Morgunblaðið - 25.02.2015, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. FEBRÚAR 2015
fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Brynjólfur og Margrét.
Það er ekki auðvelt að setjast
niður og skrifa um góðan dreng
sem fór allt of fljótt. Það rifjast
ýmislegt upp á löngum ferli en ég
mun aðeins kveðja hann hér með
nokkrum orðum.
Einar var ákveðinn vinnu-
þjarkur sem gafst ekki upp við
neitt sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann var góður tann-
læknir, vandvirkur og útsjónar-
samur.
Einar var afskaplega fastur á
sínu og gaf sig ekki sama hvað á
dundi. En þegar ég var að búa um
hann í kistuna notaði ég tækifærið
og gantaðist aðeins við hann og þá
var enginn til að svara eða mót-
mæla mér. Hann bara brosti að
mér fannst. Það var notalegt að fá
að hugsa um þig Einar minn og
koma þér fyrir áður en þú legðir
af stað í þína hinstu ferð. Þú hafðir
alltaf hugsað vel til mín og minna,
svo nú gat ég loksins gert eitthvað
fyrir þig. Þú hvattir mig líka þeg-
ar við hjónin opnuðum útfarar-
stofu og alltaf fékk ég að hlaupa út
til að sinna þessu nýja starfi. Oftar
en ekki sagðir þú í gríni við við-
skiptamenn okkar, að hér væri
þjónusta frá fyrstu tönn til grafar.
Það var ekki leiðinlegt að vinna
með Einari, hann var viljugur að
kenna manni og treysta fyrir ýms-
um hlutum. Einar var góður
skíðamaður og einnig var hann í
hestamennskunni eins og ég var á
þessum tíma. Miklar og góðar um-
ræður spruttu oft upp við stólinn
þegar rætt var um hesta. En
skíðaíþróttin var ekki mín og hafði
Einar miklar áhyggjur að ég
kynni ekki á skíði og vildi ólmur
kenna mér. Leist mér ekkert á
það en hann gaf sig ekki frekar en
áður, svo einn góðan veðurdag var
brunað upp í Bláfjöll þar sem ég
skyldi læra þetta.
Komið var upp eftir í ágætis
veðri, það var ekkert verið að
bíða heldur voru sett undir mig
skíði og mér skellt í lyftuna. Ég
reyndi að mótmæla en nei, Einar
var fastur á sínu og upp skyldi ég
fara. Komst ég upp og einhvern
veginn úr lyftunni. Ég stóð þarna
eins og illa gerður hlutur skjálf-
andi á beinunum og vissi ekkert
hvernig ég átti að komast niður.
Kemur karlinn aðvífandi og seg-
ir, farðu bara í plóg, svona og
sýndi mér og ýtti mér af stað nið-
ur. Ég hélt að þetta yrði minn síð-
asti dagur á lífi því ég var svo
hrædd. En einhvern veginn
komst ég niður með hann hvetj-
andi á hælunum á mér. Ég var
fljót að taka af mér skíðin og
sagði við hann að þetta hefði ver-
ið hryllingur og ég mundi aldrei
gera þetta aftur. Hann bara hló
en gaf sig með þetta og reyndi
aldrei aftur.
Að vinna svona náið með ein-
hverjum í yfir 30 ár er ekki sjálf-
gefið. Það þarf umburðarlyndi,
sjálfsaga og nauðsynlegt er að
bera virðingu hvort fyrir öðru.
Einar hafði mjög gaman af vís-
um og ljóðum og hafði lítið fyrir
því að setja saman gullkorn.
Hann kunni helling af skemmti-
legum og fallegum ljóðum. Það
var ekki leiðinlegt að fá kúnna í
stólinn eins og t.d. Flosa Ólafsson
heitinn. Þá var yfirleitt ekki
vinnufriður því þeir skelltu hvor
á annan vísubrotunum og þá var
mikið hlegið.
Ég vil þakka þér samvinnuna
Einar og þann vinskap sem þú
sýndir mér og mínum.
Elsku Gerður og fjölskylda,
megi allir englar himinsins vaka
yfir ykkur og gefa ykkur styrk á
þessum erfiða tíma.
Inger Steinsson.
Þegar maður fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
… í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Með söknuði kveð ég nú heið-
ursmanninn Einar Ragnarsson.
Við þessi leiðarlok er mér efst í
huga þakklæti fyrir samfylgdina,
vináttu og tryggð í gegnum árin.
Minning um kæran vin mun lifa
um ókomna tíð. Innilegar samúð-
arkveðjur til allra ættingja og
vina.
Ástríður Helga
Erlendsdóttir.
Í dag kveðjum við Einar Ragn-
arsson, einn af stólpum íslenskr-
ar tannlæknastéttar, sem er
horfinn á braut eftir löng og
ströng veikindi. Þrátt fyrir sorg
og trega á kveðjustund er margs
að minnast sem er jákvætt og
skemmtilegt og gerir sorgina
léttbærari.
Vinátta okkar Einars hófst
fyrir hálfri öld þegar við hófum
báðir nám í tannlækningum tví-
tugir að aldri. Strax í miðju námi
kusu samstúdentarnir okkur tvo
til farar á alþjóðaþing tann-
læknanema í París, en aðal-
styrktaraðili ráðstefnunnar var
einn helsti vínframleiðandi
Frakklands. Við Einar vorum
einhuga um að þar hlyti að hafa
verið mjög gaman, en við vorum
svo heppnir að hafa tekið nokkr-
ar myndir af þekktum bygging-
um í París sem við gátum sýnt
þegar heim kom og við áttum að
greina frá árangri ferðar. Hvor-
ugur okkar var mikill rauðvíns-
maður lengi á eftir.
Það átti svo fyrir okkur að
liggja að loknu sérnámi að fylgj-
ast að á lífsins braut sem sam-
kennarar á Tannlæknadeildinni
og að reka saman tannlækninga-
stofu. Samskiptin, sem aldrei bar
skugga á, voru því eðlilega mikil
gegnum árin.
Einar var félagsmálamaður
eins og forfeður hans í báðar ætt-
ir. Hann valdist því fljótt til for-
ystu, eins og í Rótarýhreyfing-
unni og Tannlæknafélagi Íslands.
Ekki síst nutu forystuhæfileikar
hans sín innan Tannlæknadeildar
HÍ þar sem ábyrgðarstörf hlóð-
ust snemma á hans herðar, en
hann var þar m.a. deildarforseti
um skeið.
Við flutning deildarinnar í nýtt
húsnæði, Tanngarð, þurfti að
skipuleggja starfsemina nánast
frá grunni og nútímavæða. Einar
valdist þá í starf klínikstjóra, en í
því fólst að hafa yfirumsjón með
klínísku námi og móta umgengn-
isreglur í nýju húsi. Við þetta
starf nýttust vel eðlislægir kostir
Einars; dugnaðurinn, ósérhlífnin
og samviskusemin í bland við
passlega þversku. Þessar breyt-
ingar á kennsluháttum heppnuð-
ust svo vel að deildin gat í kjölfar-
ið státað af því að vera ein af
bestu kennslustofnunum í tann-
lækningum í heiminum skv. um-
sögn erlendra matsaðila.
Einar var einnig afar metnað-
arfullur og farsæll kennari í sínu
fagi og verðlaunaður af stúdent-
um sínum. Hann átti einnig stór-
an þátt í stofnun Tannsmiðaskóla
Íslands í tengslum við Tann-
læknadeild og var lengi stjórnar-
formaður. Hann tileinkaði sér
strax nýjungar í sinni sérgrein
sem hann nýtti sér við tannlækn-
ingar á stofu sinni, en þar var
eins og annarsstaðar hjá Einari,
enginn afsláttur gefinn á gæðum
vinnunnar. Sem háskólakennari
stundaði Einar rannsóknir, eink-
um á faraldsfræði tannheilsu full-
orðinna. Merkustu rannsóknir
Einars voru framkvæmdar í sam-
vinnu við Hjartavernd á sam-
bandinu milli tannheilsu, reyk-
inga og hjartasjúkdóma.
Auk þess að vera frábær fag-
maður var Einar einnig mikill
fjölskyldu- og útivistarmaður.
Hafði hann yndi af ferðalögum og
ekki skemmdi fyrir ef góður reið-
hestur kom þar við sögu.
Lífshlaupi er lokið. Saknað er
góðs vinar sem gott var að leita
til, eða spjalla við um sameiginleg
áhugamál eða fagleg málefni. Við
Lóa sendum Gerði og fjölskyldu
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Sigfús Þór Elíasson.
Undir lok níunda áratugarins
er málum þannig háttað hjá
minni fjölskyldu að við erum að
flytja frá landsbyggðinni svoköll-
uðu til höfuðborgarinnar eftir 20
ára fjarveru.
Fyrstur (að frátöldum ættingj-
um) manna til að bjóða okkur vel-
komin á höfuðborgarsvæðið var
Einar heitinn. Jafnframt tjáir
hann mér að nú sé trúlega að
losna sæti í Lomber-klúbb þeirra
bekkjarbræðra. Þetta gengur
eftir og telst ég skömmu síðar
fullgildur spilafélagi. Félagar
hafa síðan verið þeir sömu í nær
25 ár mínir ágætu bekkjarbræð-
ur Brynjólfur og Magnús auk
okkar Einars.
Í fyrstu var aðeins einn dag-
skrárliður, að spila lomber, síðan
var bætt við lestri Íslendinga-
sagna og einni sumarferð árlega.
Fór þá þáttur eiginkvenna vax-
andi.
Senda vil ég hér með aftur-
virkar þakkir til spilafélaganna
og eiginkvenna fyrir hlýjar mót-
tökur.
En nú er skarð fyrir skildi,
Einar er fallinn frá. Síðustu spilin
þar sem Einar mætti til leiks
voru þann 21. október sl., þar
sem þessi baráttumaður hélt um
spilin meira af vilja en mætti.
Líkaminn brást ekki lengur við
huganum, styrkur handa var
heftur. Parkinsons-sjúkdómur-
inn hafði hafið lokaatlöguna.
Einar var traustur maður,
íhugull og laus við óþarfa blaður
en hláturmildur og góður hlust-
andi, ég er ekki frá því að hann
hafi verið gömul sál eins og
stundum er sagt.
Einar átti létt með að kasta
fram stöku og ekki síður að yrkja
heilu ljóðabálkana. Það vafðist
ekki fyrir honum.
Og þegar hann komst í ljóða-
haminn var erfitt að stöðva hann
enda ekki ástæða til. Það var með
ólíkindum hversu mikið af
bundnu og óbundnu máli hann
hafði á hraðbergi. Heill sjór
sagna og ljóða.
Góð minning er gulli betri, það
skynja ég betur eftir því sem ald-
urinn færist yfir og þegar ein-
hver kveður.
Þín minning mun lifa.
Við sendum Gerði og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Örlítið brot úr prédikun eftir
Henry Scott Holland:
„Dauðinn er alls ekki neitt
ég hef aðeins horfið brott
og inn í næsta herbergi
Ég er ég og þú ert þú
það sem við vorum hvor öðrum
það erum við enn.“
Gísli Þorsteinsson,
Lovísa Jónsdóttir.
Leiðir okkar Einars lágu sam-
an í Menntaskólanum í Reykja-
vík. Við vorum bekkjarfélagar í
D-bekknum og útskrifuðumst
stúdentar 1964. Hann kom aust-
an úr Vík í Mýrdal þar sem Ragn-
ar faðir hans hafði um árabil
stjórnað Verslunarfélagi Vestur-
Skaftfellinga. Nú var fjölskyldan
flutt til Reykjavíkur. Við Einar
urðum brátt góðir vinir, það var
dálítill sveitamaður í okkur báð-
um, við höfðum áhuga á bílum en
vorum ekki mikið á djamminu. Á
skólaárunum fékk Einar sumar-
vinnu hjá Landmælingum Ís-
lands og ók Weapon-bíl og Wil-
lys-jeppa vítt og breitt um landið,
ekki síst um ýmsa hálendisvegi
sem í þá daga voru ekki fjölfarn-
ir. Ég fékk lánaðan Landróver-
jeppa hjá föður mínum og undir
leiðsögn Einars var farið í ýmsar
hálendisferðir og oft voru nokkrir
bekkjarfélagar með í för. Land-
mannalaugar og Fjallabaksleiðir
voru í uppáhaldi. Seinna þegar við
höfðum lokið háskólanámi og
stofnað fjölskyldur var venjan að
fara í fjölskylduferð um verslun-
armannahelgina, yfirleitt á jepp-
um eitthvað inn á hálendið. Oft
var þá Brynjólfur Kjartansson og
hans fjölskylda með í för.
Svo voru það hestaferðirnar.
Einar hafði sett saman lítinn hóp
hestamanna sem fóru saman í
eina hestaferð á hverju sumri.
Hann var oft búinn að bjóða mér
að slást í hópinn en það var ekki
fyrr en sumarið 1996, þegar
ákveðið var að ríða upp Gnúp-
verjaafrétt og inn að Arnarfelli
hinu mikla við rætur Hofsjökuls
að ég sló til. Þetta var frábær ferð,
ég kynntist skemmtilegum mönn-
um og hef farið hestaferð með
þessum hópi, ferðafélaginu Feita
Jarpi, á hverju sumri síðan. Því
miður fór síðan fljótlega að bera á
veikindum Einars þannig að hann
gat ekki farið margar ferðir með
okkur eftir þetta.
Einar hafði forgöngu um að við
Brynjólfur og Jón heitinn Ingólfs-
son lærðum spilið lomber af föður
Einars og hans spilafélögum.
Ekki man ég nákvæmlega hve-
nær við stofnuðum spilaklúbbinn
en lomber höfum við spilað saman
í nokkra áratugi. Þegar Jón féll
frá kom Gísli Þorsteinsson, bekkj-
arfélagi okkar úr MR, í staðinn.
Spilakvöldin breyttust svo þannig
að eftir að hafa spilað drjúga
stund lásum við kafla í fornsög-
unum. Byrjuðum á Sturlungu, síð-
an kom Njála og Gísla saga Súrs-
sonar. Svo fórum við í helgarferð
með konum okkar á söguslóðirnar
á hverju sumri. Ríkarður Másson
bekkjarfélagi okkar og Herdís
kona hans hafa tekið þátt í öllum
þeim ferðum. Í mínum huga
stendur upp úr ferðin 2013 á slóð-
ir Gísla Súrssonar þegar við sigld-
um á víkingabátnum Vésteini inn
Geirþjófsfjörð og gengum að
hamrinum þar sem Gísli var veg-
inn. Einnig ferðin til Rómaborgar.
Parkinsons-sjúkdómurinn er
skelfilegur og hann lagðist þungt
á Einar vin minn. Þrátt fyrir
hetjulega baráttu kom að því að
hann varð að lúta í lægra haldi.
Við vorum á leið heim af spila-
kvöldi sl. haust þegar Einar sagði
við mig: „Það er mitt lán að eiga
góða konu.“ Í veikindum Einars
hefur hún Gerður svo sannarlega
sýnt að hún er algjör hetja.
Nú kveð ég minn kæra vin.
Takk fyrir skemmtilega samfylgd
og vináttu. Við Marta sendum
Gerði og öllum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Magnús Sigsteinsson.
Látinn er gamall vinur og
starfsbróðir, Einar Ragnarsson.
Ég var svo heppinn fyrir fjörutíu
árum að Einar kom til starfa á
tannlæknastofu minni eftir
tveggja ára námsdvöl í Bandaríkj-
unum og einnig ár í Gautaborg í
Svíþjóð. Þetta var mikill fengur
fyrir mig að geta kynnst
nýjungum að utan, og vonandi
hefur hann lært eitthvað af gamla
manninum! Var hann mjög ljúfur
og þægilegur og tókst með okkur
góður vinskapur. En það var
fleira sem tengdi okkur. Afar okk-
ar höfðu báðir verið bændur í
Holtahreppi í Rangárvallasýslu
og við skoðun fundum við út að við
gátum kallast frændur, Einar var
mjög áhugasamur á þessum árum
um fjallgöngur og ferðalög en það
tengdi okkur einnig. Báðir höfð-
um við verið starfsmenn Land-
mælinga Íslands á námsárum
okkar í Háskólanum, þó ekki sam-
tímis, vegna aldursmunar. En
vinna okkar hjá L.Í. var mikið
fólgin í ferð um fjöll að kanna
mælingapunkta. Ég minnist í það
minnsta einnar ferðar sem við fór-
um seinna á jeppum Fjallabaks-
leið syðri ásamt fleiri kollegum.
Rifjuðum þá upp gömlu góðu dag-
ana í mælingunum .
Hestamaður var Einar góður
og átti hann lengst af hesta. Svo
mikill áhugi reyndist leynast hjá
mér eftir fjögur sumur í sveit
sem drengur, að Einari tókst að
kveikja áhuga minn . Í tíu ár átt-
um við hjónin hvort sinn hestinn
og nutum við þess tíma vel. Fyrir
það getum við þakkað Einari.
Með þessum fátæklegu línum
vil ég minnast þessa góða drengs.
Hann var traustur félagi sem
gott var að vera með í liði. Við
Ella sendum Gerði og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Einars
Ragnarssonar.
Guðmundur Árnason.
Þungu veikindastríði er lokið
hjá Einari Ragnarssyni. Það er
þyngra en tárum taki að hafa
fylgst með þessum sterklega, ör-
lítið hrjúfa manni heyja slíka
baráttu. En nú er hann allur og
minningarnar sitja eftir. Minn-
ingar um prótetíkurkennarann
snaggaralega, sem var hvorki að
skafa utan af hlutunum né
flækja málin. Ekkert óþarfa ves-
en eða pjatt – þetta átti bara að
virka. „Hvítar fyllingar eru ekk-
ert nauðsynlegar distalt við
augntennur“ sagði hann eitt sinn
í árdaga ófullkominna plastfyll-
ingarefna „nema fyrir þá sem
vinna fyrir sér á bakinu“ og
glotti þegar nemendur urðu
skrýtnir á svip. „Ég er að sjálf-
sögðu að tala um bifvélavirkja“
bætti hann svo við. Og fyrir
nemendur sem eru að taka sín
fyrstu klínísku spor er kennari
sem segir þér hvað má og má
ekki gulls ígildi, þó menn geti
séð hlutina í víðara samhengi
síðar meir. Þannig var Einar,
ekki bara sem kennari heldur
einnig í lífinu, öruggur í sinni sök
og rökfastur og kollegarnir báru
ómælda virðingu fyrir honum.
Það var því afar sárt að fylgjast
með þessum sterka manni lúta
fyrir sjúkdómi sem að lokum
felldi hann, en aðdáunarvert á
sama tíma að sjá hann halda allri
þeirri reisn sem mögulegt var
mannlegum mætti.
Það var við því að búast að
Einar yrði kallaður til verka,
enda vann hann ótal vel metin
störf fyrir Tannlæknafélag Ís-
lands og sat m.a. í stjórn og var
varaformaður félagsins. Sinnti
mikilvægum símenntunarmálum
af miklum áhuga, bæði sem
fulltrúi í ársþings- og endur-
menntunarnefnd og einnig í
fræðslunefnd TFÍ. Hann lét
einnig til sín taka á alþjóðlegum
vettvangi sem stjórnarmaður í
Scandinavian Society for
prosthetic dentistry. Á vegum
háskólans gegndi hann mikilvæg-
um trúnaðarstörfum og var m.a.
deildarforseti tannlæknadeildar.
Eftir hann liggja mikilvæg rit-
verk, sem fjalla m.a. um aðstæð-
ur eldri borgara og úrbætur
varðandi tannheilsu þeirra. Ekki
alltaf áberandi málaflokkur en
þeir sem til þekkja, átta sig á
gríðarlegu mikilvægi málaflokks-
ins. Einar var vinsæll kennari og
vel metinn af nemendum sínum.
Með eindæmum duglegur og af-
kastamikill í vinnu, einnig farsæll
í einkalífi og mikill fjölskyldu-
maður. Síðast en ekki síst hesta-
maður mikill.
Fyrir hönd Tannlæknafélags
Íslands votta ég eftirlifandi eig-
inkonu, börnum, tengdabörnum
og barnabörnum samúð á erfið-
um tímamótum. Við kollegarnir
þökkum af alhug gefandi samferð
góðs drengs.
Kristín Heimisdóttir,
formaður Tannlæknafélags
Íslands.
Kveðja frá Rótarýklúbbnum
Reykjavík-Árbær
Fallinn er frá góður og mikils-
metinn rótarýfélagi eftir stranga
baráttu við erfiðan sjúkdóm. Ein-
ar Ragnarsson var einn af
stofnfélögum Rótarýklúbbsins
Reykjavík-Árbær sem stofnaður
var fyrir hartnær 25 árum. Hann
var alla tíð afar virkur félagi í
klúbbnum og gegndi þar ýmsum
trúnaðarstörfum og starfsárið
1998-1999 var hann forseti
klúbbsins.
Einar var maður þeirrar gerð-
ar að ávinna sér traust og virð-
ingu með hógværri framkomu,
málefnalegri afstöðu og hæfilegri
festu og ákveðni. Það var gott til
hans að leita og klúbbfélagar
fundu að hann bar hag klúbbsins
síns fyrir brjósti alla tíð. Jafnvel
eftir að veikindi hans hömluðu
verulega líkamlegri getu til
hreyfinga mætti hann á vikulega
fundi klúbbsins betur en margir
aðrir og naut þar vissulega að-
stoðar góðra félaga. Var aðdáun-
arvert að sjá hve hugurinn var
mikill þó líkaminn léti ekki full-
komlega að stjórn.
Einar Ragnarson var hag-
mæltur maður í betra lagi. Rót-
arýhreyfingin á sér einkunnarorð
sem kallað er fjórprófið. Einar
gerði sér lítið fyrir og snaraði því
í bundið mál með miklum glæsi-
brag og er hverjum fundi í Rót-
arýklúbbnum Reykjavík-Árbær
slitið með hans túlkun á fjórpróf-
inu sem hljóðar svo:
Er það satt og er það rétt,
er það siður fagur.
Verður af því vinsemd þétt.
Vænkast allra hagur.
Minning Einars Ragnarssonar
mun því lifa áfram í klúbbnum.
Ég votta Gerði og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu sam-
úð.
Fyrir hönd Rótarýklúbbsins
Reykjavík-Árbær.
Skúli Jónsson, forseti.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, langamma, systir, mágkona og
frænka,
HELGA GUÐRÚN KRISTJÁNSDÓTTIR
COWLES,
lést á heimili sínu í San Jose í Kaliforníu
þriðjudaginn 17. febrúar eftir
langvarandi baráttu við veikindi.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Donald Cowles.
HÓLMFRÍÐUR REIMARSDÓTTIR
frá Ásunnarstöðum í Breiðdal
lést á sjúkrahúsinu á Egilsstöðum mánudaginn 23. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
.
Ættingjar hinnar látnu.