Morgunblaðið - 04.06.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚNÍ 2015
✝ Elísabet ÞóraJóna Kristins-
dóttir fæddist í
Hnífsdal 26. októ-
ber 1933. Hún lést
á öldrunarlækn-
ingadeild Landa-
kots 19. maí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Guðmundsson,
bóndi á Vífils-
mýrum, f. 28.6.
1909, d. 28.5. 1994, og Krist-
jana Sigurðardóttir, húsfreyja,
fædd 6.3. 1915, d. 26.9. 2007.
Systkini Elísabetar sam-
mæðra, börn Kristjönu og Sig-
urðar Björnssonar, eru: Sigríð-
ur Birna, f. 1938, Reynir
Haraldur, f. 1940, Hlín, f. 1946,
Júlíana, f. 1948, og Hanna
Kristín, f. 1953, d. 1954. Systk-
ini samfeðra, börn Kristins og
Þórhildar Þórðardóttur, eru:
Áslaug, f. 1943, Grétar Þór, f.
með Sigrúnu Brynjólfsdóttur
og þau eiga Brynju Dögg og
Elínu Sjöfn. 2) Sveinn, yf-
irlæknir Blóðbankans, f. 25.
nóvember 1957. Börn hans eru:
a) Guðmundur Gauti, f. 1982,
b) Elísa Björg, f. 1988, c) Berg-
ljót Vala, f. 1996, d) Kolbeinn,
f. 1998, og e) Freyja, f. 2007. 3)
Birna, stuðningsfulltrúi í Ár-
túnsskóla, f. 23. júlí 1964, gift
Kolbeini Finnssyni, fram-
kvæmdastjóra. Börn þeirra
eru: a) Finnur, f. 1989, b)
Brynjar Kári, f. 1996, og c) El-
ísabet Eva, f. 2001.
Elísabet ólst að mestu upp í
Hnífsdal með stórfjölskyldu
móður sinnar, en flutti til
Siglufjarðar árið 1946. Hún
lauk gagnfræðaprófi frá Gagn-
fræðaskóla Siglufjarðar og hóf
störf sem talsímakona á Sím-
stöðinni á Siglufirði 1949. Þar
starfaði hún allt til ársins 1962
þegar fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur. Hún vann í Bóka-
búð Lárusar Blöndal frá 1973
til 1989, að frátöldum hléum til
að gæta barnabarna sinna.
Hún verður jarðsungin frá
Grafarvogskirkju í dag, 4. júní
2015, kl. 13.
1945, Hallgrímur,
f. 1951, d. 1994, og
Guðrún Kristín, f.
1955.
Elísabet giftist
30. október 1954
Guðmundi Sveins-
syni, netagerð-
armeistara, f. 30.
október 1930 á
Siglufirði, d. 21.
janúar 2012. For-
eldrar hans voru
Sveinn Guðmundsson, síldar-
saltandi á Siglufirði, f. 1897, d.
1937, og Freyja Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 1897, d. 1984.
Börn þeirra eru: 1) Þóra Sjöfn,
skólasafnskennari í Langholts-
skóla, f. 22. júlí 1953, gift
Reyni Vignir, löggiltum endur-
skoðanda. Börn þeirra eru: a)
Elísabet Anna, f. 1978, gift
Georges Guigay og þau eiga
Jónatan Vigni og Stefán Reyni,
b) Ragnar, f. 1983, í sambúð
Elsku mamma hefur nú kvatt
okkar jarðneska líf. Það er erfið
og skrítin tilfinning að kveðja
hana en á sama tíma er ég þakklát
fyrir að hafa notið samvista við
hana þetta lengi. Okkar samband
var afar náið og gott alla tíð og
samskipti mjög mikil. Í æsku
mátti ég varla af henni sjá og þá
sagði hún alltaf í gríni að hún gæti
ekki farið í kvenfélag fyrr en
Birna væri orðin nógu gömul til
að koma með. Ég hafði oft orð á
því í seinni tíð að ég hlyti að hafa
verið óþolandi krakki, en hún vildi
alls ekki kannast við það. Hún
hefur alla tíð verið til staðar fyrir
mig. Ég hef líka alltaf reynt að
vera til staðar fyrir hana, ekki síst
þegar heilsan fór að bila á seinni
árum og við höfum átt margar
gæðastundir saman í gegnum ár-
in.
Mamma var litrík persóna.
Skemmtileg, ákveðin og góð kona
sem hafði einlægan áhuga á fólki
og sérlega viðræðugóð enda góð-
um gáfum gædd. Átti yfirleitt
auðvelt með að kynnast fólki og
var traustur vinur vina sinna. Það
sem stóð alltaf upp úr í hennar lífi
voru börnin, tengdabörn, barna-
börnin og langömmubörnin. Hún
var alltaf stolt af hópnum sínum
og studdi okkur alla tíð. Þegar
barnabörnin fæddust eitt af öðru
voru mamma og pabbi samtaka í
sínum nýju hlutverkum og voru
frábær amma Beta og afi Billi
enda bæði barngóð með eindæm-
um. Mamma var alla tíð mín stoð
og stytta og ekki síst varðandi
börnin okkar Kolbeins og hafa
þau notið endalausrar góðvildar
hennar. Það verður skrítið að
geta ekki hringt í hana og sagt
henni fréttir af þeim og finna
hennar einlæga áhuga. Hún hafði
mjög sterkar skoðanir á flestu
sem upp kom í fjölskyldunni og
þjóðlífinu almennt. Hún sagði
skoðanir sínar umbúðalaust og
það var partur af hennar sterka
og skemmtilega karakter. Við
vorum ekkert endilega alltaf
sammála, það var í góðu lagi því
við náðum alltaf mjúkri lendingu.
Síðustu ár þegar heilsa og kraft-
ar fóru þverrandi var magnað að
sjá hvað lífsviljinn var sterkur.
Það var lífsviljinn, seigla og
dugnaður sem héldu henni gang-
andi og hjálpuðu henni að njóta
þess sem lífið bauð uppá þrátt
fyrir veikindi. Hún hafði alltaf
einhvern viðburð hjá stórfjöl-
skyldunni til að stefna að og það
var stórkostlegt fyrir okkur báð-
ar að hún skyldi komast í ferm-
ingu Elísabetar Evu minnar í
mars. Þremur vikum síðar fór
hún á sjúkrahús og átti ekki aft-
urkvæmt í Seiðakvíslina. Mig
langar að þakka þeim sem hafa
glatt mömmu og aðstoðað í gegn-
um tíðina og ég held að ekki sé á
neinn hallað þó ég þakki Siggu
frænku og Helgu Óskars sérstak-
lega fyrir þeirra ómetanlega
kærleika.
Það eru svo margar góðar
minningar sem ég á um mömmu.
Þær verða vel varðveittar og hún
mun alltaf eiga stóran sess í
hjarta mínu. Ég þakka henni af
öllu hjarta fyrir takmarkalausa
elsku, umhyggju og góðvild mér
og mínum til handa. Hún verður
alltaf mín besta mamma í heimi.
Guð geymi þig, elsku mamma
mín.
Birna.
Lítil stúlka nálgast Álfaklett-
inn við Ystahús í Hnífsdal með
undirskál í hendi. Örlítil mjólkur-
lögg úr mannheimum. Álfarnir
gæta mannanna. Mennirnir gæta
álfanna. Það er sáttmálinn á þess-
um stað. Eftir stutt spjall við álf-
ana gengur Beta léttstíg heim á
leið. Ævintýrið var hafið. Í Ysta-
húsi bjuggu fjórar kynslóðir. Sig-
urður frá Dal var ekkill og Beta
litla er barnabarn hans, dóttir
Kristjönu.
Ég horfi á gamla ljósmynd af
þeim mæðgum þá er Beta móðir
mín var tæplega tveggja ára göm-
ul. Ég sé Betu lifna við í fangi
móður sinnar og vefja hana örm-
um. Milli þeirra var mikil ást alla
ævi.
Þessi litla stúlka var umvafin
ást og umhyggju þriggja kyn-
slóða. Lærði vísur, þulur og bæn-
ir langömmu Þóru. Afinn var
söngelskur og börnin hans,
frændur og frænkur Betu, voru
glaðlynt fólk og hjartahlýtt. Þau
voru samhent alla ævi. Þau voru
dökk yfirlitum, suðrænt blóð ætt-
arinnar gaf dökkt hár og miklar
ástríður. Faðmlögin voru þétt og
sterk. Þarna sögðu menn „elskan
mín“.
Móðir mín átti sér óskir og
drauma undir Álfaklettinum. Og
að lokinni kvöldbæninni sendi
hún jafnframt óskir og bænir til
himna. En gæta skyldi hófs í
draumum og óskum.
Ævintýrin komu eitt af öðru.
Fyrst var ævintýri barnsins í
Hnífsdal. Síðan er unglingurinn
kominn til Siglufjarðar. Það er
líkt og heimsborg hafi tekið sér
bólfestu í litlu sjávarþorpi. Síld-
arævintýrið er í algleymingi.
Unglingurinn fékk að taka þátt í
síldarsöltun og dansi á bryggj-
unni; skemmtilegir og rómant-
ískir tímar fyrir ungling. Enn eitt
ævintýrið á lífsleiðinni. Að loknu
gagnfræðaprófi fékk hún starf á
símstöðinni, Stöðinni. Stúlkurnar
á Stöðinni réðu örlögum manna
og kvenna á Siglufirði. Miðla
þurfti skilaboðum til flotans og
senda kossa til stúlknanna í landi.
Billi hennar Betu var á síldarbáti
en varð síðar netagerðarmaður.
Hann var sjarmatröll, kraftmikill,
hress, fallegur í sparifrakkanum
sínum. Þau urðu smám saman
Beta og Billi, foreldrar okkar
systkinanna.
Þar hófst stóra ævintýrið
hennar og okkar allra sem feng-
um að njóta ástar hennar og um-
hyggju á allri lífsins leið. Glöð,
hamingjusöm og þakklát börnin
mín minnast ömmu Betu. Gleði-
tár falla og blandast við þakklæt-
istár. Hún umvafði okkur öll og
vini okkar umhyggju og ást.
Ég óska þess að allir draumar
móður minnar rætist í nýjum
heimkynnum. Síðustu árin voru
mörkuð af veikindum en hún var
síkvik í huga, eldklár og hafði
skoðanir á flestu. Lét sig allt
varða sem tengdist börnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum. Amma Beta var virkur
þátttakandi í lífi okkar allra. Hún
var ætíð til staðar fyrir okkur,
hlustaði á okkur, spurði tíðinda.
Og hún hafði svo sannarlega sínar
skoðanir og lét þær óspart í ljósi.
En umfram allt umvafði hún okk-
ur ást og umhyggju. Það varð æv-
intýrið okkar að alast upp í faðmi
hennar. Ég verð Guði og álfunum
ævinlega þakklátur fyrir að hafa
gefið okkur ömmu Betu og leyft
okkur að verða hluti af ævintýr-
inu hennar. Hvernig hún umvafði
börnin mín ást og umhyggju mun
nefnilega fylgja þeim alla þeirra
ævi. Fyrir það er ég ævinlega
þakklátur.
Sveinn Guðmundsson.
„Mér leist strax vel á þig, þú
varst í svo vel burstuðum skóm
þegar þú komst fyrst heim í
Hábæ að sækja Sjöfn þegar þið
voruð að byrja saman“. Tengda-
móðir mín, Elísabet Kristinsdótt-
ir, oftast kölluð Beta, sagði þetta
við mig í góðu tómi rétt áður en ég
og eldri dóttir hennar giftum okk-
ur. Ég brosti en beið alveg þang-
að til ég ávarpaði hana í sextugs-
afmælinu hennar með að
viðurkenna að það hefði verið
pabbi sem burstaði skóna mína
forðum daga. Hún tók því með
hlátri, kunni að meta hreinskiln-
ina og að ég skyldi muna eftir
þessari gömlu setningu hennar.
Þetta minningarbrot mitt endur-
speglar skýrt ákveðna hluti í fari
Betu; hún hafði glöggt auga fyrir
skemmtilegum smáatriðum og
góðan húmor, sem hún fór stund-
um fínt með. Við náðum þó oft að
hlæja saman og sjá spaugilegu
hliðina á atburðum líðandi stund-
ar.
Beta upplifði tímana tvenna,
enda af kynslóð sem sá meiri
breytingar á íslensku þjóðfélagi
en við sem yngri erum. Ung byrj-
aði hún að vinna sem talsímakona
á símstöðinni á Siglufirði og vann
þar þegar síldarævintýrið stóð
sem hæst. Hún sagði mér að það
hefði verið ótrúlega skemmtileg-
ur tími en bætti við að það væri
mikil gæfa fyrir íslenskt þjóð-
félag hvað talsímakonur héldu vel
trúnað. Þær hefðu heyrt margt
en á milli náð að bjarga mörgum
samböndum með snarræði sínu,
lesa rétt í aðstæður og stýra for-
gangssímtölum eftir þeim. Á milli
vakta brá hún sér svo á síldar-
plönin, saltaði síld og náði sér í
aukapening.
Eftir að hún varð móðir var
uppeldi barnanna og það að
tryggja velferð þeirra og tæki-
færi til náms stór þáttur í lífi
hennar. Og þegar kærasti bættist
í hópinn á Verslóárum Sjafnar
fékk hann sama sess, var bara
bætt í hópinn, hvattur til dáða og
hún gladdist með hverjum áfanga
í námi okkar og starfi. Við feng-
um strax mikinn stuðning sem
reynst hefur okkur hjónum gott
veganesti á lífsleiðinni.
Seinna þegar barnabörnin
komu eitt af öðru færðist athyglin
og áherslan yfir á velferð þeirra,
og umhyggja hennar og Billa
heitins fyrir þeim var óendanleg.
Þau glöddust mikið við hvert
barnabarn og fannst framtíð fjöl-
skyldunnar björt og góð þegar
þau litu stolt yfir hópinn sinn.
Beta var um tíma dagmamma
fyrir elstu barnabörnin en mynd-
aði líka sterk tengsl við öll hin.
Henni leið aldrei betur en þegar
hún horfði á þau leika sér við spil
eða spjall og vappaði þá gjarnan í
kringum þau og færði þeim góð-
gæti. Hún fór fínlega í að fylgjast
með því þegar rómantíkin kom til
sögunnar hjá þeim en vissi stund-
um meira en foreldrarnir um
framvindu mála. „Hún spurði
mann þannig að við vorum búin
að segja henni leyndarmál áður
en við vissum af,“ sögðu sum
þeirra þegar við rifjuðum upp
minningar um daginn. Barna-
börnin endurguldu henni líka um-
hyggjuna á síðustu æviárunum
eftir að heilsu hennar hrakaði, og
voru boðin og búin að létta henni
lífið.
Gleði Betu var líka mjög mikil
þegar langömmubörnin fjögur
fæddust eitt af öðru og öll fengu
þau ómælda athygli og aðdáun
hennar.
Ég kveð ástkæra tengdamóður
mína með mikilli virðingu og þökk
fyrir allt.
Reynir Vignir.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður mína, Elísabetu
Kristinsdóttur eða Betu eins og
allir þekktu hana. Það er á stund-
um sem þessum sem manni verð-
ur litið til baka og þá standa eftir
góðar og hugljúfar minningar um
einstaklega góða tengdamóður.
Það sem mér er efst í huga er
þakklæti. Þakklæti fyrir alla
hjálpina, þakklæti fyrir að hafa
aðstoðað okkur fjölskylduna að
feta lífsins leið, þakklæti fyrir að
sinna börnunum okkar á þann
hátt sem hún gerði. Þakklæti fyr-
ir að hafa kennt okkur að meta
rétt gildismat lífsins. Minningin
um barngóða, ákveðna og rétt-
sýna konu sem lifði fyrir fjöl-
skylduna er mér efst í huga þegar
sorgin knýr að dyrum.
Ég kynntist Betu fyrir rúmum
30 árum og hefur hún alltaf
reynst okkur fjölskyldunni ein-
staklega vel. Eftir því sem árin
hafa liðið hef ég áttað mig betur á
hversu kærleikurinn er mikil-
vægur í öllum samskiptum fólks.
Beta var einstaklega kærleiksrík
kona, hugsaði fyrst og síðast um
velferð stórfjölskyldunnar. Sam-
band Birnu eiginkonu minnar og
Betu var samband sem einmitt
var reist á miklum kærleika.
Meginregla kærleikans er að
hjálpa öðrum, láta vingjarnlegar
og ástúðlegar hugsanir ráða för.
Á fyrstu árum okkar búskapar
var hjálpsemin og góðir jákvæðir
straumar í okkar garð ómetanleg-
ir. Í seinni tíð eftir að heilsu henn-
ar hrakaði hefur Beta notið kær-
leiksríks sambands við alla
stórfjölskylduna.
Við Birna hófum okkar búskap
í kjallaranum hjá tengdó í Dísar-
ásnum. Þar var ómetanleg sú að-
stoð sem Beta veitti okkur á þeim
tíma við að passa Finn á meðan ég
var í námi og Birna í fullri vinnu.
Hún hætti í sinni vinnu til að geta
hjálpað til. Beta hefur alltaf haft
mikinn áhuga á barnabörnunum
og fylgst vel með þeim í leik og
starfi, mætt á tónleika og aðra
viðburði þó svo að heilsan hafi
ekki alltaf verið góð. Líkamlegri
heilsu Betu hrakaði mikið síðustu
ár en allan tímann var hún með
allt á hreinu varðandi allt sem var
að gerast, bæði í þjóðfélaginu og
hjá fjölskyldunni.
Elsku Beta, ég kveð þig með
þakklæti og virðingu fyrir ein-
staklega góða samfylgd í gegnum
árin, það voru forréttindi að eiga
þig sem tengdamóður. Ég vil
þakka allan rausnarskapinn sem
þú sýndir okkur fjölskyldunni og
bið góðan Guð að varðveita minn-
ingu þína. Ég er ekki í vafa um að
þú verður umvafin kærleika frá
öllum þeim sem taka á móti þér á
nýjum stað.
Kolbeinn Finnsson.
Amma Beta var svo miklu
meira en bara amma. Hún sam-
einaði heilan hóp barnabarna með
hlýju og kærleika sem á eftir að
fylgja hópnum hennar. Amma
vildi alltaf hafa okkur sem flest
saman, og á mínum yngri árum
klæddi ég mig oft í spariföt fyrir
föstudagslambalærið, því mér
fannst tilefnið svo hátíðlegt.
Amma hafði einstakt lag á að
gera hátíðardaga eftirminnilega.
Kvöldið fyrir páskadag gistum
við Guðmundur frændi í Dís-
arásnum, og þar var allt að hætti
hússins: Páskadagur tekinn eld-
snemma með messu og svo komið
heim til ömmu og afa og borðað
páskaegg. Svo er ógleymanlegt
þegar amma og afi létu okkur
Guðmund hlaupa 1. apríl. Ein
gistinóttin til, en þennan morgun-
inn vorum við Gummi vaktir með
þeim fréttum að Spaugstofu-
mennirnir vinsælu væru að taka
upp atriði stutt frá. Við vorum
snöggir á fætur, hlupum út, en
áttuðum okkur fljótlega á því að
verið væri að gabba okkur. Það
var mikið hlegið þegar við komum
til baka!
Jóladagur er tilhlökkunarefni
á hverju ári með dýrmætri hefð
sem amma Beta stóð fyrir. Fjöl-
skylduboðið, fyrst í Dísarási og
svo í Seiðakvísl, með mat og spila-
mennsku er einstakt. Hin síðari
ár þegar heilsunni hrakaði naut
hún samverunnar með öllum
börnunum sínum og fékk orku frá
allri gleðinni og hlátrinum sem
hljómar í boðunum okkar.
Það er óraunverulegt til þess
að hugsa að amma Beta hafi kvatt
okkur, því þó svo að heilsan hafi
ekki verið sem best síðustu árin
var amma alltaf ræðin og fylgdist
af áhuga með langömmubörnum
sínum sem og barnabörnum.
Amma kenndi mér margt um
kærleika, „Jesú, Guð og englana“
en þó sér í lagi um mikilvægi fjöl-
skyldunnar. Ég mun aldrei geta
fullþakkað ömmu alla þá hlýju,
ráð og dáð sem hún gaf mér og
mínum. Ég mun hins vegar segja
börnum mínum frá þessari ein-
stöku konu sem amma Beta var
og boðskap hennar til fjölskyld-
unnar. Það er gott að vita að
amma er búin að hitta afa Billa
aftur, heil af sínum veikindum
eins og ég vil muna hana.
Hvíl í friði elsku amma Beta,
ég veit að þú fylgist með þínu
fólki, blessuð sé minning þín.
Ragnar.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Við systkinin þökkum elsku
ömmu Betu fyrir allt það góða
sem hún gerði fyrir okkur. Hún
var einstök kona, skemmtileg og
Elísabet
Kristinsdóttir
Því miður Höddi
komst ég ekki í jarð-
arför þína og vil því
minnast þín með
nokkrum línum frá
Ólafsfirði.
Höddi, eins og hann var kall-
aður hér í Ólafsfirði, var einn
besti vinur er ég eignaðist á unga
aldri hér í Ólafsfirði. Ekki var
langt á milli heimila okkar, hann
bjó í því stóra húsi Kaupfélags
KEA á Kirkjuveginum og ég átti
heima fyrstu árin í Miðbæ, þar
sem nú er Arion banki, þannig að
vegalengdin milli húsanna var
vart meira en 100 m.
Við áttum ógleymanlegar
stundir saman á sandinum, en
Hörður Sverrisson
✝ Hörður Sverr-isson fæddist
28. ágúst 1940 og
lést 3. maí 2015.
Úför hans fór
fram 18. maí 2015.
þar var okkar helsta
leiksvæði, að byggja
kastala og gera bíla-
brautir, en mest
vorum við þó saman
á vetrum eftir að við
byrjuðum í skóla. Í
minningunni voru
vetur snjóþungir,
alltaf logn, aldrei
mokaðar götur og
alls staðar hægt að
renna sér á skíðum
og þau höfð með í skólann hvern
dag sem gaf.
Við Höddi vorum stökkvarar,
ekkert annað var skemmtilegra
en að byggja loftkast á Gullatúni
eða Helgatúni eða norðan við
barnaskólann og þegar kjarkur
okkar óx fórum við að stökkva í
Hundakofabrekkunni, sem var
Holmenkollen okkar Ólafsfirð-
inga.
Þar þurfti alltaf einn að vera á
varðbergi og gefa merki um að nú
mætti koma og varðmaður kall-
aði „koma“ og þá kallaði sá sem
stökkva átti „ég kem“, enda var
verið að stökkva niður á mið-
punkt bæjarins norðan Tjarnar-
borgar. Ég naut góð af því að
Höddi átti heima í Kaupfélaginu
því þar fengum við hjá afanum
Mjallarbón til að bera neðan í
skíðin og gerðum það í ganginum
að norðan, þá var nú skrið á gutt-
unum.
Tengsl okkar voru rofin er
Höddi flutti með afa og ömmu til
Akureyrar og ótrúlegt að við hitt-
umst ekki aftur fyrr en hann fór
að vinna í Hlíðarfjalli og þá áttum
við oft spjall saman. Mig langaði
mikið til að fá hann í heimsókn til
Ólafsfjarðar til að rifja upp gaml-
ar minningar, en því miður varð
ekki af því þó að við ræddum oft
um það er við hittumst að nú færi
hann að koma.
Ég sakna þess að af því skyldi
ekki verða.
Kæri vinur, ég kveð þig með
söknuði.
Björn Þór Ólafsson
(Bubbi Óla), Ólafsfirði.