Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.2009, Blaðsíða 26

Þekkir flesta
með nafni
Hver í andskotanum er þessi kall og hvern-ig dirfist hann að rústa vinnuaðstæðum mínum á fyrsta degi sínum?“ blótaði ég með sjálfum mér í bræði. Ég rauk beint
upp að þessum manni sem hafði troðið sér inn á
vinnusvæðið mitt og bað hann um að færa þessar
bókahillur sínar eins og skot. Hann bifaðist
hins vegar ekki og upphófst daglöng at-
burðarás, sem endaði með illdeilum og
klögumáli. Þannig byrjuðu samskipti
okkar Kjartans Gunnars Kjartans-
sonar.
Á ritstjórn DV starfar þessi Kjartan Gunnar. Hann er lesendum að góðu kunnur fyrir vandaða og
metnaðarfulla ættfræðiumfjöllun á síðum þessa blaðs. Síðustu mánuði
hefur hann fært sig upp á skaftið og skrifar nú reglulega kjallaragrein-
ar í DV gegn Evrópusambandinu og uppskar heilan Staksteinapistil í
Mogganum sér til heiðurs.
Kjartan Gunnar er gamaldags Íslendingur sem trúir á þjóðleg gildi, íhaldssemi og umfram allt að Íslendingum sé best borgið með hinn hrokkinhærða ritstjóra Morgunblaðsins við stjórn þjóðarskútunnar. Hann er dyggur sjálfstæðismaður og hefur ekki
minnstu samúð með hverskyns félagshyggjukellingum og Evrópusinn-
um. Enn fremur er hann sjálfumglaður KR-ingur og uppfullur af Vest-
urbæjarstolti. Sjálfur er ég 26 ára Grafarvogsbúi, Fjölnismaður og frekar
frjálslyndur í viðhorfum. Ég hef engan áhuga á ættfræði eða á Davíð
Oddssyni. Ég er að minnsta kosti helmingi yngri en hann, og það eina
sem við eigum sameiginlegt er að við höfum báðir gaman af því að láta
skoðanir okkar í ljós og því eru árekstrar okkar á milli óumflýjanlegir.
Fyrstu kynni mín af Kjartani Gunnari voru ekki góð. Um miðjan dag fyrir um það bil tveimur árum færði hann allt sitt hafurtask yfir á ritstjórn DV. Eins og sönnum ættfræðingi sæmir fylgja hon-um þrjár mannhæðarháar hillur, troðfullar af ættfræðibókum. Ég
var ekki á svæðinu þegar Kjartan Gunnar var að koma sér fyrir. Kjartani
Gunnari, eða KGK eins og hann er jafnan kallaður, fannst ekkert sjálf-
sagðara en að umkringja borðið mitt með bókahillum sínum, svo það
eina sem ég sá út frá borðinu mínu var bakhliðin á bókahillum hans í
70 sentimetra fjarlægð frá nefbroddi mínum. Með tilkomu nýja sessu-
nautarins var útsýnið frá sætinu mínu á ritstjórninni skyndilega orðið
litlu skárra en í einangrunarklefa. Vinnurými hans var hins vegar orðið
eins og íburðarmikil koníaksstofa. Á nokkrum mínútum hafði ættfræð-
ingurinn reist virki í kringum borðið mitt án þess að spyrja kóng eða
prest. Upp var komin skrítin staða. Ættfræðingurinn neitaði að færa sig
og gömlu góðu vinnufélagarnir höfðu skyndilega allir snúist í lið með
þessum dularfulla karakter sem þarna hafði ruðst inn. Þeir hlógu í kór
framan í mig og sögðu mér að sætta mig bara við þetta. Mér var hins
vegar ekki skemmt. Réttara sagt sauð á mér.
Ég gafst ekki upp og þrammaði inn á skrifstofu ritstjóra DV og heimtaði að hinn uppivöðslusami sessnautur minn yrði látinn færa draslið sitt eins og skot. Reynir Traustason lýsti sig vanhæfan í deilunni. Það kom þá í hlut Sigurjóns M. Egilssonar, fyrrverandi
ritstjóra, að úrskurða. Eftir að hafa skoðað aðstæður mínar tók hann
sjónarmið mín gild og gerði KGK að færa draslið sitt. Sigur var unninn.
Atburðarásin minnti helst á atriði úr bresku þáttunum The Office.
Samskipti okkar hafa þó batnað til mikilla muna eftir byrjunar-erfiðleikana og þrátt fyrir andstæðurnar hefur tekist með okkur ólíklegur kunningsskapur. Byggður á síendurteknum rifrildum um Evrópusambandið og vilja mínum til þess að aðstoða hann í
tölvuvandræðum. Hann hefur enn gaman af því að tala sig hásan um
leiðtogann dýrðlega, en lítur reyndar sjálfur á að hann sé einungis að
sinna mikilvægu fræðsluhlutverki gagnvart ungum villuráfandi manni.
Eins og hann orðar það sjálfur: „Stundum þarf maður að gefa pitsukyn-
slóðinni góðan fyrirlestur um frjálshyggjuna.“
Ég hef líka gaman af því að grínast í hinum ágæta félaga. Einn dag-inn hafði hann talað óvenjumikið um ættfræði og dásemdir frjáls-hyggjunnar. Svo mikið að
það bitnaði á vinnu minni. Til
þess að öll ritstjórnin lamað-
ist ekki vegna málgleði KGK
kom ég fyrir skilti á borðinu
hans, þar sem stóð: „Varúð
ættfræði!“
Hver er boðskap-urinn með þessari sögu? Ég veit það ekki almennilega. Kannski
er hann sá að fyrst ég gat náð
saman við gamla, hægrisinn-
aða Vesturbæjarættfræðinginn,
þá geta allir orðið vinir. Þrátt fyrir
illdeilur í upphafi og hrópandi
andstæður. Við erum ósammála
um allt sem hugsast getur, en
líklega erum við félagar ein-
mitt þess vegna.
Að StArFA með
ættFræðingi
ValGeir Örn raGnarssOn skrifar
HELGARPISTILL
„Ég er að vinna með mjög góðu fólki
og það er alltaf jafn gaman að vakna
á morgnana og fara í vinnuna.“
Paulo Velo, portúgalskur starfs-
maður N1 við Ártúnshöfða, kom
til Íslands fyrir 12 árum. Hann á tvö
börn hér á landi, Gabríelu og Erik,
og kann vel við sig, bæði á landinu
og í vinnunni, en Paulo hefur slegið
í gegn á N1. Hafa ánægðir viðskipta-
vinir þrisvar haft samband við neyt-
endasíðu DV til að lofa störf hans.
Síðasta lofið var einkar ánægju-
legt. „Lofið fær starfsmaður á N1
í Ártúnsbrekku, sem er af erlendu
bergi brotinn. Viðskiptavinur hafði
samband við DV og sagði: „Það
kjaftar á honum hver tuska og að lok-
um klykkir hann út með: „Takk fyrir,
góða ferð og gangi þér vel!“ Virkilega
skemmtileg-
ur starfsmaður,“
sagði viðskipta-
vinurinn.
Þegar DV
bar að garði til
að heilsa upp á
Paulo var hann
að afgreiða vöru-
bílstjóra sem er
greinilega fasta-
gestur því Paulo
þekkti hann
með nafni. Töl-
uðu þeir lengi
saman og fór
vel á með þeim.
„Ég þekki flesta
fastakúnna með
nafni,“ segir
Paulo og hlær.
Reynir að
gera meira
en venjan er
Paulo hefur
unnið á N1 í tvö ár en
þar á undan var hann í veitingabransanum. „Hér
er mjög gott að vera. Ég er að vinna með mjög
góðu fólki og það er alltaf jafn gaman að vakna á
morgnana og fara í vinnuna.
Ég legg þetta þannig upp að ég reyni að senda
fólk ánægt út í daginn. Viðskiptavinur sem kem-
ur til mín á að fara brosandi út. Ég reyni að gera
meira fyrir viðskiptavininn en venjan er, þá er lík-
legra að hann komi aftur. Ég vil ekki bara vinna –
ég vil gefa aðeins af mér,“ segir þessi skemmtilegi
Portúgali og afgreiðir næsta kúnna.
Það er stelpa sem er að kaupa frelsi
í símann sinn. Paulo spyr hvort hún
vilji ekki eitthvað fleira en þegar
hún afþakkar segir Paulo: „Þakka
þér fyrir og skemmtu þér vel í dag.“
Stúlkan skemmtir sér greinilega vel
og fer brosandi út um dyrnar.
Allt á uppleið aftur
Viðskiptavenjur Íslendinga hafa
breyst töluvert eftir hrunið. Nútíma
Íslendingur gefur sér meiri tíma
til að kaupa inn og spáir í hverja
krónu sem hann eyðir. Paulo segist
finna fyrir mun þótt hann sé ekki
beint mælanlegur. „Íslendingar
virtust fara mikið niður fyrst eftir
hrunið. En það er að koma upp aft-
ur og maður er farinn að sjá meira
bros á fólki. Íslenskt fólk er að mín-
um dómi betra í að vinna sig út úr
svona málum en aðrir í heimin-
um. Íslendingar geta alveg bjarg-
að sér – ég trúi því,“ segir hann og
brosir. Hann virðist brosa mikið og
það smitar út frá sér.
Líður vel með börnunum sínum
Heimaland Paulos, Portúgal, hefur fundið fyrir
kreppunni eins og öll önnur lönd. Hann segist þó ekkert
fylgjast neitt rosalega mikið með því sem gerist í Portú-
gal – fylgist frekar með
Íslandi. „Ég hugsa alveg
um mömmu og pabba
og fjölskyldu mína en
samt hef ég mína fjöl-
skyldu að hugsa um.
Hér líður mér vel. Gabrí-
ela er níu ára og Erik er
fimm ára og það er gam-
an hjá mér.“
Paulo hefur unnið
þjónustustörf í Portúgal
eins og á Íslandi og seg-
ir Íslendinga vera mjög
góða viðskipta vini.
Betri en Portúgala. „Þar
úti er auðvelt að fá fólk
inn í búðina því þar búa
svo margir. Hér þarf að
sinna fólki. Það er dýrt
hérna og þá þarf að gefa
af sér.“
benni@dv.is
Paulo Velo, portúgalskur starfsmaður
N1 á Ártúnshöfða, kom til Íslands fyrir 12
árum. Hann hefur slegið í gegn á bensín-
stöðinni þar sem hann gefur mikið af sér
og óskar öllum velfarnaðar. Þegar mikið
er að gera er lengsta röðin alltaf hjá Paulo því viðskiptavinir N1
laðast að jákvæðni hans og smitandi hlátri.
26 fÖstudaGur 6. nóvember 2009 umræða
bensínaf-
greiðslumanns
Fyllt á kælinn Paulo er ánægður í
vinnunni. Segir hana fjölbreytta og
skemmtilega. myndiR kRistinn mAgnússon
gjörðu svo vel!
Paulo tekur við
greiðslu frá ánægð-
um viðskiptavini.
Á lagernum Vinnustaðurinn
sem Paulo er svo ánægður á
er í Ártúnsbrekku – á leið út úr
bænum.
með dV við
hönd Paulo á
kaffistofunni
með gildi N1 fyr-
ir ofan sig. Hann
fer eftir þeim. Í
einu og öllu.