Dagblaðið Vísir - DV - 17.01.2014, Síða 54

Helgarblað 17.–20. janúar 201454 Menning
Vegabréf
Sigmundar
Bærinn borgi fyrir
klósettpappírinn
E
lsa Nielsen grafískur
hönnuður mun á Hönnunar-
mars sýna nýstárlegar ljós-
myndir af Seltjarnarnesi þar
sem hún hefur fest rætur.
Elsa var á árum áður frækinn bad-
mintonspilari og hefur flakkað víða.
Göturnar í lífi hennar hafa verið
ansi margar en eðlislæg jákvæðni
hennar hefur gert það að
verkum að henni finnst
auðvelt að laga sig að líf-
inu hvert sem leið henn-
ar liggur. Í dag býr hún
á Skólabrautinni á Sel-
tjarnarnesi sem iðar af
lífi.
Húsið eins og
stoppistöð
„Það er algjör draumur
að búa hér! Gatan er ið-
andi af lífi – skólarnir
á Seltjarnarnesi eru á
Skólabraut þannig að
það er alltaf líf og fjör.
Húsið mitt er eins og
stoppistöð milli skóla
og æfinga þar sem
krakkarnir mínir koma
ásamt vinum og geyma
töskur sínar á meðan
þau skottast á æfingar. Það finnst
mér voða notalegt. Mér finnst að við
ættum að fá brauð og klósettpapp-
írsstyrk frá Seltjarnarnesbæ. Það
eru aðeins nokkur skref í íþrótta-
hús Gróttu, sundið, gervigrasvöll-
inn, heilsugæsluna, tónlistarskól-
ann og ræktina. Svo eru íbúðir eldri
borgara við götuna mína þannig að
við hjónin þurfum ekki að fara langt
þegar að því kemur.“
Lautarferðir og spennandi fiskar
Elsa er fædd í Reykjavík og bjó þá
ásamt foreldrum sínum í gamla
Vesturbænum, nánar tiltekið á Há-
vallagötu. Seinna átti leið hennar
eftir að liggja aftur í gamla Vestur-
bæinn. En fyrstu minningarnar átti
Elsa á Rauðalæk. „Ég man svo vel
eftir góðu sumri þar sem ég og litli
bróðir minn fórum oft með mömmu
í Laugardalinn í lautarferðir. Svo
man ég eftir því að það var
stelpa sem var eldri en ég sem
bjó á efri hæðinni sem átti fiska.
Það var svakalega spennandi að
heimsækja hana.“
Rómantík á Ásvallagötu
Elsa hefur haft viðkomu í ansi
mörgum hverfum höfuðborgar-
svæðisins og hún spyr blaðamann
hvað listinn megi eiginlega vera
langur?
„Tökum þetta í réttri röð, ég hef
búið á: Hávallagötu, Meðalholti,
Rauðalæk, Sólheimum, Dalatanga
í Mosfellsbæ, Falkehusene í Al-
bertslund í Danmörku, Efstasundi,
Engjaseli, Bugðulæk, Álfheimum,
Ásvallagötu á tveimur mismunandi
stöðum og svo að lokum á Skóla-
braut á Seltjarnarnesi.“
Sterkustu minningarnar urðu til
á unglingsárum í Danmörku. „Ég
hugsa oft til baka og finnst ég hafa
verið heppnust í heimi. Í minn-
ingunni var alltaf gott
veður! Eins var ljúft að
búa á Ásvallagötu þar
sem ég og maðurinn
minn vorum bæði að
vinna í miðbænum –
dásamlegt að geta rölt
saman í bæinn.“
Grét í mánuð
Eins og verða vill þá
var erfiðara að skilja
við sumar götur
en aðrar. Elsa grét
linnulaust eftir að
hafa flutt heim frá
Falkehusene í Albertslund í Dan-
mörku.
„Mér leið vel alls staðar og fagn-
aði aldrei því að flytja. En mér fannst
langerfiðast að flytja heim frá Dan-
mörku. Við fluttum heim að sumri
til og fórum með Norrænu heim til
Íslands. Það voru svona 30–40 vin-
ir á bryggjunni komir til að kveðja
mig. Þá var ég 15 ára. Ég grét alveg
í mánuð á hverju kvöldi þangað til
skólinn byrjaði – en þá eignaðist ég
nýja frábæra vini.“
Góð gata er að mati Elsu þar sem
ríkir líf og fjör. „Bara nákvæmlega
eins og gatan mín, Skólabraut (svo
er hún er líka upphituð), þar sem
ríkir líf og fjör – þannig líður mér
best.“ n
Göturnar
í lífi mínu
Elsa Nielsen
grafískur hönnuður
Heimurinn er harla stór, en
jörðin næsta lítil; í reynd eins
og sandkorn í eilífðinni ef
mælikvarðinn er sjálfur al-
heimurinn.
Oft og tíðum blasir þessi
staðreynd við á ferðalagi um
jarðarkringluna, svo sem eins
og þegar ég var staddur uppi á
hásléttunni miklu á mörkum
Mósambík og Simbabwe. Það
heitir að vera í Afríku, sunn-
an Sahara, reyndar
svo sunnarlega að
frumskógunum
um miðbik álf-
unnar sleppir – og
steppurnar taka
við, næsta eyðilegar
og gróðursnauðar að mestu.
Árið var 2005. Sumar. Og
hitinn kæfandi. Vægast sagt.
Og lognið ekki beinlínis til að
lappa upp á þessar sérkenni-
legu aðstæður sem eru jafn
framandi fyrir Íslending og
þær eru lamandi.
Þarna var ég við annan
mann að taka upp sjónvarps-
þætti á fátækasta skika jarðar-
innar. Okkur langaði að skoða
okkur um á þeim stað í ver-
öldinni þar sem framfarir hafa
orðið hvað minnstar á síðustu
árþúsundum. Við nálguðumst
umkomulaust tré uppi á miðri
sléttunni sem kastaði eftir-
sóknarverðum skugga yfir svo-
lítinn flöt á jörðinni. Þar djarf-
aði fyrir manni sem hvíldi lúið
bak upp við stofninn – og litlu
fjær, í nokkrum slakka, stóð kofi
hans, reistur úr mykju og hrís.
Við heilsuðum upp á
þennan mann, sem virtist
vera algerlega einn í heimin-
um; hvergi í námunda sást til
mannaferða eða annarra hí-
býla. Okkur til nokkurrar
furðu talaði mað-
urinn stöku orð í
ensku. Vitaskuld
bauð hann okk-
ur að kíkja inn í
kofa sinn. Þar tóku
kona hans og tvö ung
börn á móti okkur í hringlaga
gluggalausu rými sem hýsti
hlóðir og einn pott. Þetta var
bærinn hans Sidney sem rak
upp stór augu þegar hann vissi
af því að við værum frá Íslandi.
Iceland! Og það var ekki
laust við að hann klappaði
sér á lær af því einu að hafa
heyrt þetta orð. Og það aftur.
Jú, vissulega þekkti hann til
Íslendinga, sagði hann glað-
beittur, hann hefði á sinni
tíð hleypt heimdraganum
og haldið alla leið til Namib-
íu í langvestri. Þar hefði hann
kynnst hvítum sjómönnum
sem voru að kenna heima-
mönnum fiskveiðar. Og hann
kvaðst ennþá muna nafnið á
einum þeirra; Baldur.
Þarna á hásléttunni hváðu
tveir Íslendingar í mestu hita-
svækju lífs síns. Það er sama
hvar á jörðinni maðurinn er
staddur; alls staðar hittir hann
Íslendinga, eða heyrir af þeim
látið. Við spurðum Sidney af
hverju hann hefði snúið til
baka, heim í þessa átthaga sína,
á þennan einn eyðilegasta stað
á móður Jörð. Svarið var ein-
falt; mig langaði svo heim!
Sigmundur Ernir Rúnarson hefur ferðast víða á ferli
sínum sem sjónvarpsmaður, alþingismaður, rithöfund-
ur og skáld – og deilir hér reynslu sinni með lesendum.
Hváð á hásléttu
„Ég grét
alveg
í mánuð á
hverju kvöldi
Það iðar allt af lífi á Skólabraut á Seltjarnarnesi
Við stoppistöðina á Skólabraut
Elsa segist gjarnan myndu þiggja
styrk frá bænum fyrir klósettpappír og
brauði enda er heimili hennar eins og
stoppistöð unglinga. myNd SiGtRyGGuR aRi