Dagblaðið Vísir - DV - 29.01.2010, Blaðsíða 20

DRAUMASTARFIÐ
AÐ SELJA BÍLA
Lengi vel var ég þeirrar skoðunar að tónlist væri ekki þess virði að hlusta á nema hún hefði að geyma grípandi laglínu, engil-saxneskan texta og væri flutt af Bítlun-
um. Langt fram eftir unglingsárunum
þrjóskaðist ég við að gera undantekn-
ingu á þessari skoðun minni, en gaf
örlítið eftir svo fremi sem tónlistin
væri ekki samin löngu eftir árið
1970.
Á menntaskólaárum mínum
var ég kynntur fyrir hljómsveit-
um á borð við Gentle Giant og
Weather Report og gítarleikar-
inn Al DiMeola eignaðist enn
einn aðdáandann og við tók
nýtt tímabil í tónlistarhlust-
un minni. Þó skal tekið fram
að ég var ekki reiðubúinn að
kasta fyrir róða eldri átrún-
aðargoðum mínum.
En fordómar mínir, eða tónlistarsmekkur minn, einskorðuðust
ekki eingöngu við erlenda tónlist því ég var, og er nokkurn veginn
enn, þeirrar skoðunar að almennileg tónlist hefði ekki verið samin
á landi elds og ísa síðan Langspil Jóhanns G. var og hét. Ég hef alla
jafna verið afskaplega stoltur af þeirri
staðreynd að afar fáar íslenskar plötur
er að finna í safni mínu. Í svipinn man
ég eftir nokkrum plötum með Grafík,
Transparency með Roof Tops, Langspili
með Jóhanni G., Ríó Tríói (já, brosið þið
bara í kampinn) og plötunni Strump-
arnir bjóða gleðileg jól (og setjið upp
hæðnisglott). Það skal reyndar tekið
fram að ég keypti ekki Strumpaplötuna
og mér er með öllu hulið hvernig hún
endaði í safninu – einmitt, það er nefni-
lega það!
En eftir því sem árin liðu þá dofnaði áhugi minn á tónlist og það var helst að ég setti plötu á fóninn, og síðar disk í spilar-ann, um sama leyti og ég opnaði þriðja baukinn. Rokkarinn vaknaði til lífsins og nágrannar mínir tóku þátt í gleðskapnum
nauðugir viljugir.
En þess var skammt að bíða að jafnvel með mér vöknuðu efa-
semdir um ánægjuna af þeirri hlustun og það var engu líkara en
einn bræðra minna læsi hug minn því á afmælisdegi mínum fyrir
mörgum árum gaf hann mér disk með tónlist Brahms, Albinoni,
Mozarts og annarra löngu genginna meistara í flutningi Fílharmón-
íuhljómsveitar Berlínar undir stjórn Herberts von Karajan. Bróð-
ir minn bað mig reyndar að leggja út fyrir diskinum – hann myndi
gera upp við mig seinna, en það er önnur saga.
Klassísk tónlist var mér ekki með öllu ókunnug, en samt – evreka!
Nýtt skeið var runnið upp í tónlistarupplifun minni og þrátt fyrir að
ég hefði takmarkað vit á þeirri tónlist sem um ræddi, og hún hvorki
innihéldi engilsaxneskan texta (reyndar engan texta yfirhöfuð) né
væri leikin af Bítlunum, velktist ég ekki í vafa um að mér líkaði það
sem ég heyrði.
Á miðvikudaginn var mér boðið á tónleika á Kjarvalsstöðum í tilefni 254. ártíðar Mozarts. Þrátt fyrir að ég telji nú allmörg árin hefur mér blygðunarlítið tekist að sniðganga klassíska tónleika, en í ljósi þeirrar stefnubreytingar sem orðið hefur á
tónlistaráhuga mínum ákvað ég að slá til og þáði boðið með þökk-
um.
Síðustu tónleikar sem ég fór á fyrir miðvikudagskvöld voru með
gamla CCR-refnum John Fogerty en ég gerði mér grein fyrir því að á
Mozart-tónleikunum myndi ég feta nýja og framandi stigu.
Fyrsta verkið sem flutt var var
dúó fyrir fiðlu og víólu í G-dúr og það
var ekki fyrr en ég lokaði augunum
að ég skynjaði heildaráhrif tónlist-
arinnar.
Í dag spyr ungt fólk gjarna hvort
einhver hafi „séð“ nýja lagið með
Sálinni eða The Farters, eða hvað
þessar hljómsveitir heita í dag. Mér
er ekki til efs að til sé fólk sem hafi þá
náðargáfu að geta séð lög og tónlist,
en þegar ég ólst upp var talað um að
hlusta á tónlist og heyra hana, en
það er af sem áður var því nú virðist ungt fólk og aðeins eldra bara
sjá lögin.
Á tónleikunum stóð ég mig að því að fylgjast um of með fingr-um hljóðfæraleikaranna og horfa of mikið í stað þess að leggja við hlustir og tónlistin fór eiginlega fyrir ofan garð og neðan. Það var ekki fyrr en ég lygndi augunum aftur og hlustaði að
veröld Mozarts laukst upp fyrir mér.
Eftir þessa merku uppgötvun urðu tónleikarnir veisla fyrir eyrun
og dúó fyrir selló og fagott í B-dúr gældi við hlustir mínar. Slíkt hið
sama er að segja um hápunkt tónleikanna, divertimento í B-dúr fyr-
ir 2 fiðlur, víólu, selló og 2 horn.
Það skal tekið fram að við flutning þess verks leyfði ég mér endr-
um og sinnum að rifa augun nánast svo þeim fyndist þau ekki vera
hlunnfarin.
– Mér er ljóst að þeir dagar þegar ég sit með Uriah Heep, Deep
Purple eða Bítlana í botni á þriðja eða fjórða bauk eru sennilega
liðnir og því vaknar hjá mér spurningin: Hvernig ætli það sé að vera
kominn á fimmta bauk með Mozart í botni?
MEÐ MOZART
Í BOTNI
„Ég er búinn að vera bíla-
sali í þrjú og hálft ár. Ég
var áður framkvæmdar-
stjóri Hróa Hattar lengi og
svo bauðst mér að kaupa
Höfðabíla og ég ákvað
að skella mér á það – af
hverju ekki, hugsaði ég,“
segir Högni Jökull Gunn-
arsson, eigandi Höfða-
bíla og bílasali. Högni hef-
ur alltaf haft gríðarlegan
áhuga á bílum, alveg frá
því að pabbi hans var að
selja og kaupa bíla í gamla
daga. „Áhuginn á bílum
kemur frá pabba. Það er
líka gott að hafa vit á bíl-
um þegar maður er að
selja slíka,“ segir hann og
hlær.
Hummerinn fer ekki
um þröngar götur
Fyrir utan að vera bíla-
sali er Högni einnig með
fyrirtækið limo.is þar sem
hann býður fólki að eiga
notalega stund um borð
í stærstu límósínu lands-
ins, hvítum Hummer
sem tekur sautján farþega
og hefur mikið loftpláss.
„Hann er alveg merkilega
góður í umferðinni,“ segir
Högni aðspurður hvernig
sé að keyra Hummerinn.
„Það er ekkert hægt að fara
inn um þröngar hliðargöt-
ur niður í miðbæ en hann
fer ljúflega um hér í borg-
inni.“ Límósínan er ein-
stök að því leyti að hún er
hærri enn aðrar límósínur
að innan og þar af leiðandi
fer betur um mann. Í lím-
ósínunni má meðal annars
finna sex sjónvarpskjái og arin svo fátt eitt sé nefnt.
Á sjálfur 10 bíla
Högni er mikill bílaáhugamaður eins og áður segir. Bíla-
salan hans, Höfðabílar, eiga flesta bílana sem eru á þeirra
plani og segir Högni að það sé í flestum tilfellum betra. „Ég
sjálfur á 10 bíla. Hér gerum við eins og í Bandarikjunum,
það tekur ekkert marga daga að kaupa bíl hérna eins og á
svo mörgum stöðum. Hér er allt klárað.“
Högni segir að desember og janúar séu yfirleitt róleg-
ir í bílasölu en samt hefur verið nóg að gera. „Það er allt-
af einhver traffík hérna.
Það passar einhvern veg-
inn ekki saman að kaupa
bíl með jólapökkunum
en samt er alltaf selt eitt-
hvað. Janúar hefur síðan
alltaf verið rólegur, alveg
frá því ég byrjaði í þessum
bransa.
Samt byrjaði jan-
úar með miklum hvelli
hjá okkur og við seldum
grimmt, en það hefur að-
eins farið niður núna.“
Með bíladellu á háu
stigi
Högni segir að starf bílasala
sé afar skemmtilegt og oft
mikið um að vera. Þó það
hafi róast eftir hrunið. „Fólk
er náttúrulega að borga
fyrir þjónustu. Ég held að
flestir bílasalar í dag séu
strangheiðarlegir. Það voru
ótrúlegustu bílasölur sem
poppuðu upp í góðærinu
sem minntu helst á Remax.
Þar var einn löggiltur bíla-
sali og svo voru sölufulltrú-
ar sem voru bara að reyna
að selja. Það er að mestu
liðið undir lok að ég held.“
Hann segir að hann
sjálfur hafi verið allt-
af mikið í að kaupa og
selja bíla, alveg frá blautu
barnsbeini. „Þetta er pínu
della, ég hef yfirleitt ekki
verið á sama bílnum í
langan tíma. Þegar ég var
15 ára eignaðist ég minn
fyrsta bíl og ári síðar var
ég búinn að eiga tvo og
svo framvegis.“
Hvers vegna ekki
Högni segir að starfið sé draumastarf – allavega fyrir sig
sjálfan. „Það er mjög gaman að vinna við áhugamálið, það
er ekki alltaf sem það er þannig. Peningarnir heilla ekkert
alltaf en það er gaman að vinna við áhugamálið. Ég var í
veitingageiranum og maður er kominn með fjögur börn,
þá var oft erfitt að vinna allar helgar, alla frídaga og öll
kvöld. Þannig ég var farinn að hugsa mér til hreyfings og
leyta að fjölskyldu vænni starfi. Svo þegar þetta datt upp í
hendurnar á mér, þá hugsaði ég hvers vegna ekki. Þetta er
áhugamálið mitt númer eitt tvö og þrjú.“
benni@dv.is
Högni Jökull Gunnarsson hefur verið bíla-
sali í þrjú ár. Þar áður var hann í veitinga-
geiranum en þegar fjölskyldan stækkaði
vildi hann komast í fjölskylduvænna starf.
Hann hefur gríðarlegan áhuga á bílum og hefur fyrir löngu misst
tölu á þeim bílum sem hann hefur átt.
20 FÖSTUDAGUR 29. janúar 2010 UMRÆÐA
KOLBEINN ÞORSTEINSSON skrifar
HELGARPISTILL
bílasala
Á skrifstof-
unni Högni
á heimavelli,
seljandi bíla á
skrifstofunni.
Mótorhjól, dekk og bón Bílasalan
Höfðabílar selur ekki bara bíla. Þar eru
einnig mótorhjól, dekk og svo er Högni
með umboð fyrir Mothers-bílavörur.
Bullandi gangur Högni segir að
janúar sé rólegur mánuður í bílasölu,
samt er alltaf nóg að gera.
MYNDIR RAKEL ÓSK