Reykjalundur - 01.06.1972, Síða 45

VILBERGUR JÚLÍUSSON:
Dagur í Þormóðsskeri
(Grcin þessi cr rituð á vordögum 1044 og cr dagbókar-
brot, scm segir frá einum dcgi í lífi vitabyggingamanna
í Þormóðsskcri sumarið 1943).
Skerin út og vestur af Mýrunum. Hver
kannast ekki við þessa hræðilegu staksteina
hinnar óendalegu liafbreiðu? Þessa
draugalegu klettadranga, sem rísa upp úr
haffletinum, seiða til sín sjómennina,
brjóta skip þeirra og bramla, daufheyrast
við hvers konar bænum, gráti og gnístran
tanna, — kannski hlæja kuldahlátri með
Ægisdætrum, sem eru þeim svo innilega
sammála um að skila engu aftur, þótt ekkju-
tárin streymi.
Á einu Jressara hryllilegu skerja, sem
vekja ugg og kvíða í hvers manns brjósti,
stöndum við nokkrir hafnfirzkir og skag-
firzkir verkamenn. Það er yndislega fagur
ágústmorgunn. Sólin er fyrir nokkru kom-
in upp og iiellir geislaflóði sínu yfir liaf-
flötinn. Himinninn og liafið eru fagurblátt.
Hið dásamlega veður hefur sín áhrif á okk-
ur. Við erum undarlega glaðir á þessum
morgni, léttir í lundu og gamansamir. Við
horfum hugfangnir á fjallahringinn. Þarna
stendur hann fagurblár og stoltur, bernsku-
vinur okkar Hafnfirðinganna, Keilirinn,
óhagganlegur og óumbreytanlegur. Hann
var vitinn forðum daga þegar við ákalir
um of í bernskuleikjum og á berjamó álp-
uðumst of langt inn í lúð leyndardóms-
fulla, töfrandi Hafnarfjarðarhraun. Já, víst
var J:>að fullt af undrum og leyndardómum
Jietta hraun. Og þegar við í rannsóknarleið-
öngrum okkar um hraunið vöknuðum upp
við þann vonda draum, að við vissum
hreint ekkert livar við vorum, brá fyrir
ótta í skelfdum barnsaugum, Jjangað til
einhver spurði: Hvar er Keilir? Og þarna
var hann. Þá livarf óttinn, og lialdið var
heim á leið til sjávar með Keili sem leiðar-
ljós. — Og þarna var Sveifluhálsinn, Löngu-
lilíð og Vífilsfell, og Hellisheiðin með
veginn austur ylir fjall, sem enn var eins og
kiljönsk saga.
Það mótar ekki fyrir Esjunni, en mökk-
ur móðu og misturs hvílir yfir borginni við
REYKJALUNDUR
45