Morgunblaðið - 04.05.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. MAÍ 2015
Við Páll urðum stúdentar frá
Menntaskólanum á Akureyri hinn
17. júní 1965. Síðari hluta þeirrar
skólagöngu var Páll farinn að hug-
leiða ráðandi þætti mannlegrar
hugsunar og breytni með fram-
haldsnám í huga. Þann áhuga má
ugglaust rekja að nokkru til heim-
spekilegrar orðræðu hins tilfinn-
inganæma mannvinar Þórarins
Björnssonar skólameistara en
einnig vöktu sum ritverka Sigurð-
ar Nordal áhuga Páls. Samræður
okkar Páls beindust því oftar en
ekki inn á þær brautir og á heimili
hans átti ég margar góðar stundir.
Næstu ár, þegar Páll var við há-
skólanám í Belgíu, áttum við sam-
skipti bréflega. Þar fékk ég meðal
annars að njóta hugleiðinga hans
um frönsku skáldin Albert Camus
og Jean Paul Sartre. Heimkominn
hóf Páll kennslu við Háskóla Ís-
lands og varð einn brautryðjenda í
mótun heimspekikennslu þar. Það
vakti einkum aðdáun mína hversu
vel honum tókst að setja þau fræði
fram á góðri íslensku þannig að
skiljanleg væru bæði lærðum og
leikum. Fjölmörg ritverk hans
munu verða óbrotgjarn minnis-
varði þar um. Í samræðum okkar
Páls þurfti ekki að gera ráð fyrir
afdráttarlausum svörum frá hon-
um. Mögulegar lausnir voru vissu-
lega til staðar en að baki þeirra
kviknuðu nýjar spurningar. Þar
vorum við ef til vill á slóð föru-
manns á Sprengisandsleið til
byggðar á Norðurlandi. Myndi
hún sjást frá næstu hæð? Nei! því
þá birtist önnur með nýju nærum-
hverfi. Eftir nokkrar endurtekn-
ingar sást til byggðarinnar en þá
vaknaði stærri spurning. Hvað
var það sem glitti í að baki henn-
ar? Samræður við Pál kveiktu mér
nýjar hugmyndir og viðhorf. Ætl-
anir um fleiri samverustundir
okkar á eftirlaunaskeiði brustu
með veikindum hans. Þá naut
hann sem ætíð stuðnings traustr-
ar eiginkonu og von lifði um bata.
Sú von brást, Páll er horfinn en
minningin um þann góða vin mun
veita mér gleði til lokadags. Kæra
Auður! ég sendi þér, börnum og
barnabörnum ykkar Páls og öðr-
um aðstandendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Björn Pálsson.
Þegar Páll Skúlason kom heim
frá námi tókst honum, ásamt sam-
starfsmönnum sínum, ekki aðeins
að setja á laggirnar námsbraut í
heimspeki til BA-prófs nánast úr
engu, heldur stóðst námsbrautin
fyllilega samjöfnuð við sambæri-
legar stofnanir víða erlendis. En
að auki sameinaði þessi náms-
braut ólíkar og jafnvel andstæðar
stefnur í heimspeki og hefur búið
að því síðan. Páll var sjálfur
fulltrúi evrópskrar heimspeki, sér
í lagi túlkunarheimspekinnar, og
horfði vítt á menningu, vísindi,
trúarbrögð og listir. Þessa víðu
sýn á samband heimspekinnar við
aðrar fræðigreinar nýtti hann
þegar hann lagaði kennslu í heim-
spekilegum forspjallsvísindum að
breyttum þörfum Háskólans, og í
því námskeiði þróaði hann margar
hugmyndir sínar, einkum þó þær
sem lúta að gagnrýninni hugsun.
Er enn haft á orði hvernig hann
krotaði út töfluna með hugtökum,
skýringarmyndum, pílum og örv-
um, uns allt yfirborðið var þakið
óreiðukenndum hugmyndum. Þá
kom ef til vill hinn margrómaði
hæfileiki Páls til að skipta hlutun-
um í þrennt í góðar þarfir.
Hann lét þó ekki við það sitja að
treysta grundvöll heimspekinnar
inn á við, heldur leit svo á að heim-
spekin ætti hlutverki að gegna út
á við. Bók hans, Pælingar, mark-
aði ákveðin þáttaskil í því efni og
gerði mikið til að færa heimspeki
hans til almennings. Páll var ötull
fyrirlesari, hugmyndaríkur og
ófeiminn við að koma skoðunum
sínum á framfæri. Hann hafði
ótvíræða leiðtogahæfileika og því
kom það ekki á óvart að hann
skyldi kjörinn rektor Háskóla Ís-
lands. Í rektorstíð sinni notaði
hann tækifærið til að reka erindi
heimspekinnar við almenning og
íslenskt þjóðfélag hvenær sem til-
efni gafst. Að rektorstímabilinu
loknu kom Páll aftur til starfa við
námsbrautina eins og ekkert hefði
í skorist og kenndi nokkur nám-
skeið við góðan orðstír.
Auk þess að kenna og ræða
hugmyndir klassískra heimspek-
inga og tala máli heimspekinnar í
samfélaginu stundaði Páll frá upp-
hafi sína eigin heimspeki, fór eigin
leiðir og lét fátt aftra sér við þá
iðju, enda var hans líf og yndi þar
sem heimspekin var. Hann lét sér
ekkert mannlegt óviðkomandi á
því sviði, þó að náttúran, hugsun-
in, stjórnmálin og háskólamálin
væru þar efst á blaði. Hugmynd-
um Páls um þessi efni geta les-
endur kynnst í nýlegum bókum
hans. Hann átti mikið efni í fórum
sínum og fjölda nýrra hugmynda.
Eftir að hann veiktist og sá fram á
óvissa tíma naut hann aðstoðar fá-
einna ungra heimspekinga við að
búa til prentunar bækur sínar.
Það er einkennilegt að hugsa
sér heimspekina við Háskóla Ís-
lands án Páls Skúlasonar og í viss-
um skilningi er það ekki hægt.
Páll var óþreytandi í áhuga sínum
á heimspekinni, honum var það
kappsmál að hefja skynsamlega
rökræðu upp yfir dægurmálin,
hann var alltaf óragur við að varpa
fram hugmyndum til umræðu og
hafði óbilandi trú á gildi rökræðu
og heimspekilegrar hugsunar,
jafnt fyrir velferð hvers einstak-
lings sem almannahag.
Námsbraut í heimspeki við Há-
skóla Íslands,
Björn, Erlendur, Eyja,
Gunnar, Henry, Mikael,
Róbert, Salvör, Sigríður,
Svavar Hrafn, Vilhjálmur.
Gæfa var það að fá að kynnast
Páli Skúlasyni með mismunandi
hætti á ólíkum tímabilum. Fyrst
voru kynni menntskælingsins af
heimspekiverkum hans. Þótt ung-
lingurinn hafi botnað mátulega í
umfjöllunarefninu, meðal annars
flóknum kenningum Hegels og
annarra heimspekinga um tengsl
hugsunar og veruleika, þá tókst
Páli að vekja með honum ein-
hverja undarlega eftirvæntingu
eða löngun eftir að skilja – eftir að
koma hlutunum heim og saman.
Þau áhrif áttu þátt í að breyta lífi
mínu, og ég veit að svo var einnig
um marga aðra. Þá voru það
kynnin af kennaranum Páli. Minn-
isstæðastir eru persónutöfrar og
að því er virtist áreynsluleysi fyr-
irlesarans Páls; gjarnan hélt hann
leiftrandi fyrirlestra um marg-
slungin efni án þess að styðja sig
nema að litlu leyti við nótur.
Næst var það reynslan af Páli
sem samstarfs- og yfirmanni á
Siðfræðistofnun Háskóla Íslands.
Sú reynsla opinberaði mildan og
húmorískan en líka ákveðinn
stjórnanda sem vann markvisst að
því að efla fræðslu og umræðu í
samfélaginu um siðferði og sið-
fræði. Hún leiddi líka í ljós stjórn-
mála- og athafnamanninn Pál,
sem naut þess að leiða fólk úr ólík-
um áttum til samstarfs, og há-
skólamanninn sem vildi efla æðri
menntun í landinu.
Þessu næst voru það kynnin,
gegnum vinatengsl við Kolbrúnu
og Róbert, af gæfumanninum Páli
sem eiginmanni og fjölskylduföð-
ur; farsæld er orðið sem á best við
um þennan þátt í lífi hans.
Loks er það svo samstarfið við
Pál nú síðustu vikurnar fyrir and-
látið. Atorkan og vinnusemin sem
hann sýndi í alvarlegum veikind-
um var einstök. Ég verð ævinlega
þakklátur fyrir að hafa fengið
tækifæri til að eiga samræður við
Pál þessa síðustu daga um aðal-
ástríðuna í lífi hans – heimspekina.
Páll trúði því að við værum skyn-
semisverur sem gætu leitað heild-
arskilnings á tilverunni og skapað
saman réttlátt samfélag. Undir
lok eins samtals okkar leit hann á
mig alvarlegur í bragði og sagði:
Það er létt að gera lítið úr þeim
sem hafa hugsjónir – það er miklu
auðveldara að rífa manneskjuna
niður en að hafa trú á möguleikum
hennar. Heimspeki Páls er full af
von og trú á möguleika okkar til að
hugsa og lifa saman sem skynsam-
ar verur á jörðinni. Þess vegna á
hún erindi við okkur um ókomin
ár. Við Ástríður sendum Auði og
fjölskyldunni allri okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Jón Ásgeir Kalmansson.
Páll Skúlason bjó, ásamt Mika-
el Karlssyni og Þorsteini heitnum
Gylfasyni, til íslenska heimspeki
eins og við þekkjum hana nú. Þá á
ég ekki einungis við að hann hafi
búið til heimspekina sem háskóla-
fag, sem er óumdeilt, heldur að
þessir þrír bjuggu til þann sér-
staka hugsunar- og ritunarhátt
sem nú gengur undir nafninu „ís-
lensk heimspeki“. Í vissum skiln-
ingi er öll íslensk heimspeki neð-
anmálsgreinar við skrif Páls og
samverkamanna hans. Það er ekki
ómerkur bautasteinn.
Flestir heimspekingar hafa
tekið út þroska um fertugt og eyða
afganginum af ferlinum í að fín-
pússa þær skoðanir sem þeir hafa
þá þegar tileinkað sér. Páll var
undantekning. Hann var í sífelldri
framþróun sem heimspekingur og
skrifaði mörg bestu verk sín á síð-
ustu tveimur áratugum ævinnar.
Hugur hans var fullvirkur fram í
andlátið: þrunginn síkviku mann-
viti. Hann var, auk þess að vera at-
vinnuheimspekingur, það sem
enskir kalla „man of letters“: lær-
dómsmaður. Mörg útvarpsviðtölin
við Pál eru klassísk, ekki síst þau
sem Ævar Kjartansson tók. Páll
var ekki maður fílabeinsturnsins
og átti ekki í erfiðleikum með að
tala við fólk.
Ég átti ekki von á að hugsuður
eins og Páll yrði atkvæðamikill há-
skólarektor. En þar skjátlaðist
mér hrapallega. Hæfni Páls sem
mannasættis, góðgirni hans og
færni til að laða það besta fram úr
samstarfsfólki gerði hann að ein-
hverjum besta rektor HÍ sem sög-
ur fara af. Sú staðreynd styrkir
mig í þeirri skoðun að það sé megn
ógæfa Íslendinga að ekki tókst að
telja Pál á að fara í framboð til for-
seta lýðveldisins. Það hefði ekki
verið amalegt að hafa Pál í forsæti
þjóðarinnar á viðsjálum hruntím-
um.
Páll kenndi mér heimspeki í HÍ
og leiðbeindi mér með BA-ritgerð.
Þá og jafnan síðar, í margvísleg-
um samskiptum á nótum heim-
spekinnar, reyndist hann mér
heilráður og góðráður. Ég á engar
minningar um Pál nema ljúfar og
tel hann með grómlausustu og
spakvitrustu mönnum sem ég hef
kynnst.
„Hugsanir manns eru hrímp-
erlur / stuttrar nætur / á stráum“
kvað skáldið. Hin stutta nótt Páls
er liðin. En hrímperlur hugsana
hans halda áfram að glitra í ársól-
inni.
Kristján Kristjánsson,
Háskólanum í Birmingham.
Síðasta vetrardag lauk langri
vetrarferð Páls Skúlasonar. Í erf-
iðum veikindum fann hann skjól í
heimspekinni og vann af kappi að
skrifum og útgáfu verka sinna,
sýndi ótrúlegan andlegan styrk og
æðruleysi.
Páll var faðir akademískrar
heimspeki á Íslandi. Hann var
fyrsti prófessor greinarinnar eftir
að farið var að bjóða upp á nám í
heimspeki til BA-prófs. Hann var
brautryðjandi í skipulagningu
námsins og kenndi flestum þeim
sem nú starfa við greinina hér á
landi. Hann var líka faðir grein-
arinnar í nærandi skilningi þess
orðs. Hann var alltumvefjandi,
áhugasamur og ráðagóður. Til
Páls var alltaf gott að leita, hann
hafði trausta dómgreind, var
skarpur greinandi og bar hag ann-
arra fyrir brjósti.
Páll var persónulegur heim-
spekingur. Hann smíðaði sínar
eigin kenningar og gerði sér far
um að nálgast heimspekileg
vandamál út frá eigin hugsun.
Honum var ætíð umhugað um að
koma heimspekinni á framfæri við
almenning og sýna hve miklu það
skipti hvernig við hugsum um
heiminn og öll okkar viðfangsefni.
Hann hafði því sífellt vakandi
auga fyrir því hvernig heimspekin
og heimspekingar gætu lagt ís-
lensku samfélagi gott til og hvatti
okkur til dáða.
Í þessum anda setti hann Sið-
fræðistofnun á laggirnar árið 1988
en helstu verkefni hennar fyrstu
árin voru að standa að málþingum
fyrir almenning og gefa út bækur
á íslensku um siðfræðileg við-
fangsefni. Með því móti vildi hann
svala áhuga fólks á siðfræði og
sýna fram á erindi hennar við okk-
ur í daglegu lífi. Sjálfur var hann
afbragðsfyrirlesari og almennar
vinsældir hans urðu til þess að
strax á fyrstu árum stofnunarinn-
ar festist hún í sessi í huga al-
mennings.
Páll var óvenju miklum gáfum
gæddur sem einkenndi allt hans
fas. Hann var glaðlyndur og hafði
örlátt og viturt hjarta. Það er mik-
il gæfa og forréttindi að hafa verið
nemandi hans, kollegi og eiga
hann að vini.
Salvör Nordal.
Okkur minnir að um 30 nem-
endur hafi skráð sig í nám í fyrsta
sinn sem heimspeki var kennd til
BA-prófs við Háskóla Íslands.
Kennararnir voru kornungir, Páll
Skúlason og Þorsteinn Gylfason,
nýkomnir úr námi. Nýnemar ætl-
uðu að hugsa djúpt enda djúpt
hugsandi.
Þorsteinn Gylfason var rökfast-
ur sögumaður og ótrúlega
skemmtilegur kennari.
En Páll? Við lásum ákveðið efni
undir tíma hjá honum, vel und-
irbúin, en fórum úr tíma gjörsam-
lega ringluð. Páll byrjaði venju-
lega á efni dagsins og síðan kom
þögn. En óforvarandis vorum við
komin út í allt aðra sálma, hugur
og hugsun í uppnámi, svörin við
spurningum okkar óræð, jafnvel
fálmkennd, engin rökhugsun?
Hvernig á maður að ná prófi?
Einhvern veginn gerði Páll
okkur að heimspekingum án þess
að það þyrfti að mæla það í gráð-
um. Hann splundraði hugsun okk-
ar, lét okkur hugsa út fyrir getu og
samtímis var hann að hugsa
hvernig jörðinni og fólkinu sem á
henni býr farnaðist best.
Þegar við nemendur Páls lásum
útgefin rit hans urðum við sannast
sagna undrandi á því hversu hugs-
un hans og framsetning var skýr.
Hann gerði með einfaldri og
skýrri málnotkun heimspeki að al-
þýðumenntun, alþýðueign.
Heimspeki er ekki snobbgrein
fyrir fáa útvalda, hún er engin
snobbforréttindi háskólamanna.
Hún er fyrir okkur öll, ef við bara
nennum.
Elsku Auður, þakka þér fyrir
hvað þú varst alltaf góð við okkur.
Júlíana Lárusdóttir og
Halldór Halldórsson.
Í dag kveðjum við Pál Skúla-
son. Hann var kjörinn rektor Há-
skóla Íslands árið 1997 og stýrði
skólanum um átta ára skeið til
2005. Kynni okkar hófust þegar ég
tók sæti í háskólaráði Háskóla Ís-
lands árið 1998 sem einn af fjórum
fulltrúum stúdenta. Þetta voru
umbrotatímar í sögu háskóla-
starfs, ný lög í smíðum um Há-
skóla Íslands þar sem meðal ann-
ars var deilt um upptöku
skólagjalda; Háskólinn í Reykja-
vík var stofnaður um þetta leyti og
háskólaumhverfið allt gekk í
gegnum miklar breytingar.
Páll stýrði skólanum í gegnum
þessa breytingatíma þar sem
fundir háskólaráðs voru umræðu-
vettvangur um stór og smá mál.
Hann gaf sér ávallt tíma til að
hlusta á ólík sjónarmið og gjarnan
dró hann umræðuna saman í lok-
in, oft með því að nefna þrjú lyk-
ilatriði eins og hann átti einnig til í
kennslu sinni. Ég lærði það af
honum að það getur verið rétt að
skipta um skoðun og það er mikil-
vægt að hlusta á aðra og halda
áfram að læra alla sína ævi. Og við
stúdentar glöddumst því að við
fundum að hlustað var á okkar
sjónarmið og mark á þeim tekið
sem varð okkur hvatning til að
beita okkur í málefnum skólans.
Þegar ég gegndi embætti
mennta- og menningarmálaráð-
herra fannst mér einboðið að leita
til Páls um ráð. Þar tók hann þátt í
ráðgjafarhópi um stefnumótun í
háskóla- og vísindamálum. Hann
tók einnig þátt í vinnu við aðal-
námskrá samfélagsgreina og lagði
þar áherslu á þátt heimspeki og
siðfræði í allri almennri menntun.
Hann var mér einnig til ráðgjafar í
smærri málum en ávallt þótti mér
hann ráða mér heilt, af yfirvegun
og yfirsýn þess sem hefur bæði
þekkingu og ástríðu í menntamál-
um.
Samfélagið er fátækara að Páli
gengnum enda munar um slíka
rödd. Eftir hann liggja hins vegar
mikil verðmæti í bókum og grein-
um; það er mikilvægt að við leitum
áfram í þann sjóð við uppbygg-
ingu samfélags okkar. Eiginkonu,
börnum og öðrum aðstandendum
votta ég samúð mína.
Katrín Jakobsdóttir.
Við Systa höfum verið svo lán-
söm að fá að eiga Pál og Auði og
fjölskyldu þeirra að okkar nánustu
vinum í meira en 40 ár – eða „alltaf“
eins og Auður sagði. Við kynnt-
umst þegar ég var nemandi Páls og
upp frá því höfum við deilt lífinu
saman í blíðu og stríðu, störfum og
tómstundum, innanhúss og utan og
á stundum upp um fjöll og firnindi
og yfir djúpar og straumþungar ár.
Páll var einlægur félagi, kær
vinur og mikill fjölskyldumaður.
Þau Auður voru samhent og góð
hjón. Börnin þeirra og makar,
barnabörnin og vinir þekkja það.
Við skrif sín tók Páll mest mark á
Auði, hún var hans helsti gagnrýn-
andi, ráðgjafi og sálufélagi. Í glímu
Páls við erfið veikindi mánuðum
saman sýndu þau bæði hvað í þeim
bjó og hver styrkur þeirra var,
æðruleysi og bjartsýni. Hver þraut
var viðfangsefni til að yfirstíga.
Páll var einstakur maður, í leik
og starfi, skipulagður og viljinn
einbeittur, ódeigur við vandasöm
verk og ávallt yfirvegaður og mál-
efnalegur. Hann var jafnlyndur og
glaðsinna, en undir bjó stórt skap,
óbilandi þor og ríkur metnaður, í
senn fyrir sig og sína, en ekki síð-
ur fyrir mannlífið almennt, fyrir
því að allir menn fái sem best lifað
lífi sínu í sátt við sig, aðra menn og
náttúruna. Það var hans vilji. Um
það eru verkin hans. Páll kom
fram við aðra eins og hann ætl-
aðist til að aðrir kæmu fram við
sig. Hann var einstaklega gjaf-
mildur á hugmyndir sínar og tím-
ann sem hann nýtti til hins ýtrasta
með dyggri stoð Auðar allt þar til
yfir lauk. Og verkin tala. Páll var í
reynd margra manna maki sem
lifði lífi sínu til fulls, naut þess út í
ystu æsar og nýtti hverja stund, ef
ekki við fræðimennsku eða önnur
störf, þá við hestamennsku, ferðir
um landið eða utan lands og alls-
kyns ævintýri sem minningin lað-
ar nú fram. Hann fór jafnan
fremstur upp brattar hlíðar eða
yfir illfærar ár og stóð svo hinum
megin og teymdi okkur yfir með
brosmildu augnaráði.
Páll var góður kennari, fræði-
maður og rektor, trúr háskóla-
hugsjóninni sem hann lagði svo
mikla rækt við. Markmið hans
voru í senn háleit, raunsæ og rök-
studd. Sem rektor var hann há-
skólanum farsæll leiðtogi og sam-
starfsmaður og um leið
kröfuharður og harðastur við sig.
Hann var rektor nótt sem nýtan
dag, vakinn og sofinn. Samráð og
samvinna einkenndu starfshætti
hans. Hann beitti sér fyrir því að
allir háskólar yrðu að lúta skýrum
gæðakröfum, stuðlaði að eflingu
rannsóknanáms, kom háskóla-
fundinum á laggirnar, hafði for-
ystu um að háskólinn setti sér
heildstæða vísinda- og mennta-
stefnu og stefnumið um einstök
málefni. Og hann naut verðskuld-
aðrar virðingar í samfélagi háskól-
anna í Evrópu og víðar og var iðu-
lega fenginn til að flytja
fyrirlestra eða sinna störfum við
gæðamat háskóla.
Við Systa, Andrés og Ásgeir
söknum Páls og erum einkar
þakklát fyrir að hafa eignast vin-
áttu hans og Auðar. Það hefur ver-
ið gæfa að fá að ferðast með þeim í
gegnum lífið. Páll verður ávallt
með okkur. Við kveðjum kæran
vin og samstarfsmann og vottum
Auði, börnunum, barnabörnum og
vinum okkar dýpstu samúð.
Þórður Kristinsson.
Lífsleið allra er vörðuð kenni-
leitum, viðburðum og fólki, sem
ráðið hefur stefnu og æviverkum
manns.
Páll var frá því við vorum sex
ára og allt til dauðadags slík
stefnumarkandi varða í mínu lífi.
19. apríl síðastliðinn ræddum
við saman um hlutverk ljóðsins í
lífinu og var ljóðavarðan ein af
mörgum vegvísum sem hann benti
mér á fyrir löngu, þannig eignað-
ist hjarta mitt ljóðið og það varð
mér að vefnaði margra tónklæða.
Hetjan Páll var sex ára kominn
í sjöttu rim stigans sem hafði verið
reistur við svalirnar á Þórunnar-
stræti 104 á Akureyri án þess að
feður okkar og starfsfélagar
tækju eftir, enda uppteknir við
flutninga.
Þetta afrek líður mér seint úr
minni, enda hefur Páll alltaf með
verkum sínum og atgervi endur-
unnið sér stað hetjunnar í mínum
augum.
Sterkari, nánari og hollráðari
vin er vart hægt að eignast. Hann
studdi mig og eiginkonu mína af
fullkominni einlægni og væntum-
þykju á þeirri erfiðu leið sem við
lentum á vegna veikinda minna og
margs háttar erfiðleika í kjölfarið.
Æðruleysi, ræktarsemi og ein-
læg vinátta eru þau orð sem mér
finnast eiga vel við Pál.
Ég læt hér fylgja orð sem lýstu
tilfinningu minni og huggunarorð-
um við fréttina af láti kærs vinar,
miðvikudaginn 22. apríl s.l.:
„Maður er kraminn á hjarta og
í þögninni skynjar maður djúpa og
hola raust, grafarþögn.
Páll gerði mun á því að syrgja
við lát náinna og þess að sakna
þeirra síðar.
Mikilvægast er að þakka fyrir
aðgengið sem maður hefur notið
að þeim sem kveðja.
Páll var stór hluti af sjálfum
mér, skilur eftir sig djúpa sorg í
bland við takmarkalaust þakklæti.
Ég væri ekki ég án hans og
hans víða fjölskyldu- og vinaf-
aðms.
Ég finn innra með mér að Páll
náði að koma mér með sér upp á
sjónarhólinn, fá mig til að fylgja
sér í vonarskarð þaðan sem víð-
sýnt er um leið og hvert skref var
yfirvegað og hjólin í sköpunar-
verkinu sjálfu gengu öruggar í
hans leiðsögn.
Nú er sorgin,sem ræður ríkj-
um, síðar verður það söknuður og
þakklæti.
Hvortveggja fylgir ævigöng-
unni það sem eftir er.
Gangan um vonarskarðið held-
ur áfram.
Vináttan lifir.
Við hjónin færum þér, elsku
Auður, innilegar samúðarkveðjur
og einnig til allrar þinnar stóru
fjölskyldu og náinna vina.
Megi hugsunin stjórna heimin-
um!
Valete.
Jón Hlöðver og Sæbjörg.
Páll Skúlason er látinn langt
fyrir aldur fram. Ég kynntist hon-
um stuttu eftir að hann tók við
sem rektor Háskóla Íslands árið
1997. Ég var þá fulltrúi í vísinda-
nefnd háskólaráðs. Páll skipaði
mig formann nefndarinnar árið
1999 og gegndi ég formennskunni
út rektorstíð hans. Samstarf okk-
ar var bæði náið og afar gott á
Páll Skúlason