Morgunblaðið - 21.03.2015, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. MARS 2015
Bæjarstæðið að
Hvammi í Vatnsdal
er með þeim falleg-
ustu í dalnum.
Hvammur stendur
hátt og þaðan sér
um allan norðurhluta dalsins. Í
Hvammi bjó Salóme Jónsdóttir
eða Lóa í Hvammi stóran hluta
ævinnar, en þangað fluttist hún er
hún hóf búskap með Reyni Stein-
grímssyni frænda mínum.
Hvammsbændur hafa jafnan
verið góðir búmenn og farsælir,
enda hefur þar jafnan verið rekið
myndarbú, íbúðarhúsið í Hvammi
er skýr vitnisburður um framsýni
og framsækni þeirra Hvamms-
bænda, en það hús er meðal eldri
steinhúsa hér á landi.
Þegar þingmannsdóttirin frá
Akri kom inn í þessa umgjörð
bætti hún reisn og festu við heim-
ilishaldið, sem annars var nú
væntanlega nokkuð skýrt mótað
fyrir af tengdamóður hennar,
Theódóru Hallgrímsdóttur. Það
yfirbragð sem Lóa hafði á sínu
heimili varð til þess að í endur-
minningunni reyndi maður að
haga sér betur þegar þau hjón
voru sótt heim en maður hugsan-
lega gerði á öðrum bæjum.
En lífið hélt áfram og á árum
æsku og uppvaxtar átti ég oft er-
indi til þeirra Lóu og Reynis, þau
erindi voru af ýmsu tagi, jafnan
tengdust þau þó okkar daglega
amstri og snerust þá auðvitað
annaðhvort um skepnuhald, trak-
tora eða girðingar.
Á haustin voru það þó smala-
mennskur, enda fórum við Reynir
í nokkrar eftirminnilegar eftir-
leitir.
Þegar ég lít til baka er ég ekki
viss um að Lóa hafi haft mikinn
áhuga á búskapnum né endilega
að hún hafi séð starf húsmóður í
sveit sem sitt draumastarf.
Í minningunni finnst mér að
hún hafi ekki alltaf áhuga á því er-
indi sem verið var að sinna eða
fjalla um, en hún tók þátt í um-
ræðunni og lagði sitt af mörkum
Salóme Jónsdóttir
✝ Salóme Jóns-dóttir fæddist
31. mars 1926. Hún
lést 5. mars 2015.
Útför hennar fór
fram 19. mars 2015.
með spurningum
eða athugasemdum.
Í dag finnst mér
óralangt síðan ég
naut síðast gestrisni
þeirra Reynis og
Lóu og eflaust er
gleymskan eitthvað
farin að móta minn-
ingarnar. Það sem
þó er hvað skýrast í
minningunni er sú
reisn og glæsileiki
sem yfir henni ríkti, bæði til orðs
og æðis.
Eftir brottför úr Vatnsdalnum
hafa samskiptin minnkað en við
Theódóra dóttir hennar höfum
lengi verið nágrannar og ég fylgst
með Lóu og hennar viðgangi úr
fjarlægð. Ég veit að hennar líf
einkenndist alltaf af hæversku og
glæsileika, jafnvel þegar á móti
blés.
Vil ég með þessum skrifum
þakka Lóu í Hvammi fyrir við-
kynninguna og votta Theódóru,
Valgerði og þeirra fjölskyldum
samúð mína og míns fólks.
Megi minning Lóu í Hvammi
lifa.
Páll Gíslason.
Ég á mynd af Salóme föður-
systur minni, bæði í kollinum og
líklega einhvers staðar í albúmi
líka.
Þar er hún í sólskini og sunn-
anþey á hlaðinu í Hvammi, vind-
urinn blæs í hárið og hún brosir
hlýja brosinu sínu, með Valgerði á
handleggnum og Dóru sér við
hönd. Þetta var hamingja hennar
og gleði: Reynir og dæturnar,
heimilið og sveitin, náttúran og
lífið sjálft.
Einmitt á þessu tímaskeiði
myndarinnar var ég sumarstelpa
í fjögur sumur hjá Lóu og Reyni í
Hvammi. Það var mikil gæfa fyrir
mig og mikill þroska- og lær-
dómstími fyrir stelpuskott á ung-
lingsaldri að fá að dvelja undir
handleiðslu þeirra á stóru sveita-
heimili þar sem var mikið fjör og
verkefnin margvísleg.
Lóa frænka tók mér vel þegar
ég kom til hennar fyrst 12 ára
gömul enda hafði pabbi orð á því
að hann vildi helst vita af mér hjá
henni ef hann sendi mig eitthvert.
Hún var alltaf hlý og glöð, söng og
hummaði við vinnu sína, stundum
fauk reyndar í hana ef þannig bar
við, en ég gat verið viss um að ef
hún setti ofan í við mig, þá átti ég
það skilið hvort sem mér fannst
það þá stundina eða ekki. Og allt
það sem hún kenndi mér, hún
hafði mig með í öllum helstu
heimilisverkum sem þurfti að
vinna og það var nú ýmislegt –
aldrei var það orðað að ég gæti
ekki eitthvað sem hún bað mig
um, svo auðvitað gat ég það. Ég
fékk góða leiðsögn og svo var
gengið í verkið, hvort sem það var
að lakkmála hurðir og karma,
sauma yfirbreiðslu yfir heyfúlgu,
vaða út í á með silungsnet eða
setja permanent í hárið á henni.
Þannig var Lóa, lét mig finna að
hún treysti mér fullkomlega og
svo gátum við hlegið og flissað
eins og smástelpur yfir því sem
okkur datt í hug. Á þessum fjór-
um sumrum varð til tenging og
vinátta með okkur frænkum sem
entist alla tíð og ég verð ævinlega
þakklát fyrir.
Annað var það sem tengdi okk-
ur frænkurnar sérstaklega hin
síðari ár, þegar Lóa var flutt í bæ-
inn eftir andlát Reynis, og það var
trúin á Jesú.
Ég lét mér stundum detta í
hug að bænir hennar ættu sinn
þátt í að ég eignaðist mína trú.
Við áttum margar yndislegar
samverustundir þar sem við lás-
um texta úr Biblíunni og ræddum
okkar upplifun af trúnni. Svo báð-
um við saman fyrir öllu mögu-
legu, stóru og smáu, og það var
svo gott.
Lóa hafði sérstakt lag á að taka
fagnandi á móti manni þegar
komið var í heimsókn, svo einlæg-
lega glöð yfir heimsókninni.
Þannig var það líka þegar ég
heimsótti hana í síðasta skiptið nú
rétt eftir áramótin.
Samt var hún ekki mjög hress
og ég veit ekki alveg hvort hún
þekkti mig. Við spjölluðum svolít-
ið í samræmi við það, en svo heyri
ég að hún hummar eitthvert lag
og þegar ég legg við hlustir heyri
ég hvað það er og við syngjum
saman góða stund.
Það er einmitt í þeirri mynd
sem viðlagið dregur upp sem mér
finnst yndislegt að hugsa til Lóu,
megi hún ætíð vera umvafin
hlýrri og kærleiksríkri nærveru
Drottins. Hafi hún þökk fyrir allt
og allt.
Úti í sól og sumaryl
sælt er þá að vera til.
Þegar ómar allt af söng
ekki verða kvöldin löng.
(Númi Þorbergsson)
Margrét Eggertsdóttir.
Í dag kveðjum við móðursystur
mína, Salóme Jónsdóttur, eða
Lóu eins og hún var jafnan kölluð.
Minningarnar um Lóu eru marg-
ar og góðar. Þær ná til minna
fyrstu ára þegar ég var á Akri hjá
ömmu og afa og Lóa var heima,
ung stúlka, að hjálpa foreldrum
sínum við búskapinn. Þá mynd-
uðust náin tengsl sem ávallt héld-
ust.
Síðar giftist Lóa Reyni bónda í
Hvammi í Vatnsdal og þangað var
gott að koma. Þau hjón voru sam-
stillt og gestrisin. Lóa hlý, glaðleg
og fyrirmyndar húsmóðir sem
dekraði við gesti og heimafólk
með góðum mat, kökum og kaffi-
brauði en var líka til í að ganga
upp í fjall og gera ýmislegt útivið.
Reynir bóndi hress og stjórnaði
utan dyra af skörungsskap.
Ég fór í Hvamm hvert sumar
sem stelpa, með mömmu eða
ömmu og afa, og síðar með mann
og börn til allt að vikudvalar.
Börnin hlökkuðu til að fara í sveit-
ina til Lóu og Reynis. Þar gerðust
ævintýri eins og að fara á hestbak
á Blesa gamla eða taka þátt í hey-
skapnum. Þau hjón voru samtaka
í að gera dvölina skemmtilega og
fóru með okkur í skoðunarferðir
um nágrennið, hring um Vatns-
dalinn eða dagsferð um Skaga-
fjörð og til Stykkishólms í tjald-
ferð. Allt er þetta ógleymanlegt.
Þeim fannst gaman að ferðast og
kunnu að segja frá örnefnum og
sögum tengdum stöðum sem farið
var um.
Reynir bóndi féll frá rúmlega
sextugur og varð fráfall hans mik-
ið áfall fyrir Lóu. Hún bjó áfram í
Hvammi í rúmt ár en flutti síðan
til Reykjavíkur en þar bjuggu
báðar dæturnar. Reynir var
hestamaður og átti góða reið-
hesta ásamt þónokkru stóði.
Sumarið eftir fráfall hans ákvað
Lóa að ættfæra stóðið. Hún ætl-
aði ekki að láta dýrgripi Reynis
frá sér fyrr en þeir væru ættbók-
arfærðir. Þarna sýndi þessi hæg-
láta, hógværa frænka mín hvað
hún var ákveðin og röggsöm þeg-
ar á reyndi.
Eftir að Lóa flutti til Reykja-
víkur bjó hún sér fallegt heimili í
Eskihlíð og starfaði með bæna-
samfélagi í Hörgshlíð 12. Þar
flutti hún boðskap fagnaðarerind-
isins og bað fyrir fólki sem leitaði
til hennar því hún var trúuð og
bænheit. Hún bað einnig fyrir sín-
um nánustu og það var gott að
vita af fyrirbænum hennar.
Lóa hafði oft á orði að hún ótt-
aðist að verða minnislaus í ellinni
eins og amma. Fyrir tæpum fimm
árum varð hún fyrir því að lær-
brotna og eftir það fór minnið að
gefa sig og þar kom að það var
nánast horfið. En báðar urðu þær
yndisleg gamalmenni. Glaðværar
og þakklátar fyrir allt það góða
sem lífið hafði gefið þeim. Það var
gaman að koma til Lóu í Boða-
þingið. Hún hrósaði gestum og
sagði þeim að þeir væru fallegir
og góðir. Oft sló hún á létta
strengi. Einu sinni komum við og
það lá vel á Lóu. Hún bað mig að
ná nú í greiðuna sína og varalitinn
og svo skyldum við skella okkur á
ball. Hún kunni marga söngtexta
og fannst gaman þegar gestir
voru til í að syngja með henni.
Minningin um yndislega
frænku lifir og við erum þakklát
fyrir allar góðu stundirnar.
Við sendum Dóru, Völu og fjöl-
skyldum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Nína V. og Tómas (Tommi).
Sem ung stelpa var ég að göml-
um sið send í sveit í nokkur sumur
til Lóu og Reynis að Hvammi.
Vatnsdalurinn var góður dalur að
dvelja í. Ég hef verið meðvituð
um það í seinni tíð að fátt hefur
gefið mér betra veganesti og betri
tengingu við landið en sumrin í
sveitinni þar sem lífið var í föstum
skorðum og enn eimdi eftir af
tíma sem í dag virðist víðsfjarri.
Lífið snerist um þau fjölmörgu
handtök sem sveitalífinu fylgdu.
Sauðburðurinn að vori og í kjöl-
farið óendanlega margir hlaupa-
sprettir; upp hlíðar, út á engi, yfir
skurði, út á vegi og upp í fjall á
eftir kindum og fjórfætlingum
sem ýmist tolldu ekki innan girð-
inga eða færa þurfti á milli girð-
inga. Heyskapur fyrir tíma
plastsins þar sem ilmandi baggar
voru keyrðir í hlöðu og hendur
urðu sárar eftir notkun á hrífum
við að ná upp þeim stráum sem
eftir baggavélina lágu á ökrunum.
Útreiðartúrar í kvöldsólinni. Blæ-
brigði náttúru og veðurs sem
barnið uppgötvaði og veitti at-
hygli í fyrsta sinn. Umtalsvert
uppvask eftir fjölmargar máltíðir
og millimáltíðir dagsins. Sveita-
síminn sem enn var í notkun.
Ökuferðir sem ekki voru fjöl-
mennari en svo í dalnum að við
hæfi þótti að kíkja sem oftast eftir
bílnúmeri til að kanna hvaðan fólk
kæmi. Póstbíllinn sem stundum
var vaktaður til að fá fréttir að
heiman.
Stórborgin Reykjavík virtist í
ljósára fjarlægð enda rútuferðin á
milli þessara staða löng og sam-
ofin bílveiki. Oft og tíðum var
gestkvæmt á bænum. Mannfólkið
í sveitinni virtist dregið ýktari
einkennum en ég hafði átt að
venjast og meginuppistaða um-
ræðuefnis og skemmtisagna voru
sögur af fólkinu í dalnum. Ekki
var farið mikið af bæ enda verk-
efnin mörg sem sinna þurfti. Ein-
staka sinnum setti Lóa á sig vara-
lit og þau hjón héldu í
innkaupaleiðangur til Blönduóss
sem tók sess í huganum sem mið-
punktur borgarlífs og þá sér í lagi
kaupfélagið sem vonast mátti til
að heimsækja svo sem einu sinni
yfir sumartímann. Þar virtust
saman komnar undir einu þaki
þær lystisemdir sem heimurinn
hafði upp á að bjóða.
Lífið í sveitinni var einfalt og
gott. Lóa bjó yfir rósemd, góð-
mennsku, festu og kímnigáfu sem
af henni skein. Kleinur hafa aldrei
bragðast jafn vel og í eldhúsinu
hennar og skyndilega man ég eft-
ir eggjamjólk sem ég hef vart
bragðað síðan í sveitinni en mér
þótti betri en flest annað sem inn
um varirnar kom. Ávallt hafði hún
nægan tíma til að spjalla við og
uppfræða barnið sem til hennar
hafði verið sent. Sýndi því
ómælda alúð og væntumþykju. Í
kringum Reyni gustaði stundum
meira þegar flæði ferfætlinga og
sumarbarna fylgdi ekki hárná-
kvæmri fyrirframákveðinni at-
burðarás, en alltaf var þó stutt í
brosið, hrósið og gamanið.
Dvölin hjá Lóu og Reyni að
Hvammi var borgarbarninu ein-
staklega góð og er ég þeim æv-
inlega þakklát fyrir ómetanlegan
tíma sem gaf mér dýrmæta teng-
ingu við landið og hollt veganesti
út í lífið.
Með kærri þökk fyrir mig,
kæra Lóa.
Snæfríð Þorsteins.
Ég er að kveðja hana Lóu mína
eftir 70 ára vináttu. Þetta hófst
allt með því að hún hafði stúlkna-
herbergi hjá foreldrum mínum og
sat þess í stað tvö kvöld í viku hjá
okkur systkinunum. Þetta voru
notaleg kvöld og Lóa sagði okkur
margar sögur úr sveitinni og svo
samdist um að ég kæmi til hennar
í sumardvöl norður að Akri.
Ég var sjö ára og hlakkaði mik-
ið til en ferðin var bæði löng og
ströng. Við vorum heilan dag að
hlunkast þetta í rútunni, ég og
Gunnar bróðir minn, sem er
tveimur árum eldri, og flestir far-
þegarnir reykjandi eða gubbandi,
að mér fannst. Bróður mínum var
hent út fyrst og næst man ég eftir
mér með mína tösku og sæng í
poka á hlaðinu á Stóru-Giljá.
Þangað var ég sótt og hlakkaði
óskaplega til að komast til hennar
Lóu minnar, en viti menn, hest-
urinn trylltist, æddi um mela og
móa og að lokum rankaði ég við
mér undir kerrunni og allt á
hvolfi. Þá var litlu Reykjavíkur-
dömunni allri lokið og það urðu
miklir fagnaðarfundir þegar ég
komst í fangið hennar Lóu og
fékk að sofa í rúminu hjá henni.
Fyrstu dagarnir voru víst svo-
lítið erfiðir en þetta vandist samt
allt fljótt og mér leið mjög vel í
sveitinni. Ég var yngst á bænum
þetta sumar og fékk því ekki að
fara með fólkinu á engjar en þeg-
ar heyrðist í fólkinu koma heim,
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vináttu vegna andláts og útfarar
elskulegs eiginmanns, föður, tengdaföður,
afa og langafa,
SVEINBJÖRNS F. ÁRNASONAR
bónda á Kálfsá í Ólafsfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hornbrekku.
.
Ragna Björgvinsdóttir og fjölskylda.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
GUÐRÚNAR VALMUNDSDÓTTUR
frá Ekru.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á hjúkrunar-
og dvalarheimilinu Lundi, Hellu,
fyrir góða umönnun, velvild og hlýhug.
.
Árni Ísleifsson, Helga Óskarsdóttir,
Sigrún Ísleifsdóttir, Jónas Jónsson,
Valborg Ísleifsdóttir, Guðjón Herjólfsson,
Páll Ísleifsson, Halldóra Valdórsdóttir,
Ingimar Ísleifsson,
Margrét Ísleifsdóttir, Aubert Högnason,
Guðbjörg Ísleifsdóttir, Árni Hannesson.
barnabörn, barnabarnabörn
barnabarnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda virðingu og hlýhug
vegna andláts og útfarar
GUÐNÝJAR GESTSDÓTTUR,
Ásvallagötu 37,
Reykjavík.
Starfsfólk Sóltúns fær kveðjur með
þakklæti fyrir umönnun og elskusemi í hennar garð.
.
Fjölskyldan.
Við þökkum öllum þeim sem sýnt hafa
okkur samúð og hlýhug og heiðrað
minningu ástkærrar eiginkonu, móður,
tengdamóður og ömmu,
JÓNÍNU RAGNARSDÓTTUR,
Ráðagerði,
Seltjarnarnesi,
sem lést 10. febrúar.
.
Finnur Jónsson,
Grétar Elías Finnsson, Hildur Elín Geirsdóttir,
Freyja Finnsdóttir, Henrik Andersen,
Arnar, Sara Natalía, Stefán Breki,
Finnur Kári, Balder og August Jón.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Útfararþjónusta síðan 1996
ALÚÐ • VIRÐING • TRAUST
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar