Reykjalundur - 01.06.1972, Blaðsíða 38

dómnum — þeim, sem eng-
inn fær sigrað.
Þegar fundum okkar
Guðmundar bar síðast sam-
an, duldist mér að vísu
ekki, hversu að honum var
þrengt, en þó kom mér
ekki til hugar á þeirri
kveðjustund, að við værum
að takast í hendur í hinzta
sinni. Þegar andlátsfregn
iians barst, hrökk ég við. Ég
var ekki við því búin að
mæta henni. Það er alltaf
áfall, þegar ósvikinn iilekk-
ur brestur.
Allt verður auðara eftir.
Guðmundur Stefánsson
var liljóðlátur maður og
hlédrægur, orðvar með af-
brigðum, allra manna laus-
astur við að hlutast til um
annarra hagi, og svo fjarri
því sem orðið gat, að ota sér
fram, eða seilast til vaida
og metorða.
Þess konar kapplilaup
kom honum ekki við. í
kyrrþey vann hann dags-
verk sitt, en al' frábærri al-
úð og elju, svo lengi sem
stætt var.
En það segir sig sjálft, að
örðug reynsla muni það
hafa verið þessunt dug-
mikla og vakandi manni,
að verða á miðjum aldri að
hverfa úr sólskini og blæ
starfsannar og starfsgleði
inn í skugga fjögurra
veggja — óvígur, og bíða
þess eins að orkan brvsti í
grunn. En hver vissi í barm
hins dula manns? Hann
sýndi ekki undina, sem þar
blæddi eftir átök við ómild
örlög.
Sem áður getur stóð hug-
ur Guðmundar Stefánsson-
ar ekki til umsvifa í sviðs-
ljósi fyrir augum fjöldans.
En þó að hann væri hlé-
drægur og fremur fáskipt-
inn, lét hann ógjarnan hlut
sinn, var fastur fyrir og vék
seint frá settu marki. Hon-
um mátti alltaf treysta.
Heiðarleiki hans, góðvild,
trúfesta og skyldurækni var
á þann veg, að hann hlaut
að eignast traust og vin-
sældir, livar sem hann fór.
Sá maður fyrirfannst ekki,
sem ganga vildi Guðmundi
í mót eða gjöra á hluta
lians. Segir það mikið um
persónugerð hans.
Ég taldi mig þekkja Guð-
mund Stefánsson talsvert
vel eftir liðlega áratugar
kynni. Ég mat hann æ því
meir, sem ég kynntist hon-
um betur. Hann og hans
ágæta kona sýndu mér
sanna vináttu, sem seint
mun fölskvast. Fyrir það
vil ég þakka af heilum hug.
Þau hjónin báru mikinn
velvildarhug til félagsins
Sjálfsvarnar, Kristneshæli,
og reyndust höfðingjar í
öllum samskiptum við það.
Guðmundur var virkur fé-
iagi í Sjálfsvörn og liin síð-
ustu ár gjaldkeri í stjórn
félagsins. Þarf ekki að efast
um trúmennsku Guð-
mundar í því starfi, sem
öðrum þeim, er honum
voru á hendur falin. Á ég
hinar beztu minningar um
samvinnu okkar, og vil nú,
þegar þessi ágæti maður er
til foldar hniginn, færa
honum alúðarfyllstu þakk-
ir fyrir störfin og kynnin.
Þar bar ekki á hinn
minnsta skugga. Um leið
vil égvotta eiginkonu Guð-
mundar, Ingibjörgu Björns-
dóttur, innilegustu samúð
mína. Henni mun nú finn-
ast tóm og rökkur ríkja um-
hverfis og lífið liið næsta
henni hafa misst ljúfan tón
úr hörpu sinni. En það
mætti verða henni styrkur
og gleði að hafa staðið við
hlið síns ástvinar með þeim
hætti, sem hún gjörði, og
sem ógjarnan gleymist okk-
ur, sem að því urðum vitni.
Söm voru þau og sönn í
blíðu og stríðu. Megi sú
játning vera lokaorð þess-
arar síðbúnu kveðju.
Helztu œviatriði: Guð-
mundur Halldór Stefáns-
son var fæddur 25. júlí
1915 að Hólanesi á Skaga-
strönd. Foreldrar: Teitný
Jóhannesdóttir og Stefán
Árnason, húnvetnskrar ætt-
ar. 1 bernsku fór Guð-
mundur í fóstur að Bratta-
hlíð í Svartárdal til Jónasar
Illugasonar og konu hans.
Dvaldist hjá þeim fram ylir
fermingu, eða allt þar til að
Jónas brá búi og flutti til
Blönduóss. Fór Guðmund-
ur þá í vistir. Árið 1942
58
REYKJALUNDUK