Morgunblaðið - 04.05.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. MAÍ 2015
Okkar ástkæra
LILJA SÓLVEIG KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Brautarhóli í Svarfaðardal,
á sumardeginum fyrsta, 23. apríl.
Útförin fer fram frá Hallgrímskirkju
miðvikudaginn 6. maí kl. 13.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim sem vilja minnast Lilju
er bent á Kristniboðssambandið.
Fyrir hönd ástvina,
.
Sigurður Árni Þórðarson.
✝ Þórhallur Hall-dórsson fædd-
ist á Skálm-
arnesmúla í
Barðastrand-
arsýslu 21. október
1918. Hann lést 23.
apríl 2015.
Þórhallur var
sonur hjónanna
Steinunnar G. Jóns-
dóttur og Halldórs
Jónssonar, bónda á
Arngerðareyri við Ísafjarð-
ardjúp. Systkini Þórhalls eru
Guðrún, Hólmfríður, Jón,
Ragna, Inga Lára, Baldvin,
Theódór, Erlingur og Hjördís.
Þórhallur kvæntist 1949 Sig-
rúnu Sturludóttur, f. 18. apríl
1929. Foreldrar Sigrúnar voru
Kristey Hallbjörnsdóttir og
Sturla Jónsson hreppstjóri. Þór-
hallur og Sigrún eignuðust fjór-
ar dætur: 1) Inga Lára, f. 1949,
maki Elvar Bæringsson, f. 1948.
Börn a) Sigrún Arna. Börn Elv-
Ásgeirsson. b) Ólöf. Börn Bára
og Una Margrét. Maki Ólafar er
Dave Meadows. 3) Auður, f.
1958, maki Siggeir Siggeirsson,
f. 1959. Börn a) Sigríður Rún.
Börn Matthías Heiðar og Krist-
ófer Elmar. Maki Hlynur Gylfa-
son. b) Þórhallur. c) Vilhjálmur.
4) Steinunn, f. 1966, maki Einar
Þór Einarsson, f. 1962, d. 2014.
Börn a) Steinar Þór. b) Fannar
Þór. Barn Einars Þórs og Stellu
Hafsteinsdóttur a) Ágústa Ósk.
Börn Ásgeir Atli, Karen Arna
og Einar Andri. Maki Ágústu er
Einar H. Jónsson. Dætur Þór-
halls og Ásthildar Pálsdóttur
eru: 1) Bryndís, f. 1949, maki
Vilbergur Stefánsson f. 1948.
Börn hennar og Bergþórs Háv-
arðarsonar eru a) Ragnheiður
Bergdís. Börn Bryndís Þóra og
Jakob Jóel. Maki Ragnheiðar er
Þórarinn Jakobsson. b) Páll
Björgvin. Unnusta Rebeca
Primo. c) Kjartan Hávarður.
Unnusta Svanhvít Ingibergs-
dóttir. 2) Björg, f. 1949, maki
Gunnbjörn Ólafsson, f. 1938.
Barn a) Drífa. Barn Árni Páll.
Maki Drífu er Guðjón Ö. Þor-
steinsson. Börn Bjargar og
Gunnars Garðarssonar a) Ás-
geir. Börn Kristín Heiða, unn-
usti Gunnlaugur J. Emilsson,
Viktor og María Björg. Maki Ás-
geirs er María Jensdóttir. b)
Kristín Sif. Börn Styrmir Rafn,
Sara Dís og Eyþór. Maki Krist-
ínar er Ólafur P. Rafnsson.
Foreldrar Þórhalls voru frá
Breiðafirði og Dýrafirði. Þau
bjuggu sín fyrstu ár á Skálm-
arnesmúla en fluttu vorið 1920
að Arngerðareyri. Þar ólst Þór-
hallur upp á miklu menningar-
heimili. Hann stundaði nám í
farskóla og Reykjanesskóla.
Hann kynntist eiginkonu sinni á
Suðureyri og settust þau þar að.
Þórhallur var m.a. sérleyfishafi,
sinnti fólksflutningum á Vest-
fjörðum ásamt ökukennslu.
Hann varð fyrsti sveitarstjóri á
Suðureyri árið 1966 til 1971 en
þá fluttist fjölskyldan suður.
Hann starfaði lengi hjá Skrúð-
görðum Reykjavíkur sem verk-
stjóri. Þórhallur var félagi í
stúkunni Einingunni, Ökukenn-
arafélaginu og Oddfellowstúk-
unni Þorkeli Mána. Í Reykjavík
bjuggu hjónin lengst af í Hlíð-
argerði og Espigerði en síðustu
ár í Árskógum 6.
Þórhallur verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju í dag, 4. maí
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
ar Ingi, Hildur
Kristey, Þorgeir
Logi og Þorvaldur
Breki. Maki Sigrún-
ar er Steingrímur
Þorgeirsson. b)
Þóra Björk. Börn
Ísabella Sól og Jök-
ull Máni. Maki Þóru
er Bjarki Þ. Jóns-
son. c) Hrafnhildur
Ýr. Barn Svanhild-
ur Inga. Maki
Hrafnhildar er Sigurður P.
Ólafsson. 2) Sóley Halla, f. 1953,
maki Kristján Pálsson, f. 1944.
Börn a) Hallgerður Lind. Börn
Sóley Karen og Þórarinn. Maki
Hallgerðar er Magnús Þór-
arinsson. b) Sigrún. Börn Rúnar
Atli, Sigmundur Ingi og Dagur
Kristján. Maki Sigrúnar er Guð-
mundur Arnar Sigmundsson.
Börn Kristjáns og Aðalheiðar
Jóhannesdóttur eru a) Arndís.
Börn Bjartur Steinn og Kristján
Árni. Maki Arndísar er Ingólfur
Mér finnst eins og það hafi
gerst í gær þegar ég hitti Þórhall
tengdapabba í fyrsta sinn. Ég var
í eldhúsinu í Hlíðargerði, það var
verið að kynna manninn sem var
að hitta hana Sóleyju Höllu,
blómarósina á heimilinu. Það kom
fljótt í ljós að við Þórhallur áttum
margt sameiginlegt, hann frá
Arngerðareyri við Ísafjarðardjúp
og ég sumardrengur í Djúpinu öll
mín ungdómsár. Við rifjuðum
reglulega upp sveitabæina við
Djúp, fólkið sem þar bjó og hið
undurfagra Ísafjarðardjúp. „Ég
skil ekkert í því að allir bæirnir í
Nauteyrarhreppi skuli vera
komnir í eyði,“ sagði hann þá. Að
ræða um lífið í Djúpinu í gamla
daga entist okkur því til hinstu
stundar og voru síðustu sögurnar
tveimur dögum fyrir andlátið. Þá
rifjaði hann upp fyrir mig hvaða
reiðleið pabbi hans fór frá Arn-
gerðareyri yfir í Þorskafjörð, en
hann fylgdi fólki yfir heiðina. Allt
var það mjög skýrt í hans huga,
pabbi reið með fólkið upp Langa-
dalinn og yfir heiðina stystu leið
og sneiddi töglin niður í Þorska-
fjörðinn. „Pabbi kom alltaf strax
til baka,“ sagði hann.
Þórhallur var mikill frum-
kvöðull og vildi sjá nýjungar í
sinni heimasveit. Hann keypti
fyrstu vindmylluna við Djúp til
rafmagnsframleiðslu, þá sáu
Djúpverjar ljósið. Þórhallur átti
fjölda flutningatækja um ævina;
vörubíla, jeppa, rútur og fólksbíla
og mundi upp á krónu hvað allt
kostaði. Hann minntist oft á ár sín
í vegavinnunni yfir Þorskafjarð-
arheiðina. Þar var hann verk-
stjóri með Lýði og brölluðu þeir
margt saman.
Hans mesta og besta ævintýri í
lífinu var þó þegar hann fór með
vegavinnuflokk til Súgandafjarð-
ar til að sprengja veginn fyrir
Spilli. Í Súganda sá hann Rúnu
sína í fyrsta sinn og leit ekki af
henni eftir það.
Þórhallur var einstakur maður
og hef ég ekki hitt ósérhlífnari
mann um mína daga, ef einhvers
staðar vantaði hönd var hann
mættur. Það lék allt í höndunum á
honum hvort sem það var við við-
gerðir bíla eða smíði og hafði
hann þó hvorki próf sem smiður
né bifvélavirki. Það á vel við hann
ljóðlínan úr kvæði Stephans G.
„smiður kóngur kennarinn, kerra
plógur hestur“. Hann byggði
sjálfur við húsið sitt í Hlíðargerð-
inu. Hann sneið sjálfur allt efni í
„Afahús“, sumarhúsið í Selárdal,
og reisti svo á mettíma. Honum
þótti sérstaklega vænt um þetta
hús og fórum við á hverju sumri
vestur. Á leiðinni var ævinlega
stoppað á Arngerðareyri við
„Kastalann“, húsið sem hann
keypti fyrir foreldra sína. Hans
fyrstu æviár voru þó í gamla torf-
bænum og átti hann sínar ljúfustu
æskuminningar af baðstofuloft-
inu þar.
Hann dró ekki af sér þegar
fólkið hans var annars vegar og
vann myrkranna á milli með mér
og Sóleyju við að innrétta húsið
okkar í Njarðvík. Við þurftum
enga aðra smiði frekar en á Hell-
issandi um árið eða við viðgerð-
irnar á húsinu í Ólafsvík, alltaf var
hann klár og fór ekki fyrr en
verkinu var lokið og allir ánægðir.
Ég vil að leiðarlokum þakka
vini mínum og tengdapabba fyrir
alla hans umhyggju og ræktar-
semi í gegnum árin. Hann var ein-
stakur öðlingur og góðmenni.
Blessuð sé minning Þórhalls Hall-
dórssonar frá Arngerðareyri.
Kristján Pálsson.
Fyrir tæpum 34 árum lá leið
mín í fyrsta skipti á heimili Þór-
halls og Rúnu til að heimsækja
dóttur þeirra Auði. Þegar ég
bankaði að dyrum tók á móti mér
afar vingjarnlegur maður. Við
rifjuðum oft upp þessi fyrstu
kynni, því í þessari heimsókn
bankaði ég óvart á þvottahús-
dyrnar en ekki aðaldyrnar, það
fannst okkur báðum mjög fyndið
og skemmtilegt. Frá fyrstu stund
myndaðist með okkur einstök vin-
átta og mikil tryggð, sem hefur
verið mér ómetanleg og lærdóms-
rík.
Árið 1982 fór ég í mína fyrstu
vinnuferð með Þórhalli og
tengdasonum hans í „Afahús“,
sumarbústað fjölskyldunnar í
Selárdal í Súgandafirði. Húsið
var byggt af Þórhalli í bílskúrnum
í Hlíðargerðinu og síðan flutt
vestur. Þessi vinnuferð er mér
eftirminnileg en þá var ég nýtrú-
lofaður Auði og „vígður“ inn í
vinnuhóp karlanna í fjölskyldunni
með hafragraut að morgni, kjöt-
súpu í hádeginu og jólaköku með
kaffinu, sem var bökuð af Þórhalli
sjálfum. Framkvæmda- og vinnu-
gleðin var einstök. Þórhallur leið-
beindi og kenndi mér alla tíð heil-
mikið um smíðar, gott verklag og
útsjónarsemi. Honum fannst ég
oft of vandvirkur og kallaði mig
þá „gullsmiðinn“ þegar honum
fannst ég ekki nógu afkastamikill.
Þórhallur var þúsundþjalasmiður
og vinnusamari mann var varla
hægt að finna. Framkvæmda-
gleðin og ákafinn í að láta gott af
sér leiða gekk fyrir öllu gagnvart
fjölskyldunni sem og í öllum hans
störfum. Alltaf var hann mættur
fyrstur og fór ávallt síðastur.
Þetta einkenndi hann alla tíð, al-
veg fram á efri ár. Ósjaldan
nefndi hann hvað honum fannst
leitt að geta ekki tekið til hendinni
við byggingu sumarhúss okkar,
þá kominn langt á tíræðisaldur. Í
staðinn fylgdist hann vel með öll-
um framkvæmdum og innti mig
eftir skýrslum um efniskaup,
kostnað og framkvæmdir. Það
var mjög gott og gaman að deila
þessu með honum og fá góð ráð.
Hann kallaði húsið okkar „kast-
alann“, því stundum þótti honum
líklega of vel í lagt, enda kominn
af þeirri kynslóð að hafa búið
fyrstu árin sín í torfbæ. Hann
hafði gaman af því segja frá
mannlífinu í Djúpinu, uppvaxtar-
árum sínum á Arngerðareyri,
vegagerðinni fyrir vestan, árun-
um á Suðureyri, verkstjóra-
árunum í Reykjavík og öllum bíla-
kaupunum, enda bílaáhuga-
maður.
Þórhallur hafði skemmtilegan
húmor, var alltaf léttur og kátur í
lund og hnyttinn í tilsvörum.
Hann var einnig mjög hvetjandi,
stoltur og ánægður með fjöl-
skyldu sína. Seinustu mánuði
höfðum við það fyrir venju að
syngja saman í hvert skipti sem
við hittumst, þá oftast uppáhalds-
lagið hans „Hvað er svo glatt sem
góðra vina fundur“. Það veitti
okkur báðum mjög mikla gleði,
enda var hann mikill söngmaður
og kunni ættjarðarlögin utanað.
Þórhallur reyndist okkur fjöl-
skyldunni einstaklega vel og gott
að sjá hvað börnum okkar þykir
vænt um afa sinn og hafa ætíð
borið mikla virðingu fyrir þessari
góðu fyrirmynd og vandaða heið-
ursmanni.
Farinn ertu til „Sumarlands-
ins“ og ég veit að þar ertu sáttur,
glaður og þakklátur. Kveð þig,
kæri tengdafaðir og öðlingur,
með orðunum sem þú kvaddir
okkur fjölskylduna alltaf með:
Guð geymi þig og þakka þér inni-
lega fyrir allt!
Þinn tengdasonur,
Siggeir Siggeirsson.
Það er í júní 1960, bræður á leið
í sveitina, með rútu til Þingeyrar.
Við rútuna stendur bílstjórinn
strangur á svip, það var auðséð
hver réði. Engin fíflalæti í þessari
ferð eins og síðar kom á daginn,
við drógum varla andann alla leið-
ina. Mig hefði ekki grunað að
þrettán árum síðar myndi þessi
sami maður leiða til mín upp að
altarinu gullfallega dóttur sína.
En þetta voru mín fyrstu kynni af
manninum sem ég vil kveðja með
nokkrum orðum. Hann fékk oft
að heyra þessa sögu, en brosti
bara og sagði „þetta getur ekki
hafa verið ég“.
Þórhallur var verklaginn og
góður smiður, hann sagði sjálfur
„mig langaði alltaf til að læra
smíðar en hafði ekki efni á því,
þurfti að að vinna fyrir mér“. En
hann smíðaði mikið um dagana og
ber þar helst að nefna sumarbú-
staðinn í Selárdal. Hann sneið til
efnið í bústaðinn í Reykjavík, það
var svo sent vestur og bústaður-
inn reistur á örfáum dögum.
Fyrir dætrum okkar bar hann
einstaka umhyggju, ef þær voru
að ferðast milli Ísafjarðar og
Reykjavíkur varð hann að fá að
vita þegar þær voru komnar á
leiðarenda, fyrr var hann ekki í
rónni. 2011 buðum við Inga Lára
honum í heimsókn á æskuslóðirn-
ar við Djúp. Ég sótti höfðingjann
og á leiðinni vestur stoppuðum við
á Þorskafjarðarheiði og fengum
okkur kaffi. Þar sagði hann:
„Þarna var farið yfir með bátinn
þegar við fluttum frá Skálmar-
nesmúla, þeir hefðu átt að hafa
veginn yfir heiðina þarna ef þeir
hefðu viljað hafa hann snjóléttari,
en þeir hlustuðu ekki á heima-
menn.“ Þegar við komum að af-
leggjaranum niður í Langadal,
beygði ég inn á gamla veginn sem
var merktur lokaður og hann
spurði „hvað ertu að fara?“ Ég
sagði að hann hefði unnið þarna
við vegagerð og við skyldum að-
eins skoða gamla veginn. Þá kom
sagan: „Hérna lögðum við bílun-
um á nóttunni, hérna voru tjald-
búðinar síðast en fyrst voru þær
hérna neðar, hérna festist jarðýt-
an“ o.fl. Þetta var sögustund alla
leið í Reykjanes, en við komumst
alla leið niður eftir gamla vegin-
um. Það var ekki minnisleysi hjá
þessum unglingi. Þegar við kom-
um í Reykjanes voru Inga Lára,
dæturnar og fjölskyldur mættar.
Við dvöldum í Reykjanesi og fór-
um um sveitina og fræddi hann
okkur um heimaslóðirnar og
gömlu dagana. Hann hafði virki-
lega gaman af þessu ekki síður en
við hin.
Alli og Rúna komu í heimsókn
til okkar í Noregi. Það var gaman
að keyra með þau um þrönga
vegi, í ferjur, í jarðgöng, alltaf
eitthvað nýtt. Hann hafði haft á
orði að Noregur hefði stolið fólk-
inu sínu, en sagði þegar leið á
ferðina „ég skil ykkur vel að hafa
flutt hingað, hérna er virkilega
fallegt“. Ég hafði sagt honum að
hann yrði sem fyrrverandi vöru-
bílstjóri að sitja í bílnum með mér
þessa þröngu vegi sem hanga ut-
an í fjöllunum og ekki hægt að
mæta bíl á löngum köflum. Gamla
vörubílstjóranum, þá 93 ára,
fannst þetta virkilega gaman.
Margt er það sem fer um hugann
þegar maður kveður tengda-
pabba í hinsta sinn eftir nær 45
ára kynni. Ég veit að núna er
hann í Djúpinu hjá sínum nánustu
sem farnir eru á undan honum.
Ég votta Rúnu og öllum dætrun-
um mína dýpstu samúð.
Meira: mbl.is/minningar
Elvar Bæringsson.
Hörpu þinnar ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Elsku afi. Þegar ég átti heima á
Ísafirði gisti ég oft hjá ykkur
ömmu þegar ég kom til Reykja-
víkur og ég man hvað mér fannst
tilkomumikið að heimsækja þig í
fallega Grundargerðisgarðinn,
þegar hann var í þinni umsjá sem
verkstjóri hjá Skrúðgörðum
Reykjavíkurborgar. Þegar ég var
22 ára byrjaði ég að búa í bílskúr
við Ægisíðuna og þar sem við
Bjarki áttum ekki þvottavél kom
ég aðra hvora viku, í nokkur ár, í
Espigerðið til þess að þvo þvott-
inn okkar. Þú kenndir mér ým-
islegt á þessum tíma, eins og t.d.
að búa til appelsínumarmelaði,
jólaköku og kindakæfu, sem hef-
ur alltaf verið í uppáhaldi hjá mér,
og svo sátum við í eldhúsinu og
spjölluðum um lífið og tilveruna.
Ég endaði líka oft á því að taka
eitthvert góðgæti með mér heim
því þú þurfti alltaf að sjá til þess
að allir færu frá þér saddir og
sælir. Þú varst nefnilega bæði
höfðingi fjölskyldunnar og höfð-
ingi heim að sækja og varst einn
af þeim sem segja „hjálpi þér sá
sem vanur er“ þegar maður
hnerraði, sem mér hefur alltaf
þótt svo vænt um að heyra. Við
höfum reynt að heimsækja ykkur
ömmu í Árskógana aðra hvora
helgi síðan Ísabella Sól fæddist
árið 2007, og Jökull Máni árið
2010, og alltaf sagðir þú okkur að
þér þætti mikið til okkar koma og
þér þætti vænt um að fá okkur í
heimsókn. Þú varst blíður og góð-
ur og bjóst yfir ómældri þolin-
mæði, og í seinni tíð þegar þú
varst orðinn þreyttur og vissir
ekki alveg hver ég var þá þurfti
ég bara að kynna mig og segjast
vera nafna þín og heita Þóra, þá
bættir þú við að þú vissir það nú
alveg að hún Þóra ætti bæði Sól
og Mána.
Elsku afi, þú munt alltaf skipa
stóran sess í hjarta mínu og ég
mun sakna þín gríðarlega mikið.
Þú varst sá sem sagðir mér að
sama hvað gengi á í lífi mínu þá
þyrfti ég bara að muna að ég væri
bæði einstök og sérstök, og að ég
ætti ekki að láta telja mér trú um
neitt annað.
Engum er ljóst, hvaðan lagt var af stað
né hver lestinni miklu ræður.
Við sláumst í förina fyrir það,
jafnt fúsir sem nauðugir bræður!
Og hægt hún fer, en hún færist um set,
þessi fylgd yfir veginn auðan,
kynslóð af kynslóð og fet fyrir fet.
Og ferðinni er heitið í dauðann.
(Tómas Guðmundsson)
Þín dótturdóttir,
Þóra Björk.
Elskulegur afi minn er fallinn
frá en eftir stendur frábær tími
og frábærar minningar sem
munu lifa að eilífu. Persónuleiki
hans var einstakur og í raun ótrú-
leg forréttindi að fá að alast upp í
kringum hann. Þegar ég heyri um
dyggðirnar verður afi ávallt fyrsti
maður sem kemur upp í hugann.
Hann var í senn höfðingi og
herramaður.
Það er gaman að geta sagt,
hvort sem var á unglingsárum
mínum eða á síðustu árum hans,
að afi hafi verið mér mikil fyrir-
mynd. Lærdómurinn sem ég dreg
af lifnaðarháttum hans, fram-
komu og gjörðum er gríðarlegur.
Hugulsemin að sækja og keyra
mig í tómstundir á yngri árum var
mikil. Það var ekki bara gamall
afi að sækja mig, heldur vinur
minn með frábæran húmor. Hann
var þolinmóður og yfirvegaður og
alltaf boðinn og búinn. Ég fékk
líka að kynnast ljónhörðum verk-
stjóra sem lagði lífsreglurnar
þegar á þurfti að halda á mínum á
yngri árum. Það er samt ofar öllu
húmorinn og náungakærleikur-
inn sem stendur upp úr. Hnytt-
inn, orðheppinn og óhræddur að
grínast með sjálfan sig, sem og
aðra. Ofan á það bar afi með sér
áru, þar sem allir sem kynntust
honum fengu að upplifa ást og
umhyggju frá yndislegum manni.
Þegar ég skrifa þessa minn-
ingu og hugsa til afa þá er mér
þakklæti efst í huga. Ég upplifði
alltaf eitthvað sérstakt í nærveru
hans. Takk fyrir að hafa áhrif á
mig sem einstakling með jákvæðu
fordæmi. Takk fyrir frábært lífs-
viðhorf, mín lífsgildi hafa mótast
af þeim. Ég veit ekki hvort ég
muni drekka heitt vatn með mjólk
út í eða stefni á að verða 102 ára
en ég mun leitast við að nálgast
hlutina með þínu viðhorfi og
skapa mér áru í líkingu við þína.
Ég veit þú hefur verið í góðum
höndum og verður áfram með
þínu fólki. Ég er gríðarlega stolt-
ur að fá að heita Þórhallur í höf-
uðið þér. Takk fyrir allt. Takk fyr-
ir mig.
Þinn nafni,
Þórhallur Siggeirsson.
Elsku afi, það eru svo margar
minningar sem koma í hugann og
það sem einkennir þær allar er
hversu góður og yndislegur mað-
ur þú varst.
Takk fyrir að hafa dyrnar alltaf
opnar fyrir mig og fyrir að taka
alltaf á móti mér með opnum örm-
um og kossi. Takk fyrir allar
kvöldmáltíðirnar og kaffisopana.
Takk fyrir að vilja alltaf bjóða
mér eitthvað þegar ég var í heim-
sókn og fyrir að taka ekki nei fyr-
ir svar. Oftast endaði það á að ég
þáði jólakökubita og mjólkurglas,
enda ekki hægt að neita að fá bita
af bestu jólaköku í heimi. Takk
fyrir að sýna mér alltaf áhuga og
spyrja mig spjörunum úr þegar
ég kom í heimsókn og seinna meir
þegar ég kom með Sigga og Svan-
hildi í heimsókn. Takk fyrir að
hafa áhyggjur af mér þegar ég
var að keyra ein heim til Ísafjarð-
ar, ef ég gleymdi að hringja á leið-
arenda hringdir þú því þú gast
ekki farið að sofa fyrr en þú vissir
að það væri allt í lagi með mig.
Takk fyrir að segja mér sögur af
þér og úr Djúpinu, ég var ekki há í
loftinu þegar ég áttaði mig á að
hjartað þitt átti heima í Ísafjarð-
ardjúpi.
Það er ómetanlegt fyrir mig að
hafa komið til Íslands og heimsótt
þig vikuna fyrir andlátið, það var
svo gott að fá koss frá þér á ennið
og geta sagt hvað mér þótti vænt
um þig. Þú varst orðinn þreyttur
en samt sem áður var stutt í húm-
orinn þinn. Ég spurði hvort það
væri vel hugsað um þig og þú
svaraðir: „Ég væri fífl ef ég segði
nokkuð annað en að það væri vel
hugsað um mig, hér er yndislegt
fólk sem hugsar vel um mig.“ Ég
veit ekki hvað oft þú baðst Guð að
geyma mig og þakkaðir mér fyrir
allt þegar ég sat hjá þér en það er
svo lýsandi dæmi um hvern mann
þú hafðir að geyma, þakklátur
fyrir allt og alltaf að passa upp á
þitt fólk. Ég grínaðist oft við þig
Þórhallur
Halldórsson