Bókasafnið - 01.06.2011, Blaðsíða 56

56
bókasafnið 35. árg. 2011
Ég les eiginlega alltaf í rúminu,
sofna helst aldrei án þess að lesa
aðeins áður. Það liggja alltaf ein-
hverjar bækur á náttborðinu og
frekar en að lesa ekkert les ég
sömu bækurnar aftur. Stundum
vakna ég þegar bókin dettur,
svo bækurnar mega helst ekki
vera of stórar, ævisaga Gunnars
Thoroddsen var til dæmis of stór.
Þegar ég var lítið barn var ein
af uppáhaldsbókunum mínum
Sagan af honum Nóa eftir Loft Guðmundsson. Bæði las
mamma hana fyrir mig og síðar las ég hana sjálf. Ég dáðist
mest að því í þeirri sögu að það var í henni kona sem hellti
upp á kaffi með annarri hendinni og prjónaði með hinni.
Síðan hef ég verið meðvituð um þann eiginleika kvenna að
geta gert margt í einu.
Ég notaði bókasafnið við Hólsveg í Kleppsholti. Þar réði
ríkjum Magnús stormur Magnússon. Þá mátti maður bara taka
þrjár bækur í einu. Svo ætla ég að gera pínulitla játningu, að
þrjár bækur dugðu mér ekki alveg, þannig að ég tók stundum
aukabækur og setti inn undir úlpuna, svo fór maður og skilaði
þeim seinna. Stundum gleymdist að skila bókum þótt maður
færi á bókasafnið en þá var bara komið heim og bækurnar
sóttar. Magnús var oft með vini sína inni á bókasafninu þann-
ig að hann var ekki alltaf að fylgjast mikið með manni, það
sátu hjá honum svona kallar og drukku kaffi og kannski eitt-
hvað sterkara út í, stundum kaupstaðalykt inni á bókasafninu.
Þegar ég stækkaði fórum við líka að sækja bókasafnið niðri í
bæ, í Þingholtsstræti og var þá farið í strætó.
Sem krakki las ég Dórubækurnar eftir Ragnheiði Jóns-
dóttur, líka þýddar bækur eins og bækurnar um Beverly Gray.
Svo las ég bækur eftir Slaughter og Cronin og allar bækurnar
eftir Guðrúnu frá Lundi. Móðir mín var nú ekki mjög hrifi n af
þessu bókavali og ég var eiginlega ekki búin að lesa neinar
bækur sem voru heima, fannst þær svo erfi ðar og þungar, til
dæmis Þrúgur reiðinnar, bækur Kiljans og Þórbergs og svo
ljóðabækur höfuðskáldanna, ekki þó Davíð og Tómas sem
þóttu of borgaralegir. Mömmu ofbauð bókavalið hjá mér og
þegar ég var tólf ára skipaði hún mér að lesa Atómstöðina
og skýrði hana út fyrir mér. Hún sagði mér hver væri litli feiti
maðurinn á svölum alþingishússins sem sveik landið. Þetta er
mín uppáhaldsbók og tel að hún ætti að vera skyldulesning
með skýringum mömmu minnar.
Sjálf las móðir mín fyrir okkur þegar við vorum lítil áður en
við lærðum að lesa. Til dæmis sögu Jónasar Hallgrímssonar
um það þegar drottningin á Englandi fór yfi r til Frakklands að
heimsækja kónginn þar.
Táningurinn Sigríður las líka mikið af rósrauðum rómönum.
En ég og vinkona mín, við lágum oft á sitt hvorum dívaninum
inni í herbergi heima hjá henni, það var meira pláss þar en
heima hjá mér, og við lásum hvor fyrir sig tímunum saman
án þess að tala neitt, en fundum fyrir vináttu og nálægð við
lesturinn. Þetta var á tímum þegar var tvískiptur skóli þannig
að börn höfðu frið á daginn til að gera eitthvað annað en að
vera í skipulögðu skóla- og tómstundastarfi , fengu að vera í
friði fyrir fullorðnu fólki.
Þegar ég fermdist fékk ég margar góðar gjafi r, meðal ann-
ars Tuttugu smásögur eftir Einar H. Kvaran sem ég hélt mikið
upp á þá. Einhvern veginn glataðist bókin en ég er nýlega
búin að kaupa hana aftur hjá Braga. Sögurnar hans Einars
eru margar mjög snjallar, ein sú besta er um manninn sem
var alltaf að tapa en hafði tapað mest þegar hann giftist kon-
unni sinni. Ég var lengi að skilja þá sögu. En það var auðvitað
þannig að hann tapaði aleigunni því hann keypti konuna frá
gömlum manni sem hún átti að giftast vegna skuldar föður
hennar við hann og lét allar ærnar sínar, aleigu sína, í staðinn.
Þegar ég eltist fór ég að meta Kiljan mikils og hef líka
gaman af Þórbergi. Hjá ættingjum mínum voru alltaf miklar
umræður í jólaboðunum um hvaða bækur væru bestar og
yfi rleitt höfðu þeir félagarnir vinninginn, sumir máttu ekki
vatni halda yfi r Sálminum um blómið eða Brekkukotsannál.
Ég hef haft fyrir sið seinni ár að gefa barnabörnum og barna-
barnabörnunum Íslandsklukkuna í skírnargjöf.
Ég hef alltaf stundað bókasafnið, raunar mismikið eftir því
sem tími hefur verið til. Ég á líka mikið af bókum sem ég les
eftir hendinni. En þegar ég var ein með dætur mínar nokkur
ár þá gaf ég sjálfri mér alltaf bók, var svo hrædd um að ég
fengi ekki bók í jólagjöf. Ég pakkaði henni alltaf inn eins og
þetta væri mikið leyndarmál. Á aðfangadagskvöld, þegar
stelpurnar voru sofnaðar, tók ég bókina svo upp og fór að
lesa. Ég gaf mér yfi rleitt bók eftir Guðberg Bergsson. Fékk
mér svolítið sérrí og konfekt með en oftast var ég orðin svo
uppgefi n að ég sofnaði fl jótlega, eins og venjuleg þreytt hús-
móðir, en hafði þá bókina á jóladag.
Ég les bækur oft í einum rykk. Maðurinn minn heldur
því fram að ég lesi ekki nema aðra hverja blaðsíðu en ég er
fl jótlæs. Svo er ég oft með margar bækur í einu og les þær til
skiptis þegar ég fer að sofa.
Bækur og líf
Hvernig ég hef notað bókasafnið gegnum tíðina
Sigríður Kristinsdóttir