér vildi hann halda í
gamla hefð og ef hann átti að elda
þá yrðu elduð bjúgu og ekkert
annað. Mig minnir að hann hafi
ekki þurft að elda í hestaferð eftir
þetta.
Einar var sérstaklega klár í
höndunum og gat útbúið ótrúleg-
ustu hluti. Hann hafði unun af því
að gefa gömlum hlutum nýtt líf
en stundum greindi okkur á í
þeim efnum. Þegar við vorum til
dæmis að girða fyrir austan þá
vildi hann nýta gamla staura og
efni úr eldri girðingum en ég vildi
spara tímann og nota nýtt efni.
Rökræddum við þetta oft lengi
áður en við hófumst handa.
Einar var af gamla skólanum
varðandi margt og gaf mér t.d.
vasahníf sem hann sagði að ég
ætti alltaf að hafa á mér þegar ég
væri í kringum hesta. Umræddur
hnífur er alltaf í reiðbuxunum
mínum og hefur oft komið að góð-
um notum. Eins fannst honum
ótrúlegt að ég ætti ekki góða
skóflu í bílnum og varð ekki ró-
legur fyrr en hann var búinn að
færa mér eina slíka að gjöf sem
passaði í bílinn. Þegar Einar ætl-
aði svo að gera vel við mig þegar
við vorum að bralla eitthvað sam-
an, þá stoppaði hann í sjoppu og
keypti konsúm og döðlur. Þessi
samsetning mun ávallt minna
mig á hann.
Einar er farinn og hans verður
sárt saknað en minning hans mun
lifa í hjarta mínu um ókomna tíð.
Óttar Örn Helgason.
Stóri bróðir minn, Einar
Ragnarsson, er látinn. Hann var
ekki bara stóri bróðir heldur líka
trúnaðarvinur og fyrirmynd. Mér
fannst hann geta allt og var ákaf-
lega stolt af honum.
Hann gaf mér ótal margt,
sumt sem hægt er að vega í hendi
sér og skoða en miklu fleira sem
er mér mikils virði en enginn sér.
Það var í honum listrænn
strengur; hann hafði gott auga,
eins og sagt er, fimar hendur og
var óhræddur við að gera tilraun-
ir. Þessir eiginleikar nýttust hon-
um eflaust í starfi sem tannlækn-
ir.
Meðal áþreifanlegra gersema
sem hann gaf mér er smekkur
sem hann bróderaði Rauðhettu
og úlfinn í 13 ára gamall.
Þegar mig vantaði byssu í
kúrekaleik þá töfraði hann eina
fram úr gömlum Zippókveikjara
og fleira dóti. Mér fannst hún
flott og var sama um álit annarra.
Þegar ég var hrædd við að
sofna ein í myrkrinu á kvöldin
kom hann með gamalt gítar-
ræksni og söng fyrir mig þangað
til allt varð betra.
Á menntaskólaárunum æfði
hann sig í að teikna portrett-
myndir af fjölskyldunni. Myndin
sem hann teiknaði af mér með
teygjutopp og undirhöku trónir á
hillunni og vekur góðar minning-
ar.
Einar var á tímabili iðinn við
að taka ljósmyndir og það er hon-
um að þakka að til eru myndir af
fjölskyldunni við ýmis tækifæri
frá sjöunda áratugnum. Sérstak-
lega kærar eru myndir af ömmu
við tóvinnu með okkur systkinin
til aðstoðar.
Hann valdi að fara í tann-
lækningar eftir að hafa lokið
stúdentsprófi úr máladeild. Það
var ekki hefðbundið val en hann
sýndi og sannaði að með góðum
vilja er margt hægt. Hann varð-
aði einnig veginn með því að
sækja framhaldsnám bæði í
Bandaríkjunum og Svíþjóð.
Heimili þeirra Gerðar stóð
allri fjölskyldunni opið og mót-
tökurnar voru jafnan hlýjar. Það
var gott að eiga við hann trún-
aðarsamtöl um lífið og tilveruna.
Ekki skemmdi fyrir að hann gat
verið mjög fyndinn. Það var líka
gott að vera með honum úti í
náttúrunni og finna samhljóminn
í kompaníi við allífið. Hann hafði
metnað í starfi og naut lífsins í
faðmi ástríkrar fjölskyldu sem
deildi með honum áhuga á hest-
um, hálendisferðum og skíðaiðk-
un. Hann var fallegur, lífsglaður
maður og lífssól hans skein
skært.
Svo kom þar að allt of ungur
þurfti Einar að hefja glímu við
Parkinsons-sjúkdóminn, þá leiðu
möru. Framan af virti hann sjúk-
dóminn ekki viðlits en varð loks
að kannast við hann. Síðar reyndi
hann bæði hefðbundnar og óhefð-
bundnar aðferðir til að finna bót
en andstæðingurinn var illvígur
og hafði að lokum betur. Það var
sárt að sjá hann þjást og persónu
hans dofna þar til flest hafði verið
tekið frá honum. Við þær aðstæð-
ur er líkn að fá að fara.
Ég sakna kærs bróður en
þakka hverja góða stund sem við
áttum saman.
Kæra Gerður, Kristín Gígja,
Sigrún Elva, Þorgerður Arna,
Einar Páll, tengdasynir og
barnabörn. Einar var lánsamur
að eiga ykkur að. Þið stóðuð með
honum alla leið. Megið þið finna
styrk til að hefja nýjan kafla.
Þorgerður.
Fjölskylda og vinir eru hverj-
um manni einatt það mikilvæg-
asta í lífinu. Utan vinnu verja
flestir mestum tíma með fjöl-
skyldu sinni og vinum. Sem fjöl-
skylda sinnum við fjölmörgum
hefðum og siðferðilegum skyld-
um sem efla tengslin og byggja
upp trausta vináttu og mikla
væntumþykju. Við berum blak af
meðlimum fjölskyldunnar og
sýnum hvert öðru gagnkvæma
hollustu. Sem fjölskylda hjálp-
umst við að og tökumst sameig-
inlega á við vanda og áföll sem
steðja að á lífsleiðinni og sam-
gleðjumst þegar vel gengur.
Ég batt trúss mitt við Þorgerði
konu mína árið 1980 og eignaðist
um leið stóra tengdafjölskyldu.
Tvö elstu systkini Þorgerðar
voru þegar gift, Einar kvæntur
Gerði frænku minni og Brynhild-
ur gift Ólafi. Svo náði Jón í Gyðu
og hópurinn hefur vaxið og dafn-
að ár frá ári. Góðu samveru-
stundirnar með þessu fólki eru
óteljandi. Samheldni og vinátta
hefur verið ríkjandi.
Einar mágur minn var frábær
tannlæknir, mikill fagmaður á
sínu sviði bæði akademískt og í
praxís. Hann vann fjölmargar
rannsóknir og stundum hjálpaði
ég til við tölfræðina. Það var
skemmtilegt samstarf og ekki fór
á milli mála hve brennandi áhuga
Einar hafði á sínu fagi.
Það sem Einar tók sér fyrir
hendur gerði hann af alúð og
dugnaði og allt virtist leika í
höndunum á honum. Hann vann
jafnan langan vinnudag og að
honum loknum tóku áhugamálin
við, ekki síst hestamennskan. Ég
var ókunnur hestum og Einar
fékk það hlutverk ásamt tengda-
pabba heitnum og svila mínum
Ólafi að kenna mér undirstöðu-
atriðin. Margs er að minnast úr
hestaatinu en vænst þótti mér
um það þegar ég fékk að taka
Asa, gæðing Einars, til kostanna.
Það fékk ekki hver sem var.
Ég fór oft með Einari austur í
bústað, bæði að sumri og vetri.
Við hlustuðum gjarnan á Bela-
fonte á leiðinni og Einar sagði
mér sögur, hann var góður og
skemmtilegur sögumaður. Sög-
urnar voru gjarnan frá því hann
var í landmælingunum og fór um
fjöll og firnindi Íslands eða sögur
austan úr sýslum þar sem Einar
þekkti fólk á flestum bæjum.
Ekki var slegið slöku við þegar í
bústaðinn var komið heldur farið
beint í að dytta að húsum, sinna
hrossum, grafa skurði eða laga
girðingar. Sófar og kósýheit voru
ekki á óskalista Einars og matur
aukaatriði nema sem orkugjafi.
Haustveiði í Veiðivötnum hef-
ur verið árviss. Þar gátum við
karlarnir fabúlerað endalaust um
bátinn og búnaðinn, hvar best
væri að leggja netin, hvort rétt
væri að vitja um og hversu lengi
steikin ætti að vera í holunni. Ég
á ótal góðar minningar um Einar
í þessum ferðum og oft höfum við
rifjað upp stormsiglinguna okkar
miklu á Snjóölduvatni með bátinn
drekkhlaðinn af vænni bleikju.
Einar mágur minn er látinn,
langt fyrir aldur fram. Ég minn-
ist með hlýhug góðs vinar og fé-
laga. Síðustu árin barðist hann
hetjulega við Parkinsons-sjúk-
dóminn. Það er alltaf sárt að
kveðja sína nánustu en stundum
er dauðinn langþráð líkn. Ég
votta Gerði, börnum þeirra Ein-
ars og fjölskyldum þeirra samúð
mína.
Gísli Heimisson.
Sjáðu á himni
hátt yfir fjöllin
rísandi roða.
Ljós og litir
leika um skýin,
birtingu boða.
Maðurinn sínum
sorgum gleymir
og sefast lætur,
er dagsbrún dreifir
döprum skuggum
dimmrar nætur.
Mönnum er fjarlægt
í morgunsins veldi
myrkrið að kveldi.
(Á.G. Finnsson).
Þegar ég sá Einar frænda
minn í fyrsta sinn var hann nokk-
urra vikna, sofandi í rúminu sínu
á heimili foreldra sinna á Hellu.
Ég var ellefu ára og ég man hvað
mér fannst hann fallegt barn.
Sumarið sem Einar var á öðru
árinu var ég í vist hjá Gunnu
frænku í Nesi, þá komu þeir feðg-
ar Ragnar og Einar gjarnan í
heimsókn á sunnudagsmorgnum.
Okkur öllum til mikillar ánægju,
ekki síst ömmu og afa. Svo þegar
við Þórir og börnin okkar eign-
uðumst fyrstu hestana fengu þeir
húsaskjól í hesthúsinu hjá Ragn-
ari og Einari í Baldurshaga. Það
var hvorki hátt til lofts né vítt til
veggja í Baldurshaganum en þar
var gott að vera, bæði fyrir menn
og hesta.
Þær eru margar góðu minn-
ingarnar sem tengjast Einari,
börnum hans, systkinum og
hestamennskunni. „Sleppitúr-
arnir“ á vorin þegar við riðum
austur að Árbæjarhjáleigu en þar
áttu Ragnar, Kristín og Einar og
fjölskylda sumarhús. Þar fengu
hestarnir okkar sumarbeit. Í
þessum ferðum voru allir með,
stórir og smáir, og alltaf var jafn
gaman hvort sem það var sólskin,
slagveður eða þokan á Hellisheiði
svo svört að varla sá fram á eyrun
á hestunum.
Um helgar var svo gjarnan rið-
ið út með Einari og hans fólki.
Stuttar ferðir um nágrennið eða
helgarferðir í Gyðubæ við Heklu-
rætur. Það voru ekki allir háir í
loftinu í þessum ferðum en ótrú-
lega duglegir knapar. Svo var
farið að skipuleggja lengri ferðir
og ferðafélagið „Feiti Jarpur“
stofnað. Oft var farið inn á há-
lendi. Þessar ferðir varð að
skipuleggja með góðum fyrir-
vara. Oftast kom það í hlut Ein-
ars, bæði undirbúningur og
fararstjórn, sem honum fórst
alltaf vel úr hendi. Þegar komið
var í náttstað, hestar komnir í að-
hald og menn búnir að borða, var
sest út í móa ef veðrið var gott.
Sungið og sagðar sögur. Einar
var góður söngmaður og sagði
skemmtilegar sögur. Hann átti
líka hægt með að setja saman
vísu sem hann gerði stundum í
þessum ferðum okkar. Þetta voru
ógleymanlegir dagar og í minn-
ingunni er alltaf sólskin.
Stofnendur „Feita Jarps“ eru
allir hættir hestamennsku en það
kemur maður í manns stað.
„Feiti Jarpur“ lifir enn og félagar
hans fara árlega í eina sumar-
ferð.
Síðustu ár hafa verið Einari
erfið. Baráttan við Parkinsons-
sjúkdóminn hefur verið hörð. En
hann hefur ekki staðið einn í
þeirri baráttu. Gerður hefur ver-
ið kletturinn við hlið hans og fjöl-
skyldan öll létt honum lífið sem
mest þau máttu.
Elsku Gerður og þið öll. Inni-
legar samúðarkveðjur frá okkur
Þóri og börnunum okkar.
Við minnumst Einars með
þakklæti og söknuði.
Blessuð sé minning Einars
Ragnarssonar.
Anna Jóna.
Það var seint í septembermán-
uði síðla dags árið 1983 er við
fjórir félagar lögðum upp á
tveimur Bronco-jeppum frá
Reykjavík og stefndum austur á
Rangárvelli og þaðan sem leið lá
upp á Fjallabaksleið.
Nú ætlaði Einar Ragnarsson
að sýna okkur utansveitarmönn-
um svæðið norðan Mýrdalsjökuls
og allt austur í Skaftártungu í
allri sinni haustlitadýrð. Það
vantaði ekki veðurblíðuna og
góða færð austur á Hungurfit.
Þangað komum við í tunglskini
seint um kvöld að gömlum leit-
armannaskála, snæddum nesti
okkar og lögðumst til svefns. Um
miðja nótt vöknuðu ferðalangar í
heimskautaveðri, snælduvit-
lausu, mikilli ofankomu.
Við undirbúning ferðar hafði
gleymst að hlusta á veðurspá!
Ekki var um annað að ræða í
myrkrinu en reyna að sofa til
morguns. Við birtingu snjóaði
enn, en sú ákvörðun var tekin að
freista þess að komast til byggða,
í vestur, að Hellu, sömu leið og
við ókum kvöldið áður á klukku-
stundu eða svo. Það tók okkur
„jeppamenn“ 20 klst. rúmar að
berjast til baka í mikilli ófærð, en
Broncojepparnir dugðu vel þar
sem við höfðum þó vit á að festa
einungis annan í einu. Við kom-
umst heilir að Rangá í bústað
Einars. Haustlitaferðin var á
enda.
Einar var talsverður jeppa-
karl, alinn upp á sumrin hjá
Landmælingum Íslands, ók þar
Landrover þvers og kruss um há-
lendið og vegleysur miklar og var
margs kunnandi í meðferð jeppa.
Hann var reyndar almennt af-
skaplega ánægður með eigin bíl,
hver svo sem það var. Sá sem
hann átti og ók hverju sinni var
sá besti á svæðinu.
Einar átti sterkar rætur aust-
ur í Rangárvallasýslu, fæddur á
Hellu, og þótti ákaflega vænt um
sveitina sína eystra og naut þess
mjög að dvelja í bústað sínum við
Rangá.
Einar lauk prófi frá MR og við
vorum síðan samstiga gegnum
nám við HÍ í tannlæknadeild,
héldum síðan til framhaldsnáms
hvor í sinni sérgrein við sama há-
skóla í Bandaríkjunum. Deildum
að námi loknu vinnuhúsnæði
ásamt þriðja félaganum, kennd-
um í yfir 30 ár við HÍ og ræddum
vinnuna, lífið og tilveruna löngum
stundum, skiptumst á skoðunum
um margt, deildum í bróðerni.
Einar var mjög laghentur,
teiknari góður, sagðist hafa setið
lítill hnokki á hnjám ömmu sinn-
ar, sem kenndi honum að draga
upp myndir. Eitt sinn ætlaði
hann að verða arkitekt.
En Einar naut sín vel í sinni
sérgrein, ekki síst sem kennari,
hafði góða yfirsýn yfir vandamál
tengd tannlækningum. Sagði
gjarnan nemendum sínum þegar
illa gekk hjá þeim og honum
fannst undirbúningur ónógur
varðandi tæki eða efni sem nota
skyldi: „Það getur borgað sig að
lesa leiðbeiningarnar.“
Hann var mikill sögumaður,
skaut gjarnan inn vísum og
kvæðum, sem hann kunni
ógrynni af og hafði á hraðbergi.
Parkinson-sjúkdómur setti
mark sitt á Einar á miðjum aldri
og við bættust önnur þung veik-
indi. Það var sárt að sjá hann
missa starfsþrek svo snemma.
Ég minnist góðs vinar með
söknuði, þakka Einari samfylgd-
ina og góðvild sem aldrei brást.
Gerði Pálsdóttur, eiginkonu
Einars, börnum þeirra og fjöl-
skyldum vottum við Kristín inni-
lega samúð. Blessuð sé minning
Einars Ragnarssonar.
Sigurjón H. Ólafsson.
Haustið 1962 settumst við Ein-
ar ásamt öðrum piltum, þ.á m
Magnúsi Sigsteinssyni, Gísla
Þorsteinssyni og Ríkarði Más-
syni, í 4. bekk Menntaskólans í
Reykjavík og hófst þá vinskapur
okkar sem hefur haldist síðan.
Ragnar faðir Einars tók
nokkra spilanema í kennslu í lom-
ber, spili sem lítið er spilað nú-
orðið, og stofnuðum við spila-
klúbb upp úr því. Spilað var aðra
hverja viku að vetri til í 45 ár,
okkur öllum til mikillar ánægju.
Oft var sagt í gamni að við mynd-
um sitja og spila lomber á Þjóð-
minjasafninu á sunnudags-
eftirmiðdögum þegar aldurinn
færðist yfir, en ekki varð af því.
Síðari ár byrjuðum við spila-
klúbbinn á að lesa upp úr Sturl-
ungu og öðrum Íslendingasögum.
Í framhaldi af því var farið á
hverju vori í ferðir tengdar þess-
um sögum, t.d. á slóðir Njáls-
sögu, Sturlungu og Gísla sögu
Súrssonar, en þá sigldum við frá
Bíldudal inn í Geirþjófsfjörð, sem
var mikil upplifun. Einnig fórum
við í fótspor Sturlu Sighvatsson-
ar til Rómar.
Fjölskyldur okkar kynntust
vel og fórum við í margar fjalla-
ferðir og einnig svifum við oft
niður skíðabrekkurnar saman.
Einar var sérlega fróður um
landið eftir að hafa unnið við
landmælingar sem ungur maður.
Hann þekkti m.a. fjölda fjallakofa
og gististaða utan alfaraleiða.
Ekki hugnuðust börnunum okkar
alltaf þessar gistingar en urðu að
láta sér þær nægja. Ein er sú
mynd er oft kemur í huga okkar
er við stóðum á tindi Heklu hám, í
logni og blíðu eftir að hafa gengið
á tindinn í hávaðaroki. Falleg sýn
er að Heklu frá sumarhúsi þeirra
hjóna og gátum við rifjað upp
skemmtilega og erfiða gönguferð
er við dvöldum hjá þeim síðar.
Í tæp 30 ár fögnuðum við ný-
ársdegi með þessum góðu vinum.
Við gengum um hin ýmsu hverfi
borgarinnar og nágrenni og end-
uðum daginn á að borða og
spjalla saman. Að fagna nýju ári
með þessum góðu vinum hefur
okkur alltaf þótt afar vænt um.
Með þessum orðum viljum við
þakka fyrir ótal ánægjulegar
samverustundir og ekki síst
tryggan og góðan vinskap. Við
sendum Gerði, börnum þeirra og
Einar Ragnarsson