Morgunblaðið - 04.06.2015, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚNÍ 2015
✝ Magnús Páls-son fæddist
31.7. 1936. Hann
lést 22.5. 2015.
Foreldrar Magn-
úsar voru Páll
Magnússon, f.
1911, d. 1978, verk-
stjóri í Reykjavík,
ættaður af Suður-
landi, og Sigríður
Sæmundsdóttir, f.
1911, d. 1990, ætt-
uð úr Helgafellssveit við
Breiðafjörð.
Magnús fæddist í Reykjavík
og ólst upp í Höfðaborg við
Borgartún.
Magnús kvæntist 6.5. 1962
Álfheiði Sylviu Briem, f. 17.1.
1942, fyrrverandi deildarstjóra
hjá Reykjavíkurborg. Hún er
dóttir Helga Pálssonar Briem,
fyrrv. sendiherra, skattstjóra
og bankastjóra, og Dorisar
Briem húsmóður, sem bæði eru
látin. Börn Magnúsar og Sylviu
eru: Helgi Briem, f. 5.9. 1962,
líffræðingur og nú kerfis-
fræðingur hjá Nýherja. Hann er
kvæntur Þóru Emilsdóttur,
bókara hjá Reykjavíkurborg.
Börn þeirra eru Kári Emil og
Ægir Máni. Páll Briem, f. 2.1.
1964, húsasmíðameistari og
lögregluvarðstjóri í Reykjavík.
Unnusta hans er Anna G. Gunn-
arsdóttir hjúkrunarfræðingur.
regluvarðstjóri á Seltjarnarnesi
og í Reykjavík, giftur Ásgerði
Ásgeirsdóttur.
Hafsteinn Pálsson, f. 24.4.
1954, húsasmíðameistari í
Reykjavík, giftur Jónu Bjarna-
dóttur.
Hann gekk í Laugarnesskóla,
stundaði nám við Iðnskólann í
Reykjavík, lauk sveinsprófi í
rafvirkjun 1960, stundaði síðan
nám við Vélskólann í Reykjavík
og lauk þaðan rafmagnsiðn-
fræðiprófi 1962. Hann stundaði
tölvunám á vegum Rafmagns-
veitna ríkisins í London, Read-
ing, Birmingham og Manchest-
er.
Magnús starfaði hjá Raf-
magnsveitu Reykjavíkur 1952-
56, á rafmagnsverkstæðinu
Segli 1962 og hjá IBM á Íslandi
– Skrifstofuvélum á árunum
1962-67.
Magnús hóf störf hjá Raf-
magnsveitum ríkisins árið 1967,
starfaði þar í áætlunardeild
1967-82 og síðan við tölvudeild
frá 1982 og þar til hann lét af
störfum vegna aldurs 2005.
Magnús æfði og keppti í
frjálsum íþróttum með Ár-
manni og æfði síðan með ÍR.
Hann stundaði fimleika með Ár-
manni og var í sýningaflokki fé-
lagsins um skeið. Síðar æfði
hann júdó um tíma. Hann synti
daglega næstum alla ævi og
stundum tvisvar á dag.
Útför Magnúsar fer fram frá
Áskirkju í dag, 4. júní 2015, kl.
15.
Með fyrrverandi
konu sinni Bryndísi
Pétursdóttur á Páll
synina Magnús,
Tryggva og Hauk
Helga. Sonur Önnu
Gunnarsdóttur er
Hans Gunnar Dani-
elsen. Langafabarn
Magnúsar er Aníta
Líf, 5 ára, dóttir
Magnúsar og Jönu
Katrínar Knúts-
dóttur hjúkrunarfræðings. Ið-
unn Doris, f. 22.8. 1966, sál-
fræðingur á BUGL, gift Val-
garði Guðjónssyni, sviðsstjóra
hjá Staka. Börn þeirra eru
Andrés Helgi, Guðjón Heiðar
og Viktor Orri. Sæunn Sylvía, f.
14.10. 1970, skrifstofustjóri hjá
Dale Carnegie. Maður hennar
er Friðjón Hólmbertsson, fram-
kvæmdastjóri hjá Ölgerð Egils
Skallagrímssonar. Börn þeirra
eru Sylvia Dagmar, Hólmbert
Aron og Marel Andri. Langafa-
barn Magnúsar er Sæmundur
Karl, 5 mánaða, sonur Sylvíu
Dagmarar og Emils Þórs Jó-
hannssonar. Bræður Magnúsar
eru: Gunnar Emil Pálsson, pípu-
lagningameistari og stýrimaður
í Reykjavík, f. 14.8. 1934. Kona
hans er Alda Vilhjálmsdóttir.
Sæmundur Pálsson, tvíbura-
bróðir, f. 31.7. 1936, fyrrver-
andi húsasmíðameistari og lög-
Þú hefur gefið mér svo mikið
elsku pabbi minn, ást þín, hlýja
og jákvæðni hefur mótað mig. Þú
varst alltaf svo stoltur af mér og
lést mig heyra það í hvert einasta
skipti sem ég hitti þig eða talaði
við þig í síma. Hugsa sér hvað það
er ómetanlegt að alast upp við
það!
Þegar ég var lítil stelpa sagð-
irðu alltaf „má ég sjá þig vá hvað
þú ert orðin stór“. „Égþekkiðiek-
kibara“ eða þegar ég kom úr baði
þá elskaði ég að labba framhjá
því ég vissi alltaf að þú segðir
mér að koma og lyktaðir af
hárinu á mér og sagðir „vá hvað
þú ilmar fínt, þú ilmar svo fínt“.
„Égþekkiðiekkibara“ og svo
greiddirðu mér alltaf svona topp-
inn til hliðar eins og herraklipp-
ingin þín.
Þegar ég var 15 ára sagði ég
þér að mig langaði svo að fá vinnu
í Laugarásbíói, þá sagðirðu:
„Farðu í bíóið og biddu um þann
sem ræður og hittu hann, það er á
hreinu að þú færð vinnu þegar
hann er búinn að sjá þig því þú
ert svo góð, dugleg og falleg
stelpa, hann getur ekki annað en
ráðið þig.“ Þessi orð hafa svo oft
komið upp í hugann minn í gegn-
um tíðina og hafa gefið mér
sjálfstraust.
Yndið mitt hvað ég var mikil
pabbastelpa, þegar við fórum til
Spánar er ég var fjögurra ára og
þú hélst á mér út um allan bæ öll
kvöld og ég svaf á öxlinni þinni,
aldrei varstu þreyttur eða kvart-
aðir. Þú varst svo hlýr og góður
og elskaðir að hafa litlu stúlkuna
þína á öxlinni. Ég man góðu lykt-
ina af þér og hvernig höfuðið
skoppaði upp og niður á öxlinni
þinni.
Þú varst alltaf svo duglegur og
bóngóður, í öllum boðum varstu
kominn í uppvaskið, heima hjá
ykkur mömmu og hjá okkur
systkinunum í barnaafmælum
o.þ.h. alltaf svo hjálpsamur og
góður. Þú varst líka alltaf svo
hlýr við mömmu, kysstir hana í
tíma og ótíma og sagðir henni
hvað hún væri falleg, hélst í
höndina á henni.
Þegar þú komst til okkar í
mat varstu alltaf svo ánægður,
hrósaðir mér alltaf svo mikið
fyrir matinn og fyrir hvað ég
ætti fallegt heimili og fjölskyldu,
þú hrósaðir alltaf af einlægni og
oft varð þér svo um að þú tár-
aðist, alltaf skein ást og stolt úr
augunum á þér. Þú sást ekki sól-
ina fyrir okkur börnunum,
tengdabörnum og barnabörnun-
um og sást til þess að við vissum
af því.
Ég þakka guði fyrir að hafa
fengið að alast upp mér þér. Ég
þakka fyrir að hafa verið með
ykkur á Spáni síðasta sumar þar
sem þú varst hraustur og eld-
hress, minnist sérstaklega
kvöldsins sem við fórum fínt út að
borða, fórum í fordrykk og Frið-
jón manaði okkur að taka smá
dansspor eitt og eitt í einu og
ekki stóð á þér elskan mín og
hvað þú naust þín og hafðir gam-
an af þessu uppátæki, þú hlóst nú
oft af honum Friðjóni mínum og
hafðir húmorinn í lagi.
Ég er líka svo þakklát fyrir
síðasta daginn sem ég var hjá
þér, þú áttir svo erfitt með að tjá
þig en sagðir mér samt hvað ég
væri falleg og að þú elskaðir mig
og þegar þú segir það veit ég að
pabbi minn er þarna og allt er í
lagi.
Bið góðan guð að blessa minn-
ingu þína og að veita okkur öllum
styrk og elsku mömmu sem ég
veit að saknar þín óendanlega
mikið.
Hvíl í friði elsku pabbi minn. „I
love you.“
Sæunn Sylvía Magnúsdóttir.
„Velkomin elskan, gaman að
sjá þig.“ Með þessum orðum tók
Magnús á móti fólkinu sínu, með
hlýju faðmlagi, væntumþykju og
gleði. Þannig voru einnig mín
fyrstu kynni af honum þegar ég
fór með Palla heim í Austurbrún
að hitta þau Sylviu.
Stutt í brosið, einlægur og
mikill fjölskyldumaður. Stoltur af
börnunum sínum og barnabörn-
um og ekki síst litlu langafabörn-
unum sínum. Fylgdist grannt
með öllu sem um var að vera hjá
fólkinu sínu og tók þátt í gleði og
sorgum. Magnús var mjög til-
finningaríkur maður og glöggur á
líðan annarra og veitti ríkulega
samúð og skilning ef þannig var.
Honum var umhugað um að öll-
um liði vel. Hann var gjarnan
miðpunkturinn þegar fjölskyldan
kom saman og naut þess að hrósa
og samgleðjast og flutti gjarnan
nokkur orð við öll tilefni sem gáf-
ust. Magnús var höfðingi heim að
sækja og naut sín sem gestgjafi.
Þau Sylvia bjuggu sér fallegt
heimili sem ber listrænu auga
þeirra beggja glöggt vitni. Það
var gaman að ræða við Magnús
um myndlist og listir almennt,
hann var fagurkeri sem naut þess
að búa heimilið fallegum munum.
Ekki var heldur komið að tómum
kofunum þegar tónlist var ann-
ars vegar og hafði hann mikla
ánægju af að hlusta á klassíska
tónlist og sérstaklega tenóra
syngja fallegar aríur.
Magnús var réttsýnn maður,
samviskusamur og nákvæmur í
orðum og gjörðum.
Ávallt vel tilhafður og mikið
snyrtimenni. Smáatriðin voru
engu síður mikilvæg og það sást
ekki síst á viðhaldi hans á húsinu,
garðinum og bílinn vildi hann
alltaf hafa glansandi fínan.
Það er afar sárt að kveðja en
um leið er gott að minnast allrar
þeirrar væntumþykju og elsku
sem stafaði frá Magnúsi. Um-
hyggja hans fyrir fjölskyldu
sinni var takmarkalaus og sam-
band hans og tvíburabróðurins,
Sæma, var sérstaklega kært og
náið.
Barátta Magnúsar við krabba-
mein sýndi glöggt sterkan per-
sónuleika, hann lét engan bilbug
á sér finna. Hann gafst aldrei
upp, sama hversu mjög krabba-
meinið herjaði á hann. Aðdáun-
arverð seigla og kjarkur ein-
kenndi viðhorf hans til veikinda
sem að lokum engin leið var að
sigra.
Minningar um einstakan og
yndislegan mann eiga sér vísan
stað í hjarta okkar sem nú kveðja
Magnús.
Þær sefa sorgina og milda
sáran söknuð.
Hvíl í friði.
Anna G. Gunnarsdóttir.
Hann afi minn var ljúfur mað-
ur og duglegur – traustur og ást-
úðugur. Afi elskaði veislur og
mannamót því þá fékk hann að
knúsa og kyssa allt fólkið sitt og
halda ræður, sem hann hafði sér-
legt dálæti á. Hann var rafvirki
og tæknifræðingur, átti glæstan
feril hjá Rafmagnsveitum ríkis-
ins. Hann var líka frímúrari,
íþróttamaður, sundlaugagestur,
golfari og bridsspilari, svo ekki
sé minnst á söngvari og dansari.
Hann lagði metnað sinn í að
vinna af dugnaði, safna og ávaxta
fyrir æviárunum með Sylviu
ömmu. Afi naut þess að eiga fal-
lega hluti, föt og bíla. Þau
byggðu saman glæsilegt hús í
Austurbrúninni og lagði afi alltaf
mikið kapp á það. Rétt fyrir ald-
arbyrjun keyptu þau yndislega
íbúð í Benalmádena á Spáni, en
þar hafa þau notið sín í sólinni
stóran hluta árs síðustu ár.
Ég er ævinlega þakklátur fyrir
hve vel fjölskyldan mín tók því
þegar ég kom út úr skápnum fyr-
ir tíu árum. Mér var sérlega annt
um viðbrögð Magnúsar afa, sem
skálaði fyrir mér í matarboði og
lýsti því hvað hann væri stoltur af
mér. Hann var duglegur að segja
mér það alla tíð síðan. Hann end-
urtók það í einni af síðustu ræð-
unum sem hann hélt, við hjóna-
vígslu okkar Bradleys,
eiginmanns míns, þann 30. janúar
á þessu ári. Þá var hann nýkom-
inn heim af sjúkrahúsinu við
Hringbraut eftir erfið veikindi en
ræðan sem hann hélt var ein hans
fallegasta og ég verð eilíflega
þakklátur fyrir hana.
Við í fjölskyldunni grínuðumst
stundum í honum að sá sem ætti
mest þegar hann dæi ynni. Hrun-
ið var honum áfall, efnislega og
andlega, og skuggi þess hefur
markað síðustu ár hans. Þó var
eins og veikindin sem hann kljáð-
ist við (sem annars voru vond og
erfið) hafi hjálpað afa að komast
yfir þetta áfall; takast að finna
aftur fótfestu sína síðustu ár æv-
innar, njóta þess tíma sem hann
hafði. Það er dýrmætt og öfunds-
vert. Hann missti víst eitthvað
veraldlegt en þegar hann dó átti
hann mest. Ég hugsa, svei mér
þá, að hann hafi unnið.
Afa míns, Magnúsar Pálsson-
ar, verður sárt saknað. Eineggja
tvíburi var hann, en þó einstakur
í alla staði, og þekki ég honum
engan líkan. Allt frá því Emil afi
minn dó fyrir 19 árum hefur
Magnús verið eini afi minn. Nú á
ég engan afa. Lífið verður ekki
samt án hans. Blessuð sé minning
hans.
Kári Emil Helgason.
Þann 22. maí lést bróðir minn
Magnús Pálsson eftir erfið veik-
indi.
Magnús fæddist þann 31. júlí
1936 í Reykjavík. Foreldrar hans
voru Sigríður Sæmundsdóttir og
Páll Magnússon. Sigríður var
fædd í Árnabotni inni af Hrauns-
firði á Snæfellsnesi 1911, en Páll í
Reykjavík sama ár. Maggi bróðir
fæddist á kreppuárunum og fór
fjölskyldan ekki varhluta af at-
vinnuleysi, húsnæðisskorti og
þeirri fátækt sem þessum tímum
fylgdi. Magnús bjó að því að hafa
farið í sveit á sumrin til afa Sæ-
mundar og ömmu Elínar að
Hraunhálsi í Helgafellssveit, en
þangað fluttust þau eftir að hafa
alið börnin tíu í Árnabotni. Ef-
laust átti Magnús einnig margar
góðar minningar frá Frakkastíg
17, þar sem Ingibjörg amma og
föðurafinn Magnús bjuggu.
Magnús afi var bókamaður og
hafa bræðurnir Gunnar, Sæ-
mundur og Magnús örugglega
notið þess vel að vera þar. Fjöl-
skyldan flutti í Höfðaborg um
1940. Páll faðir okkar var góður
verkmaður og handlaginn og réð-
ust þau hjónin í það stórvirki að
byggja hús í smáíbúðahverfinu
og flutti fjölskyldan í Hvamms-
gerði 10 árið 1954, en þá hafði
yngsti sonurinn, sá er þetta ritar,
bæst í hópinn.
Maggi bróðir bjó lengst
bræðra minna heima í Hvamms-
gerðinu og minnist ég hans við
lærdóm með góða plötu á fónin-
um. Hann var natinn og duglegur
námsmaður, lærði rafvirkjun og
fór síðar í Tækniskólann. Magn-
ús var líka áhugamaður um
íþróttir. Ekki þótti litla guttanum
lítið til þess koma þegar Maggi
fór til Rómar árið 1960 til að
fylgjast með Ólympíuleikunum,
en hann var liðtækur fimleika-
maður sjálfur. Maggi mundi að
sjálfsögðu eftir litla bróður og
kom færandi hendi heim frá
Róm. Litli bróðir fékk líka oft að
fljóta með í bíó og þá oft á myndir
sem ef til vill voru ætlaðar fyrir
ögn eldri áhorfendur.
Eftir að Magnús giftist Sylvíu
sinni þótti mér ekki leiðinlegt að
fá að passa frændsystkinin mín
fjögur í Sólheimunum. Heimili
þeirra bar góðum smekk vitni,
var fallegt og þar var fjöldi
merkilegra bóka og listmuna.
Magnús og Sylvía voru höfð-
ingjar heim að sækja og minn-
umst við fjölskyldan góðra
stunda um áramót í Austurbrún-
inni.
Magnús tilheyrði þeirri kyn-
slóð Íslendinga sem upplifði
miklar samfélagslegar breyting-
ar. Það má segja að sú lífskjara-
bylting sem kynslóð hans upplifði
sé ekki síst fyrir tilstilli manna
eins og hans sjálfs sem voru
framsýnir, nýttu sér þau tæki-
færi sem gáfust, voru opnir fyrir
nýjum hugmyndum og tóku nú-
tímanum fagnandi í stað þess að
synda á móti.
Með hlýju í hjarta minnist ég
Magga bróður, Sylvíu og fjöl-
skyldu sendi ég hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
Hafsteinn Pálsson og
fjölskylda.
Magnús Pálsson
Þegar ég kom
fyrst að Kolbeins-
staðakirkju bar
þaðan veikan orgel-
óm. Ég stóð við
kirkjudyr og rjátl-
aði eitthvað við hurðina og þegar
inn kom stóð þar upp maður frá
orgelinu. Hann sagði að þetta
hefði svo sem ekki verið nein
spilamennska til að tala um og
hvort ég væri kominn til að skoða
kirkjuna. Ég var ungur prestur
og kynnti mig. Hann bauð mér
síðan inn í bæ og ég spurði hvort
hann lokaði ekki kirkjunni en
sagði að þar væri engu að stela
þar sem kaleikurinn dýri væri
geymdur í skókassa undir rúmi
meðhjálparans á næsta bæ.
Sverrir Björnsson, kirkju-
bóndi á Kolbeinsstöðum, var ekki
allra. Með okkur tókst ágætis
vinskapur sem hélst alla tíð. Hús
hans stóð ætíð opið fyrir sókn-
arprestinum og öðrum þeim er
þurfti á því að halda vegna at-
hafna í kirkjunni. Það var eins og
að stíga inn í aðra veröld að koma
inn til hans. Kettir skutust um á
Sverrir Björnsson
✝ Sverrir Björns-son fæddist 1.
júlí 1926. Hann lést
3. maí 2015.
Útför Sverris fór
fram 15. maí 2015.
tröppunum og hann
bað menn að vara
sig því handriðið
væri farið. Gamli
Bronco-jeppinn
hans stóð lengi í
vari við tröppurnar,
árgerð 1974. Húsið
var farið að gefa sig
en það stóð með dul-
arfullum hætti öll
stórviðri af sér.
Hann bauð gestum
jafnan inn í eldhúsið og hengdi
bláa vinnusloppinn sinn á snaga.
Í eldhúsinu var hlýtt og notalegt
og ætíð nóg pláss á bekknum við
vegginn. Hann var afar gestris-
inn og ketilkaffið hans sterka er
ógleymanlegt og athöfnin sem
hann hafði í frammi við að laga
það. Það snarkaði í olíufýring-
unni og ketillinn sat á glóandi
hellunni. Vatnið sauð og síðan
hófust uppáhellingar milli ketils
og könnu og hann smakkaði að
síðustu og skar úr um hvort væri
orðið gott. Spurði svo gestinn og
svo var. Kaffið gat ekki verið
betra. Síðan dró hann bakkelsi
fram og var það úr ýmsum átt-
um. Sumt var freðið úr kistunni
en þá átti að bíða eftir að það
þiðnaði því ekkert lá á. Þetta var
ætíð dýrðarinnar kaffiveisla.
Hann var fróður um marga hluti
og var skemmtilegur viðmæl-
andi, hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum. Gjarnan
kveikti hann í góðum vindli og
bauð viðmælanda og síðan voru
samfélagsmálin rædd og lá hann
ekki á skoðunum sínum í þjóð-
málunum.
Hann var einyrki og meðan
heilsa leyfði hélt hann bú en lengi
bagaði hann fótamein. Frægt er
heimareykta hangiketið hans og
vorum við hjón í þeim hópi sem
hann skenkti læri fyrir hver jól
árum saman. Þau voru afbragð
annarra og allir mærðu og
spurðu hvaðan kæmi. Og aðferð-
in við reykinguna var úthugsuð
og hún var hans og horfin með
honum yfir móðuna miklu. Eitt
sinn fór ég með honum að vetr-
arlagi í reykingarkofann. Þar
héngu lærin uppi í rjáfrinu og öll
kirfilega merkt vinum hans og
vandamönnum. Minnist ég þess
hve rithönd hans á hálfsviðnum
merkispjöldunum var nett og
skýr. Allt bar umhyggjusemi
hans fyrir öðrum traustan vott í
þessum reykingarkofa sem var
einhvern veginn samlitur grund-
inni á sumrin og ósýnilegur. Síðla
hausts tók svo rólegur reykur að
stíga upp úr kofanum og góðan
ilm bar fyrir vit í réttri átt.
Sverrir Björnsson var dreng-
ur góður og það var fengur að fá
að kynnast honum.
Guð blessi minningu kirkju-
bóndans á Kolbeinsstöðum.
Hreinn S. Hákonarson,
Sigríður Pétursdóttir.
Þegar við systk-
inin rifjum upp þær
fjölmörgu samveru-
stundir og góðu
minningar sem við
áttum með honum Steinari afa
okkar, gerum við okkur grein
fyrir því hversu dýrmætar þær
eru. Þær munu fylgja okkur
áfram út lífið. Hann kenndi okkur
af nærgætni og hlýju um náttúr-
una, fuglana og veðrið og átti
stóran þátt í hinni sterku teng-
ingu sem við öll eigum við sveit-
ina okkar. Þarna fannst afa gott
að vera. Þar tókum við okkar
fyrstu skref í golfinu undir
dyggri handleiðslu hans og eftir
það varð ekki aftur snúið. Afi var
Ingi Steinar
Ólafsson
✝ Ingi SteinarÓlafsson fædd-
ist 21. janúar 1932.
Hann lést 11. maí
2015. Útför Stein-
ars fór fram 22.
maí 2015.
kannski ekki maður
margra orða en allt-
af geislaði frá hon-
um hlýja og kær-
leikur. Fjölskyldan
var alltaf í fyrsta
sæti hjá afa og alltaf
lagði hann áherslu á
að við systkinin
værum nú góð hvert
við annað. Sérstak-
lega var áberandi
hversu heitt hann
unni eiginkonu sinni. Amma
Ninna var hans stoð og stytta. Í
sameiningu reistu þau sælureit
fjölskyldunnar í Kjósinni og
þangað mun fjölskyldan halda
áfram að leita til að endurnæra
sál og líkama. Við vitum að þar
mun hinn góði andi og hlýja afa
svífa yfir vötnum. Við kveðjum
afa með söknuði en heilræðin,
vísurnar og allar góðu minning-
arnar geymum við í hjörtum okk-
ar um ókomna tíð.
Jón Steinar, Ninna og Jóna.