Reykjalundur - 01.06.1972, Qupperneq 48

Hccg cr leifi lil helv.... hallar undan fœti.
að láta verkamenn bera á bakinu. O, þess
verður ekki langt að bíða, svarar annar. - -
Og aftur er tekið til við burðinn. Síðan
kemur augnabliks kaffihlé. Kalfið hýrgar
mannskapinn og örvar í bili, en brátt sækir
í sarna horfið. Vegurinn er langur, brattur
og erfiður, pokarnir verða æ þyngri og
þyngri. Nú skaðar ekki að kunna snjallar
ferskeytlur, rímur eða kvæði góðskáldanna.
I’að hefur löngum verið raunaléttir mörg-
um Islendingnum í hinni miskunnarlausu,
liörðti lífsbaráttu. Og innan skamms taka
menn líka að kveða, liver með sínu nefi.
Ég er kominn miðja vegu með sements-
poka á herðunum, þegar ég mæti þeim
gamla, öldungnum. Hann er á leið niður
eftir, þreytulegur, óstyrkur á fótunum,
slangrar til á klöppunum, og er nú heldur
en ekki handasláttur á karli, er hann kveð-
ur við raust hinn góðkunna vísuhelming
Bólu-Hjálmars: „Hæg er leið til helvítis,
hallar undan fæti.“ Ég gef karlinum auga,
en í sama bili kemur mér í hug vísan úr
Rígsþulu, lýsingin á þrælnum:
Vas þar á höndum
lirokkit skinn,
kropnir knúar
fingur digrir,
fúlligt andlit,
lotr hryggur,
langir hælar.
Forðum, þegar Jörundur Brynjólfsson
hreyfði fyrst Vökuliigunum, þrumaði hann
þessa vísu yfir daufdumbu íhaldi þeirrar
tíðar í sölum Alþingis. Þá var presturinn
frá Viðey aðalandstæðingur Jörundar og
sjómannanna, íhaldssamastur allra, bless-
aður guðsmaðurinn. Síðar kom Jón Bald-
vinsson Vökulögunum heilum í höfn.
Þannig líður morguninn hægt og seint.
Það er olt litið á klukkuna. Hún gengur
hægt. Við teljum hverja mínútu. Svo eru
augnablikshvíldir meðan báturinn rennir
út að skipinu. En þetta er ekki steinsnar.
Við höfum rétt aðeins tírna til að fleygja
okkur á klöppunum og láta mestu þreyt-
una líða ögn úr limunum. Verstur er háls-
rígurinn. — En báturinn er kominn aftur
á augabragði. Það er ekki til setunnar
boðið.
I.oks kemur hádegið. Matur! kallar verk-
stjórinn. Og því verður ekki lýst, live fegnir
við erum. Við göngum heim í skúrinn og
röðum okkur umhverfis matborðið. Það er
ljúffengur matur á borðum í dag, hangin
bjúgu úr borginni með góðum kartöflum,
og rjúkandi kókósúpa á eftir. Einn lélagi
okkar styður hendi á ennið, þakkar guði
sínum matinn. Hann er snöggur upp á lag-
ið í dag. Reyndar er hann misjafnlega fljót-
ur að hafa yfir borðbænirnar, bænirnar
48
REVKJALUNDUR