Morgunblaðið - 04.06.2015, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JÚNÍ 2015
Frænka mín og
systir eins og hún
vildi líka kalla sig,
Margrét Magnús-
dóttir, andaðist
langt fyrir aldur fram á Land-
spítalanum hinn 16. maí sl.
Þegar mér barst sú harmafregn
trúði ég því tæpast, því ég, eins
og allir vinir og ættingjar, hélt
að hún myndi hafa það af.
Margrét eða Gagga, eins og
hún byrjaði á að kalla sjálfa sig
sem barn vegna þess að hún
gat ekki sagt Magga, var ein-
staklega glæsileg á alla lund.
Hún var fjörug, bjartsýn, raun-
góð, barngóð og einstaklega
hæfileikarík manneskja. Allt
lék í höndunum á henni og það
var sama hvar var borið niður,
allt lífið hefði átta að brosa við
henni en stundum er lagt ým-
islegt meira á fólk en það getur
borið. Elskulegar og fyndnar
minningar streyma fram, eins
og t.d. þegar hún skírði köttinn
sinn, sem ég eiginlega vissi
ekki kynið á, Surt Mjöll. Lík-
lega hefur hún verið svona
framúrstefnuleg og frumleg
strax sem barn og hugsað út
Margrét
Magnúsdóttir
✝ Margrét Magn-úsdóttir fædd-
ist 24. október
1962. Hún lést 16.
maí 2015. Útför
Margrétar fór fram
28. maí 2015.
fyrir kassann eins
og það er kallað í
dag. Kyn skipti
ekki máli í þessu
samhengi. Þegar
þessi atburður átti
sér stað bjó hún í
Danmörku með
foreldrum sínum
þar sem hún eyddi
fyrstu árum sínum.
Síðar ólst hún upp
í Reykjavík á ýms-
um stöðum og það var eftir að
hún flutti heim að ég fór að
passa hana því hún vildi helst
ekki aðra barnapíu en mig. Þá
mynduðust tengsl sem rofnuðu
aldrei þrátt fyrir landfræðileg-
ar fjarlægðir í tveimur heims-
álfum en Gagga fór í fram-
haldsnám í myndlist í Berlín
þar sem hún þrátt fyrir barn-
eignir stóð sig með prýði. Hún
bjó einnig í Bandaríkjunum um
tíma en sneri aftur heim í nokk-
ur ár. Við vorum oft nágrannar
t.d. þegar hún bjó á Lindar-
götunni og Hildur dóttir mín og
vinkonur hennar voru jafnan
aufúsugestir hennar og
barnapíur, eða á tveimur stöð-
um á Grettisgötunni. Síðar átti
leið hennar aftur eftir að liggja
til Þýskalands þar sem hún bjó
með fjölskyldu sinni. Hún flutt-
ist alkomin til Íslands fyrir
nokkrum árum.
Eftir að hún fluttist alkomin
heim vorum við Gagga og Gerð-
ur systir mín nánast í dagleg-
um samskiptum og það var ekki
til það málefni sem við af-
greiddum ekki í löngum sam-
tölum, sem á stundum truflaði
maka okkar sem skildu ekki
hvað konurnar gátu malað mik-
ið. Nú er síminn þagnaður og
aldrei á ég eftir að heyra rödd-
ina hennar segja mér eitthvað
fyndið, sorglegt og skrýtið eða
útlistanir á nýjum hugmyndum
sem við fengum allar eða bara
hvað við værum að gera þann
daginn.
Elsku frænkusystir, þín er
sárt saknað en sem betur fer er
einstaklega gott að eiga allar
þessar góðu minningar sem
rúmast ekki í fátæklegri minn-
ingargrein um stórbrotna konu
sem fór aldrei troðnar slóðir.
Börnum hennar, barnabörnum,
foreldrum og systkinum öllum
eru sendar innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Tómasdóttir.
Við Margrét kynnumst þegar
við bæði vorum við nám í
Myndlista- og handíðaskóla Ís-
lands sem þá hét. Gagga, eins
og Margrét alltaf var kölluð,
var afskaplega falleg stúlka
með leiftrandi kímnigáfu. Hún
hafði mikla hæfileika í myndlist
eins og reyndar flestu sem hún
tók sér fyrir hendur.
Það var margt skemmtilegt
fólk þarna í MHÍ og Gagga var
svo sannarlega í þeim hópi. Við
töluðum um það síðar að þarna
hefðum við sennilega upplifað
bestu ár ævinnar.
Að námi loknu skildi leiðir
eins og gengur. Gagga hélt ut-
an til náms í Þýskalandi, ég í
Danmörku.
Nokkur ár liðu áður en ég
rakst á Göggu aftur. Þá var
hún að gera upp lítið hús á
Grettisgötunni ásamt fjölskyldu
sinni. Þetta voru fagnaðarfund-
ir. Við vorum nú orðin nágrann-
ar og mér fannst gaman að
fylgjast með framkvæmdunum
þarna á Grettó. Húsið hennar
Göggu, sem áður var í niður-
níðslu, er núna með fallegustu
húsunum við götuna.
Aftur skildi leiðir þegar
Gagga og fjölskylda hennar
fluttust enn á ný til Þýskalands
og frétti ég nú lítið af henni
fyrr en fyrir nokkrum árum
þegar ég kynntist Sigríði sam-
býliskonu minni, náfrænku
hennar. Gagga var þá aftur
flutt heim til Íslands og átti við
veikindi að stríða. Húmorinn
var þó samur við sig. Það var
eins og tíminn hefði staðið í
stað þegar við spjölluðum um
heima og geima og hlógum dátt
eins og forðum. Nú verður ekki
spjallað meir.
Ég minnist Göggu oft þegar
ég er á göngu um Grettisgöt-
una og sé hana fyrir mér í
garðinum sínum með bros á
vör.
Ég votta aðstandendum
hennar og öllum vinum mína
innilegustu samúð.
Sigurður Pálmi Ásbergsson.
Tvær litlar stelpur sitja á
steini í uppþornuðum lækjar-
farvegi í Þingvallasveit, haldast
í hendur, eru mjög einbeittar
og eru báðar að gera það sama.
Þetta eru fyrstu minningar
mínar um Göggu og mig. Þó að
Gagga hafi verið bróðurdóttir
mín var aðeins árs aldursmunur
á okkur, við vorum meira eins
og systur en frænkur. Það var
oft sem við gistum hvor hjá
annarri. Mamma hennar var
ákaflega góð við mig og þegar
hún vann sem flugfreyja keypti
hún eins föt á okkur. Við Gagga
spókuðum okkur við Tjörnina í
eins regnkápum með regnhlíf-
ar, skrautlegar fjólubláar með
bleikum doppum, engar aðrar
stelpur í bænum voru flottari.
Við sögðum öllum að við værum
systur, tvíburar. Svo liðu árin
og við hittumst ekki eins oft en
töluðum þó alltaf mikið saman í
síma, Gagga fór í Fjölbraut í
Breiðholti á listabraut. Þar tók
hún líka þátt í leiksýningu og
er mér minnisstætt að hafa séð
hana leika aðalhlutverkið í Ka-
barett, þar sem hún söng og
lék. Hún var alla tíð mjög söng-
elsk og gat alltaf fundið ljóð til
þess að syngja og tilefni. Við
leigðum íbúðir í sama húsi á
Lindargötu og var samgangur-
inn mjög mikill, hún var alltaf
jafnkát og vinmörg var hún.
Þegar við misstum þessar íbúð-
ir fann hún aðra þar sem við
fluttum saman, þar fæddist
fyrsta barn hennar, Una.
Gagga gat spilað á hljóðfæri,
sungið og teiknað og flink var
hún í höndunum. Hún saumaði
meira að segja sinn eigin út-
skriftarkjól þegar hún var að
útskrifast úr Fjölbraut. Gagga
fór síðan í Myndlista- og hand-
íðaskólann og útskrifaðist þar
af myndhöggvarabraut. Síðan
lá leið hennar til Berlínar þar
sem hún lauk mastersprófi í
myndlist. Gagga eignaðist fjög-
ur börn og átti tvö barnabörn.
Ég fór að heimsækja hana til
Berlínar og þar áttum við sam-
an yndislegar stundir þar sem
hún sýndi mér allt það
skemmtilega sem stórborg
hafði upp á að bjóða og voru
þar mörg listasöfnin sem við
skoðuðum. Þá var Gagga búin
að eignast sitt annað barn,
Magnús, yndislega fallegan
dreng. Þegar hún flutti svo
heim frá Berlín fórum við oft í
sumarbústaðinn með börnin
eða þar sem við áttum ekki
heima langt frá hvor annarri,
hún á Laufásveginum en ég í
Þingholtsstræti, þá hittumst við
á hverjum degi. Við elduðum
mjög oft saman en Gagga var
líka listakokkur. Við áttum
saman þann draum að búa til
kokkabók öreigans þar sem
meginþema var að búa til mat
úr því sem fannst. Við fórum
oft að tína grös og blóðberg og
fleira. Seinna meir eignaðist
Gagga tvö börn í viðbót, Ingu
Sigríði og Friðrik. Við vorum
alltaf með fullt hús af börnum
og mikið fjör. Seinna flutti ég
til Noregs og hún flutti aftur til
Þýskalands og við hittumst því
minna. Gagga kom heim frá
Þýskalandi nokkrum árum síð-
ar og var orðin ákaflega veik af
þeim sjúkdómi sem átti stóran
þátt í því að hún fór frá okkur
alltof snemma. Við eigum öll
eftir að sakna hennar hræði-
lega mikið en mestur er þó
söknuður barna hennar og
barnabarna og foreldra. Ég
sendi þeim mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gerður Tómasdóttir.
✝ Steinar Har-aldsson fædd-
ist í Feigsdal í
Arnarfirði 10.
október 1929.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
26. maí 2015.
Foreldrar hans
voru Eyjólfur Har-
aldur Jónsson, f. í
Flatey 6. apríl
1894, d. 18. júlí
1959, og Sveinbjörg Jóhanna
Sveinsdóttir, f. í Tungu í
Tálknafirði 31. maí 1896, d. 22.
apríl 1975. Saman áttu þau
þrjú börn. Systkini Steinars
hétu Rögnvaldur Bjarni, f. 10.
ágúst 1927, d. 25. desember
1993, og Gíslína Guðmunda
Jóna, f. 27. júlí 1923, d. 27.
febrúar 1994.
Steinar var giftur Camillu
Lárusdóttur, f. 31. júlí 1934, d.
3. janúar 2011. Camilla og
Steinar bjuggu lengst af í
Grindavík, en fluttu til Kefla-
víkur í lok níunda áratugarins.
Saman eignuðust þau fjórar
18.2. 1988, sambýlismaður
hennar er Þorkell Bjarnason, f.
16.1. 1984, Viktoría, f. 1.2.
1991, sambýlismaður hennar er
Daníel Ólafsson, f. 13.12. 1990,
og Leonard, f. 30.4. 1996. 4.
Arndís Jóna Steinarsdóttir, f.
29. júlí 1962. Fráskilin, á þrjá
syni með Mariusi Miltenburg, f.
21.2. 1960, og tvö barnabörn.
Michael Andreas, f. 8.6. 1983,
sambýliskona hans er Tamara
Franzel, sonur þeirra er Jesse,
f. 13.6. 2013, Theodor Jakob, f.
26.1. 1987, eiginkona hans heit-
ir Hannah, sonur þeirra er
Avery, f. 11.11. 2014, og Alex-
ander Gabriel, f. 14.7. 1994.
Steinar ólst upp í Hringsdal
í Arnarfirði, hann fluttist ung-
ur til Grindavíkur þar sem
hann kynntist eiginkonu sinni,
Camillu Lárusdóttur, þar
bjuggu þau stóran hluta ævinn-
ar. Í lok 9. áratugarins fluttust
þau til Keflavíkur, eftir andlát
Camillu varði Steinar síðustu
árunum á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.
Steinar lauk prófi sem kokk-
ur og starfaði framan af sem
matsveinn á skipum og í landi.
Síðar starfaði hann sem vakt-
maður hjá Hitaveitu Suður-
nesja í Svartsengi.
Útför Steinars fór fram í
kyrrþey.
dætur. 1. Bergljót
Sjöfn Stein-
arsdóttir, f. 31.
október 1952. Eig-
inmaður hennar er
Magnús Ingólfsson,
f. 18.9. 1950. Sam-
an eiga þau tvö
börn og fjögur
barnabörn. Steinar
Örn, f. 17.6. 1970,
eiginkona hans er
Soffía Hrönn Jak-
obsdóttir, f. 3.12. 1974, börn
þeirra eru Gabríel Örn, f.
14.10. 2003 og Antonía Líf, f.
24.1. 2006. Lára Lilliendahl, f.
6.6. 1975, sambýlismaður henn-
ar er Sverrir Ásmundsson, f.
24.7. 1970, dætur þeirra heita
Írena Lilliendahl, f. 26.4. 1998
og Aþena Lilliendahl, f. 25.9.
2001. 2. Valdís Inga Stein-
arsdóttir, f. 20. ágúst 1956, d.
24. júní 1959. 3. Valdís Inga
Steinarsdóttir, f. 2. mars 1961.
Eiginmaður hennar er Sig-
urður Vignir Ragnarsson, f.
8.11. 1960. Saman eiga þau
þrjú börn, Camilla Petra, f.
Steinar afi var yndislegur í
alla staði, þegar ég kom til hans
í síðustu viku hvarflaði ekki að
mér að þetta væri síðasta
kvöldstundin okkar saman. Það
var alltaf svo gott að koma til
hans og spjalla, enda áttum við
margt sameiginlegt, bæði mikl-
ir dýravinir og náttúrubörn.
Hann vildi alltaf vera að gefa
manni eitthvað, og sjaldan kom
ég tómhent frá honum – þótt
það væri ekki nema með vasana
fulla af hálsbrjóstsykri. Við átt-
um saman góðar stundir í sveit-
inni þegar hann heimsótti okk-
ur þangað, mikil tilbreyting
fyrir gamlan sveitamann að
komast aðeins í burtu úr þétt-
býlinu og í snertingu við nátt-
úruna. Það var gaman að sjá
hvað dýrin hændust að honum
og hvað hann ljómaði í kringum
þau. Hundarnir mínir, Tristan
og Rökkvi, voru sérstakir vinir
hans og fögnuðu honum alltaf
vel þegar hann kom í heimsókn.
Hann átti það til að lauma til
þeirra góðgæti, þótt hann vissi
að það væri bannað. Þegar
Tristan var hvolpur skutlaði ég
honum alla morgna til afa og
ömmu í pössun á meðan ég var
í skólanum, afi hafði mjög gam-
an af því og þeir urðu miklir
vinir.
Elsku afi minn, mig langar
að þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar í gegnum tíðina, þú
kenndir mér svo margt. Þín
verður gríðarlega sárt saknað.
Hvíldu í friði elsku afi minn.
Þín
Camilla Petra.
Látinn er Steinar Haralds-
son (hann var alltaf kallaður
Steini af fjölskyldu minni).
Steini var móðurbróðir minn,
en miklu meira í mínum huga.
Þannig var að fyrstu 12 árin
mín ólst ég upp hjá ömmu
minni og afa, foreldrum Steina,
en hann var yngsti sonur
þeirra. Hann var 17 árum eldri
en ég, en þau hafa orðið sífellt
styttri í mínum huga eftir því
sem árin hafa liðið. Ég hef litið
á hann sem bróður minn alla
tíð.
Steini hætti störfum um sjö-
tugt og leit með gleði til þess,
að geta notið náttúrunnar við
Þingvallavatn í sumarbústað
þeirra, með Camillu Lárusdótt-
ur konu sinni. Þar undu þau sér
vel og bar bústaðurinn og lóðin
þess merki að hugsað var um
eignina af natni og umhyggju.
Steini missti mikið af sjón sinni
vegna veikinda fljótlega eftir
starfslok. Hann tók því þó með
æðruleysi og las mikið með
hjálpartækjum sem voru í boði,
og var það honum dýrmætt að
geta það.
Nú þegar Steini hefur kvatt
þennan heim er margs að minn-
ast. Hann kom t.d. oft til okkar
þegar fjölskylda mín bjó við
Búrfellsvirkjun. Mér er það
minnisstætt þegar hann og
Rögnvaldur bróðir hans hittust
hjá okkur í Búrfelli, ásamt fjöl-
skyldum þeirra, það voru góðar
stundir. Steini var mikið nátt-
úrubarn og fór oft um landið
okkar með Camillu og dætrum
sínum, en líka til útlanda. Ég
veit að hann naut þessara ferða
með fjölskyldunni. Síðustu ferð
á æskuslóðir hans í Arnarfirð-
inum á Vestfjörðum fórum við
Pétur Kristjánsson eiginmaður
minn með honum og Camillu og
var það ógleymanleg ferð, ynd-
islegt veður var allan tímann og
skartaði Arnarfjörðurinn sínu
fegursta. Við vorum svo heppin
að njóta gestrisni Hilmars Ein-
arssonar, núverandi eiganda
Hringsdals við Arnarfjörð, þar
sem Steini var uppalinn og
bauð hann okkur heim í bæinn
og var það mikil og góð upp-
lifun fyrir Steina, sem við hin
nutum einnig.
Fyrir rúmum fjórum árum
andaðist Camilla eftir harða
baráttu við krabbamein. Það
voru honum erfiðir tímar sem á
eftir komu, enda voru þau hjón-
in mjög náin. En allt venst og
þegar Steini flutti á Hrafnistu í
Hafnarfirði og hitti þar gamla
kunningja og vini fór hann að
sætta sig við lífið að nýju og
taka þátt í spilamennsku og
öðru sem þar var í boði.
Ég veit að ég á eftir að sakna
Steina mikið. Ávallt þegar ég
og fjölskyldan heimsóttum
hann bað hann Guð að geyma
okkur öll þegar við kvöddum.
Ég hefði haft samband við hann
31. maí á afmælisdegi ömmu
minnar og móður Steina, en nú
er þeim kafla lokið.
Að lokum þökkum við Pétur
og fjölskylda okkar kærum
frænda og vini langa og góða
vegferð, sem aldrei bar skugga
á.
Dætrum hans og afkomend-
um öllum sendum við innilega
samúðarkveðjur.
Guðrún V. Árnadóttir.
Steinar
Haraldsson
Þegar komið er
að því að við
kveðjum tengda-
mömmu mína
kemur margt upp í hugann.
Þakklæti er það fyrsta sem
mér dettur í hug því það er
svo margt að þakka. Sjaldan
hef ég kynnst öðru eins örlæti
og Dýrunn bjó yfir og sýndi
sínu fólki á ýmsan hátt.
Fjölskyldan var henni allt
og hún hafði einlægan áhuga á
öllu því sem hennar fólk tók
sér fyrir hendur. Hún var svo
stolt af öllum afkomendunum
og þótti svo vænt um að fá
fréttir og myndir af þeim sem
lengra eru í burtu. Ferðir okk-
ar fjölskyldunnar norður hafa
verið margar þessi átján ár
sem ég hef verið í fjölskyld-
unni og alltaf höfum við átt
okkar pláss í Byggó. Þar pass-
aði Dýrunn upp á að við mynd-
um nú ekki líða skort. Alltaf
var eitthvað til í ísskápnum
sem einhverjum þótti sérstak-
lega gott og skellt í pönnsur
og bakað ofan í mannskapinn
meðan munnarnir tóku við. Ég
mætti stundum með prjónana
mína og alltaf hrósaði hún mér
fyrir hvað ég prjónaði hratt.
Ef afköstin eru skoðuð átti
hún vinninginn og vel það því
með hægðinni prjónaði hún
ótal fallegar peysur fyrir
Handprjónasambandið og
stórfjölskylduna í gegnum ár-
in.
Oft er slegið í Byggópartí
þegar sem flestir úr fjölskyld-
unni eru samankomnir og þeir
sem til þekkja vita hvað þau
eru einstaklega skemmtileg.
Sungið og spilað af hjartans
Dýrunn
Jósepsdóttir
✝ Dýrunnn Jós-epsdóttir fædd-
ist 27. júní 1930.
Hún lést 14. maí
2015.
Útför Dýrunnar
fór fram 22. maí
2015.
lyst á ýmis hljóð-
færi enda margt
tónlistarfólk í ætt-
inni á öllum aldri
og allir eru með.
Dýrunn naut þess-
ara samveru-
stunda fram í fing-
urgóma og var svo
sannarlega hrókur
alls fagnaðar. Í
brúðkaupinu okk-
ar um árið var hún
síðust í bólið því hún hafði svo
gaman af að spjalla við gest-
ina. Svipað á ættarmótinu á
Húnavöllum fyrir nokkrum ár-
um, þar naut hún sín í spjalli
við ættingjana og vakti lengur
en margt unga fólkið. Sameig-
inlegt afmæli Dýrunnar og
Friðriks fyrir fimm árum var
ógleymanlega skemmtun og
þannig mætti lengi telja.
Dýrunn hafði mikinn áhuga
á ættfræði og var einstaklega
lagin við að finna ættartengsl
fólks. Hún fylgdist vel með því
sem gerðist í samfélaginu,
hafði ákveðnar skoðanir á
þjóðmálum og oft fóru heitar
umræður fram í eldhúsinu þar
sem henni varð sko ekkert
snúið. Hún var trú og trygg og
henni þótti erfitt þegar Frið-
rik hennar gat ekki lengur bú-
ið heima og fór á hjúkrunar-
heimili en einnig þakklát fyrir
hvað vel var um hann annast.
Síðustu mánuðir reyndust erf-
iðir og þá var erfitt fyrir okk-
ur að vera svona langt í burtu
og geta ekki aðstoðað. Nú er
þrautunum lokið og Dýrunn
búin að komast að því hvað
bíður eftir þessa jarðvist en
það var eitt af því sem hún
spáði töluvert í. Það er skrýtið
og tómlegt að koma í Byggó
og enginn tekur á móti okkur
eða situr í eldhúsinu með
krossgátuna eða lopapeysuna
á prjónunum. Takk fyrir sam-
verustundirnar, kæra Dýrunn,
og allan hlýhug í okkar garð.
Solveig Friðriksdóttir.