Morgunblaðið - 04.06.2015, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚNÍ 2015
vinamörg og sérlega gestrisin.
Fjölskyldan var samheldin, sam-
bandið ástríkt við syni, tengda-
dætur, barnabörn og langafast-
ráka, og góðar minningar munu
lifa.
Bóbi var óendanlega stoltur af
Höllu, list hennar og hæfileikum
– blágráu augun tindruðu þegar
hann sagði frá listsköpun hennar
í Þýskalandi, en þar eru hennar
merkustu glerlistaverk í kirkjum
og fyrirtækjum.
Elsku bróðirinn Bóbi er farinn
og ekkert verður eins og það var.
Nú er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt hann og fengið
að læra af stóra bróður, ein-
stökum karakter – fjölskyldu-
manninum, töffaranum og ljúf-
lingnum.
Elsku Halla, Halli Gunni, Tóti
og Bára, Stebbi og Unnur,
barnabörn og litlu langafabörn,
ykkar er söknuðurinn mestur og
tómarúmið stærst, en það var svo
gott að eiga slíkan mann að þakk-
lætið og góðu minningarnar
munu lifa sem ljúfar myndir og
móta lífssýn ykkar.
Í dag munum við Golli sitja í
kirkju á erlendri grund og kveðja
Bóba á okkar hátt, syrgja, þakka
og líka brosa eins og við gerðum
svo oft með Bóba. Hugurinn er
heima hjá stórfjölskyldunni.
Bóbi lést í hlýjum faðmi Höllu
og mun örugglega bíða hennar,
taka á móti henni þegar þar að
kemur og gefa henni nýja skó.
Vertu blessaður, bróðir minn
Bóbi.
Sigríður Kristín
Stefánsdóttir.
Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ
og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir
á svalri grund, í golu þýðum blæ,
er gott að hvíla þeim er vini syrgir.
(Hannes Hafstein)
Í dag syrgjum við systkinin
bróður okkar Hjálmar, eða Bóba
eins og við nefndum hann oft.
Hann lést skyndilega á hvíta-
sunnudag á sjúkrahúsi eftir
stutta legu. Hann fæddist á
Siglufirði seint í ágúst 1934 og
var annar í röð fjögurra systkina.
Hann ólst þar upp og gekk í hefð-
bundinn skóla, vann á unglings-
árunum við síldarsöltun og fleira.
Ungur flytur hann til Akureyrar
til að hefja nám við bifvélavirkj-
un á Þórshamri hjá frænda sín-
um Kjartani Jóhannssyni. Til
marks um mikinn áhuga á nám-
inu var hann sendur til Svíþjóðar
til þess að læra tökin á nýrri dís-
ilvél hjá Scania Vabis og kemur
heim með þá þekkingu. Að loknu
námi flytur hann aftur til Siglu-
fjarðar og verður meðeigandi í
Neista, bifreiðaverkstæði á
staðnum, ásamt því að vera skrif-
stofustjóri Kaupfélags Siglfirð-
inga.
Hjálmar var mikill íþrótta-
maður og var landsliðsmaður á
skíðum í svigi, en einnig ágætur
markvörður í knattspyrnu bæði á
Akureyri hjá KA og Siglufirði í
KS.
Hjálmar hitti ástina sína á
Siglufirði jafnaldra og í sama
bekk í skóla, Höllu Haraldsdótt-
ur listakonu. Saman áttu þau
þrjá mannvænlega drengi: Har-
ald Gunnar tónlistarmann, Þór-
arin flugstjóra og Stefán gjör-
gæslulækni. Vegna sjóndepru
Haraldar fluttu þau til Danmerk-
ur um tíma svo hann fengi
kennslu við sitt hæfi. Þar vann
Hjálmar sem bifreiðastjóri á
stórum olíuflutningabílum og ók
þeim vítt og breitt um Danaríki.
Þau flytja síðan heim og setjast
að í Keflavík þar sem hann vann
á bifreiðaverkstæði og var jafn-
framt skoðunarmaður bifreiða
fyrir Samvinnutryggingar. Síðan
verður hann útibússtjóri hjá
Samvinnubankanum í Keflavík
þar til bankinn er innlimaður í
Landsbankann og starfar eftir
það í Sandgerði sem útibússtjóri.
Við systkinin bundumst órjúf-
anlegri vináttu fyrir tugum ára.
Skugga hefur aldrei brugðið á þá
vináttu. Sá er vinur sem í raun
reynist, það þekkja allir. Sterk
vináttubönd og tryggð er farsæl-
asta veganestið til æðstu gæða.
Slík bönd taka til alls þess sem
manninum finnst ómaksins vert
að sækjast eftir í lífinu. Kær
bróðir og vinur heldur á braut og
fjölskyldan og félagarnir standa
hnípnir hjá, tregafullir og hrærð-
ir. Við sendum með þessum fáu
línum Höllu Haraldsdóttur,
börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og öðru venslafólki
Hjálmars innilegar samúðar-
kveðjur í þeirra miklu sorg, sem
vonandi linast við minninguna
um afburðagóðan dreng sem var
svo annt um ykkur öll. Við kveðj-
um kæran bróður og vin með
ljóði Þórarins Hjálmarssonar,
móðurbróður frá Siglufirði.
Ég þakka okkar löng og liðin kynni,
sem lifa, þó maðurinn sé dáinn.
Og ég mun alltaf bera mér í minni,
þá mynd sem nú er liðin út í bláinn.
Und lífsins oki lengur enginn stynur,
sem leystur er frá sinnar æviþrautum.
Svo bið ég Guð að vera hjá þér, vinur,
og vernda þig á nýjum ævibrautum.
Hvíl í friðarfaðmi bróðir.
Sigríður, Þröstur og
Friðleifur Stefánsbörn.
Fallinn er frá föðurbróðir okk-
ar Hjálmar Stefánsson. Við
minnumst hans með mikilli hlýju
og væntumþykju. Það eru ófáar
minningarnar sem koma upp í
hugann þegar litið er til baka.
Sérlega eru okkur minnisstæðar
glæsilegu veislurnar sem fjöl-
skyldur Hjálmars og systkina
hans, Friðleifs, Þrastar og Siggu,
hafa haldið í gegnum tíðina. Jóla-
boð, stórafmæli, útskriftarveislur
og fleira þar sem stórfjölskyldan
hittist til að skemmta sér, fagna
saman og treysta böndin. Í þess-
um veislum var eitt helsta sport-
ið að hlusta á eldri kynslóðina
rifja upp endalausar gamansögur
frá Siglufirði. Þá var hlegið og
slegið sér á lær. Hjálmar kunni
þær margar og var góður og
kjarnyrtur sögumaður. Glaðlyndi
hans og kímni var þess eðlis að
það var alltaf gaman að hlusta á
hann. Stórfjölskyldan hefur
stækkað hin seinni ár þegar nýj-
ar kynslóðir bætast í hóp okkar
eins og gengur. Nú kvarnast
einnig úr þegar þeir eldri falla
frá. Þannig er lífsins gangur.
Pabbi og Hjálmar voru svo
gott sem jafnaldrar því einungis
eitt ár skildi þá bræður að. Þeir
voru einnig afar líkir í útliti, sér-
lega eftir að aldurinn fór að fær-
ast yfir. Svo líkir voru þeir að
minnstu afkomendurnir rugluðu
þeim oft saman, okkur til mik-
illar skemmtunar.
Hjálmar var afburðagóður
skíðamaður og í landsliðinu um
tíma. Við vorum óendanlega stolt
af honum í þau skipti sem við
sáum hann skíða niður hlíðar
Bláfjalla. Þá var eins og fjallið
stoppaði. Enginn annar hafði
þennan glæsilega, fágaða og
fumlausa stíl. Enginn átti heldur
lengur svona yndislegan eig-
hties-skíðagalla sem var punkt-
urinn yfir i-ið í þessari ógleym-
anlegu sjón.
Hjálmar var mikill fjölskyldu-
maður og eftir því var tekið hvað
hann og Halla héldu þétt utan
um syni sína og afkomendur. Þar
var samheldinn hópur á ferð. Við
sendum Höllu, Halla Gunna,
Tóta, Stebba, Báru, Unni, börn-
um þeirra, barnabörnum og öðr-
um ættingjum og vinum okkar
innilegustu samúðarkveðjur
vegna fráfalls Hjálmars.
Megi Guð blessa minningu
föðurbróður okkar.
Hildur, Stefán, Siv,
Ingunn, Árni og Frið-
leifur Friðleifsbörn.
Útför Hjálmars Stefánssonar
er í dag. Við erum systkinasynir,
fæddir og uppaldir á Siglufirði,
og vorum óaðskiljanlegir vinir í
æsku. Á því skeiði ævinnar er
vináttan einlægust og dýpst.
Þegar kom að því að við tækjum
próf upp úr barnaskóla var engin
sundlaug á Siglufirði. Árgangur-
inn var því allur sendur til Ólafs-
fjarðar á sundnámskeið og þar
tókum við tilskilin sundpróf.
Skriðsund var ekki á náms-
skránni en þarna sáum við
frændur í fyrsta skipti til manns
sem synti fallegt skriðsund. Þeg-
ar heim kom fórum við að æfa
skriðsund frammi á Leirum, en
þar gat sjórinn orðið allt að 18
gráðu heitur á sólskinsdögum.
Við skóluðum hvor annan til og
hömuðumst í þessu fram eftir
sumri uns við náðum báðir að
synda þokkalegt skriðsund.
Við vorum alltaf í fjallgöngum.
Gengum á flest fjöll umhverfis
Siglufjörð, alltaf tveir einir sam-
an. Hólshyrnan, Illviðrishnjúkur,
Snókur og Strákar. Þetta voru
fjöllin okkar og eru enn. Við fór-
um margar ferðir vestur á Dali
að heimsækja frænku okkar á
Dalabæ og fjölskyldu hennar.
Við fórum þá oftast þá leið yfir
fjallgarðinn sem kallað var að
fara Skjöld en einnig stundum
upp úr Hvanneyrarskálarbotni
niður á Háasetann og síðan
Lágasetann og þaðan niður.
Þetta var löngu fyrir komu
Strákaganga.
Við stóðum okkur vel í áhalda-
leikfimi hjá Helga Sveins. Við
spreyttum okkur á mörgum
íþróttum, meira að segja hnefa-
leikum. Þú varðst góður í fót-
bolta og ennþá betri á skíðum.
Leiðir skildu þegar ég fór í
menntaskóla en á næstu árum
stundaðir þú skíðin af miklu
kappi og þar kom að Íslands-
meistaratitlar í alpagreinum féllu
þér í skaut. Það kom mér ekki á
óvart, vissi líklega alltaf undir
niðri að þannig hlyti að fara.
En svo rofnaði sambandið og
nú kom margra áratuga kafli í lífi
okkar þar sem samskipti voru lít-
il. Það var ekki fyrr en þið Halla
fluttuð í Garðabæinn fyrir nokkr-
um árum að kynni hófust að nýju
og þá sérstaklega eftir að ég
flutti í Sjálandshverfið á síðasta
ári og varð einn af ykkar næstu
nágrönnum. Var mér fljótlega
boðið að koma yfir í kaffi og
spjall hvenær sem mig lysti. Þó
að minni þitt hafi verið orðið
mjög skert undir lokin held ég að
þú hafir fundið jafnvel og ég að
við áttum eitthvað dýrmætt sam-
an. Gamla vináttan glóði eins og
perla einhvers staðar í djúpinu.
Og nú ert þú skyndilega fallinn
frá. Við því get ég ekkert gert
nema sent eiginkonu þinni og
ástvinum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Ekki vil ég fullyrða
neitt um annað líf en get þó séð
þig fyrir mér, ungan og hraustan
á ný, skíðandi niður himnabrekk-
urnar í fallegum beygjum og
mjöllin rýkur í kringum þig.
Vertu sæll æskuvinur minn og
frændi.
Gunnar Gunnlaugsson.
Þegar við kveðjum Hjálmar
hugsum við til baka og ótal minn-
ingar koma upp í hugann. Hjálm-
ar var einstaklega vel gerður og
hjálpsamur maður í alla staði.
Hann hafði ákveðnar skoðanir,
var skarpur og góður fjölskyldu-
maður. Hann var glaðlyndur
maður og góður vinur.
Við fráfall Hjálmars er stórt
skarð höggvið í fjölskylduna en
við þökkum fyrir að eiga góðar
minningar og þá sérstaklega um
allar skemmtilegu fjölskyldu-
ferðirnar bæði hérlendis og er-
lendis. Við munum minnast
Hjálmars með söknuði og virð-
ingu og viljum þakka fyrir góða
samfylgd í gegnum árin.
Elsku Halla og fjölskylda,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Allir dagar eiga kvöld,
allar nætur daga.
Svona verða árin öld,
aldir mannkynssaga.
(Haraldur frá Kambi)
Hvíl þú í friði, elsku Hjálmar.
Sigurlaug og Marteinn.
✝ Bára And-ersdóttir var
fædd í Reykjavík
18. júní 1949.
Hún andaðist á
LSH 23. maí 2015.
Foreldrar
hennar voru And-
ers Stefánsson frá
Vestmannaeyjum,
f. 29. nóvember
1916, d. 3. sept-
ember 1981, og
Ásdís Pálsdóttir frá Fit, V-
Eyjafjöllum, f. 13. júní 1919,
d. 9. júlí 2006.
Systir Báru er Edda
Andersdóttir, f. 22. desember
1953. Hálfsystir samfeðra er
Kristín Andersdóttir, f. 25.
desember 1947.
Bára giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Þór Jó-
hanni Vigfússyni, f. 20. apríl
1998, hún lést sama dag, og
Frey Vigfússon, f. 4. október
1999.
Ásdís á tvö börn, Sunnu
Rut Stefánsdóttir og Kára
Sveinberg Bjarnason, einnig
á hún eitt barnabarn, Lilju
Rós Birkisdóttur.
Bára ólst upp í Reykjavík,
stundaði þar nám og lauk
landsprófi 1965. Bára vann
við ýmis afgreiðslustörf og
seinni árin vann hún við að-
hlynningu fatlaðra.
Bára og Þór bjuggu á Dal-
vík á árunum 1977 til 1983,
þar vann Bára á Dalbæ
hjúkrunarheimili. Húsmæðra-
starfið var þó alltaf í aðal-
hlutverki og hlúði hún vel að
móður sinni sem bjó hjá þeim
í tæp 20 ár.
Bára andaðist eftir stutt
veikindi á krabbameinsdeild
11E.
Útför hennar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 4. júní
2015, kl. 13.
1951, hinn 5. des-
ember 1970. Þór
stundaði sjó-
mennsku þegar
þau kynntust en
starfar sem leigu-
bílstjóri í dag.
Foreldrar hans
voru Vigfús Vig-
fússon, f. 12. febr-
úar 1914, d. 23.
mars 1998, og Jó-
hanna Halldórs-
dóttir, f. 25. september 1924,
d. 3. maí 2012.
Bára og Þór eignuðust einn
son, Vigfús Jóhann Þórsson,
f. 10. febrúar 1975, hann er
rafvirki. Sambýliskona hans
er Ásdís Kristjánsdóttir fé-
lagsliði, f. 7. janúar 1972.
Vigfús eignaðist tvö börn í
fyrra sambandi, þau Júlíu
Vigfúsdóttur, f. 31. ágúst
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
( Hugrún)
Svo sannarlega er hver einasta
minning um Báru vinkonu mína
sveipuð birtu og yl og það getur
enginn gleymt brosinu hennar
því það var bara þannig. Hún
brosti með öllu andlitinu, pírði
augun svo rétt grillti í þau og
andlitið ljómaði. Þannig man ég
hana og vil varðveita minningu
hennar þannig, brosandi út að
eyrum.
Hún hafði einstaklega hlýja og
góða nærveru þannig að öllum
leið vel í návist hennar. Um-
hyggja hennar fyrir fjölskyldu og
heimili var mjög mikil. Hún um-
vafði fólkið sitt ást og kærleika og
samband Báru og mömmu henn-
ar var alveg einstakt.
Við skruppum ekki í kaffi hvor
til annarrar, það var of langt á
milli okkar til þess en það gerði
ekkert til, við sátum bara með
símann og kaffibollann og töluð-
um og klukkutími í símanum var
fljótur að líða þegar Bára var á
hinum endanum.
Ferðir okkar hjóna til Reykja-
víkur eiga eftir að breytast mikið
núna þegar engin Bára er. Við
byrjuðum alltaf á því að koma í
Jöldugróf og fá kaffi. Þá voru lín-
ur lagðar fyrir komandi daga og
alltaf var Bára með okkur að
þeytast út og suður um alla borg.
Sama hvort farið var í kjólabúð
eða vélaverslun, ísbúð eða bíla-
sölu að kaupa húsbíl, alltaf var
Bára með og ég veit að hún hefur
örugglega oft verið þreytt þegar
við yfirgáfum svæðið og komum
okkur heim.
Eftir að Bára og Þór voru hjá
okkur síðustu Fiskidagshelgi fór-
um við saman á húsbílunum okk-
ar austur á land. Við keyrðum
bara eftir veðri og vindum, stopp-
uðum og gistum þar sem það
hentaði hverju sinni og nutum
þess bara að vera til og flækjast
um saman. Þá rifjuðum við upp
gamla tíma frá því við bjuggum í
sama húsi sumarið 1979. Strák-
arnir okkar, Kiddi og Viggi,
hlupu á milli hæða, þeir voru góð-
ir vinir og brösuðu margt saman.
Þetta sumar hélt Bára upp á 30
ára afmælið sitt með stæl. Und-
irbúningurinn tók langan tíma og
var virkilega vel vandað til verka,
sérstaklega það sem þeir Þór og
Gunni tóku að sér að gera, en það
var að blanda drykkina. Þar
mátti engu skeika og allt varð að
vera alveg akkúrat en það þýddi
mikið smakk og smjatt áður en
rétta blandan fannst. Þetta var
dásamlegur tími.
En nú er komið að kveðju-
stund og komið að því sem er svo
sjálfsagður hlutur að ekki þurfti
að ræða það. Sú sem eftir lifir
skrifar grein um vinkonuna sem
fór en hin sem fer á undan verður
svo með móttöku í blómabrekk-
unni þegar við hittumst á ný.
Uppdekkað borð með „spari-
spari“ og tilheyrandi.
Elsku vinkona.
Í huganum fallegt ég sendi þér hrós
nú hittumst við ekki að sinni.
Faðmlög kossa og fegurstu rós
þú færð, fyrir yndisleg kynni.
(Bj.R)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við hjónin til ykkar,
elsku Þór, Viggi, Freyr, Edda og
aðrir aðstandendur. Megi allar
góðar vættir vaka yfir ykkur og
styrkja í sorginni.
Björg Ragúels.
Nú þegar sumarið virðist ætla
af veikum mætti að hafa betur í
baráttunni gegn vetri konungi,
sem sannarlega hefur sýnt okkur
vald sitt, hefur annað afl gengið
fram án nokkurrar vægðar, til-
litslaust með öllu, lýtur engum
lögmálum nema sínum eigin,
nefnilega dauðinn sjálfur. Þessi
vágestur sá ástæðu til að koma
við hjá vinkonu minni Báru And-
ersdóttur hinn 22. maí sl. Ekkert
þýðir að tala um ótímabærni eða
ósanngirni, við ráðum engu þar
um.
Kynni okkar Báru hófust árið
1982 þegar við urðum samstarfs-
félagar. Bára var mjög góður
vinnufélagi og þróaðist samvinna
okkar í vináttu sem stóð til ævi-
loka hennar. Við áttum syni á
sama aldri og varð þeim vel til
vina, einnig urðum við hjónin vin-
ir Þórs og áttum margar ánægju-
legar stundir með þeim. Bára var
traust, hjálpleg og ákaflega ósér-
hlífin. Hún var skapmanneskja
en mér þótti hún alltaf réttlát.
Bára var sannur réttlætissinni,
hafði óbeit á skiptingu auðs og
hvernig hallað var og er á þá sem
minna mega sín. Ég leiði að því
líkum að ósérhlífni hennar hafi
átt einhvern þátt í að smátt og
smátt dvínaði heilsa hennar, en
hún kvartaði aldrei. Hún barðist
fram til síðasta dags.
Elsku Þór, Viggi, Ásdís, Freyr
og Edda. Ykkur sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
ég vil trúa að lítil stúlka bíði eftir
ömmu sinni og stingi lítilli hendi í
lófa hennar og þá er henni borgið,
einnig að Ásdís mamma taki á
móti sinni elskuðu dóttur.
Elsku vinkona, ég þakka þér
samfylgdina og allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Ég
óska þér góðrar ferðar til nýrra
heimkynna og veit þú fyrirgefur
mér að geta ekki verið við útför-
ina þína.
Hallbera Friðriksdóttir.
Mig langar til þess að minnast
hennar Báru minnar sem kom
ung inn í líf mitt sem barnapía,
aðeins 12 ára gömul. Þú varst
trygg, áreiðanleg og frábær
manneskja og reyndist mér afar
vel. Foreldrar þínir og Edda
systir þín voru eins og mín önnur
fjölskylda; þegar ég eignaðist
yngstu dóttur mína kom ekkert
annað til greina en að skíra hana
nöfnum ykkar systra. Þú, elsku
Bára, kynntist ung honum Þór
þínum og var dásamlegt að fylgj-
ast með ykkur. Þið hélduð áfram
að gæta barnanna minna og
halda sambandi við okkur. Þið
giftust og eignuðust augasteininn
ykkar, hann Vigfús, eignuðust
tengdadóttur og fenguð svo gull-
molann ykkar hann Frey. En
minningin um þig mun lifa í
hjarta mínu, frábær manneskja
er horfin til feðra sinna. Megir þú
hvíla í guðs friði, elsku Bára mín.
Ég kveð þig með þessu fallega
ljóði:
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Kæri Þór, Vigfús, Ásdís,
Freyr, Edda og fjölskylda, mikill
er missir ykkar, ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Megi guð senda ykkur styrk í
sorg ykkar.
Kristín Ásta og fjölskylda.
Bára Andersdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar