Húnavaka - 01.05.1965, Side 70

fi8
HÚNAVAKA
ertu þarna? Hvenær dó amma þín?“ ,,Fyrir fimm árum,“ svaraði ég
sorgbitin.
„Já, fimrn árum. Það er allt í lagi, stelpan hugsar um heimilið.
]ói sonur minn býr ógiftur. Bölvuð ómynd, hann er ekkert líkur
mér. Hann átti stelpuna með kaupakonu, sem hérna var. Eg held
að hún sé tuttugu ára núna. Svo er hér kerling, hörkudugleg, sem
vinnur hvað sem er. Ég var asni, að giftast ekki aftur drengir. Þetta
þarf nú ekki að skrifa.“
„Afi, mennirnir þurfa að fá kaffi,“ áræddi ég að segja. í fátinu
sem á mér var vissi ég varla hvað gera skyldi. „Já, og brennivín eins
og Jreir vilja. Hér hafa aldrei konrið slíkir ágætismenn,“ sagði afi.
Ég gekk fram fyrir, allt í einu æpir afi á eftir mér: „Kallaðu á
hana ömrnu þína, þeir ætla að taka mynd.“
Þeir voru staðnir upp og voru að stilla myndavélarnar, en þeim
féllust alveg hendur. „En afi, hún er. . . .“ „Æi já. Ég er orðinn
gamall og þreyttur piltar mínir. Takið Jrið myndina strax og drekk-
ið svo brennivín og rjómakaffi. Þið þetta æskufólk kunnið ekki að
fara með brennivín. Við í gamla daga þjóruðum vikuna út, alltaf
færir í allt. Svo var nú það drengir mínir.“ —
— Dagarnir liðu í eilífri spurn. Kemur blaðið? Hvað stendur
í JíVÍ?
Svo kom pósturinn og blöðin.
Ég reif Jrau öll upp. Afi mátti ekki sjá Jrau fyrst. Þarna var þá af-
mælisgreinin — viðtalið: „Þessi virðingarverði öldungur, ljiifur og
góður, býr í skjóli sonar síns og sonardóttur. Léttur í lund. Hefur
aldrei kynnzt nema góðu fólki. Tregar ástkæra eiginkonu sína. Trú-
ir á æskuna. Er bjartsýnn og glaður á ævikvöldi sínu. Sálargáfur
hans eru með afbrigðum, af svo gömlum manni að vera. Dásamlegar
viðtökur hjá hinni fríðu sonardóttur gamla mannsins."
Ég lít eins og af hendingu í stóra spegilinn og sé mitt ófríða and-
lit blasa við.
Það er ekki að ástæðulausu, að ég hýrist hérna heima og snýst í
kringum afa, sem fyrir löngu er orðinn elliær.
Þeir eru furðufuglar þessir blaðamenn. Myndin af afa blasir við
mér í blaðinu, minnir mig á gamlan fjaðralúðan hana, þar sem
hann stendur við stólinn sinn í tuttugu ára jakkanum og stingur
þumalfingrinum í vestishandveginn, eins og þeir gerðu fyrir sextíu
árum.