Morgunblaðið - 04.05.2015, Blaðsíða 27

Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta. Ég er svo
nærri, að hvert eitt tár ykkar snertir
mig og kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í
mót til ljóssins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið gefur og ég,
þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Elín Lilja Gunnarsdóttir og
Gunnbjörn Ingi Agnarsson.
Elsku besti Ásgeir afi. Nú
hefur þú kvatt þennan heim og
minnumst við þín með miklum
söknuði og jafnframt þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast
þér og eiga þig sem afa.
Þú varst svo einstakur í alla
staði, hjartahlýr, kátur og stóri
hlýi faðmurinn þinn sagði svo
margt um þig.
En við trúum því að þú sért
á góðum stað og ábyggilega
farinn að huga að útsæðinu
þínu og öllu mögulegu öðru
stússi eins og þér var einum
lagið, alltaf eitthvað að brasa,
dugnaður þinn var svo mikill og
lífsgleði.
Elsku afi, við ætlum að hafa
að leiðarljósi það sem okkur
fannst þú svo góður í; vera
bjartsýnn, duglegur, þakklátur
fyrir það sem þú hafðir og lifa í
sátt og samlyndi við alla.
Minningarnar um þig geym-
um við í hjarta okkar að eilífu.
Hvíl í friði elsku afi.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Þín afabörn,
Haukur Hlíðar, Hera
Sigrún og Fannar Páll
Ásbjarnarbörn.
Kær frændi hefur kvatt.
Vinnusemi var honum í blóð
borin og sjaldan sá maður hann
verklausan. Elska hans og
væntumþykja í minn garð eru
mér ofarlega í huga á kveðju-
stund. Ung fór ég í heimsókn
til þeirra Sigrúnar á meðan þau
bjuggu á Knarrarbergi í Eyja-
firði og síðan bjuggum við
lengstum í miklu návígi hvert
við annað á Siglufirði. Þeir
unnu lengi hlið við hlið, hann og
faðir minn, og aldrei man ég
eftir öðru en vináttu og virð-
ingu á milli þeirra. Hjá okkur
afkomendum Þórhalls bróður
hans var hann ætíð kallaður
„Ásgeir bróðir minn“ því það
nefndi faðir minn hann og það
hélt áfram hjá næstu kynslóð-
um.
Hann var aufúsugestur í
sumarhúsi fjölskyldunnar í
Fljótum og ófáar voru ferðir
hans þangað. Hann átti það til
að láta færa okkur volg vín-
arbrauð frá Sauðárkróki ef ein-
hver var á ferðinni. Ásgeir var
duglegur að hitta fólk eftir að
hann lét af störfum og fluttist
til Akureyrar, hann lærði út-
skurð og eftir hann eru til
mörg falleg verk. Og hann lét
sig ekki vanta í félagsvist þótt
sjónin væri farin að daprast. Í
mörg sumur var hann hjá Rósu
dóttur sinni sem rekur ferða-
þjónustu í Reykjadal. Þar undi
hann sér vel og var alltaf tilbú-
inn að koma að hjálpa til hvar
sem þess var þörf. Berjaferðir
hans voru ófáar og kartöflu-
ræktin margrómuð innan fjöl-
skyldunnar. Það er gott að geta
yljað sér við minningar um ást-
kæran frænda.
Elsku Sigrún, Gulla, Gunnar
Björn, Ásbjörn, Rósa, makar
og aðrir afkomendur. Við Lúlli
og dætur okkar sendum ykkur
okkar einlægustu samúðar-
kveðjur.
Hann var ástvinum traustur og
tryggur,
Trauðla mundi hann bregðast í raun.
Í hópi kunningja dáðríkur, dyggur
Drengur besti, er hugði ei á laun.
Hjartans þökk fyrir verkin þín, vinur,
Varla gleymast þín afrek um skeið.
Sé ég margur þín saknar og stynur.
Sé þó aftur mun birta á leið.
(Guðmundur Guðmundsson frá
Nýjabæ)
Anna Laufey.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. MAÍ 2015
í harmi að vita að nú ert þú
laus við allar þjáningar og ef-
laust búinn að eiga endurfundi
með ömmu Dísu. Ég er sann-
færð um að saman munið þið
vaka yfir okkur hinum sem eft-
ir sitjum.
Ástar- og saknaðarkveðja.
Þín
Þórdís Eva.
Ég man alltaf hversu gott
það var að koma í sveitina til
þín elsku afi, heyra hljóminn
frá nikkunni út á hlað og hún
Tara þín kom brosandi á móti
manni og dillaði skottinu. Einn-
ig man ég súkkulaðið sem þú
geymdir inni í herbergi … ég
stalst sko óspart í það. Morg-
unmaturinn var alltaf súrmjólk
og kornfleks, sem var hvergi
eins gott að borða og hjá þér.
Þrátt fyrir sorg og söknuð veit
ég að þú ert hvíldinni feginn og
nú líður þér vel. Ég er mjög
þakklát fyrir að hafa getað set-
ið og haldið í höndina á þér á
þínum síðustu og erfiðu tímum.
Læt hér fylgja texta sem
mér finnst passa einstaklega
vel við minningarnar sem ég
geymi um þig og morgunsólina
í sveitinni.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði elsku afi minn.
Alma S. Þórólfsdóttir.
Elsku langafi.
Þú varst góður maður og
gafst mér helling af hugmynd-
um eins og þegar þú gafst mér
súkkulaðið sem ég man ekki
hvað heitir. Ég man líka þegar
við heimsóttum þig og við spil-
uðum saman og þú kenndir mér
að leggja kapal. Mér fannst
rosalega gaman að vera hjá þér
í sveitinni og það var skemmti-
legt dót þar. Það var gaman og
flott að prufa kíkinn þinn, þá
gat ég horft á Brekkulæk og
Akureyri. Það var líka gaman
að koma í sveitina og renna sér
á sleða niður brekkuna meðan
mamma og Grétar voru að
spjalla við þig.
Mér þykir leiðinlegt að þú
sért dáinn og ég mun sakna
þín.
Þinn
Alexander Már.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
LISELOTTE E. HJÖRDÍS
JAKOBSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Hólmvaði 8a,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans laugardaginn 25. apríl.
Útförin fer fram föstudaginn 8. maí kl. 13 frá Árbæjarkirkju.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag
Íslands.
.
Holger Markus Hansen,
Iris Hansen, Snorri Páll Davíðsson,
Sonja Hansen, Bragi Þór Bjarnason,
Laufey María og Eyrún Sara.
✝ Bergur Vil-helm Jónsson
fæddist á Þórs-
götu 21a í Reykja-
vík á skírdag, 2.
apríl 1931. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 20. apríl
2015.
Foreldrar hans
voru Jón Bergsson
kaupmaður í
Reykjavík, f. 30.1. 1905, d.
26.1. 1974, og Guðbjörg Finn-
bogadóttir Arndal húsmóðir, f.
6.3. 1905, d. 4.6. 1971. Systkini
Bergs eru: Jónína Jónsdóttir
Ward, f. 30.9. 1929, Magnús
Rósenkrans Jónsson, f. 9.9.
1936, og Örn Finnbogi Jóns-
son, f. 3.2. 1941, kvæntur El-
ínu Rebekku Tryggvadóttur, f.
1943.
Eiginkona Bergs er Rut
Árnadóttir, húsmóðir og versl-
unareigandi, f. 19.1. 1939 á
Akranesi. Foreldrar hennar
voru Árni Björgvin Sigurðsson
rakari og iðnaðarmaður, f.
23.7. 1895, d. 19.6. 1968, og
Þóra Einarsdóttir Möller hús-
móðir, f. 20.7. 1898, d. 7.6.
1939. Bergur og Rut gengu í
hjónaband 6.12. 1958. Börn
þeirra eru: 1) Kári, kerfisfræð-
ingur, f. 12.4. 1968. Dóttir
hans er Karlotta Rut, f. 12.7.
2004. Móðir hennar er Kristín
Völundardóttir, lögfræðingur,
f. 1966. 2) Kol-
brún, fulltrúi, f.
28.4. 1969. 3) Rak-
el Hlín, verslunar-
eigandi, f. 17.5.
1982. Eiginmaður
hennar er Þórir
Júlíusson, lögmað-
ur, f. 25.6. 1982.
Börn þeirra eru
Júlíus Kári, f. 1.9.
2005, María Rut, f.
6.9. 2008, Vilhelm
Hrafn, f. 24.12. 2009, og Óli-
ver Sölvi, f. 1.7. 2012.
Bergur ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur. Eftir útskrift frá
Verzlunarskóla Íslands árið
1953 hóf hann störf hjá Jóni
Bergssyni hf. og fór m,a. í
nokkurra mánaða starfsnám
til Hamborgar í Þýskalandi
1954. Um miðjan áttunda ára-
tuginn tók hann við rekstri
Skósins hf. og einbeitti sér
m.a. að innflutningi á hjól-
börðum og tilheyrandi gúmmí-
vörum. Rak hann fyrirtækið
þar til hann fór á eftirlaun ár-
ið 2006.
Bergur ferðaðist mikið
starfa sinna vegna bæði innan-
lands og utan. Hann var mikill
fjölskyldumaður og vinmargur
og naut þess að renna fyrir
lax, spila badminton, tefla og
spila bridds í góðra vina hópi.
Útför Bergs fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 4. maí
2015, kl. 13.
Langur, erfiður vetur er lið-
inn á okkar norðlæga landi og
mörgum hefur þótt hann vera
harðari og leiðari en margir
aðrir. Hann hefur einnig kallað
burtu góða menn af lífsleiðinni
eins og vin okkar og félaga,
Berg Jónsson, sem borinn er
til grafar í dag. En sumarið og
lífsblómin eru í fullum skrúða í
hvaða lífsheimi sem Bergur er
nú staddur, og þau bæta fyrir
þennan kalda, mislynda vetur
er hann barðist af alefli en
veikum mætti við veikindi sín.
Ég kveð þig með söknuði og
þakklæti, kæri vinur, eftir hátt
í sjö áratuga samveru og vin-
áttu. Hún hófst á unga aldri
með ógleymanlegum æfingum
og keppnum í handknattleik
fyrir okkar eina sanna félag
ÍR, í gamla Landakotshúsinu
við Túngötu og síðan í stórhýs-
inu sem okkur fannst Háloga-
landsbyggingin vera. Nánast
hver frístund sem gafst var
nýtt til þessarar eðlu, spenn-
andi íþróttar, þar sem við þótt-
umst flestum betri. Mér er hér
óhætt að fullyrða að beittari og
harðfylgnari vinstrihandarskot
en Bergs voru þá varla fyrir
hendi í íslenska handboltanum.
Þá var að vísu ekki verið að
bera slíkt saman opinberlega,
eins og nú gerist; við vorum
fornliðarnir í sportinu.
Eftir stúdentspróf fór Berg-
ur til verslunarnáms í Þýska-
landi og að því loknu var hafist
handa við aðra íþróttagrein,
badminton, sem við stunduðum
fjórir félagar; Bergur, Sigurð-
ur Ásmundsson, Þorvaldur
Jónasson og undirritaður, í
nær samfelld 40 ár. Þetta var
mikil samheldni og alvaran ein-
dregin, og þurfti klárar og
skýrar frátafir viðkomandi að-
ila, ef mætingar féllu niður. Til
andlegrar upplyftingar sinntu
sömu aðilar taflmennsku, og
veiðiskapur var títt stundaður í
ám og ferskvötnum landsins.
Þetta voru frábærir tímar og
ævintýr og þannig endurtóku
árin sig. Loks kom að því sem
verða vill – einn félaginn, Sig-
urður, féll frá ótímabært, og
eftir það tóku hlutirnir stakka-
skiptum. Þegar halla tók á æv-
ina og liðamót, bæði andleg og
líkamleg, tóku að láta undan
varð eitthvað að breytast, og
þá fyrst og fremst hinar lík-
amlegu æfingar, en síðar and-
legt atgervi við skákmenntina
sem við töldum ævinlega eiga
að sitja í forsæti. Hvað var þá
eftir hjá okkur eftirlifandi þre-
menningunum? „Er ekki bara
tímabært að fara austur í á og
veiða“? heyrðist þá í Bergi.
Það var gert, en ferðirnar urðu
þó æ sjaldgæfari, því að að lax-
inn lét sjaldnar sjá sig eftir að
sókn okkar þangað minnkaði,
og þær lögðust af eftir að
Bergur var vistaður á sjúkra-
hús.
Eftir að veikindi hans ágerð-
ust ræddum við félagarnir
mest við hann um hinar ótölu-
legu liðnu uppákomur, sagan
var tekin við af raunveruleik-
anum og af nógu var að taka,
og nákvæmur sannleikurinn
var þá ekki alltaf í hávegum
hafður. Minningin og vináttan
var okkur félögunum öllum
nóg eins og verið hafði frá upp-
hafi.
Farðu í friði okkar kæri fé-
lagi og vinur.
Við Inga Lára vottum Rut
og fjölskyldu dýpstu samúð.
Ingvi Þorsteinsson
Þeir voru 16 bjartsýnir og
væntingarfullir stúdentar, sem
útskrifuðust úr Verzlunarskól-
anum 1953. Allir hafa nú lokið
sínu ævistarfi og gert skyldur
sínar í lífinu, og sex hafa yf-
irgefið þennan heim fyrir fullt
og allt. Sá síðasti var Bergur
Jónsson, tryggur vinur og góð-
ur félagi, sem nú er borinn til
grafar. Okkar var kynslóðin,
sem fædd var í kreppunni
miklu og var til staðar, þegar
lýðveldið var stofnað 1944, og
tók ríkan þátt í uppbyggingu
atvinnulífsins og mótun lýð-
veldisþjóðarinnar.
Bergur var glæsilegur ung-
ur maður, vel gefinn og mennt-
aður og tilbúinn að takast á við
lífið. Hann hazlaði sér völl í
innflutningi og verzlun og hélt
áfram starfsemi föður síns.
Rut Árnadóttir varð lífsföru-
nautur Bergs. Þau sköpuðu
glæsilegt heimili og eignuðust
börn og barnabörn. Það skorti
ekkert, því Bergur skaffaði vel,
eins og sagt var, enda blómstr-
aði verzlunarstarfsemin. Hann
var góður heimilisfaðir og fjöl-
skyldan var ávallt í forsæti.
Eins og gengur var ýmislegt
brallað á skólaárunum og þar
til skólasystkinin festu ráð sitt
og dembdu sér af alvöru úti í
lífsins ólgusjó. Bergur var
hrókur alls fagnaðar, fé-
lagslyndur og spaugsamur.
Hann var mikill útivistarmaður
og sér í lagi höfðu laxveiðiár
mikið aðdráttarafl fyrir hann.
Margt skemmtilegt væri hægt
að rifja upp, en ein frásögn
verður látin nægja. Allt hitt
verður geymt í minningunum.
Það gerðist á meðan við vorum
enn lausir og liðugir, að Berg-
ur og undirritaður skruppu
norður í land. Fararskjótinn
var Volkswagen-bjalla, sem
Bergur átti. Eina helgi í júlí
þeystu þessir Reykjavíkur-
drengir til Akureyrar að heilsa
upp á tvær blómarósir. Eftir
ánægjulega helgi var ekið heim
á leið. Á einum stað þurfti að
aka yfir ársprænu, en Bergur
sagði það ekkert mál. Bjallan
væri með heilan botn og hann
hefði tekið með slöngu til að
leiða púströrið upp. Bara taka
svo tilhlaup og bíllinn myndi
fljóta yfir á bakkann hinum
megin. En hann stoppaði í
miðri ánni og kapparnir urðu
að yfirgefa farartækið og leita
ásjár hjá bónda á næsta bæ.
Hann kom með traktorinn og
dró bílinn upp og piltarnir
urðu að eyða nokkrum tímum í
að þurrka allt og koma honum
aftur í gang.
Stundum hefur lífinu verið
líkt við á eða fljót. Það er ekki
hægt að fleyta sér yfir það fyr-
irhafnarlítið. Flestir finna það
út og var Bergur þar engin
undantekning. Hann var mjög
farsæll í sínu lífi, enda vand-
aður og góður maður. Hann
var tryggur vinum sínum og
öllum hjálpsamur. Ég veit, að
ég tala fyrir hönd bekkjarsyst-
kina okkar, þegar ég votta Rut
og allri fjölskyldunni innilega
samúð. Blessuð sé minning
Bergs Jónssonar.
Þórir S. Gröndal og
fjölskylda.
Það var haustið 1948 sem ég
sá Berg í fyrsta sinn þegar
hann settist í 3. bekk Verzl-
unarskóla Íslands. Við urðum
fljótt góðir vinir og mér er nær
að halda að ég hafi aldrei átt
betri vin en hann.
Við stunduðum nám okkar
svona eins og gengur og gerð-
ist í þá daga. Kvikmyndahús
bæjarins studdum við af mikl-
um dugnaði, sáum áreiðanlega
allar myndir sem komu til sýn-
inga.
Að loknu námi í Verzlunar-
skólanum fækkaði nokkuð
samverustundum okkar. Það
fóru að koma leiðinlegar mynd-
ir í kvikmyndahúsin og svo tók
líka lífsbaráttan við, meira
nám, vinna og stofnun fjöl-
skyldu. Bergur helgaði sig
verslunarstörfum, sjálfur fór
ég aðra leið.
Bergur stundaði verslunar-
störfin af miklum krafti og
varð fljótt vel ágengt. Hann
stóð við allt sem hann lofaði
viðskiptavinum sínum og vildi
að þar ríkti gagnkvæmt traust
og trúnaður. Hann var fljótur
að eignast trausta viðskipta-
vini.
Þegar við höfðum báðir
komið okkur fyrir í lífinu gafst
aftur tóm til annarra hluta. Þá
var mér boðið sæti í bridds-
sveit félaganna Bergs, Hauks
og Gunnars. Það fór svo að við
spiluðum saman í rúma hálfa
öld, vikulega í öllum r-mán-
uðum. Og nokkrum sinnum
bauð Bergur spilaklúbbnum í
veiði austur í Hvítá.
Á spilakvöldunum okkar og í
veiðiferðunum kom það aldrei
fyrir að raddir væru hækkaðar
í reiði eða óánægju, miklu
frekar var hlegið hátt og inni-
lega og spaugað. Það var á
þessum stundum sem það kom
hvað best fram hversu mikinn
húmor Bergur hafði hlotið í
vöggugjöf. Hann var gaman-
samur og makalaust orðhepp-
inn og sem betur fer eltust
skemmtilegheitin ekki af hon-
um!
Árin færðust yfir, og þegar
við vorum gengnir aftur í barn-
dóm brugðum við okkur til sól-
arlanda með frúnum, fyrst til
Tyrklands og svo árið eftir til
Spánar. Það voru góðar ferðir,
við geymum góðar minningar
úr þeim.
Nú er Bergur farinn í sína
síðustu ferð. Senn kemur að
okkur …
Við hjónin þökkum Bergi
langa og góða samleið og
trygga vináttu. Hans verður
sárt saknað.
Rut og fjölskyldu sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Álfþór, Björg
og fjölskylda.
Bergur V. Jónsson
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.