Bókasafnið - 01.06.2011, Qupperneq 57

57
Núna förum við á Borgarbókasafnið nánast í hverri viku.
Búum svo vel að eiga heima skammt frá Aðalsafninu. Það er
mjög gaman að ganga um safnið og sjá hvernig fólk nýtir sér
aðstöðuna. Það eru alltaf einhverjir að lesa blöðin eða fl etta
bókum, sumir taka jafnvel í prjóna. Margir foreldrar koma með
börnin sín og venja þau þannig á bókasafnið. Svo er þarna
gott barnahorn. Mér fi nnst líka gaman að sjá hvað starfsfólkið
fylgist vel með tímanum með því að draga fram bækur sem
eiga við atburði hverju sinni.
Ekki skal ég fullyrða hvenær ég
varð læs, en áreiðanlega var ég
farinn að lesa bækur 6 ára og
bóklestur var eiginlega eina
afþreyingin sem stóð til boða
heima á Sauðárkróki í bland við
óskalagaþætti, útvarpsleikrit og
skemmtiþætti (kl. 9 á sunnudags-
kvöldum) á gömlu Gufunni og
bíó klukkan 5 á sunnudögum. Ég
held ég hafi verið alæta á bækur,
ef hægt er að taka svo til orða.
Ég las nefnilega líka stelpubækur ef annað var ekki að hafa
og eitthvað grautaði ég svo í fullorðinsbókum sem til voru
á heimilinu. Ég man til dæmis vel eftir Öldinni okkar og sér-
staklega myndinni af líkum áhafnarinnar og vísindamann-
anna á Pourquoi Pas? vestur á Mýrum og lík dr. Charcots í
forgrunni. Ég á enn auðvelt með að kalla þessa mynd fram
í hugann og með sínum hætti vakti hún með mér ugg fyrir
dauðanum sem birtist m.a. með þeim hætti, að væri fl aggað í
hálfa stöng á Króknum þá fór ég ekki stystu leið í heimsókn til
ömmu Stefaníu sem var upp með gamla spítalanum og fram
hjá líkhúsinu sem stóð þar á bak við.
Eitthvað á ég enn af bókum frá þessum árum en fl estar fóru
þær til systurbarna minna og þaðan áfram til næstu kynslóð-
ar. Einni hef ég þó glatað og það þeirri sem síst skyldi, nefni-
lega sögunni um selinn Snorra. Ég lá lengi í mislingum ein-
hvern vetur í æsku og gat ekki lesið sjálfur, en hún Sigurlaug
amma las fyrir mig Selinn Snorra og ég gaf myndunum auga.
Ég tók slíku ástfóstri við þessa bók - og kannski sérstaklega
selinn - að ég litaði ísbjörninn Voða rauðan til þess að hann
sæist betur á ísnum og ég klippti tennurnar úr háhyrningnum
Glefsi til þess hann ynni nú engum skaða. Svona geta bækur
og daglegt líf runnið saman í raunveruleik hvort sem menn
eru ósjúkir eða með mislinga.
Biblían er ekki bögglað roð
Sölvi Sveinsson
Stefanía amma mín var oft með Biblíuna í kjöltu sér og
ævinlega á sunnudagsmorgnum og las þá kafl a og kafl a.
Ekki las ég þá bók í æsku nema valda endursagða kafl a í
biblíusögutímum í skólanum og vitaskuld kann hver maður
þær goðsagnir. Fyrir nokkrum árum varð ég að láta gera við
fæturna á mér og þurfti að liggja og einsetti mér að lesa
Biblíuna spjalda á milli og gerði það; skal þó játa að ég fl etti
býsna hratt ýmsum köfl um með ættartölum eða útlistunum
á lögmáli gyðinga og víst ýmsu fl eira. Þetta var ánægjulegur
lestur af ýmsum sökum. Í Biblíunni eru tugir rita, misgóð eftir
atvikum, en í bland stórkostlegar og fj ölbreyttar bókmenntir.
Ótalmargir íslenskir talshættir eiga rætur í Biblíunni og alveg
burtséð frá því hvort fólk er trúað eða ekki, þá er menningar-
heimur þessarar bókar sprelllifandi í nútímanum. Hvað ætli
mörg listaverk séu beinlínis vaxin úr ritum Biblíunnar, mál-
verk, skáldsögur, leikrit, ljóð, kvikmyndir? Ótal tákn í málinu
sem við notum á hverjum degi eru þaðan komin og svo mætti
lengi rekja. Eiginlega væri alveg þess virði að láta gera meira
við fæturna á sér til þess að fá nokkurra daga næði til þess
að glugga betur í þessa bók! Ég las Kóran síðar, af forvitni til
samanburðar og þar er ólíku saman að jafna. Kóran fi nnst
mér erfi ður afl estrar því uppröðun efnis er með þeim hætti,
að þáttum (súrum) er raðað eftir lengd, og styttist hver kafl i
eftir því sem líður á bókina. En margt er þar fagurlega og frið-
samlega mælt og Helga Hálfdanarson brestur ekki smekkvísi
á meðferð máls. Margvíslegt efni beggja þessara rita á rætur
í sama jarðvegi.
Öldin okkar, Selurinn Snorri, Biblían og Kóran. Sérkennileg
og tilviljanakennd blanda frá liðnum dögum. Nú er framboð
á afþreyingu miklu meira en eftirspurn. Samt er það svo að
bestu næðisstundirnar og heilnæmasta hvíldin er með bók í
hönd – þangað til svefn sígur á brár.
bókasafnið 35. árg. 2011