Morgunblaðið - 21.03.2015, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 21.03.2015, Blaðsíða 39
MINNINGAR 39 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. MARS 2015 Með fáeinum orðum langar mig að minnast Önnu Bjargar, sveitunga míns og samstarfskonu til margra ára. Þegar Anna Björg gekk í kven- félagið var frá fyrsta degi eins og hún hefði alltaf starfað með okk- ur, svo glöð og jákvæð, vílaði ekk- ert fyrir sér, gekk brosandi í verkin og hreif aðrar með sér. Samstarf okkar í Klébergs- skóla eru orðin tíu ár, hér hreif hún jafnt samstarfsmenn sem nemendur með glaðværð, hlýju og dillandi smitandi hlátri, enda heyrðist oft: Þetta er hún Anna Björg. Aldrei lét hún á sér finna þótt erfiðleikar steðjuðu að, leyfði manni að fylgjast með en var fljót að slá á léttari strengi og sagði: „Æ tölum nú um eitthvað skemmtilegra.“ Það kom fyrir að hún hringdi að morgni og sagðist vera aðeins sein, mætti svo fasmikil og ástæð- an var þá jafnvel. „Heldurðu að kvíguskömmin hafi ekki endilega þurft að bera núna“ … eða: „Það kom bara annar fóturinn og ég varð að draga lambið út“, hennar vinnudagur var löngu byrjaður. Að hafa fengið að kynnast og starfa með öðrum eins gleðigjafa og Önnu Björg var dýrmætt og gleymist ekki. Ég sagði oft: Hún Anna Björg er alveg einstök. Ég meinti það þá og finn það enn betur nú. Hún notaði stundum orðið gæskan og fylgdi því einstakt bros glettni og húmors sem fyllti allt andlitið, þannig vil ég muna hana og þakka samfylgdina Votta fjölskyldum hennar inni- lega samúð. Hulda í Eilífsdal. Það var reiðarslag sem okkar litla samfélag í Kjósinni varð fyr- ir, þegar það fréttist að Anna Björg á Valdastöðum væri látin eftir harðvítuga baráttu við krabbamein. Hún var stór hlekkur í keðj- unni sem litlu sveitarfélagi er svo nauðsynleg og gegndi þar mikil- vægum hlutverkum. Hún var áhugasamur bóndi, sat í sveitar- stjórn um tíma, var öflug kven- félagskona, öflug og góð laxveiði- kona, bókverja í bókasafninu í Ásgarði og ekki síst eiginkona og móðir. Við áttum það sameiginlegt að flytja í Kjósina þann 1. maí, reyndar með 30 ára millibili, og hófum búskap með okkar mönn- um, frændunum Hreiðari og Óla Helga, á æskuheimilum þeirra. Við viljum þakka Önnu Björgu fyrir samfylgdina og góð kynni og gleymum ekki geislandi brosinu hennar og kátínu í augum, sem lét engan ósnortinn. Við sendum okkar innilegustu samúðarkveðjur til nágranna okkar á Valdastöðum, Ólafs Helga og barna þeirra, foreldra Önnu Bjargar, bræðra hennar, tengdaforeldra og fjölskyldunnar allrar. Þökkum gott nágrenni í 20 ár. Ásta og Hreiðar, Grímsstöðum. Ég átti demant í lífi mínu, ég átti vináttu Önnu Bjargar Sveins- dóttur. Ég átti vinkonu sem gat lýst upp heilt herbergi með brosinu sínu. Ég átti æskuvinkonu sem hét Björg eins og ég, og sem sendi mér jólapakka á hverju ári í 50 ár, sem ólst upp með mér, fyrst í sama húsi og síðar í sömu götu, var alltaf til í að leika, sem ég gat hlaupið til hvenær sem var alveg inn að rúmgafli og það án þess að banka, sem flýtti fermingunni sinni um ár og fermdist því sama ár og Jói bróðir hennar og ég, og sem deildi með mér vinnuborði í frystihúsinu þegar við fengum að byrja að vinna í fiskinum. Ég átti æskuvinkonu sem fór á sumrin austur á Borgarfjörð eystri og kom til baka í lok sum- ars brún og sælleg og með nýstár- leg orð á takteinum, eins og „gæskur“. Ég átti vinkonu sem kynntist Óla Helga sínum, flutti með hon- um í Kjósina og gerðist bóndi, eignaðist börnin sín og blómstraði í sveitinni. Kunni að reykja kjöt og fisk, gerði besta graflaxinn, gaf mér hveitikökur og reyktan lax þegar ég kom í heimsókn. Sat í sveitarstjórn, stjórnaði bókasafni, var í þorrablótsnefnd, ræktaði matjurtagarð, safnaði gömlum sérstökum hlutum, elskaði að veiða lax, átti hænur, kindur, kýr og hunda. Ég átti uppeldissystur þar sem vinskapur milli fjölskyldna okkar hefur alltaf verið mikill, bæði milli foreldra okkar og systkina, og foreldra hennar fékk ég að láni sem mína eigin þau ár sem ég bjó á Austurlandinu. Ég átti vinkonu sem var með mér kvöldið sem ég hitti manninn minn og hún var alltaf í uppáhaldi hjá honum. Ég átti vinkonu sem var hrak- fallabálkur og oftast þegar við hittumst var hún að jafna sig eftir óhöpp eða meiðsli. Ég átti vinkonu sem fékk bara að spila með í fyrri hálfleik. Elsku Óli Helgi, Þórdís, Óli Geir og fjölskyldan Valdastöðum, innilegustu samúðarkveðjur til ykkar allra. Elsku Geira og Sveinn, Jói, Bjarni Ágúst og fjölskyldur, ég og fjölskyldan mín öll samhryggj- umst ykkur innilega á þessum erfiðu tímum. Við þökkum ykkur áratuga vináttu sem mun lifa og auðga líf okkar áfram. Minningarnar um Önnu Björgu okkar lifa í hjarta okkar. Það ert þú sem til himins hugsar og spyrð um þína trú þú sem að leitar og lifir nú Eitt blik á stjörnubjörtum himni þú ein bára á sléttum hafsins fleti þú eitt barn sem fæðist meðan annað fer eitt skip í tímans hafi steytt á sker það ert þú (Jónas Sigurðsson.) Linda Björg Sigurðardóttir. Ég var rétt að verða sjö ára þegar Anna Björg kom fyrst heim að Valdastöðum með Óla Helga bróður mínum. Hún hélt að ég væri stórskrýtin enda læddist ég meðfram veggjum og þorði ekki að yrða á þessa nýju konu í feimni minni. Það stóð þó ekki lengi og fljótlega var Anna Björg orðin eins og nýja systir mín. Óli Helgi og Anna Björg voru mörg sumur á Valdastöðum þótt þau byggju í bænum á veturna svo að sam- gangurinn var heilmikill. Alltaf virtist Anna Björg hafa tíma og þolinmæði til að sinna þessari nýju, litlu systur þegar mér leidd- ist. Oft var gripið í yatzy, sem hún vann alltaf á einhvern ótrúlegan hátt, eða þá einhver önnur spil. Þegar ég hóf nám í Mennta- skólanum í Reykjavík flutti ég til Önnu og Óla í Álfatúnið og bjó þar í fjóra vetur. Þar varð hún eig- inlega eins og önnur mamma mín, hugsaði endalaust vel um mig og kenndi mér margt og mikið. Það var ómetanlegt að fá að vera hluti af litlu fjölskyldunni þeirra á þessum árum. Þórdís fæddist fyrsta veturinn og skildi hún síðar ekkert í því þegar þau fluttu í sveitina fjórum árum seinna að það væri ekki líka sérherbergi fyrir mig þar enda var ég orðin eins og stóra systir hennar. Minningarnar eru ótalmargar og fallegar. Anna Björg að kokka eitthvað ljúffengt í eldhúsinu. La- sagnað átti helst að taka sig allan daginn og aldrei hef ég séð jafn- mikla alúð lagða í sósugerð enda fyrirfinnst ekki betri sveppasósa en sósan hennar Önnu Bjargar. Anna Björg í laugardagspilsinu að grilla ofan í stórfjölskylduna, sama hvernig viðraði. Stússið í matjurtagarðinum og í sauðburð- inum með Markúsi Orra sem þótti líka svo afskaplega vænt um Önnu „frænku“. Anna Björg, skírnarvottur Matthíasar Kára sem aldrei fær að skottast með henni úti á túni innan um lömbin. Önnu Bjargar verður ákaflega sárt saknað, betri og gegnheilli manneskju held ég að sé varla hægt að finna. Ég hugga mig við minningarnar um trausta og hlýja konu sem gaf sig alla í að gleðja þá og hjálpa sem stóðu henni næst. Takk fyrir allt gæskan. Valdís. Í skýrslu stjórnar Kvenfélags Kjósarhrepps fyrir árið 2006, stendur: „Í lok ársins gekk ein kjarnakona í Kvenfélagið. Henni var strax ýtt út í fyrsta verkefnið, og það var ekki minna en að skemmta sveitungunum á þorra- blóti. Velkomin Anna Björg.“ Það var mikill fengur fyrir okk- ar litla félag að fá Önnu Björgu til liðs við okkur. Hún tók alla tíð virkan þátt og var starfandi ritari félagsins frá 2010. Hún var hrókur alls fagnaðar bæði í leik og starfi. Ætíð tilbúin í þau verkefni sem að höndum bar. Ef við vorum búnar að flækja málin fullmikið tók Anna Björg gjarnan af skarið með sína með- fæddu forystuhæfileika og sagði: „Æ, stelpur, hættið þessu, við gerum þetta bara svona“, þá var það ákveðið. Oftast kölluðum við hana gæskuna okkar, en ef hún fór fram úr sér var hún gjarnan kölluð „Gyða Sól“. Við eigum svo margar skemmtilegar og góðar minningar um Önnu Björgu, með sitt geislandi bros, dugnað og óendanlega bjartsýni. Í tilefni 25 ára afmælis okkar, árið 1965, færðu Kjósarbændur félaginu ljóð að gjöf. Þessi tvö er- indi úr ljóðinu eru mjög lýsandi fyrir þátttöku Önnu Bjargar og framlag hennar til kvenfélagsins. Þið eigið blóm í eigin garði, þið eigið þátt í búsins arði og æskunni veitið vernd og skjól. Þið hlúið að gleði og heilsulindum hamingjuna við ykkur bindum eins og jörðin, sumri og sól. Öllum þeim er einskis njóta umbun ykkar og blessun hljóta kvenfélagsins kjörið verk. Ef að vantar þátt í þörfum. Þá er byggt á ykkar störfum og lausnin verður ljúf og sterk. (Ólafur Á. Ólafsson) Við kvenfélagskonur kveðjum góða vinkonu og þökkum Önnu Björgu samfylgdina. Aðstandend- um sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur. Fyrir hönd Kvenfélags Kjósar- hrepps, Sigurbjörg Ólafsdóttir. Stórt skarð er hoggið í okkar litla samfélag í Kjósarhreppi. Sveitin verður aldrei söm eftir að almættið kaus að taka til sín Önnu Björgu „gæskunnar“, sem hefur verið samofin öllu lífi í sveitinni frá því er hún hóf búskap með eig- inmanni sínum, Ólafi Helga Ólafs- syni, á æskuheimili Óla á Valda- stöðum í Kjós. Anna Björg lést langt um aldur fram eftir skammvinn veikindi. Íbúum í Kjósarhreppi mun reyn- ast erfitt að skilja að sveitin mun ekki með sama hætti og áður njóta mannkosta Önnu, eljusemi hennar og manngæsku, glað- værðar hennar og vináttu. Íbúar í Kjósarhreppi munu lengi minnast Önnu Bjargar fyrir þátttöku hennar í stjórn og starfsemi sveit- arfélagsins og fyrir óeigingjarna þátttöku hennar í öllu félagslífi í sveitinni. Anna Björg hefur mark- að djúp og órjúfanleg spor í sam- félag okkar. Anna Björg var kosin til setu sem aðalmaður í hreppsnefnd Kjósarhrepps í tvö kjörtímabil á árunum 1998 til ársins 2006. Á þessu tímabili starfaði hún jafn- framt að öðrum trúnaðarstörfum fyrir sveitarfélagið m.a. sem stjórnarmaður í stjórn Heilsu- gæslu Kjósarumdæmis og sem fulltrúi í fulltrúaráði Sambands sveitarfélaga á höfuðborgarsvæð- inu. Anna Björg var um árabil stuðningsfulltrúi við börn í Kjós- arhreppi, sem þurftu á miklum stuðningi að halda við skólanám sitt, fyrst við Ásgarðsskóla í Kjós en síðar við Klébergsskóla á Kjal- arnesi eftir að skólastarf í sveit- inni var flutt þangað. Anna Björg sinnti þessu starfi sínu af alúð og hún myndaði sterk og náin tengsl við börnin sem þau og aðstand- endur þeirra búa áfram að og munu ekki gleyma. Á vegum sveitarfélagsins hefur Anna Björg einnig um árabil haldið utan um rekstur bóka- safnsins í Ásgarði. Bókasafnið hefur jafnan verið opið fyrir íbúa hreppsins á miðvikudagskvöld- um, þar sem vinsælt hefur verið að þiggja kaffiveitingar við hressilegt og menningarlegt spjall. Í tengslum við rekstur bókasafnsins stóð Anna Björg fyrir menningarviðburðum t.d. með því að fá rithöfunda til þess að lesa úr bókum sínum fyrir okk- ur sveitafólkið. Þrátt fyrir ýmsa umsýslan við búverkin á Valdastöðum og störf hennar fyrir hönd Kjósarhrepps þá hefur hún einnig ávallt verið þátttakandi í öllu almennu fé- lagsstarfi í sveitinni. Anna Björg hefur m.a. staðið í fremstu röð í göfugu starfi Kvenfélags Kjósar- hrepps og hún hefur ásamt eig- inmanni sínum Ólafi Helga verið ómissandi gleðigjafi í „Unghjóna- klúbbi Kjósarhrepps“, þar sem slegið hefur verið á léttari strengi. Með Önnu Björgu Sveinsdótt- ur, bónda á Valdastöðum í Kjós, er horfinn náinn vinur og sam- starfsmaður, sem lýst hefur upp samfélag okkar. Hún hefur gert líf okkar betra með sinni yndis- legu framkomu og nærveru. Kæri Óli og börn ykkar, Sig- rún, Þórdís og Óli Geir. Missir ykkar er mikill og söknuðurinn er sár. Við vottum ykkur og öðrum aðstandendum okkar dýpstu sam- úð. Blessuð sé minning Önnu Bjargar Sveinsdóttur og hafi hún þakkir fyrir allt sitt góða og fórn- fúsa starf í þágu sveitarfélagsins. Fyrir hönd Kjósarhrepps Guðmundur H. Davíðsson, oddviti, og Guðný G. Ívarsdóttir, sveitarstjóri. Frá Klébergsskóla Anna Björg Sveinsdóttir starf- aði í tíu ár í Klébergsskóla og frá- fall hennar skilur eftir sig skarð í hjörtum okkar sem ekki verður fyllt svo glatt. Á þessum tíma ávann hún sér virðingu og vænt- umþykju nemenda, þeir treystu henni og treystu á hana. Hún var vinur og verndari, leiðbeinandi í náminu, stoð og stytta. Anna Björg var baráttukona fyrir rétti og hagsmunum skjólstæðinga sinna og hafði um leið þann eig- inleika að sýna þeim alltaf virð- ingu og hlýhug. Þetta tvennt er aðalsmerki skólamannsins og Anna Björg var svo sannarlega á réttri hillu í skólastarfinu þó að hún hafi jafnframt uppeldisstörf- unum sinnt bústörfum á Valda- stöðum. Hún hafði þetta í sér, þetta var henni eðlislægt og er hennar nú sárt saknað í Klé- bergsskóla. Þar átti hún líka marga af sínum nánustu og bestu vinum. Þegar við reynum að takast á við erfiðan missi á borð við þenn- an, þá leitar hugurinn ósjálfrátt á bjartari staði. Þar getum við yljað okkur við góðar minningar um konu sem var falleg bæði á ytra borði og því innra. Anna Björg var glæsileg kona og aðsópsmikil, viljasterk og ákveðin. Hún lá ekki á skoðunum sínum en hafði til að bera hjartalag sem fann til með lítilmagnanum – og heillandi bros og einstakan, smitandi hlátur sem við tölum um í dag. Hennar er saknað en minningin um hana lifir í skólanum, í dag, á morgun og um ókomna tíð. Við í Klébergsskóla sendum Ólafi Helga, börnum og öðrum aðstandendum innilegar samúð- arkveðjur og okkar hlýjustu strauma. Fyrir hönd starfsmanna og nemenda Klébergsskóla, Björgvin Þór Þórhallsson, skólastjóri. Elsku Anna Björg. Nú kveðj- um við þig í dag og ég er svo inni- lega ekki tilbúin til þess. Ég er meyr í hjarta þegar ég hugsa til þín. Ég var svo heppin að kynnast þér í gegnum Sylvíu Rún, en þú varst hennar hægri hönd í skól- anum, þú kunnir svo vel á hana, gast alltaf talað hana til og hún fann til svo mikils öryggis með. Með ykkur óx mikil hlýja og það veitti okkur hjónum svo mikinn stuðning. En svo var ég svo hepp- in að kynnast þér betur þegar ég fór að vinna í Klébergsskóla og við vorum með svona einkahúm- or, gerðum stöðugt grín hvor að annarri, en við gátum líka verið eðlilegar og töluðum um fjöl- skyldur okkar. Þegar ég hugsa til elsku barna þinna og Óla, vá, þetta er svo mikil missir. Ég og Sylvía Rún vorum að tala um þig um daginn því að hún var svo pirr- uð í skólanum og einn kennari hennar sagði við hana: „Sylvía mín, ertu búin að borða?“ Þá sagði hún mér að sér hefði fundist eins og Anna Björg væri komin í skólann, því alltaf þegar hún var pirruð hefði Anna sagt þetta við hana og gefið henni að borða, tók ekki á móti mótmælum. Einu sinni þegar við hjónin vorum að fara til Bandaríkjanna léstu hana fá miða með fatanúm- erum. Hún hafði svo miklar áhyggjur af því að ég myndi ekki kaupa neitt handa þér. Svo þegar hún sagði að mamma hefði ekki keypt neitt handa þér, þá hlóstu svo innilega. Þú varst henni svo kær. Þú tókst hana stundum með þér heim og leyfðir henni að vinna í fjósinu sem hún elskaði og þetta var ykk- ar tími þar sem þið töluðuð saman og gerðuð grín. Þessi tími er henni svo kær. Sylvía Rún hafði heyrt að þú værir svo mikið lasin en var að reyna að telja sér trú um að þú myndir sigrast á þessu, en það var ekki mikil sannfæring í þessu hjá henni. Þegar ég hugsa til þess núna er eins og einhver hafi verið að undirbúa hana fyrir þessar fréttir. En elsku Anna mín, þín verður sárt saknað. Það sem drífur okkur áfram er minning um hlátur þinn og gleðina gagnvart lífinu, þú varst alltaf svo hress og jákvæð, hleypt- ir ekki neinu neikvæðu inn. Og eins og þú sagðir um áramótin þá varstu búin að ættleiða Pollýönnu og það huggar mig að vita um já- kvæðni þína. Þegar ég var að hugsa til þín um hvernig ég gæti lýst þér datt mér Lína langsokkur í hug, glens og gaman, það ert þú, sterkust af öllum stelpunum er, og það ert þú. Ég þakka fyrir að hafa kynnst þér og er svo þakklát fyrir hvað þú hugsaðir vel um stelpuna mína og þú átt stóran þátt í hvað hún er flottur einstak- lingur í dag. Ég hafði sagt þér það áður en ég vildi að ég gæti sagt það við þig aftur. Elsku Þórdís, Óli Geir og Óli, ég bið góðan Guð að gefa ykkur allan þann styrk sem þið þurfið. Elva Dís og Sylvía Rún. „Hvað segirðu manni minn, þú ert bara kominn heim til telpnanna þinna?“ Svona heilsaði bóndinn í Hrauni mér þegar ég var að koma heim úr úthaldi í vega- gerð eða í land af sjó. „Á ég ekki að hella upp á?“ Svo lagaði hann kaffið og við fórum yfir málin. Þær eru margar og góð- ar minningarnar úr eldhúsinu í Hrauni yfir rjúkandi kaffi en það var það fyrsta sem mér var boðið þegar ég fór að venja komur mínar þangað til að sverma fyrir heimasætunni. Það var engin lognmolla í kringum Hraunsbóndann, hann hafði sterka rödd sem tekið var eftir og heyrðist vel en á bak við hana var ekkert nema ljúf- mennskan og góðvild. Hjálmar Hjálmar Hafþór Sigurðsson ✝ Hjálmar Haf-þór Sigurðs- son fæddist 22. mars 1949. Hann lést 2. október 2014. Útför Hjálm- ars fór fram 18. október 2014. var einstaklega hress og léttlynd- ur, alltaf stutt í hlátur og grín. Það var orðið stutt í starfslok hjá hon- um og þá hefði hann haft allan þann tíma sem hann vildi til að njóta sín við það sem honum hefði líkað best, að vera á Hrauni með sínar skepnur og sitt bú. Ég held að hann tengdapabbi minn hafi verið bóndi í allri merkingu þess orðs, stýrt og stjórnað sínu búi af miklum rausnarskap. Hjálmar var mjög lifandi maður, fylgdist með ölllu og hafði skoðanir á öllu því sem var að gerast í kringum hann. Barnabörnin voru honum oft hugleikin, afa- hlutverkið fórst honum einstak- lega vel úr hendi. Hvað er betra en að eiga afa og ömmur í sveit? Það stækkaði bara á honum brosið eftir því sem bættist í hópinn. Það voru þung spor að bera þennan mann til grafar í haust, ég hefði viljað verða samferða honum svo miklu lengur en það sem hann skildi eftir er mér ómetanlegt. Dóttir og barna- barn, allar minningarnar úr Hrauni, allt í kringum rollurnar og þau störf sem þeim fylgdi og allar þær samverustundir sem ég átti með honum. Síðastliðinn vetur þegar við bjuggum í Reykjavík til þess að mennta okkur saknaði ég þess að geta ekki rennt fram í Hraun og drukkið með honum kaffi. Í haust komum við vestur og hjálpuðum til við haustverkin, ekki grunaði mig þá að ég væri að kveðja þennan mann í síðasta sinn. Af hlaðinu í Hrauni er fallegt útsýni. Vébjarnarnúpurinn á vinstri hönd. Snæfjallaströndin og svo inn allt Djúpið. Arn- arnesið læðist út í djúpið og þorpið teygir sig niður í fjöru undir hlíðinni. Frammi í dalnum er féð á beit. Þetta var hans konungsríki og honum virtist hvergi líða betur. Hinn 22. mars hefði Hjálmar orðið 66 ára. Þegar heimilisfólk- ið á Hrauni átti afmæli eða aðr- ir merkisviðburðir gengu í garð var alltaf öll fjölskyldan komin saman til að gleðjast, þetta eru alltaf fagnaðarfundir. Það besta við að kveðjast er að geta heilsast aftur seinna. Orri Sverrisson.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.