Morgunblaðið - 21.03.2015, Síða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. MARS 2015
Ég var ekki gam-
all þegar ég sá Guð-
mund á Haugi fyrst í
íþróttakeppni og
dáðist að atgervi hans. Hann
keppti í flestum greinum frjáls-
íþrótta en glíman var hans höfuð-
íþrótt. Guðmundur glímdi oft fyr-
ir Umf. Samhygð á mótum
Samhygðar og Vöku, á Þjórsár-
túni, Landsflokkaglímunni og Ís-
landsglímu. Enginn gat bókað sig-
ur gegn honum og tvívegis gekk
hann næstur frænda sínum Ár-
manni J. Lárussyni í Íslandsglím-
unni. Ármann bar höfuð og herðar
yfir aðra glímumenn landsins á
þeim tíma en Guðmundur gekk
næstur honum.
Það sópaði að Guðmundi á
glímuvellinum. Hann var hávax-
inn og sterkbyggður og svipti
mönnum hátt á loft og lagði þá
glæsilega á klofbragði og snið-
glímu á lofti. Guðmundur glímdi
yfirleitt vel en var ekki í sinni
bestu æfingu á Íslandsglímunni
1969. Þegar hann horfði á upp-
töku af mótinu í sjónvarpi varð
honum að orði: „Andskoti er að
sjá hvað maður bolar, þetta verð
ég að laga,“ og það gerði hann. Á
næstu Landsflokkaglímu sem er
meistaramót í þyngdarflokkum
mætti hann vel æfður í þyngsta
flokkinn. Gekk teinbeinn á móti
andstæðingum sínum, lagði þá
alla með stæl og varð Íslands-
Guðmundur
Steindórsson
✝ GuðmundurSteindórsson
fæddist 26. sept-
ember 1941. Hann
lést 9. mars 2015.
Útför Guðmundar
fór fram 19. mars
2015.
meistari. Eftir það
hætti hann æfingum
að mestu en brá
drengilega við þegar
kallað var á hann til
að keppa á lands-
mótum UMFÍ fyrir
HSK. Hann glímdi
síðast á landsmóti á
Selfossi 1978 og þar
náði hann verð-
launasæti. Þannig
var Guðmundur,
góður ungmennafélagi og ávallt
tilbúinn að leggja lið ef hann mátti
því við koma.
Guðmundur var vel að manni
og fljótlega var hann kominn í lög-
regluna á Selfossi. Sjaldan þurfti
hann þó að taka á mönnum þótt
róstur væru á skemmtunum.
Hann bræddi þá með brosinu og
hafði einstakt lag á að tala menn
til og róa þá niður. Ég sá menn
kveðja Guðmund með handabandi
og bros á vör sem höfðu vart verið
viðmælandi þegar hann kom til
skjalanna. Hann var einstakur að
þessu leyti og það var missir að
honum úr sveit lögreglunnar þeg-
ar hann fór að vinna sjálfstætt við
vinnuvélar og akstur vörubíla.
Flest verk léku í höndum hans
og hann var laginn að fást við vél-
ar. Hann var líka sérlega greið-
vikinn og hjálpsamur. Ég minnist
þess þegar Haugsmenn fengu
engjaslægjur hjá okkur á Hóli
þurrkasumarið 1960. Traktorinn
okkar hafði bilað en Guðmundur
kom strax til aðstoðar óbeðinn og
fljótlega var traktorinn kominn í
gang. Svo kom hann í hirðinguna
með okkur krökkunum þegar
hann var búinn með sín verk. Þá
kenndi hann okkur að vera sam-
taka með heykvíslarnar og svipta
sátunum með einu handtaki upp í
vagninn. Þá var gaman.
Guðmundur sagði oft líflegar
sögur með bros á vör. Sögurnar
hans áttu það sameiginlegt að oft-
ast var hann aðalsöguhetjan og
allar voru þær skemmtilegar.
Smámuni eins og staðreyndir lét
hann ekki trufla góða sögu ef því
var að skipta en þetta var græsku-
laust gaman og allir skemmtu sér
vel, ekki síst Guðmundur sjálfur.
Stundum ræddum við Guð-
mundur saman um glímu. Hann
var minnisgóður og lagði margt til
glímusögunnar. Nú hefur þessi
glaðlyndi og vinmargi maður lokið
sinni lífsgöngu fyrr en skyldi.
Blessuð sé minning Guðmundar
Steindórssonar.
Jón M. Ívarsson.
„Sællettu“ sagði hann yfirleitt
við mann þegar við hittumst, glað-
hlakkalegur og alltaf til í spjall yf-
ir kaffibolla um allt mögulegt. Við
Steindór sonur Guðmundar höf-
um verið vinir síðan í grunnskóla
og þannig hef ég verið tíður gest-
ur á heimilinu í ansi mörg ár.
Margt höfum við brallað og Guð-
mundur spurði okkur iðulega
hvað við værum núna að gera þeg-
ar eitthvað var í gangi. Steindór
kallaði okkur vinina oft saman og
sagði að við gætum verið heima
hjá sér. Þau hjón sátu oft með
okkur við eldhúsborðið í Hrísholti
20 og höfðu gaman af spjallinu.
Aldrei kom skammaryrði til okk-
ar frá Guðmundi ef eitthvað var
ekki eins og það átti að vera. Það
var helst að ef við félagarnir vor-
um búnir að rúnta of lengi á heim-
ilisbílnum, að hann spurði okkur
hvort við værum búnir að tæma
bílinn af bensíninu. Eftir korter
kom hann til okkar og spurði
hvort búið væri að gefa hestunum
niðri á Haugi. Nei, það var eftir að
gera það, svo hann sagði okkur þá
að taka nokkra bagga út í hesthúsi
og henda aftur í station á rauð,
Subaru bifreið þeirra hjóna. Þeg-
ar við vorum að tygja okkur af
stað þá kom Guðmundur til okkar,
rétti Steindóri fimmhundruð kall
og sagði, „settu bensín á bílinn,
hann er að verða bensínlaus held
ég“. Sneri sér svo við og rölti inn í
hús flautandi lagstúf. Guðmundur
var mikill áhugamaður um trak-
tora og vörubíla. Fyrir rúmum
áratug síðan ákváðum við Stein-
dór að fjárfesta í gömlum vörubíl.
Við spurðum Guðmund ráða og
hann sagðist skyldi finna bíl fyrir
okkur. Eftir tvo daga var hann bú-
inn að finna bíl. Hann er á Súðavík
sagði Guðmundur. Við vorum ekki
alveg á því að fara vestur á Súða-
vík. Guðmundur horfði á okkur
íbygginn og bað okkur að bíða að-
eins, tók upp símann, hringdi
vestur og ræddi við eigandann.
Þegar símtalinu var lokið leit
hann á okkur og sagði ákveðinn,
„bíllinn er í toppstandi, þið farið
vestur og náið í þennan bíl“. Við
sögðum að hann yrði að koma með
því hann væri með meiraprófið en
ekki við. Hann var ekki lengi að
svara, „auðvitað kem ég með“.
Þegar við lendum á Ísafirði er
gott veður enda hásumar. Guð-
mundi leiddist þetta ekki og vildi
strax fara og taka bílinn út. Svo
var ekið af stað og það var til-
hlökkun hjá kallinum að keyra. Á
leiðinni heim var margt spjallað
og við Guðmundur gátum rætt
endalaust um landið og firðina
þarna fyrir vestan og jafnvel voru
bílar heima á bæjum sem við
sáum og gátum talað um. Með
reglulegu millibili alla leiðina, tal-
aði kallinn um að við yrðum svo að
ná okkur í meiraprófið. Steindór
fór fljótlega og náði sér í vinnu-
vélaprófið og var kallin ánægður
með það. Ég lauk hins vegar ekki
meiraprófinu fyrr en núna í jan-
úar á þessu ári. Þegar ég sagði
honum frá því sagði hann, „það
var mikið, ég var fyrir löngu búinn
að segja ykkur að taka prófið“
brosti svo og virtist sæll. Um leið
og ég þakka fyrir samfylgdina
votta ég eftirlifandi eiginkonu og
aðstandendum mína dýpstu sam-
úð. Blessuð sé minning Guðmund-
ar Steindórssonar.
Grímur Sigurðsson.
Kveðja frá lögreglunni
á Suðurlandi
Frá upptökum sínum vex elfan
sem styrkist á langri leið sinni til
sjávar. Steypist fram af fossa-
brúnum af miklu afli, fimi og feg-
urð þar til hún kemur að ósi.
Rennur lygn til hafs og gufar upp
í himinhvolfið reiðubúin í aðra
hringferð. Líkt var með Guð-
mundi Steindórssyni. Í honum var
aflið, styrkurinn, fegurðin, fimin,
gleðin og ljúfmennskan. Allt þetta
og meira til bar hann með réttu.
Guðmundur hóf störf í lögregl-
unni í Árnessýslu 24. júlí 1971 sem
aukavaktamaður. 1. janúar 1973
var hann fastráðinn. Um mitt ár
1996 lét Guðmundur af störfum
sem lögreglumaður þá orðinn að-
stoðarvarðstjóri. Námi í Lög-
regluskóla ríkisins lauk hann
1976.
Eins og gefur að skilja er starf
lögreglumannsins fjölbreytilegt.
Allt frá því að vera mjög skemmti-
legt og gefandi og í hina áttina erf-
itt og átakanlegt. Guðmundur
leysti mjög vel úr þeim verkefnum
sem honum voru falin og þeim
mun betur sem þau voru vanda-
samari. Í fámennu lögregluliði var
mikið öryggi í því fólgið fyrir aðra
lögreglumenn að hafa Guðmund
nærri sér á sveitaböllum og á
útihátíðum þar sem stundum kom
til blóðugra átaka. Þá dugði oftast
að Guðmundur sæist á staðnum
og léti rödd sína heyrast. Þeir sem
flugust á litu upp, sáu lögreglu-
mann sem geislaði af öryggi, festu
og ákveðni sem leiddi til þess að
áflogaseggirnir sáu sínum hag
best borgið með því að láta af
óknyttunum. Sanngirni og rétt-
sýni var Guðmundi í blóð borin.
Hann stóð fastur á sínu en beitti
málamiðlunum þegar þess þurfti.
Rithönd Guðmundar var falleg
og læsileg. Laginn var hann við að
gera vettvangsuppdrætti þar sem
umferðaróhöpp höfðu orðið. Ekki
var gerður ágreiningur um það
sem þar var sett á blað.
Þau ár sem Guðmundur starf-
aði í lögreglunni gegndu lögreglu-
bílarnir, sem voru af Chevrolet
Suberban gerð, einnig hlutverki
sjúkrabíla. Í alvarlegum slysum
eða veikindum skipti miklu máli
að bregðast hratt við og vera fljót-
ur á staðinn. Á þeim árum var
ásýnd vega önnur en í dag.
Mjóir, bugðóttir, holóttir og á
köflum þaktir lausamöl. Í þvílíku
ástandi voru vegirnir ekki auð-
veldir yfirferðar. Ekki hamlaði
það för Guðmundar sem var einn
af færustu og öruggustu öku-
mönnum í lögregluliðinu. Var oft í
fararbroddi og komst alltaf á leið-
arenda. Sagt var að hann hefði ek-
ið djarflega en varlega.
Nú hefur Guðmundi sigið svefn
á brá. Hans nýtur ekki lengur við
á þessari stöð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem.)
Lögreglan á Suðurlandi þakkar
Guðmundi óeigingjarnt starf í
þágu löggæslunnar. Eiginkonu og
afkomendum eru færðar innilegar
samúðarkveðjur.
Þorgrímur Óli Sigurðsson
aðstoðaryfirlögregluþjónn.
Elsku frændi.
Það er komið að kveðjustund.
Minningar streyma fram í huga
minn og þar eru efst í huga allar
góðu spilastundirnar. Þið Svala
komuð svo oft að spila við mömmu
og pabba þegar ég var yngri. Kani
var það nú oftast og stundum
Fimbulfamb sem var líka í miklu
uppáhaldi hjá okkur öllum.
Stundum var heppnin með mér
og ég spilaði við ykkur Kana, ef
mamma eða pabbi voru ekki
heima þegar þið komuð. Ef ekki
þá sat ég og horfði á kvöld eftir
kvöld jafnvel. Ég lærði ýmislegt
af þér og hugsa alltaf til þín þegar
ég spila kana og segi kana með 4
tromp. Þá hugsa ég með mér
Gvendur myndi segja á þessi spil.
Það var alltaf stuð að fá ykkur í
heimsókn þá var nánast undan-
tekningarlaust spilað. Spilabæk-
urnar voru ansi margar útfylltar.
Þú varst ótrúlegur í Kana, senni-
lega fáir sem hafa sagt Kana með
aðeins tvö tromp jafn oft og þú.
Svo var hlegið og sungið ef kaninn
stóðst „hoppa kampakátur út um
gluggann“. Þú gast komið öllum
til að hlæja með grettum, glensi,
söng, sögum eða tókst úr þér
tennurnar í miðju spili.
Þú varst alveg einstakur kar-
akter, dýrkaður og dáður af okkur
systkinunum. Þegar ég hitti á þig
á biðstofunni í fyrra, áttum við
gott spjall um daginn og veginn og
þú spurðir frétta af mér og mín-
um, eins og alltaf þegar við hitt-
umst, fylgdist vel með öllum. Þú
kvaddir mig svo og baðst mig
endilega að kíkja einhvern tímann
í heimsókn með manninn minn og
spila kana. Við spilum þegar við
hittumst hinum megin.
Hvíldu í friði elsku frændi,
minning þín lifir.
Elsku Svala, Bryndís, Grétar,
Steindór, Svandís, Sólrún, Gísli og
fjölskyldur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Helga Dóra Gunnarsdóttir.
Elsku afi Gvendur.
Þú hefur verið í lífi mínu alla tíð
og því er mjög skrýtin tilfinning
og erfið að kveðja þig. Ótal minn-
ingar koma upp í hugann. Ég
gleymi því aldrei hvernig þú sast í
eldhúskróknum í Hrísholtinu,
geiflaðir þig og gast á undraverð-
an hátt snúið fölsku tönnunum á
hvolf eða jafnvel látið þær hverfa.
Okkur barnabörnunum fannst
þetta alltaf jafn fyndið og þykir
mér vænt um að mín börn fengu
einnig að upplifa þessar grettur
þínar. Iðulega fórstu með þuluna
„fagur fagur fiskur í sjó“ og við
börnin kepptumst við að ná að
kippa hendinni nógu fljótt til
baka.
Blístrið þitt var einstakt og vís-
naáhuginn endalaus. Alltaf feng-
um við að heyra þig fara með vísur
þegar við hittumst, sumar oftar en
aðrar. Þú áttir það einnig til að
skella fram stökum við minnsta
tilefni og alltaf hef ég dáðst að
þessum skáldhæfileikum þínum.
Ég hef líka verið montin af því að
eiga afa sem var lögga og glímu-
kappi. Oft hef ég verið spurð
hverra manna ég er og þá er nóg
að segja að maður sé barnabarn
Gvendar frá Haugi. Í kjölfarið hef
ég oft fengið að heyra frægðar-
mannasögur af þér.
Þú áttir sjálfur svo margar sög-
ur um gamla tíma til að segja frá
og eflaust er það eitt af því sem
flestir muna svo vel eftir þegar
þeir hugsa um þig. Sjálfri finnst
mér ómetanlegt að hafa fengið að
kynnast því í gegnum frásagnir
þínar hvernig tíminn og tíðarand-
inn var fyrir örfáum áratugum.
Þegar ég hlustaði á sögurnar
þínar gerði ég mér betur grein
fyrir hve margt hefur breyst á
stuttum tíma. Eins hversu miklar
samfélagsbreytingar þín kynslóð
hefur gengið í gegnum. Á þínum
yngri árum hefur ekki þýtt neitt
annað en að sýna mikinn dugnað,
hörku og vinnusemi.
Eftir langan og erfiðan heilsu-
brest hefurðu nú fengið hvíld og
frið. Sjálfsagt spókarðu þig nú um
á æskuslóðunum, umvafinn góð-
um mönnum og dýrum, grónum
grasbölum, tækjum og tólum sem
þér finnst svo gaman að dunda í
og dytta að.
Með þakklæti og söknuði kveð
ég þig, elsku afi. Takk fyrir allt
sem þú gafst mér og fjölskyldu
minni. Ógleymanlegar minningar
um þig eiga án efa eftir að ylja
mörgum um ókomna tíð.
Þín sonardóttir,
Guðrún Svala.
Harpa Heimisdóttir
Útfararstjóri
Hrafnhildur Scheving
Útfararþjónusta
Kirkjulundur 19 • 210 Garðabær
sími 842 0204 • www.harpautfor.is
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs föður
okkar, tengdaföður, afa, langafa og
langalangafa,
MARKÚSAR ÞORKELSSONAR
frá Gerðum í Gaulverjabæjarhreppi,
síðar Staðarbakka, Eyrarbakka.
.
Þorkell H. Markússon, Ragnhildur Benediktsdóttir,
Magnús Öfjörð Markússon, Sandra Pálsdóttir,
Kolbrún Markúsdóttir, Agnar Bent Brynjólfsson,
Þórarinn Öfjörð Sigurðss., Geraldine Gonzales,
Sveinn Ármann Sigurðss., Guðrún J. Guðbjartsdóttir,
barnabörn, langafabörn og langalangafabarn.
Elsku maðurinn minn og Laugi okkar,
GUÐLAUGUR HEIÐAR JÖRUNDSSON,
Bollagörðum 57,
Seltjarnarnesi,
lést í faðmi fjölskyldunnar
á hjúkrunarheimilinu Sóltúni laugardaginn
14. mars.
Hann verður jarðsunginn frá Neskirkju fimmtudaginn
26. mars kl. 13.
.
Guðrún V. Haraldsdóttir,
Sif, Auður Edda og fjölskyldur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns, föður, tengdaföður og afa,
LÝÐS BAKKDAL BJÖRNSSONAR
sagnfræðings.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á
Vífilsstöðum fyrir umönnun og hlýhug
í hans garð.
.
Guðbjörg Ósk Vídalín Óskarsdóttir,
Valgerður Birna Lýðsdóttir, Haraldur Jónasson,
Lýður Óskar Haraldsson.
Þökkum auðsýnda samúð, kveðjur og hjálp
við andlát og útför móður okkar, dóttur,
systur og mágkonu,
HUGRÚNAR REYNISDÓTTUR,
Klukkubergi 15,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til Friðbjörns
Sigurðssonar læknis, starfsfólks Landspítalans,
Heimahlynningar og líknardeildarinnar í Kópavogi fyrir frábæra
umönnun.
.
Helena Rakel Jóhannesdóttir,
Dagur Fannar Jóhannesson,
Sigríður K. Skarphéðinsdóttir, Reynir Hjörleifsson,
Áslaug Reynisdóttir,
Kristín S. Reynisdóttir, Gísli Fannberg,
Skarphéðinn Reynisson, Júlía M. Guðbjargardóttir
og aðrir aðstandendur.
Okkar ástkæri,
GÍSLI ÁSMUNDSSON
frá Vestmannaeyjum,
lést miðvikudaginn 18. mars.
Útförin verður gerð frá Hvítasunnukirkjunni
Fíladelfíu föstudaginn 27. mars kl. 13.
.
Ásmundur Gíslason, María Birgisdóttir,
Ágúst Gíslason,
Jón Heiðar, Elín Ösp Rósudóttir,
Guðrún E. Jónsdóttir,
Anna Friðbjarnardóttir, Hörður S. Óskarsson,
Atli Ásmundsson, Þrúður Helgadóttir,
Kjartan Ásmundsson, Sigrún Ásmundsdóttir,
Anna Margrét Bragadóttir, Birgir Jóhannesson.