Reykjalundur - 01.06.1972, Síða 47

Hann hefnr hrjúfa, dimma rödd, rauðar
og þrútnar kinnar, grátt yfirverarskegg, há-
vaðamaður mikill og duglegur. Vélamað-
urinn er í kolsvörtum feiti- og olíuötuðum
vinnufötum, alveg eins og vélamenn eiga
að vera, góðlyndur gæðamaður. Stýrimað-
urinn og hásetinn eru tveir ungir og glaðir
sjómenn. Eftir fjörugar kveðjur hafa þeir
þá harmasögu að segja, að livorki kvenfólk
né brennivín sé með í förinni. Er það
harmað af öllum.
En ekkert glens eða gaman. Adam var
ekki lengi í Paradís. Skipstjórinn hvetur
til áframhalds, um leið og hann sjálfur
smeygir sér inn í skúrinn til ráðskonunnar
okkar og kríar út kaffi. Og nú er tekið til
óspilltra málanna við að losa bátinn. Stýri-
maður og háseti, sem leika við livern sinn
fingur, henda pokunum upp á klöppina.
Verkstjórinn okkar, þrekinn og órór en
ákveðinn karl, lyftir pokunum á okkur,
og við örkum með Jrá einn á eftir öðrum
eftir hlykkjóttri plankabraut, sem við lögð-
um eftir hrjúfum og ósléttum klöppunum
daginn áður. Það er alllangt upp að vita-
stæðinu, en við finnum ekki fyrir pokun-
um, að minnsta kosti ekki íyrst í stað. Við
eigum Jrað meira að segja til, gárungarnir,
að taka sprett eftir klöppunum, alla leið
niður í bát og sækja pokana sjálfir. — En
Jrá heyrist hljóð úr liorni. Einn af félögum
okkar, sá elzti í hópnum — á sjötugsaldri
—, sem stritað hefur lrá blautu barnsbeini,
hefur orð á J)ví með rólyndi hins reynda
manns, að við verðum ekki svona boru-
brattir með síðasta pokann klukkan þrjú í
nótt. Og annar félagi okkar, yngri að árum,
sem einnig finnst ofmikið til um léttlyndi
æskunnar og meira sér á, enda veit hann
livað það er að vera verkamaður alla sína
ævi, spáir því, að afturendinn verði ekki
alveg svona léttur á okkur undir næsta
morgun. Það er auðlieyrt að halda á áfram,
þangað til búið er að losa skipið. Því að
Allan daginn örkuðum við hver á eftir
öðrum með sand- og malarpoka á bakinu.
Jrótt ládeyða sé nú og stillilogn, aðeins ein-
staka lognrákir sjáanlegar, er Ægir ekki
lengi að „ýfa brá og auka blæinn kalda“.
Og Jrá er ólendandi við Þormóðssker.
Það lækkar líka brátt í okkur rostinn.
Við vitum, að það er oft gott, sem gamlir
kveða, enda kemur það fljótlega í ljós, að
við finnum til Jneytu á undan þeim gömlu.
Klukkan gengur hægt, og Jretta er Jrrotlaust
strit. Það er erfitt að bera á bakinu tímun-
um saman og tilbreytingarlaust er það.
sandur, möl og sement skiptast á, sement,
sandur og möl. Hægt og hægt hækkar Her-
móður á sjónum, og malar- og sandhrúg-
urnar við vitastæðið hækka einnig smám
saman. Við tökum óðum að Jrreytast. Brún-
irnar þyngjast, skapið harðnar. Ef nokkurt
tóm vinnst til, er vinnubrögðunum bölvað
í sand og ösku. Mönnum verður tíðrætt
um steinaldarvinnubrögð. Og einn kastar
fram þeirri spurningu, hvenær verði hætt
REYKJALUNDUR
47