Reykjalundur - 01.06.1972, Side 50

endann, og þeir halda síðan báðir saman
með staurinn upp klappirnar.
Allt í einu heyrist skothvellur. Selunum
hér í kringum skerið hefur gengið illa að
átta sig á þessum ósköpum, sem hér eru
að gerast. Við höfum raskað ró þeirra.
Hvað er eiginlega á seyði hérna? — Og sel-
kópur hefur í barnaskap sínum og forvitni
rekið upp kollinn og fengið kúlu í gegnum
hausinn. Innan stundar liggur hann silki-
mjúkur og gljáandi á klöppinni, steindauð-
ur. Ég sæki myndavélina. Eysteinn tekur
litla líkamann í fang sér, setzt niður og
strýkur nærgætnislega um fallegan kropp-
inn. Það er ekki laust við, að hann finni til,
þegar hann sér blóðið vætla úr augum og
nösum. Fjórtán flugvélar flögra yfir okkur
og láta sprengjurnar rigna niður á skerj-
uiium norður af. Síðan fljúga þær rétt yfir
okkur, ein stingur sér niður undir jrar sem
við sitjum, liallar sér að okkur, og flugmað-
urinn veifar til okkar og brosir, rétt eins
og hann vildi segja: Vorum við ekki hittn-
ir? Gerðnrn við það ekki bara gott? — Ég
held þeir ætti að koma og láta sprengjurnar
rigna yfir okkur, skjóta allt helvítis klappið
í hafið, segir einn okkar gremjulega. En
öðrum finnst kæruleysið fullmikið í svona
tali, og segja, að dagur komi eftir jrennan
dag, — þá verði gaman að lifa.
Hermóður hefur nú hækkað til muna á
sjónum. Og sand- og malarhrúgurnar
hækka að sama skapi. — Um kvöldmatinn
er skerið sjálft umræðuefnið. Það er um
150 m breitt og 200 m langt og 13 m hátt,
Jrar sem það er hæst. Ef brimar að ráði,
gengur yfir Jrað hálft. Varla er hér sting-
andi strá, jurtir þrífast fáar, vegna særoks
og sjávarseltu. Á stöku stað má þó sjá
skarfakál. Varla er um að ræða að hemja
bát hér við skerið, nema þegar bezt lætur.
Talstöðin, sem komið hafði með Hermóði,
er Jrví nauðsynleg.
Allir eru ugglausir um afkomu okkar.
Sumum dylst Jió ekki, að lífið geti orðið
ævintýralegt og jafnvel alvarlegt hérna á
skerinu áður en lýkur, t. d. að komast héð-
an í haust. Enginn vill Jró gerast spámaður,
enda er nú lítill tími til skeggræðna um
slíka hluti. Tíminn er kominn. Stýrimað-
urinn og hásetinn, sem nú höfðu matazt
með okkur, gefa ráðskommni hýrt auga, í
óþökk okkar allra hinna, um leið og Jreir
hverfa út um dyrnar.
Svalur andvarinn leikur um okkur, og
lognrákirnar eru nú horfnar af sjónum.
Hermóður er tekinn að velta í kvöldblæn-
urn, og Ægir gjálfrar í dulu skapi við
klöppina. Enn er tekið til við burðinn. Nú
erum við orðnir alvarlega þreyttir. Pok-
arnir síkka meir og meir á okkur, og það
er ekki laust við, að við skjögrum svolítið
á leiðinni upp eftir, og gangurinn gerist
hægari niður eftir. — En áfram er haldið
í fjóra tíma samfleytt. Þá kemur lnin loks-
ins hin langþráða stund, — allt er búið.
Enginn fær lýst þeirri gleði, sem fer um
mann, Jregar síðasti báturinn er losaður,
Jregar hann rennir hvítfyssandi út að vita-
skipinu um miðnæturskeiðið, — og á ekki
að koma aftur. —
Enginn má vera að Jrví að gefa verulegan
gaum þeirri breytingu, sem nú er á orðin
frá því um morguninn, Jregar við vorum
heillaðir af djásnum hins rennandi dags.
Nú leggst nóttin fast að með ró og værð
um láð og lög. — Við erum fljótir að Jrvo
okkur og tína af okkur spjarirnar, Jregar
heirn í skúrinn kemur, og smeygja okkur
í kojurnar. Hermóður kveður okkur með
Jrví að flauta Jirisvar sinnum hressilega. Og
þegar hann er ferðbúinn, skýzt hann skrið-
frár á hvítfyssandi öldunum og hverfur í
næturhúmið. — Og hver getur láð gamla
manninum, dauðþreyttum og á sjötugs
aldri, bograndi yfir þvottafatinu og tak-
50
REYK JALU NIMJK