Dagblaðið Vísir - DV - 04.09.2009, Qupperneq 26

Ég skil ekki hvers vegna menn eru að æða upp um allar heiðar til að skjóta þessar rjúpur. Það er hægt að kaupa þær á fínu verði í Hagkaup,“ sagði fremur einföld, miðaldra kona í inn-hringitíma í einhverjum útvarpsþætti fyrir fáeinum árum.
Þetta var áður en blátt bann var lagt við sölu rjúpnaafurða og þegar
landsmenn gátu keypt íslenskar rjúpur í matvöruverslunum.
Þó konan hafi vonandi síðar áttað sig á því að einhver hlyti að sjá um að veiða rjúpurnar sem voru til sölu, þá er þetta dæmi lýsandi fyrir skilningsleysi „óbreyttra“ borgara í garð okkar veiðimanna. Oftar en ekki, þegar veiðiferðir ber á góma, fæ
ég orð í eyra frá þeim sem ekki veiða. Ég hef verið kallaður öllum ill-
um nöfnum, allt frá ódæðismanni til kaldrifjaðs morðingja. Allt frá
vesalingi til bastarðs. Ég læt slík fúkyrði mér í léttu rúmi liggja, allt
þar til fullyrt er að ég sé óvinur dýra. Það verð ég aldrei.
Myndirðu skjóta hund? En kyrkja kött? Myndirðu murka lífið úr lömbum?“ eru allt spurningar sem ég hef fengið frá því skotveiðitímabilið hófst fyrir um tveimur vikum. Að sjálfsögðu myndi ég aldrei meiða húsdýr. Ég vil heldur
ekki valda villtum dýrum sársauka á nokkurn hátt. Ég fer sem oftast til
veiða og æfinga til að komast hjá því að valda fuglum, eða öðrum dýrum sem ég veiði, sársauka. Ég vil aflífa
þau í fyrsta skoti.
Ég hef frá 14 ára aldri veitt í matinn, mér til ómældrar ánægju. Ekki vegna þess að ég muni svelta ef ég geri það ekki, heldur vegna þess að það er mín leið til að upplifa mig sem hluta af náttúrunni. Að kaupa skoskar rjúpur eða pekingendur í Hagkaup veitir mér ekki þá lífsfyllingu sem morgunstund úti í guðs-grænni náttúrunni veitir mér. Að klæða sig í hlý föt og hafast við úti í náttúrunni við sólarlag eða dög-
un, er ólýsanleg
upplifun. Að láta
reyna á líkamleg og
andleg þolmörk, í
nístingskulda uppi
á fjöllum, í leit að
jólamatnum, er
hrein unun.
En veiði snýst ekki bara um að fella dýr eða veiða í
matinn. Veið-
mennska er miklu
meira en það. Fé-
lagsskapurinn er,
rétt eins og ferska
loftið og náttúru-
fegurð sveitar-
innar, ómissandi
hluti veiðiferðar-
innar. Án góðra
veiðifélaga væru
ferðirnar lítils virði. Einhverjum þarf maður að geta sagt hetjusögur
af sjálfum sér, á meðan beðið er eftir að bráðin gefi sig.
Þeir sem ekki hafa skilning á veiðum bera því jafnan við að gæsir geti ekki verið erfið bráð. Þeir gætu, ef þeir vildu, teygt sig út um bílgluggann á Miklubrautinni og gripið um hálsinn á þeim. Svo hlæja þeir upp í opið geðið á mér þegar ég segist ekki hafa fengið neitt, eftir að hafa eytt (varið) heilu morgnunum úti á túni eða ofan í skurði. Auðvitað er gaman þegar vel gengur á veiðum. Hins vegar er líka sjarmi yfir
því að veiða ekki neitt endrum og eins. Til að setja þá fullyrðingu í samhengi mætti benda á að það væri lítið
gaman ef íþróttamaður skoraði mark í hverri einustu tilraun. Það að veiða ekki neitt kennir manni nefnilega
að meta gjöfulu dagana.
Til fróðleiks má benda á að villt gæs, sem heldur ekki til í þéttbýli, er svo stygg að hún flýgur upp í mörg hundruð metra fjarlægð, gangi maður að henni á túni eða í móa.Annars finnst mér að sumu leyti ágætt hve stór hluti landsmanna hefur engan skilning á því hvers vegna menn vilja veiða. Veiðistofnar eru takmarkaðir á Íslandi sem annars staðar. Ef allir hefðu áhuga á því að skjóta fugla eða veiða fiska, er ég hræddur um að veiðar yrðu forréttindi þeirra sem hafa úr mestum fjármunum að spila. Það eru vissulega forréttindi að fá að veiða. Fyrir þau er
ég tilbúinn að taka á mig ýmis fúkyrði; meira að segja að vera kallaður morðingi endrum og eins.
Morðinginn Ég
26 föstudagur 4. september 2009 umræða
BaLdur guðmuNdssON skrifar
HELGARPISTILL
Hafðu samband
í síma 515-5555
eða sendu tölvupóst
á askrift@dv.is
- inn í hlýjuna
Fáðu DV heim
í áskrift
Tveir fyrir einn tilboð!
Þú prófar áskrift í tvo
mánuði og færð 50%
afslátt
Þú færð DV sent heim 3
daga vikunnar.
Þú færð netaðgang að
dv.is FRÍTT og getur
lesið blöðin þín hvar og
hvenær sem er.
:::
:::
:::
:::