Reykjalundur - 01.06.1972, Síða 37

lundi, það voru þau þai til
hann gerist skrifstofustjóri
á sama stað og um leið
stofnuðu þau heimili á
Reykjalundi. Árið áður
fæddist þeim dóttir, sem
varð þeim sannur 1 jósgeisli
og ber nafn ammanna,
Jóna María. Hún vinnur
nú sem bankamær í Rvík.
Eftir að dóttirin stálpað-
ist fór Hlíf að vinna sem
aðstoðarstúlka við æfinga-
deildina að Reykjalundi,
og hefnr þann starfa átram,
en nú við Landakotsspítala.
Á árinu 1963 fer aftui að
halla undan fæti hjá Eiríki,
en nú komu aðrir sjúkleik-
ar í ljós, sem ágerðust svo
að hann varð að liætta að
vinna eftir 14 velgenonis-
ár, sem höfðu verið þeim
þrem sönn hamingjuár. En
svona geta forlögin eða til-
viljun leikið sumt fólk.
Árin þrjú, sem Eiríkur átti
ólifuð frá 1968—71 áttu
þau hjón heima á Sólvalla-
götu 45, og þar hýr Hlíf
ennþá. Eiríkur var nú samt
löngum inni á sjúkrahús-
um, t.d. part úr árinu 1970
á Reykjalundi. Hann dó
svo á Landakoti haustið
1971.
Þetta er nú í stuttu máli
ævisaga Eiríks heitins. I
sannleika sagt frá mínum
bæjardyrum séð, rauna-
saga oftast nær, en því mið-
ur ekki einstæð.
Eiríkur var vel gefinn
maður, velfær í sínu fagi,
einnig verklaginn við sniíð-
ar. Gefinn var hann fyrir
veiðiskap og þótti mjög
gaman að handleika byssur.
Hjálpsamur var hann og
yfirleitt lundgóður, gat þó
verið hvass í orði við gamla
félaga, en aðeins á yfirborð-
inu, fljótur að skipta yfir til
síns rétta manns. Eins og að
líkum lætur var Eirikur
góður félagi Sjálfsvarnar á
Reykjalundi, ekkert síður
þó hann yrði starfsmaður,
fyrir Jrað Jrakkar gamali fé-
lagi fyrir hönd félagsins og
sína.
Að lokum sendi ég öllum
nánustu ástvinum lians
innilega hluttekningu og
bið guð að blessa þá.
Minningin geymist á-
vallt um góðan dreng.
Þ.J.E.
GUÐMUNDUR H.
STEFÁNSSON
frá Stóru-Seylu
Það var árið 1960, sem
vegir okkar Guðmundar
Stefánssonar mættust inn-
an veggja Kristneshælis.
Þar sá ég hann og síðast, en
hann lézt þann 10. apríl sl.
Þar hneig einn af hinum
ókrýndu hetjum, heill og
sannur drengur með hrein-
an skjöld — maður, sem læt-
ur eftir hinar ljúfustu
minningar í hugum Jreirra,
sem áttu með honum leið.
Það mun hafa verið árið
1948, að Guðmundur veikt-
ist af berklum og l'ór Jrá á
Kristneshæli. Fékk hann
eftir tveggja ára dvöl Jiar
Jrann bata, sem entist hon-
um næstu tíu áriu. En árið
1960 tók sjúkdómurinn
sig upp aftur og eftir það
varð Guðmundi ekki auð-
ið að vera utan veggja
sjúkrahúsa, nema ör-
skamma tíma í sumarleyf-
um, þegar bezt lét.
Mestan hluta Jiessa tíma-
bils dvaldist Guðinundur á
Kristneshæli, en var einnig
á sjúkrahúsum í Reykjavík
og á Akureyri.
Sjúkdómsraunin var
hörð, en henni var mætt
með æðruleysi karl-
mennskulundar. Undir
lokin var þó Jrreytan eftir
langa Jn'aut mjög tekin að
segja til sín og mun Gnð-
mundur hafa verið viðbú-
inn kallinu frá örlaga-
REYKJALUNDUR
37