Morgunblaðið - 21.03.2015, Side 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. MARS 2015
✝ Hafliði Jónssonfæddist í Set-
bergi á Húsavík 9.
desember 1938.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands á
Húsavík 14. mars
2015.
Foreldrar hans
voru Jón Sörensson
sjómaður, f. 18.2.
1894, d. 2.5. 1979,
og Guðbjörg Jóhannesdóttir
húsmóðir, f. 10.10. 1903, d. 23.4.
1971. Systkini Hafliða eru Jó-
hann Kristinn, f. 1924, d. 1994,
Sören, f. 1925, d. 1992, Ingi-
björg, f. 1928, Skúli, f. 1930, d.
2014, Kristín Sigurbjörg, f. 1935,
d. 2003, og Sigún, f. 1942.
Hafliði kvæntist 25. desember
1959 Guðbjörgu Tryggvadóttur
frá Hafranesi við Reyðarfjörð, f.
8.2. 1934, d. 25.1. 1977. Börn
þeirra eru: 1) Ari, f. 1.4. 1959, 2)
Dóra, f. 1.10. 1961, gift Ingólfi
Hjaltalín, f. 21.5. 1959, og eiga
þau fjögur börn: Hafliða, f. 12.2.
1980, kvæntan Helgu J. Trausta-
dóttur, Evu, f. 26.5. 1982, gift
William Hayhurst, Olgu, f. 22.6.
1986, og Ingunni, f. 10.1. 1988, í
sambúð með Andra Þorlákssyni.
Dóra og Ingólfur eiga níu barna-
eldrum. Hann var næstyngstur í
röð sjö systkina. Hann sótti
Barnaskóla og Gagnfræðaskóla
Húsavíkur á sínum uppvaxt-
arárum og að skyldunámi loknu
fluttist hann til Reykjavíkur þar
sem hann var við nám við Efna-
laugina Glæsi. Að loknu stuttu
verknámi vann hann um tíma í
Efnalaug Húsavíkur. Hafliði hóf
nám í málaraiðn hjá Ingvari Þor-
valdssyni á Húsavík árið 1964 og
lauk sveinsprófi 1967. Hann fékk
meistararéttindi árið 1970 og
starfaði sem málarameistari all-
an sinn starfsferil eða fram til
ársins 2008. Samhliða málara-
starfinu rak Hafliði verslun með
málningarvörur á Húsavík, m.a.
í Þórarinshúsi og Hlöðufelli.
Árið 1957 kynntist Hafliði
Guðbjörgu og hófu þau sína sam-
búð í foreldrahúsum hans, í Set-
bergi, þar sem þau bjuggu með
frumburð sinn fyrstu mánuðina
á meðan þau byggðu sér hús í
Höfðabrekku 18. Hafliði bjó
lengst af í Höfðabrekku 18 eða
fram til ársins 1997 þegar hann
fluttist í Grundargarð 4 á Húsa-
vík.
Hafliði og Margrét hófu sam-
búð árið 1977 og bjuggu þau í
Höfðabrekku 18 alla sína hjú-
skapartíð. Þau slitu samvistum
árið 1996.
Hafliði verður jarðsunginn
frá Húsavíkurkirkju í dag, 21.
mars 2015, hefst athöfnin kl. 14.
börn. 3) Rut, f.
20.11. 1969, gift
Ingólfi H. Arnar-
syni, f. 30.12. 1964,
og eiga þau þrjú
börn: Arndísi, f.
28.3. 1990, Hauk og
Hafþór, f. 28.6.
1999.
Hafliði kvæntist
10. apríl 1980 Mar-
gréti Eiríksdóttur
frá Nýlendu á Staf-
nesi, f. 3.12. 1948, d. 15.6. 2005.
Dóttir þeirra er Huld, f. 5.9.
1981, í sambúð með Jóhanni
Gunnari Sigurðssyni, f. 27.9.
1978, og eiga þau tvö börn: Mar-
gréti Sif, f. 26.12. 2006, og Krist-
ján Gunnar, f. 30.8. 2009. Upp-
eldisdætur Hafliða eru: 1) Anna
Margrét Gunnarsdóttir, f. 21.9.
1970, í sambúð með Pétri B.
Eggertssyni, f. 1.9. 1968, og eiga
þau tvö börn: Gunnar Svein, f.
30.1. 1998, og Andreu, f. 31.10.
2000, og 2) Dagbjört Erla Gunn-
arsdóttir, f. 13.8. 1972, í sambúð
með Ágústi Hermannssyni, f.
29.10. 1971, og eiga þau þrjár
dætur: Huldu Ösp, f. 23.4. 1999,
Agnesi Björk, f. 7.9. 2004, og
Hildi Örnu, f. 25.10. 2009.
Hafliði ólst upp í Setbergi
ásamt systkinum sínum og for-
Jæja, pabbi minn, þá er kallið
komið. Heldur fyrr en við reikn-
uðum með en þó svo akkúrat á
réttum tíma eins og þú hefðir helst
viljað. Sáttur við guð og menn og
búinn að kveðja þitt fólk.
Lífið var ekki alltaf dans á rós-
um en þegar á heildina er litið
hefði ég ekki getað óskað mér
betri pabba og börnunum mínum
varstu besti afi í heimi.
Síðustu vikur hafa verið afar
lærdómsríkar fyrir okkur bæði,
þú lærðir að þiggja og ég lærði
hvílík gjöf æðruleysi eins og þitt
getur verið.
En svo ég noti þín eigin orð,
menn verða ekki sjálfkrafa dýr-
lingar þótt þeir kveðji okkur
hérna megin, þannig að ég hef
þetta ekki lengra og bið fyrir
bestu kveðjur í sumarlandið.
Þín,
Rut.
Elsku pabbi/afi Hafliði okkar,
nú ertu farinn frá okkur, aðeins
of snögglega, en þó alveg eins og
þú hefðir kosið. Það var eins og þú
hefðir fundið það á þér, að nú væri
tíminn kominn. Þegar þú keyptir
kökurnar í kökuboðið deginum áð-
ur en þú kvaddir, þegar þú baðst
Lindu um að passa stubbana þína,
taka við af þér, að þú treystir á
þau Kidda. Hvernig þú kvaddir
fólkið þitt, sagðist sjá það síðar.
Við erum svo þakklát fyrir þessa
síðustu daga. Fyrir að hafa fengið
að vera með þér, fyrir að hafa get-
að hjálpað þér að vera heima.
Elsku pabbi/afi Hafliði, það eru
engin orð til að lýsa því hversu
mikið þú gafst okkur fjölskyld-
unni. Þú varst kletturinn okkar,
besti vinur og ráðgjafi, alltaf til
staðar. Þú hafðir ótakmarkaðan
tíma fyrir stubbana þína, sem
voru svo heppin að hafa þig, þú
gafst þér alltaf tíma til að koma og
slökkva elda milli systkinanna ef
þurfti og þá þurfti ekki nema að
heyrast bank í hurðinni niðri og
lágvært kall á stubbana, þá datt
allt í dúnalogn. Þú hafðir einstakt
lag á þeim og þú varst þekktur um
bæinn sem afi Hafliði. Þau voru
jafn stolt af þér, eins og þú varst af
þeim. Virðingin var gagnkvæm og
enn í dag er erfitt að koma orðum
að sambandinu ykkar, það var ein-
stakt.
Elsku pabbi/afi Hafliði, við eig-
um ótal myndir af þér í huga okk-
ar og hjörtum: í þykjustukaffiboði
inni í barnaherbergi, sitjandi á
gólfinu með þeim að kubba, í sand-
kassanum að baka sandkökur og í
bílnum þínum á leið einn hring.
Þær voru óteljandi bílferðirnar
sem þú fórst með stubbana þína
og óteljandi símtölin sem þú
fékkst frá þeim, þar sem þú hlust-
aðir af áhuga á það sem þau höfðu
að segja. Allt eru þetta dýrmætar
perlur sem við festum nú á keðju
minninganna.
Elsku pabbi/afi Hafliði, við
elskum þig af öllu hjarta. Minn-
ingin um þig lifir með okkur um
ókomna tíð. Takk fyrir allt.
Þín,
Huld, Jóhann, Margrét Sif og
Kristján Gunnar.
Mig langar að minnast Hafliða
Jónsonar, mágs míns í mörg ár.
Ég kynntist honum er þau
Margrét systir mín hófu sambúð
árið 1979. Ári síðar giftu þau sig.
Hafliði kom mér fyrir sjónir sem
elskulegur maður, fullur af glettni
og lífi. Magga systir var fótaað-
gerðarfræðingur og stundaði
vinnu sína lengst af á heimili
þeirra í Höfðabrekku 18 á Húsa-
vík. Síðar hafði hún aðsetur og
verslun annars staðar í bænum.
Alltaf var hún studd af Hafliða
málarameistara. Þau Magga og
Hafliði eignuðust saman eina dótt-
ur, Huld, sem erfir og ber með sér
það allra besta frá foreldrum sín-
um.
Magga átti tvær dætur frá
fyrra hjónabandi sem Hafliði gekk
í föðurstað.
Ég veit að þær eins og hin börn-
in hans minnast hans sem góðs
föður.
Og ekki síður minnast börn
þeirra systra hans sem yndislegs
afa.
Hafliði var ekkjumaður er þau
systir mín kynntust. Hann á þrjú
börn frá fyrra hjónabandi. Ég
kynntist aðeins yngstu dóttur
hans, Rut, sem ólst upp með dætr-
unum þrem. Yndisleg stúlka.
Ég kom oft á heimili þeirra með
dætrum mínum og dvaldi stund-
um lengur en skemur. Fyrir þær
móttökur og elsku mér sýnda,
þakka ég.
Leiðir Möggu og Hafliða skildi
á tíunda áratugnum. Lífið var
þeim ekki alltaf auðvelt. En Haf-
liði hefur alltaf verið vinurinn sem
gott var að heimsækja og leita til.
Góð vinátta var einnig alla tíð með
Bjössa bróður mínum og honum.
Það eru tæp tíu ár á milli brott-
ferðar þeirra Möggu og Hafliða.
Við Gunnar vottum stórfjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Sigurbjörg Eiríksdóttir.
Við höfum ekki verið mjög háar
í loftinu þegar við hittum Hafliða
fyrst og okkar fyrstu minningar
tengdar honum eru sveipaðar
hálfgerðum töfraljóma. Það er
kannski við því að búast þegar
æskuminningar eru rifjaðar upp,
að þær góðu vegi hæst, en auðvit-
að skiptust á skin og skúrir eins og
í flestum öðrum fjölskyldum.
Við munum fyrst eftir okkur í
gula Malibu-num á leiðinni heim í
Höfðabrekku, sem fyrstu árin
okkar á Húsavík var okkar annað
heimili fyrir utan heimilið okkar
hjá föðurfjölskyldunni í Reykja-
vík.
Hafliði hefur frá fyrstu kynnum
reynst okkur sem besti faðir,
traustur, góður og ávallt reiðubú-
inn til að hjálpa, hvort sem var að
gefa ráð eða taka til hendinni með
málningarpensilinn á lofti. Hann
lét okkur aldrei finna að við vær-
um ekki blóðskyld og hafði hann
til dæmis einstakt lag á að hrósa
okkur systkinunum þar sem hann
sagði okkur hvert í sínu lagi, örlít-
ið glettinn og þegar hin heyrðu
ekki til, að við bærum af okkar
systrum og bræðrum. Hann
fylgdist vel með og tók þátt í lífi
okkar og fjölskyldna okkar og eft-
ir að leiðir hans og mömmu skildi
hélst sambandið óbreytt og var
hann stór hluti af okkar fjöl-
skyldulífi fram til síðasta dags.
Hann hafði einstaklega góða
nærveru, ómælda þolinmæði og
jafnaðargeð og okkur fannst gott
að leita til hans. Ef okkur systrum
sinnaðist eða við upplifðum lífið
ósanngjarnt á einhvern hátt, þá
var hans ráðlegging alltaf á þá leið
að láta aðra ekki pirra sig og hafa
áhrif á sig, það hefði ekkert upp á
sig.
Okkur þótti óendanlega vænt
um öll kaffiinnlitin á seinni árum,
þegar hann kom og spurði frétta
um bæjarmálin og annað sem var
áhugavert hverju sinni.
Hann var sjálfur dulur og flík-
aði aldrei sínum tilfinningum og
líðan, en fann sér huggun í að
hjálpa öðrum. Hann gleymdi aldr-
ei afmælisdögum og kom og leit
inn hvort sem um var að ræða
yngstu eða elstu meðlimi fjöl-
skyldunnar.
Við systur erum þakklátar fyrir
að hafa kynnst honum og fyrir að
hafa fengið að taka þátt í lífi hans
fram á síðasta dag og samveru-
stundir síðustu vikna munu seint
gleymast.
Við minnumst hans með hlýhug
og þakklæti.
Anna og Erla.
Hafliði Jónsson HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, við eigum eftir
að sakna þín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín afabörn,
Andrea og Gunnar.
Okkur langar
með nokkrum orð-
um að kveðja kæra
vinkonu og sam-
starfsfélaga.
Guðjóna hóf nám við Hjúkrun-
arskóla Íslands árið 1979 og réðst
að námi loknu til starfa á hand-
lækningadeild Sjúkrahúss Akra-
ness þar sem hún starfaði alla tíð,
fyrstu árin sem almennur hjúkr-
unarfræðingur og sem deildar-
stjóri frá árinu 1985. Hún sinnti
störfum sínum af einstakri vand-
virkni og aflaði sér mikillar
reynslu og þekkingar á hjúkrun
skurðsjúklinga. Guðjóna var ráða-
góð, umhyggjusöm og bar hag
sjúklinga og starfsmanna sinna
fyrir brjósti. Guðjóna naut virð-
ingar í hópi vinnufélaga og oft var
leitað eftir hennar ráðgjöf og áliti
enda lá hún ekki á skoðunum sín-
um. Öll verk sem hún tók að sér,
hvort sem var innan veggja
sjúkrahússins eða við félagsstörf,
var sinnt af miklum metnaði og
samviskusemi.
Guðjóna var einstök persóna,
bráðvel gefin, um margt fróð og
víðlesnari hjúkrunarfræðingur er
vandfundinn. Hún var ýmsum
gáfum gædd sem hún nýtti í frí-
stundum og má þar nefna hæfi-
leikann til að ráða drauma, spá í
spil og bolla. Guðjóna hafði ekki
Guðjóna
Kristjánsdóttir
✝ Guðjóna Krist-jánsdóttir
fæddist 24. nóv-
ember 1958. Hún
lést 11. mars 2015.
Útför Guðjónu fór
fram 19. mars 2015.
hátt um þessa hæfi-
leika sína en við sem
þekktum hana vel
fengum að njóta.
Það skapaðist sú
skemmtilega hefð að
láta hana spá í bolla
þegar við hittumst
utan vinnu og til
þess voru keyptir
sérstakir spábollar.
Hin síðari ár fékkst
hún talsvert við að
yrkja og var gjarnan fengin til að
setja saman vísu eða brag fyrir af-
mæli og sérstök tilefni meðal
vinnufélaga. Guðjóna var mikill
fagurkeri og enginn fór úr hennar
húsi án þess að fá heimabakaðar
kræsingar.
Við fórum ógleymanlega ferð
til New York árið 2012 ásamt
nokkrum vinnufélögum og úr
þeirri ferð eigum við dýrmætar
minningar. Jóhanna á góðar
minningar úr fleiri utanlandsferð-
um með Guðjónu, þeirri fyrstu ár-
ið 1982 en saman fóru þær til To-
ronto, Puerto Rico, New York,
Amsterdam, Grikklands, Parísar
og Sloveniu.
Fyrir fjórum árum greindist
Guðjóna með krabbamein og fyrir
tæpu ári tók að halla undan fæti.
Síðastliðið ár hefur verið erfitt og
mikið á fjölskylduna lagt en aldrei
heyrðum við Guðjónu kvarta. Hún
átti einstaklega umhyggjusaman
eiginmann sem stóð eins og klett-
ur við hlið hennar allt fram á síð-
ustu mínútu og góð dóttir og
hennar fjölskylda gerðu það sem
þeim var unnt til að létta henni líf-
ið síðustu vikurnar.
Almari, Kristínu, Hrólfi, barna-
börnum, systur og öðrum ástvin-
um sendum við einlægar samúð-
arkveðjur.
Að leiðarlokum þökkum við af
heilum hug vináttu, samstarf,
tryggð og allar ánægjulegu sam-
verustundirnar við störf og leik
síðustu 35 árin. Góðar minningar
um einstaka konu lifa áfram.
Jóhanna F. Jóhannesdóttir
og Steinunn Sigurðardóttir.
Hvað skal segja, nú þegar þess-
ari baráttu vinkonu okkar, er lok-
ið. Baráttu sem var háð af miklum
krafti og lífsvilja. Stundum bjart,
stundum ansi svart. Í þessari bar-
áttu birtist raunsæið hennar, hún
vissi vel hvert stefndi. En lífsvilj-
inn var líka mikill og löngunin til
að vera lengur með fólkinu sínu.
Fólkið hennar stóð þétt með henni
í þessari baráttu, eiginmaður,
dóttir, systir og hópar af vinkon-
um og vinnufélögum sem vildu allt
fyrir hana gera.
Okkar kynni voru löng og góð.
Minningarnar margar sem við
geymum eins og gull. Við höfum
fylgst með hvor annarri í gegnum
barneignir, fermingar, giftingar,
barnabörn og ýmsar uppákomur
sem lífinu fylgja. Við höfum
ferðast saman, innanlands og ut-
an, farið í sumarbústaði og
skemmt okkur við alls kyns sprell.
Það var ómetanlegt að hlæja með
henni, hún hafði svo dillandi og
smitandi hlátur. Hún var afburða-
fróð og víðlesin, las nánast allt
sem hún komst í.
Barnæskan var skemmtileg á
Skaganum, saumafundir í Frón,
stúkufundir og stúkuböll, starfið í
Skátafélaginu með útilegum og
skátamótum. Barnaskólinn og
gagnfræðaskólinn lágu létt fyrir
henni því hún var námsmaður
góður. Eftir gagnfræðaskólann
fór hún í hjúkrunarnám og þar
fann hún sína réttu hillu í lífinu.
Hún starfaði alla sína tíð á Sjúkra-
húsinu á Akranesi, lengst af sem
deildarstjóri. Þar fengu margir
notið hennar manngæsku, þekk-
ingar og færni í starfi. Þar kveðja
hana og sakna, margir góðir
vinnufélagar sem urðu líka vinir
hennar, í gegnum tíðina.
Hún var mikil fjölskyldumann-
eskja og elskaði að hafa fólkið sitt í
kringum sig. Hún eignaðist eina
dóttur Kristínu Björk og þrjár
dótturdætur, Valgerði, Tönju og
Eddu Sögu, sem voru líf hennar
og yndi. Hún eignaðist góðan
mann, Björn Almar Sigurjónsson
sem stóð eins og klettur með
henni alla tíð. Barnabörnin áttu
gott skjól hjá ömmu og voru mikið
hjá henni, til lengri og skemmri
tíma.
Við vinkonurnar þökkum nú, af
heilum hug, allar samverustund-
irnar, allar kræsingarnar sem hún
bar á borð fyrir okkur, öll fallegu
jólakortin sem hún skrifaði af ein-
lægni, allan hláturinn með henni,
allar góðar og daprar stundir með
henni.
Við eigum eftir að sakna Guð-
jónu S.E. Kristjánsdóttur sem var
okkur svo mikils virði.
Hvíl í friði, elskuleg.
Þínar vinkonur,
Brynja, Hlín og Þórunn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Komið er að þeim tímamótum
sem enginn fær umflúið í lífinu.
Þegar horfið er á braut úr jarð-
nesku lífi fylgir förin til hins
óþekkta og í þá för lagði Guðjóna
okkar hinn 11. mars sl. Dauðans
tími er alltaf óviss, jafnvel þótt
fólk hafi um hríð staðið við dauð-
ans dyr. Skilnaðurinn er svo al-
gjör, umskiptin svo glögg.
Það sem er og hefur lengi verið,
það verður skyndilega hluti af lið-
inni tíð. Eftir lifa minningar sem
við eigum mikið af og yljum okkur
við. Á tímamótum lítum við til
baka og sjáum í skýrara ljósi en
nokkru sinni fyrr hve mikið er
skilið eftir.
Hún sýndi hetjulega baráttu í
veikindum sínum en varð að lok-
um að játa sig sigraða. Hún tókst
á við allan mótbyr í lífinu af æðru-
leysi og sýndi okkur hvernig á að
vinna úr erfiðleikum á jákvæðan
hátt ásamt því sem hún var ávallt
boðin og búin til að hjálpa til þegar
þörf var á.
Hún var einstök, skarpgreind,
traust, víðlesin og einstaklega
hagmælt. Það eru ófá skiptin sem
við samstarfsfólkið leituðum í
hennar smiðju þegar átti að gleðja
samstarfsfélaga með góðri vísu.
Oft leituðum við til hennar þegar
átti að vinna úr faglegum úrlausn-
arefnum, og aldrei stóð á svari frá
henni enda ráðagóð með eindæm-
um.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, viljum við, deildarstjórar
Heilbrigðisstofnunar Vesturlands
á Akranesi, þakka samfylgdina í
gegnum árin, hvatninguna, stuðn-
inginn og allt sem hún gerði fyrir
okkur á óeigingjarnan hátt. Al-
mari, Kristínu, Elísabetu og allri
fjölskyldu hennar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Minning þín lifir.
Fyrir hönd deildarstjóra HVE
á Akranesi,
Anna Björnsdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einn-
ig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra, systk-
ini, maka og börn. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar