Reykjalundur - 01.06.1972, Síða 57

og Guðrúnu þóttu tíðindin ill. Æddi bóndi
nú eirðarlaus fram og aftur um baðstofu-
gólfið. Álasaði hann dóttur sinni harðlega
fyrir að hafa ekki þegið bónorð einhvers
af þeim mörgu ágætu og glæsilegu mönn-
um, er höfðu beðið hennar. Hefði þá þess-
um vansa verið bægt frá dyrum þeirra. En
um það dugði ekki að fást, úr því sem
komið var. Hér var vandi á ferðum. Góð
ráð voru dýr. Hryllti bónda við að láta
dóttur sína í hendurnar á þessum hræðilega
risa. Og ef hann neitaði, var eins líklegt að
liann tæki Guðrúnu með valdi og flytti
hana á brott með sér. í öngum sínum og
ráðaleysi ráfaði bóndi nú til dyranna, en
kona hans og dóttir fylgdu honum eftir
með skelfdum augum. Komumaður leit
löngunarfullum augum til bónda er hann
kom út. En í því er bónda varð litið upp
til hins ljóta og afskræmda andlits risans,
kom honum skyndilega ráð í hug. —
Nú er frá því að segja að skammt frá
Vigdísarvöllum var hraun nokkurt, ógreið-
fært og illt yfirferðar. Var það ákaflega úf-
ið, holótt og þversprungótt og lá víða á því
mosaslæða, svo að stórhættulegt var yfir að
fara. Kom það eigi sjaldan fyrir að slys
urðu á mönnum og dýrum. Bóndi hafði þá
nýlega misst hest sinn og hafði hann fót-
brotnað í klungri hraunsins.
Bóndi bað komumann fylgja sér. Mæltu
þeir fátt en gengu hratt. Þegar þeir komu
að hraunjaðrinum, mælti bóndi: „Ég skal
gefa þér dóttur mína fyrir konu en með
einu skilyrði þó. Þú skalt ryðja þetta hraun.
Skaltu ryðja greiðfæran veg í gegnum það
og vera búinn að því að sólarhring liðnum.
Verðirðu ekki búinn að því fyrir lágnætti
annað kvöld, verður þú af dóttur minni.“
Að svo mætlu gekk bóndi snúðugt burtu.
Varð fátt um kveðjur. En risinn tók til
óspilltra málanna við að ryðja hraunið.
Bóndi gekk glaður heim á leið og þóttist
nú heldur en ekki vel hafa dugað sér og
sínum. Sváfu þau hjónin vel um nóttina.
Guðrún svaf illa. Hafði hún ýmis þunga
drauma eða lá andvaka. Gat hún ekki var-
izt þeirri hugsun, að verið gæti að risanum
tækist að ryðja hraunið. En bóndi kvað það
hina mestu fjarstæðu, taldi í hana kjark
og bað hana sofa.
Árla næsta morgun reis bóndi úr rekkju.
Hann gekk út á bæjarhólinn og skyggði
hönd fyrir auga. Sá hann }oá hvar risinn
hamaðist sem mest hann mátti. Var engu
líkara en kominn væri á hann berserks-
gangur. Grýtti hann grjótinu til beggja
handa sem óður væri. Fannst bónda at-
gangur hans mikill og æðisgenginn. Og
ekki var ásýnd risans ásjálegri.
Bónda leizt nú ekki á blikuna. Hvarf
hann inn í bæinn aftur og tjáði konu sinni,
að tvísýnt væri að ráð hans dygði nokkuð.
Kvað hann vera kornið æði á risann, enda
miðaði honum drjúgum. Svo gæti farið að
honum tækist að ryðja hraunið og yrðu
þau lijónin að láta af hendi dóttur sína.
Þennan dag var eigi rótt í koti karls og
REYKJALUNDUR
57